Veel schoolgaande kinderen, vooral de hoger begaafde, levendige krenten in de pap, zijn door volwassen middenmoters en zelftobbers aan de medicatie (drugs )gezet.

Is dit om te voorkomen , dat er anders een al te pijnlijk probleem in beeld komt?
Bij het kwistig strooien met drie of vier letterige afwijkingen bij kinderen(de volledige naam wordt al te ingewikkeld) is men aan een aantal vragen voorbij gegaan.

Hoe is het mogelijk dat een geestelijk gezonde populatie homo sapiens, ' de moderne hedendaagse mens dus, waaronder leerkrachten en psychologen, zo'n vreselijk berg onbruikbare gedragsgestoorde drie en vierletterige kinderen voortbrengt.

Nog voor ze aan het ABC beginnen, kennen deze stakkers al de letters ADHD, PDD-NOS enz.

Volgens de wet van Mendell zou je van een gezond ouderpaar toch een redelijke verwachting kunnen koesteren, dat het nageslacht geestelijk ook redelijk o.k. is.?
Natuurlijk zijn er kinderen met evidente afwijkingen.
Maar de huidige percentages wijzen op een interessant fenomeen: Eenvoudig voorbeeld: In een klas in Amerika zitten dertig kinderen, deze hebben zestig ouders.
Van de ouders zijn er drie geestelijk niet in orde. Dan blijven er nog zevenenvijftig over .
Twintig kinderen slikken medicatie tegen drie of vierletterige afwijkingen.
Je zou dan verwachten dat er veel meer gestoorde ouders aan te pas gekomen moeten zijn om zo'n grote groep kinderen met gedragsafwijkingen te produceren. Bijvoorbeeld een stuk of twintig.
Omdat het hier geestelijk gezonde ouders betreft, kan aan de kwaliteit van de opvoeding niet getwijfeld worden dus dat speelt geen rol.
Ook de leerkrachten en hulpverleners zijn allemaal van topkwaliteit dus dat speelt ook al geen rol.
Wie heeft nu eigenkijk waar last van?
Of is de vraag wie heeft last van wie?

Het zou mooi zijn als er onafhankelijk wetenschappelijk onderzoek naar dit fenomeen werd gedaan.
Ondertussen houd ik het als eenvoudige huismoeder,(zeer gelukkig met mijn kinderen) maar op :

GPOS (vier letters) Geprojecteerd Pedagogisch Onmachts Syndroom.

Dat komt veel voor bij volwassenen, vooral in het onderwijs en de hulpverlening.

Deze gedragsstoornis is nog niet uitgezocht, maar zou een verklaring kunnen zijn.

Gedragskenmerken: slecht in staat tot zelfreflectie, niet al te hoog IQ, uitingen van onmacht, gebrek aan sturende vaardigheden, rudimentair pedagogisch inzicht, dwangmatig projecteren van de eigen onmacht op vooral kinderen.
Ik ben benieuwd wanneer en of er onderzoeksgeld beschikbaar komt om dit eens goed uit te zoeken.

P.V.W

> Date: Wed, 8 Aug 2007 11:54:21 +0200
>
> Truus heeft u een link gestuurd naar een blog:
>
> Ren voor je leven!
>
> Omdat het trendy is lid van tenminste drie belangengroepen te zijn
> en vaak nu net die ene groep nog ontbreekt, lijkt het me leuk om een lotgenoten contact voor wanhopige huisdier bezitters op te zetten. Of kan ik mij met mijn Jack Russel ook aan melden bij Zitstil. Mijn probleem is dat hij nooit stil zit . Het is ook niet de natuur van een Jack Russel om stil te zitten maar dat terzijde. Ik heb ook niet veel tijd om hem op te voeden want ik moet de hele tijd werken. Als ik thuis kom heeft hij weer niet stil gezeten maar de halve bank weggekauwd. Dan moet ik nog meer werken om weer een nieuwe bank te kopen. Anders val ik uit de toon bij alle andere mensen die ook steeds aan het werk zijn om op een nieuwe bank te zitten. En ook uit alle glossy woon en lifestylemagazines blijkt duidelijk dat je down en out bent zonder alles te hebben.
> Mijn hoop is dat de farmacie ontdekt dat ze de huisdiermarkt nog niet geëxploiteerd hebben. Als mijn hond nou ook aan de Ritalin kan, dan hoef ik hem niet op te voeden en gaat mijn bank langer mee. Het zou een hoop oplossen. Als ie psychotisch wordt kan ik mooi mezelf aanmelden bij het lotgenoten contact voor gestoorde hondenbezitters. Ik ga dan natuurlijk wel vragen of ik ook centjes kan krijgen van de farmaceutische industrie om mijn belangengroepje mee te runnen. Eigenlijk had ik natuurlijk beter een Griekse landschildpad kunnen nemen: die blaffen nooit en kauwen geen bankstellen op. Eigenlijk had ik kunnen weten dat iets met pootjes er aan de hele dag wil rennen en bezig zijn. Maar ja, hij zag er zo schattig uit in het nest. Het punt is dat zijn uiterlijk wel in het interieur past maar zijn innerlijk niet. Wel heb ik gelezen op de site van de FDA, dat je door Ritalin aan hartfalen kunt bezwijken. Nou ja dan neem ik gewoon een nieuw hondje of anders toch maar een schildpad.
>
> Truus
>
>
> Blog: Rilatine - Concerta - Strattera - ADHD http://blog.seniorennet.be/rilatine
> Bericht: Gratis reclame voeren voor Zitstil vzw.

Tot mijn grote opluchting weet ik eindelijk wat mijn hond mankeert: ik kreeg via een belangenvereniging een lijst van symptomen in handen.Een vrij vertaalde versie van de DSM IV- criteria.
Ik heb de buurvrouw erbij gehaald. We hebben samen aan de keukentafel wat zitten turven, in de verschillende blokken gedragskenmerken.

En ja hoor: zeer duidelijke gedragskenmerken van ADHD.

Ik ben erg blij: hiermee is komen vast te staan, dat het niet aan mij ligt, maar aan mijn hond.

Ik ben op bezoek gegaan bij de dierenarts.

Dan kon hij ondersteunende amfetamine voorschrijven, om deze gedragstoornissen de kop in te drukken. Het buurjongetje heeft dat, tot ieders tevredenheid ook tot zijn 10e geslikt.

Totdat hij plotseling met een zware psychose en hartklachten werd opgenomen en helaas zomaar is overleden.

Ik had op Google al TMC ingetypt, in de hoop dat er psychomedicatie wordt verkocht, onder de merknaam Total Mind Control. Dat leverde geen bruikbaar zoekresultaat op.

Volgens mijn dierenarts mag je niet zomaar amfetamineproducten, zoals Ritalin in je hond stoppen.

Dat is voor kinderen bedoeld.

Hij waarschuwde mij ook nog, dat amfetamine erg lijkt op cocaïne.
Het kon dan wel eens slecht aflopen met mijn hond.
Ik dacht nog wel, dat wat voor kinderen als veilig en uitstekend aan de man gebracht wordt, door psychologen en belangengroepen, bij mijn hond ook geen kwaad zou kunnen.

Vooral omdat hij dezelfde gedragskenmerken heeft.

Ik hou heel veel van mijn hond en ik wil natuurlijk geen ongelukkig proefdier van hem maken, waarmee het slecht afloopt. Vooral niet nu via de mondiale waarschuwing van de Food en Drugs Administration (VS)blijkt, dat het met (proef)kinderen in de praktijk, ondanks de mooie beloften en sussende woorden van de voorschrijvers, soms dodelijk afloopt.

Kijk, ik heb toch liever een druk hondje dan een dood hondje.

Truus.

Het komt wel vaker voor dat een ezel aan een paard het verwijt maakt dat hij te hard loopt.

De ezel laat daar mee weten niet meer snelheid in huis te hebben en baalt daarvan.
Het paard moet maar medelijden hebben met de ezel.
Behalve dat hij niet hard kan lopen blijkt hij ook niet in staat zichzelf te accepteren en projecteert dit dus op het paard.

Sneu voor de ezel, zoveel beperkingen en frustraties.
Het valt niet van het paard te verwachten dat hij drugs gaat slikken om zijn natuurlijk aangeboren snelheid te reduceren, tot de frustraties van de ezel zijn opgeheven.

De ezel moet zijn probleem maar zelf oplossen.

Het paard heeft geen last van zijn snelheid. Just go for it. Als dat zijn aangeboren talent is: gewoon ontwikkelen en er van GENIETEN.
De moraal van het verhaal: je gaat geen pillen slikken omdat iemand anders ergens last van heeft, dan ben je pas echt gestoord bezig.

Truus

Een tijdje geleden las ik een citaat van Raoul Vaneigem, hij is een Belgische filosoof en was één van de belangrijkste denkers van de Franse studentenbeweging in ‘68. Het citaat luid als volgt:

‘"Heeft het schoolsysteem zich tot op heden niet voornamelijk laten leiden door één motief: ‘de technieken van de dressuur te verbeteren om het dier rendabel te maken?’ "

Het viel deze man op dat scholen maar één enkel doel hadden, plicht, gezag en tucht, plezier was uit den boze en enthousiasme moest worden onderdrukt. Maar is er eigenlijk al zoveel verschil te merken, na deze mei ’68? Ik denk het niet.

Al haast heel de lager school en nu ook op de middelbare school, strijd ik voor mijn zoon die onder het label ADHD gebukt loopt en waar ze zijn enthousiasme willen onderdrukken door het geven van rilatine. Is ons denken dan zo af gestompt dat we de geneeskundige wereld, de plaats van de kerkelijke tuchtvaders hebben laten innemen en het achteloos slikken wat de nieuwe goden ons te vertellen hebben.

Het onderwijs, een plek waar een kind zich zou moeten kunnen ontplooien, zijn nieuwsgierigheid en leergierigheid naar al wat nieuw is, zou moeten kunnen leren ontdekken, wordt nu een ‘valkuil’ voor zij die ‘anders’ zijn. Wat is er nu zo bepaald ‘anders’ aan deze kinderen?

Het begin

Hij is het tweede kind in een gezin van drie , komt kort na zijn broertje en in een zeer drukke periode van mijn leven. Het was zelfs niet de bedoeling dat er zo snel een tweede kindje zou volgen, maar goed, hij diende zich aan en het leven ging zoals dat gaat. Hij sliep niet ’s nachts en huilde telkens het donker werd. De eerste maanden lijkt dit allemaal nog ‘normaal’ , maar na een periode van vijf maanden, raakte ik uitgeput. Ik zocht raad bij, moeders, grootmoeders, schoonzussen, zussen, vriendinnen en dokters enz. Maar niemand scheen een oplossing voor me te hebben. Ik las boeken, wat deed ik toch zo verkeerd. Iedereen had wel raad en dat het niet ‘normaal’ was, dat een kind van toen bijna een jaar, nog steeds niet door sliep ’s nachts. Elke nacht stond ik aan zijn bed, om zijn tutje te geven, te wiegen, hem even mijn vinger te lenen en zodat hij dan weer in slaap viel voor een half uurtje, om het hele ritueel weer van voren af aan te herbeginnen, tot het dag werd

Ik werd er moedeloos van, artsen vertelde me dat ik harder moest optreden en hem mee in bed nemen was iets uit den boze, dat doe je niet met een kind, dat is slecht voor zijn opvoeding. Ik luisterde, tot ik zo totaal uitgeput en moe was en hij op een nacht bij me in bed kroop en wij beide sliepen tot de dageraad. Ik was de gelukkigste mens ter wereld en hij ook. Deze nachtelijke toestanden duurde nog tot hij een jaar of drie was,’s nachts huilde hij zich nog vaak wakker of werd angstig wakker. Hij sliep in ons bed in en wanneer wij gingen slapen, legde we hem in zijn bedje, als hij dan toch tijdens die nacht bij ons kwam gekropen, lieten we dat maar toe, ongeacht of de maatschappij dit nu afkeurde of niet. Wij hadden een gezonde nachtrust en het zorgde er voor dat ik in de dag veel minder prikkelbaarder was voor onze kinderen en mijn omgeving. De artsen die dit afkeurde, liet ik maar zeggen.

Maar het slapen was niet zijn enige ‘anders’ zijn. Het spelen liep ook langs andere wegen. Hij kon met autootjes spelen door ze allemaal op een rijtje te zetten achter elkaar, dan de voorste een stukje naar voren te plaatsen om dan de 2^de er net achter te plaatsen, en de 3^de enz…. een elle lange file maakte hij van om en bij de 20tig auto’s. Als zijn oudere broertje er dan eentje uit wou nemen, om ook met een autootje te spelen, tierde hij de hele buurt bij elkaar. Ik begreep er niets van, wat kon die ene auto hem nu schelen, hij had er nog een hele hoop bij hem. Eindeloze discussies, tranen en boze woorden, waren deel van een dag, als onze ‘begrippen’ niet overeen kwamen. Zijn motoriek ontwikkelde zich ook niet zoals zijn 10 maand oudere broertje. Hij voortdurend van zijn stoel, over zijn voeten, stak zijn vingers over tussen, om zodoende ergens klem te geraken en het keelgat open te zetten. Ik zag dat hij ‘anders’ was en deed, dan zijn broertje en later ook zijn zusje. Ik begreep hem niet echt, hij was een lief, nieuwsgierig kereltje, maar zo onhandig en levendig. Vaak vergeleek ik hem met een jonge hond, die onstuimig van uit de tuin komt binnen gerent, met modder aan zijn poten, om dan kwispelend voor je te komen staan, totaal geen gedacht dat je hem op dat moment eigenlijk kunt vervloeken om zulke onhandigheid.

Schooltijd

Naar school gaan, deed hij eigenlijk graag, hij was heel leergierig, maar van het onderzoekende soort. Op een kussentje zitten en aandacht naar de juf haar verhaaltje luisteren was hem heel moeilijk, als zijn fascinatie uitging naar de grote rode bal die hij net kon zien op de speelkoer. Tijdens zijn laatste kleuterklasje kwam zijn juf naar mij op me te vragen of ik niet iets ‘speciaals’ had gemerkt aan hem. Ik vertelde haar dat ik hem ‘anders’ vond en wist dat hij geen ‘zittend gat’ had en dat ik soms niet wist hoe ik hem moest aanpakken. Hoewel je zag dat hij het zo goed meende, kon hij je de stuipen op het lijf jagen. Een knuffel bij hem, geen meestal gepaard met een paar flinke elleboog stoten in je ribben, een kopstoot onder je kin en een overheerlijke ‘snottebellen zoen’ op je wang. Het was een kind waar ik de ‘handleiding’ maar niet van begreep. Dus adviseerde de toenmalige juf om eens langs het CLB te gaan. Het was het begin tijdperk van ADHD, een eerste opkomen van een hype, die zich (zo weet ik later) vanuit Amerika hier had aangediend. De man op het CLB kon me enkel een foldertje geven en me door verwijzen, naar een ziekenhuis waar ze ‘gespecialiseerd’ waren in testen voor deze specifieke kinderen. Ik was zo blij dat ik eindelijk, tekst en uitleg kreeg, over hoe ik met mijn kind kon omgaan zonder dat we beide altijd zoveel frustratie opliepen van elkaar. Want de maatschappij druk was hoog, steeds meer hoorde je de woorden ‘druk’ kind, hyperactief kind en dan keken ze geheid naar mijn kind. En ik geloofde het nog ook in het begin.

De diagnose

De diagnose werd gesteld door een linguïsten in het ziekenhuis, hij had ADHD, was dus over actief en had aandachtstoornissen. De school werd op de hoogte gebracht en we hadden eindelijk een etiket waar we het kind konden onderplakken. De school blij en ik toen ook blij. Ik zocht allerlei lectuur over het hoe en wat dit, voor mij nog nieuwe fenomeen, wel was. Mijn oudste zoon was ook in het ziekenhuis getest om reden van mogelijke dyslexie, maar ze hadden dan ook maar een test op ADHD bij hem uitgevoerd. Maar hij zou enkel dyslexie hebben volgens dit onderzoek. Beide werden ze naar een neuroloog gestuurd vanuit het ziekenhuis, ook had ik een adres mee gekregen van een kinesist bij mij in de buurt. Ik begon alles te verslinden wat ook maar enig sinds mij kon helpen een betere relatie met mijn zoon op te bouwen. Boeken als ‘zit stil’ ‘Superouders’ enz…. ik las het allemaal. Maar tegelijk leerde ik mijn kind ook anders kennen en dit gebeurde heel spontaan door de kinesist waar hij liep. Deze vrouw gaf eigenlijk aan dat hij niet ‘anders’ was in de ‘verkeerdelijke’ zin, zoals een maatschappij vind dat iemand zou moeten fungeren, maar dat hij enkel zijn eigen evenwicht niet direct vond in hem zelf. Zij leerde hem niet zo gespannen te zijn en rust te zoeken, zijn zelfvertrouwen en zelfbeeld op te bouwen. Want dat hadden alle artsen, neurologen en ja zelfs ik over het hoofd gezien. We waren zo druk bezig om van hem iemand te maken die past in een maatschappij, ongeacht of hij nu wel of niet gelukkig er mee was en hij de arme stumper trachtte maar aan onze verwachtingen te voldoen. No wonder dat er zoveel frustratie’s zaten tussen mij en hem. Toen ik dat door kreeg heb ik echt zitten huilen van verdriet. Plots zag ik dat het zo simpel was, gewoon iemand aanvaarde zoals hij is, maakt hem wie hij is. Maar hier begon het zware gevecht tegenover een maatschappij en scholen die hem willen plooien naar een beeld dat een maatschappij heeft van een ‘normaal’ kind, gesteund en gevoed door de ideeën van psychologen, psychiaters, artsen, neurologen en wetenschappers enz….

Het gevecht

Hij zat in het tweede leerjaar en de toenmalige juf vond dat hij niet stil genoeg zat voor haar klas en dat hij teveel frutselde aan zijn boeken, pennezak enz… dat hij vaak niet oplettend genoeg was en dat hij met de diagnose ADHD wel rilatine moest nemen. Ik zat in tweestrijd met mezelf. Dit was allemaal nieuw voor mij, medicatie voor een kind van amper 7. Ik vond het een griezelige gedachten, maar ja als er geen andere oplossing was, goed dan maar. Zijn neuroloog schreef dit vlotjes voor, hoewel we vaak interessante gesprekken hadden, maar hij wees me op geen enkel neveneffect, nee, het kon allemaal geen kwaad en het zou hem een betere toekomst geven. Hoe kon een pil nu een betere toekomst geven?!

Op een morgend gaf ik hem zo'’n pilletje, we reden naar school en inderdaad na een half uurtje leek hij heel rustig te zijn, tijdens de schooldag, nam hij nog een halfje in de refter en na school, was zijn juf in de wolken. Hij had heel de dag mooi braaf stil gezeten en opgelet! Toen hij thuis kwam, was het pilletje uitgewerkt en ik kreeg een kind dat ik niet echt herkende, hij huilde om de haverklap, werd agressief tegenover zijn broer en zus, ik voelde aan dat het de medicatie moest zijn, maar we hielden het nog voor een week vol, de neuroloog had me gezegd dat dit heel normaal was, het lichaam moest zich aanpassen. Ik vond het vreemd, dat ik zo'’n agressief kind kreeg, die gedurende de dag ontzettend braaf bleek te zijn op school, maar thuis een duivel bleek te zijn. Naarstig zocht ik naar meer uitleg en schuimde het internet af, naar rilatine, wat het was en waarom kinderen zo raar deden na uitwerking ervan. De week erna lichte ik de juf in, dat ik dit niet meer zou geven om de reden die ik hierboven al gaf. Zij verweet me dat ik dat wel moest doen!!!! dat hij ADHD had, alsof dit een ongeneeslijke besmettelijke ziekte was, die kost wat kost onder controle moest gehouden worden. Dat mijn kind dat zo veranderde door een medicatie, dat het mijn kind niet meer was, dat scheen niemand te interesseren, hij deed een aangepast gedrag in een klas. Ging zelfs een stap verder, na al hetgeen dat ik al had gelezen over rilatine nam ik het zelf, ik wou weten wat zulke dingen doen in je hersenen. Het werd een ‘trip’ , eigenlijk zouden ouders van ADHD kinderen eens zo'’n pilletje moeten nemen. Je bent super geconcenteerd, maar spijtig genoeg maar op één ding tegelijk, daarom waarschijnlijk ook het succes van deze drug. Ik ben toen naar de school gereden met een gejaagdheid en concentratie en heb in één adem verteld wat mijn gedacht was over heel deze ‘hype van ADHD en rilatine’. Ik vroeg aan de meest alternatieve leerkracht van die school om aub, tegenwerk te geven ivm deze diagnose en rilatine.

Hij vertelde dat hij het met mij eens was, maar niet kon, hij moest mee op de paardenmolen, er moesten vanuit het ministerie zoveel lessen en gradatie’s worden behaald, het ging niet meer over kinderen dingen leren, het ging over ‘cijfers en tabellen’ over criteria behalen voor statistieken. Over subsidies verkrijgen, imago van scholen, dus drukke, levendige kinderen, konden niet worden ‘gebruikt’, kinderen moesten allemaal hetzelfde zijn, in doen en laten.

Strijden

Nu vecht ik dus al vanaf het tweede leerjaar voor mijn kind zijn rechten, om onderwijs te krijgen zoals het hoort te zijn voor ieder kind, zonder dat het ervoor moet gedrogeerd worden. Ik hoopte zelfs, dat de diagnose die hem ooit werd opgeplakt, teniet te kunnen doen, maar schijnbaar werkt dit zo niet. Heel zijn lager school is dit hem blijven achtervolgen, hij was niet dat kind, hij was die ADHD-e’r, hij viel in het gat van anonimiteit. Hij was geen klein jongetje, hij was een DIAGNOSE geworden, een etiket.

Telkens opnieuw moest ik naar school komen, want alles wat hij deed werd vergeleken met het gedrag dat wetenschappers hadden omschreven als ADHD gedrag. Toen hij het middelbaar binnen stapte, trachtte ik zijn diagnose achterwege te laten, om eens te zien wat er gebeurde, maar het is me niet gelukt. Ze hebben zijn diagnose allang onder hun neus. Het stigma blijft mijn zoon achtervolgen. Evenals de vraag om hem rilatine te geven. Elke mogelijk schuldgevoel hebben ze me al trachten te geven. Dat ik als moeder hem verwaarloos, zijn kansen af neem, hem de mogelijkheid ontzeg om een carrière op te bouwen en telkens moet ik dit weerleggen : ‘ik ontneem hem niets, jullie ontnemen hem zijn ‘zijn’. ‘ Wanneer gaan jullie iemand eens aanvaarden zoals hij is, hij is niet brutaal, niet opzettelijk stout, stoort niet opzettelijk de klas,…… want dat vertellen de leerkrachten mij allemaal. Hij is een schat van een jongen, als hij maar eens kon ‘stil zitten’. Dit jaar moet hij zijn jaar overdoen (wegens echtscheiding problemen, die ook een tol hebben geëist en waar hij niets aan kan doen) toch worden deze gelinkt aan zijn ADHD diagnose. Het is een land- en tuinbouwschool, die vind je niet overal en het zijn net deze vakken, waar mijn zoon zijn hart en ziel in stopt. Ik kreeg zelfs de waarschuwing van zijn directeur, dat als hij in september niet van gedrag verandert (een gedrag waarvan elke leerkracht vind dat hij een lief kind is, enkel niet altijd even geconcentreerd is), hij geen andere keuze heeft, dan hem de laan uit te sturen. Dit heeft zelfs niets meer met mijn zoon te maken , dit is een persoonlijke zaak tussen dat zijn directeur gesteld heeft tegenover mij, omdat ik telkens weiger om mijn zoon rilatine te geven, duidelijk met reden waarom. Maar voor deze man met functie ben ik niet geschoold genoeg en zijn ego is groter dan zijn verstand, zo lijkt mij. Maar mijn kind kan wel eens, het kind van ZIJN rekening worden…….

Slotsom

‘Waarom’, zo zou je kunnen stellen, zoals Raoul Vaneigem ook deed, ’zouden jonge mensen zich nog langer aanpassen, aan een maatschappij zonder vreugde en zonder toekomst, die volwassenen nog slechts berustend kunnen verdragen, in toenemende verbittering en onbehagen?’ Als leergierige kinderen, die niet kaarsrecht op een stoel, stil zitten, hun glans in hun ogen moeten verliezen, door het nemen van een medicatie, omdat een maatschappelijk beeld dit verlangt. Dan zeg ik nee!! Omdat een medische wereld en welzijnssector te blind zijn, om te kijken welke ravage ze aan het aanrichten zijn bij kinderen, dan hou ik mijn handen boven het hoofd van mijn kind. Hij is een mens, geen diagnose. Geen cijfer op de economische beurshandel van farmaceuten, geen diagnose op de tafel van een psychiater of psycholoog, hij is een kind, die voelt, leeft en ademt en enkel maar graag gezien wil worden. Hij is ‘aangepaster’ dan al diegenen die hem willen veranderen. Hij verdraagt dat ze hem ‘een diagnose’ vinden, een jongen met een ‘afwijking’, hij doet niemand pijn, kon ik maar eens hetzelfde zeggen van het omgekeerde………….

Een moeder van een toffe knul.

Het lijkt me een goede zaak om op de bijsluiter en verpakking van deze medicaties, nog een z.g. black box waarschuwing verplicht te stellen.

Namelijk: Dit middel mag niet gebruikt worden in combinatie met wapens omdat het de schietbelustheid aanzienlijk kan bevorderen.
Omdat het ook al de concentratie zou moeten bevorderen, dwz kunstmatig focussen door psychose is het dan vaak raak.
Of eigenlijk helemaal mis afhankelijk van wat je als uitgangspunt neemt.

Men moet zich realiseren dat de werkelijke daders van deze schietpartijen niet de schutters zelf zijn, maar de misdadigers, die hun geld zitten te tellen uit de verkoop, promotie en distributie van deze geestontwrichtende pillen.
Truus

Veilige antidepressiva, veilige ADHD-medicatie

De volledige lijst staat op : https://ssristories.org

Even herinneren dat de nieuwe antidepressiva ( SSRI’s) amfetamineverwanten zijn en dat Rilatine, Concerta cocaïnestoffen zijn.

Iedereen in de maatschappij is ervan op de hoogte dat deze chemicaliën bewustzijnsveranderende middelen zijn, die therapeutisch worden gebruikt omdat ze een perceptie op de realiteit veranderen, maar die ook, omdat ze het zenuwstelsel verwoesten een controleverlies veroorzaken op het gedrag.

Maar zowel geneeskunde als Overheid zijn overtuigd  dat deze mineure nadelen helemaal niet opwegen tegen de formidabele voordelen (gigantische winsten en een zeer lucratieve zorgindustrie).

Bovendien is iedereen steeds blij dat men deze keer ook niet tot de slachtoffers behoort.

Ooit zal deze epidemie wel eens stoppen, als alle individuen, die de wondermedicatie niet zo goed verdragen zullen gedood zijn of zich zullen gezelfmoord hebben.

De rasveredeling  waar men nu mee bezig is, zal deze keer wel lukken.
Mengele en het derde Rijk kregen daarvoor onvoldoende de tijd.

Geneeskunde en Overheid staan er nu voor garant.

Nu schijnt vast te staan dat de stimulantia bij ADHD niets uitrichten.

Ze voegen geen stoffetjes toe, waarvan eerder dramatische tekorten bleken te bestaan.
Ze compenseren ook geen chemische onevenwichten in de hersentjes van kinderen.

Kortom de scheikundige eigenschappen waarop men zich scheen te baseren om een diagnose te stellen bestaan ofwel niet ofwel als ze zouden bestaan hebben, dan zitten we met het gebruik van harddrugs er compleet naast.
Meer zelfs, als die stoffetjes en die onevenwichten al zouden bestaan, dan zou na 20 jaar van intens onderzoek ernaar toch iets moeten gevonden zijn.

Die scheikundige eigenschappen, als mankementen, zouden erfelijk zijn.
Een stelling die ik graag geloof, want in elke familie worden eigenschappen overgedragen die er niet zijn.
De erfelijkheid van ADHD blijkt dus te kloppen, iedere generatie geeft de volgende generatie onvindbare stoffetjes door en ook onvindbare onevenwichten.
Ik hoorde zelfs een universiteitsprofessor op een spreekbeurt vurig die stelling verdedigen.
Universiteitsprofessoren kunnen immers passioneel praten over zaken die er niet zijn terwijl ze er eigenlijk wel hadden moeten zijn, en een dringende behandeling vereisen met medicatie onder een opiumwetgeving omdat een medicatie onder een opiumwetgeving meestal doet hallucineren en hallucineren is het bewijs dat stoffetjes worden toegevoegd die er niet waren en chemische balansen herstellen, die eerder verstoord waren.

Wat blijft uiteindelijk overeind als verklaring van een aandoening die uitgevonden werd om te kunnen cocaïne en amfetaminedoping legaliseren?

Dopaminetekorten?
Cocaïne of amfetamine zouden dopaminetekorten compenseren.
Maar waarom kreeg een SSRI of een SNRI dan een indicatie:ADHD?
Een SSRI voegt selectief serotonine toe: quid met de dopamine?
Een SNRI voegt selectief noradrenaline toe : quid met de dopamine?

De actieve metaboliet van Strattera is net dezelfde als die van Prozac.
Die actieve metaboliet van Prozac gedraagt zich als een SSRI als hij verpakt zit in een doosje met een Prozac-etiket erop.
Diezelfde chemische stof als actieve metaboliet van Strattera werd ‘omgedoopt’ tot een SNRI als men een Strattera-etiket op het doosje heeft geplakt.

Men springt nogal losjes om met stoffen die in het lichaam selectief kunnen toveren.
Immers, ik zwijg nog van de truken die werden aangewend om bij de introductie van Strattera die stof als een totaal nieuwe molecule voor te stellen.

Na de ontmaskering als een Prozac-stof heeft men er commercieel een ander ( dus:SNRI-) plaatje op geplakt.
Men wou de nieuwe molecule die eigenlijk een vermomde Prozac bleek, ook 6 tot 7 keer duurder gaan verkopen.
Vandaar dat het imago wat werd ‘aangepast’.
Zij die verlangen dat mensen veel geld uitgeven om het comfort van de omgeving te garanderen of om kinderen te drogeren worden wel met kluitjes in het riet gestuurd.
Dopaminetekorten aanvullen met stoffen die selectief helemaal iets anders uitrichten en zelfs niet eens aantonen dat methylfenidaat een dopamineheropnameremmer zou zijn.

Het grappige van die zaak is dan nog dat wereldwijd een medische wereld daarin trapt en dat men doodernstig die praatjes op universiteiten en aan het publiek gaat wijsmaken.
Iedereen is overvol van die wijsheid, want men waant zichzelf heel slim, terwijl eigenlijk de internationale literatuur aangeeft dat men het echte werkingsmechanisme niet eens kent.
Gewoon vergeten, want een vorige generatie kende die wel, maar die oude generatie is oud en telt niet meer mee.

Met die dopaminetheorie kennen we dus veel meer: zie eens hoe slim we wel zijn, over ADHD kennen we alles.
Dus bij ons moet je zijn: wij dealen legaal.
Het publiek gelooft ons, en de kindertjes zijn ziek en lijden aan tekorten en omdat we fabeltjes kunnen vertellen zijn we dokter en mogen we legaal harddrugs, stimulantia dealen bij kinderen.

De slimsten hadden zelfs gevonden dat Strattera een unexpected profit vertoonde, Strattera zou als een totaal nieuwe molecule ook goed bruikbaar zijn tegen bedwateren.
Maar de domme gans zou als universiteitsprofessor eigenlijk heel beschaamd moeten zijn, door niet te weten, dat de actieve metaboliet van Strattera een bijna identieke chemische formule bezat als de efedrine die vroeger tegen bedwateren werd gebruikt, maar die nu omwille van de gevaren ermee uit de handel is genomen.
De domme gans was in deze misschien een beetje slimmer geweest, als ze de stoffen zou kennen die men als aflaten van een farmaceutische industrie blindelings en zonder kennis heeft overgenomen.

Die industrie strooit met aflaten en geneesheren, universiteitsprofessoren geloven de dogma’s ervan.
Ze brengen geen windeieren op.
En wat telt bij geneesheren en universiteitsprofessoren?
De aflaten die geld opbrengen.
De gezondheid van kinderen lapt men aan de hielen, want daar zijn andere dokters voor en bovendien is het een vaststaand feit, dat de zorgindustrie ook een lucratieve bezigheid is geworden: natuurlijk ook voor dokters en de mekaar kennende apparatchicks.

Alleen: een wetenschappelijk kaartenhuisje crasht als een van de peilers een fundamentele onkunde blijkt te zijn.
Kennis kan die kaartenhuisjes moeiteloos aan.

Hoe zal men voortaan kindjes met ADHD medisch ziek verklaren?
Hoe zal men voortaan legaal harddrugs kunnen dealen voor gebruik als doping in de scholen?
Hoe zal men voortaan de pedagogische rust in de scholen garanderen als kinderen geen stoffetjes moeten toegevoegd worden, en alleen maar keiharde doping?
Hoe zal men voortaan de psychiatrie kunnen laten vollopen met psychotisch gemaakte monstertjes, omdat men dacht dat de nevenwerkingen van cocaïne of amfetaminedoping de symptomen waren van een epidemisch en uitgevonden ziekte?

Men maakte miljoenen zenuwstelsels kapot om nu te kunnen vaststellen: dat het eigenlijk niet hoefde.
WIR HABEN ES NICHT GEWUSST.
Volgende keer, beter, zeker?
Maar eerst het beroep van apotheker afschaffen?

Wat als nu blijkt dat ADHD geen ziekte zou zijn  en dus helemaal geen indicatie voor het instellen en het in stand houden van een toxicomanie met harddrugs?

Dan zijn juridisch gezien de dokters die zoiets wel voorschrijven omwille van alleen maar het pedagogisch comfort van de omgeving,  in overtreding met art. 3 van de wet van 21 februari 1921.

Deze wet behoedt de maatschappij ervoor dat medische beroepen een misbruik zouden maken van een soort ‘licence to kill’ om patiënten de psychiatrie of de dood in te jagen.

Uit Het Laatste Nieuws van 12 november 2007

En voor een keer ben ik het eens met de professor: die harddrugs werken wel.
En wat meer is , nu ben ik echt blij dat de professor eindelijk toegeeft dat men al die tijd de kinderen gedrogeerd heeft.

Ook Frank VDB, Maradonna, Pantani, Jimenez en anderen beleefden een wereld van verschil met cocaïnedoping.

Als men ooit die stoffen als doping  toch zal verbieden, zal blijken hoe plots de ganse aandoening zal verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Immers, de nevenwerkingen van chronisch harddruggebruik zorgden voor de symptomen waarbij dokters de ziekte in stand konden houden.
Psychotisch gedrag, of controleverlies over het gedrag, werden als de karakterstoornissen uitgelegd die typisch zouden zijn voor de aandoening.
Vandaar dat men neuroleptica omdoopte tot geneesmiddelen die de karakterstoornissen bij ADHD konden opvangen.
Terwijl men zorgvuldig vermeed om te stellen dat die antipsychotica werden toegediend om psychotisch gedrag door cocaïne of amfetaminedoping te corrigeren.

Ik voorspel dus het einde van ADHD als men de medicatie ervoor zal verbieden.
Immers, in 2005 maakte de Vlaamse gemeenschap het voor jonge sporters onmogelijk om zich nog te drogeren met ADHD-medicatie.
En wat bleek?  EEN ECHT MIRAKEL geschiedde : binnen de maand waren alle jonge sporters genezen van ADHD.

Ze zijn nu wel allemaal depressief geworden.
Ze slikken nu massaal SSRI's, amfetamineverwante stoffen, die niet eens op voor sporters verboden lijsten staan, zodat ze nu compleet legaal amfetamine-achtigen als basisdoping kunnen gebruiken.
Daar waar bij amfetamine doseringen van 5 tot 10 mg gebruikt werden, slikt men nu 20 tot 60mg SSRI's, waardoor men eenzelfde effect bereikt.

Misschien is die ganse heisa uit de VS eigenlijk een grote reclamestunt van het bedrijf Lilly, die Strattera, een vermomde Prozac, op de markt heeft.
Beide producten hebben dezelfde actieve metaboliet.
Prozac zou nu plots geen moorden en zelfmoorden meer veroorzaken, immers intussen zijn al de zwakken die daar niet zo goed bestand tegen waren, al begraven zeker?
Al blijf ik dagelijks het lijstje bekijken dat toch nog dagelijks aan het aanzwellen is :

https://ssristories.org

Een ADHD-diagnose is een diagnose om te drogeren.

Men stelt: dat voor veel patiënten die doping al een wereld van verschil heeft gemaakt.

Dat is zo.
Vraag het eens aan Frank VDB, aan Maradonna, aan Pantani, aan Jimenez.

Ook voor hen betekende cocaïnedoping een wereld van verschil.

Men stelt ook dat het verdwijnen van een hongergevoel ervoor zorgt dat groeistoornissen optreden.

Kleiner gewicht en kleinere gestalte zijn alleen de zichtbare groeistoornissen.

Maar de onzichtbare groeistoornissen zijn de botafbraak en een verminderde groei van hersencellen.
Is wel handig als je zoiets dan aan de (uitgevonden) ziekte kan gaan wijten. Vooral als dan de karakterstoornissen daardoor herkend worden als de symptomen van een ‘ziekte’.

Men, stelt nu dat ADHD-medicatie niet werkt.
ADHD-medicatie zijn psychotica: cocaïne en amfetamine maken psychotisch doordat ze het zenuwstelsel verwoesten.

De volgende stap in de wetenschappelijke ‘onthullingen’ zal gewag maken van de toeloop van chronisch psychotisch gemaakte ADHD-patiënten in de psychiatrie.

De bedrijven spelen daar nu reeds heel handig op in: Novartis promoot Leponex, Janssens Pharmaceutica promoot Risperdal en Lilly heeft Zyprexa in de aanbieding staan om de nevenwerkingen van respectievelijk Ritalin, Concerta of Strattera op te vangen.

Want deze laatste drie producten zorgen er in een eerste instantie voor dat ADHD-symptomen volgens DSM IV, nog versterkt worden en waardoor de dosering van wondermedicatie natuurlijk moet verhoogd worden.
Psychotica hoger doseren zorgt natuurlijk wel voor de gekende karakterstoornissen en vanaf dat moment staan de Leponex, Risperdal of de Zyprexa klaar.

Een volgende etappe is de tolerantie van de omgeving.
Wanneer noch deze cocktails, noch een gedragstherapie van radeloze therapeuten solaas brengen kiest men voor een psychiatrische opname.
In ons land zijn die opnamen de laatste vier jaar verzesvoudigd.
In de VS heeft momenteel 1 kind op de 2 onder de 10 jaar ‘onverklaarbare’ bipolaire stoornissen.

ADHD-medicatie werkt dus wel: er is een gigantische zorgindustrie mee opgebouwd en de kinderpsychiatrie is een knelpuntberoep geworden.

De wereld van verschil heet doping: maar dat mag voorlopig nog niemand weten, zelfs de geleerde kinderpsychiaters weten dit nog niet: die kennen alleen de prijs van dure consultaties en de lucratieve sponsoring van de bedrijven.
En zij die legaal doping dealen bij kinderen verdienen de allergrootste achting van de ganse maatschappij.

Dokters weten dat zij niet weten hoe cocaïne of amfetaminestoffen werken en wat zij daardoor wel weten is dat cocaïne of amfetamine veilig is voor de gebruikers.
Evidence based medicine noemt men dat soort geneeskunde.
In hun handen legt de maatschappij het volste vertrouwen over de gezondheid van ons en van onze kinderen, terwijl ze eigenlijk gewoon criminele dealers zijn geworden.
De hoogste tijd dat verantwoordelijken nu eens ingrijpen in dat soort van georganiseerde klantenbinding.
Het is nog steeds verboden om een toxicomanie in te stellen of in stand te houden.
Dokters dealen verboden stoffen op vraag van de omgeving van de kinderen en die vraag is dan de enige medische verantwoording die ze kunnen voorleggen.

Deze tabel toont de verbruikte aantallen in 12 psychiatrische ziekenhuizen en 2 psychosociale centra verspreid over gans België en de vergeleken cijfers zijn : periode juli2005 tot juni2006 ( eerste kolom) en de periode juli2006 tot juni 2007 (tweede kolom).
De derde kolom toont het verschil in percent stijging of daling.

Helemaal bovenaan staat de cocaïnestof : Trazolan, en dan met een heel ruime voorsprong op de tweede ( bijna dubbel zoveel verbruikt).
Als antiroker product zal de cocaïne-stof, Champix bijgevolg Zyban (een amfetineproduct) heel snel overvleugen, want cocaïne scoort geneeskundig veel beter dan amfetamine.
SSRI’s (amfetaminemachtigen) bezetten dus de plaatsen 2 tot en met 9 , behalve dan plaats 3, die de Lithiumzouten zijn.
Lithium geeft een therapeutisch antidepressieve indruk, doordat de normale werking van een zenuwprikkelgeleiding in de war wordt gestuurd omdat de Lithium-ionen op het niveau van de semi-permeabele wand tussen axonen en dendrieten van de neuronen in competitie gaan met de K+ ionen.
Chemische antidepressie bereikt men dus meestal door het mechanisme van de elektrische prikkelgeleiding in het zenuwstelsel te verstoren, waarop een gevarenreflex ontstaat, die het dopingeffect verklaart.

Bemerk de grote stijging van de Prozac molecule.
(In deze grafiek worden ook de aantallen van de generische stoffen bij elkaar geteld).

Ook de grote inspanningen van het bedrijf Lilly in het psychiatrisch milieu leggen geen windeieren (Cymbalta: +729,5%)
Als Cymbalta ooit een niveau van verbruik als Prozac zal kennen en als daardoor ook de residuen opspoorbaar zullen zijn in de oppervlaktewateren, dan zal op Europees niveau een torenhoog probleem ontstaan.
Immers, de thiofeen in Cymbalta is een stof die op Europese lijsten staat van milieuschadelijke stoffen.
Ooit zullen depressieven onder Cymbalta hun uitwerpselen in speciale containers moeten lozen.
Kafka zal blijven heersen.
Of hoe ridicuul de chemische antidepressie blijft evolueren.

En om het ridicuul te houden.
Wat mij het meest verbaast en dan ook weer niet is de +416% stijging van Lambipol.
Verbazing omdat Lambipol dezelfde scheikundige stof is als Lamictal, een stof die als een anti-epilepticum wordt voorgesteld.
Geen verbazing omdat die molecule er net als de phenylalkylamines over de sleutels beschikt om in de receptoren van de neuronen te dringen en om er daar een verwoestende werking te kunnen uitoefenen, met in een eerste instantie een heilzaam therapeutisch effect
Maar waarom , in godsnaam toch, gebruikt men diezelfde stof dan als een anti-epilepticum (Lamictal) terwijl zou moeten bekend zijn, dat de antidepressieve kwaliteit ervan berust op het mogelijk doen ontstaan van convulsies?

Het risico op convulsies is een bekende nevenwerking van stoffen die het zenuwstelsel op een irreversibele wijze verwoesten.
Of is ‘Vernichtung Lebensunwertes Lebens’ helemaal niet zo ridicuul als de ernstige psychiaters het ons willen doen geloven?

Gezien de kleine aantallen gebruikt, is een markante stijging van Sint-janskruid in dit overzicht verwaarloosbaar.

En tot slot nog deze bedenking.

Op 31 mei 2007 richtte de Minister van Sociale Voorzorg een consensusvergadering in met het oog op een meer oordeelkundig behandelen van depressies en met de bedoeling om de uitwassen van het off-label gebruik van de antidepressiva wetenschappelijk in te perken.
Er zijn dokters die SSRI’s voorschrijven in een behandeling van koude tenen, terwijl het gebruik van SSRI’s eigenlijk koude tenen zou kunnen doen ontstaan.
Na deze vergadering zou een jury aanbevelingen doen om het verbruik van die stoffen drastisch te kunnen inperken.

Op 27 juli 2007 verscheen een krantenbericht dat onafhankelijke studies over het gebruik en misbruik van antidepressiva eigenlijk overbodig zijn omdat niemand op de hoogte schijnt te zijn van hoe die stoffen eigenlijk wel werken.
Het probleem is dus van de baan.
De onbekende manier van werking is het label waarbij die stoffen als veilig worden gewaarmerkt.
Koude tenen worden nog kouder omdat de meeste SSRI's als sympaticomimetica werken, maar dat hoeft niemand te weten: het zou de verkoop ervan alleen maar schaden.

Bij sporters worden die SSRI’s voortaan als basisdoping gebruikt omdat ze amfetaminederivaten zijn, maar omdat men dat niet weet of niet wil weten, staan ze niet op de verboden dopinglijsten: het zou de verkoop ervan alleen maar schaden.

In testopstellingen van nieuwe SSRI’s worden de zelfmoorden ermee in de groep placebogebruikers ondergebracht, waardoor niet alleen de nieuwe maar ook de oudere SSRI’s bevrijd worden van de zelfmoordvloek die erop rustte.
Moesten SSRI’s nu echt wel meer zelfmoorden doen ontstaan zou zoiets alleen de verkoop maar schaden, en dat is niet goed voor het onderzoek naar nog meer veilige antidepressieve stoffen.

En niemand die er ooit aan gedacht heeft dat stoffen die het zenuwstelsel verwoesten eventueel ook eens een depressie zouden kunnen doen ontstaan.
Misschien een zinvol ideetje om dit eens te gaan onderwijzen in de cursus: biologische psychiatrie.

Al vermoed ik wel dat ze daarvan allemaal wel op de hoogte zijn: depressies en antidepressiva zijn heel erg lucratief geworden door de klantenbinding die men uiteindelijk: geneeskunde heeft genoemd.

Goethe in 1786: de wereld één groot hospitaal !?

Goethe maakte in de jaren 1780 volgende bemerking:
"Voor wat mezelf betreft, ik denk ook dat de mensheid het op termijn zal halen. Maar ik ben bang dat tegen dan de wereld omgevormd zal zijn tot één groot hospitaal waar iedereen andermans verpleegster is."

Categorie: citaten

E R I C R O S S E E L
http://ericrosseel.blogspot.com
* HEUREUX COMME AVEC UNE FEMME *
Netwerk Psychiatrie & Samenleving
http://psychiatrie.blogse.nl

Ook de Mediwiet die men nu als minder schadelijk zal gaan voorstellen, als men er een geneesmiddel zal van maken.

Dit dan in navolging van de cocaïnestof die men als geneesmiddel aan de kinderen toedient.
En ook in navolging van de amfetamineachtigen die men aan depressieve patiënten toedient.

Nu blijven alleen de indolen nog over om er geneesmiddelen mee te maken: de LSD die zieke mensen zal genezen.
Zou de maatschappij echt zo ziek geweest zijn dat men eraan gedacht heeft ze te genezen door mensen tot zelfmoord te drijven, door patienten daden van zinloos geweld te laten uitrichten of door ze uiteindelijk de psychiatrie of de dood in te jagen.

Omdat ze als geneesmiddel worden gehypnotiseerd zouden al die stoffen geen controleverlies meer op het gedrag veroorzaken of  geen veranderde perceptie op de realiteit meer teweeg brengen.

Kortom, als geneesmiddel zouden al die harddrugs plots helemaal niet meer de neuronen in ons zenuwstelsel castreren.

Dat soort geneeskunde heeft inderdaad al een heel mooie naam gekregen : evidence based medicine.

We hoeven zelfs het werkingsmechanisme van die wondermedicatie niet meer te kennen.
Nu alleen nog zoveel mogelijk therapeutische indicaties ervoor uitvinden, die we dan zelfs off-label zo breed mogelijk kunnen toepassen.

Mochten enkelen toch een uitleg willen over wat in de bijdrage hierboven geschreven staat en over de manier waarop men chemische verwoestingen aanricht : http://www.megablunder.net/werking/

http://gezondheid.blog.nl/overgewicht/2007/10/30/anorexia-net-zo-verslavend-als-xtc

In dit artikel wordt gesteld dat amfetaminedoping met XTC en anorexia in de hersenen dezelfde stoffetjes vrijstellen.

Het gaat hier over de neurotransmitter CART (Cocaïne Amfetamine Regulated Transcript).
Deze neurotransmitter ontstaat wanneer het zenuwstelsel aangeeft dat het zelf in gevaar is.

Als onvoldoende voeding wordt ingenomen, dan verhindert men een natuurlijke aanmaak van de natuurlijke phenylethylamines, die het zenuwstelsel nodig heeft om op een normale manier te werken.

Dat zenuwstelsel fungeert als een centrale computer en bij gevaar zal daarop gereageerd worden.

Onvoldoende voedselinname van waaruit energetische neurotransmitters zouden moeten aangemaakt worden, zal tot gevolg hebben dat het lichaam reageert met een fight or flight reactie : het gekende dopingeffect.

Hetzelfde gebeurt wanneer door schadelijke stoffen te laten inwerken op die neuronen, men die neuronen kapotmaakt.
Ook dat verwoesten van de neuronen zal een effect hebben,waardoor gereageerd wordt met een gevarenreactie.
Cocaïne, amfetamine en SSRI’s verwoesten de neuronen en doen daardoor bijgevolg eenzelfde dopingeffect ontstaan.

Als nu eens bij een proefopstelling van ratten men de beestjes dezelfde voeding zou geven, die men onze nieuwe jeugd toedient en zou nagaan of ook daarbij een grotere meting kan gebeuren van de CART neurotransmitter, dan vermoed ik dat we een grote stap vooruit zouden zetten bij de oorsprong van hetgeen men ADHD heeft genoemd.

Immers, sommige ‘nieuwe’ voedingsingredienten kunnen in een samenspel met te mijden voedingsupplementen (als katalysator) in het lichaam de synthese veroorzaken van ‘lichaamsvreemde’ phenylethylamines in plaats van de natuurlijke, zodat ze in plaats van dienstig te zijn als levensnoodzakelijk om het zenuwstelsel optimaal te laten fungeren, ze integendeel optreden als dopingstoffen die massaal grote delen van dat stelsel gaan vernietigen, waardoor dan de gekende gevarenreactie door dat zenuwstelsel wordt uitgelokt.

Vraag is daarbij of de karakterstoornissen die dan ontstaan, kunnen vergeleken worden met de symptomen die men gebruikt om ADHD vast te stellen.
Als dat zo zou zijn, dan begaat men toch een vreselijke megablunder, door bij ADHD stoffen toe te dienen, die het zenuwstelsel nog meer in gevaar gaan brengen.

Zelfs al zou een slechte of onaangepaste voeding geen oorzaak zijn van de symptomen waarmee men ADHD als diagnose stelt, dan nog blijft de vraag of het verwoesten van het zenuwstelsel met producten die het zenuwstelsel met een gevarenreactie doen reageren aangewezen is bij de behandeling van gelijk welke aandoening.
Immers de neuronen worden er onherstelbaar mee verwoest en zelfs bij een eventuele ‘neoplasticiteit’ blijft een gehandicapt zenuwstelsel achter, want de neuronen groeien opnieuw aan op een vervormde of mismaakte manier, waardoor een volledige controle over het gedrag ook onmogelijk is gemaakt.

En opnieuw mijn vraag aan geleerden en specialisten van het zenuwstelsel: ‘WELKE AANDOENING KAN MEN BEHANDELEN DOOR SYSTEMATISCH EN CHRONISCH NEURONEN MET PSYCHOTICA TE VERWOESTEN?”

1) Indolen (LSD en giftige paddestoelen)
2) Cannabinoiden (THC, Cannabis)
3) Piperidilbenzylaatesters ( cocaïne, methylphenidaat, mCPP, Trazolan, Champix)
4) Phenylalkylamines :
phenylmethylamine : Ketamine, SpecialK.
phenylethylamine : amfetamine, Dexedrine, Aderall, Pervitin, speed , Zyban, de vroegere eetlustremmers.
phenylpropylamine : Prozac, Strattera, SSRI's ( nieuwere antidepressiva)
phenylbutylamine : Silomat.

Het vernietigen van het zenuwtelsel veroorzaakt een dopingeffect, maar ook een veranderde perceptie op de realiteit en een controleverlies over het gedrag.
Zelfmoorden en zinloze vormen van geweld zijn niet zelden het resultaat van dat controleverlies.

Dit is daarom een farmaceutische boodschap aan de bevolking:

http://nl.youtube.com/watch?v=KgMovNmtRF0

http://www.filoscoop.com/2005/3/adhd.htm

De Mengeles van deze tijd maken zichzelf heel rijk, door drugs te dealen bij kinderen en door ze verboden toxicomanieën aan te smeren.
De Overheden laten begaan, omdat Overheden hopeloos corrupt zijn en in hun oeverloze domheid alleen maar willen afhankelijk zijn van de schone schijn van de collusie met een rijke harddrugsindustrie.

Zelfs in scholen worden kinderen gedrogeerd dat het een lieve lust is en de verantwoordelijke Ministers die weten natuurlijk van niets.
Tout va très bien , madame la marquise....

1) Jaren vijftig : synthese en gebruik van een cocaïnevervanger ( methylphenidaat) als stimulans (doping).
Men kende het werkingsmechanisme, men kende de gevaren ervan, vandaar dat de stof onder een opiumwetgeving werd ondergebracht.
Vandaar ook : geen therapeutische toepassingen.

2) Jaren tachtig : een versoepelde wetgeving in de VS maakte dat bij FDA de regelgeving voor het in de handel brengen van nieuwe geneesmiddelen meer conform werd gemaakt aan hetgeen de farmaceutische bedrijven daarover hadden gewild.
Dit maakte een ‘staatsgreep’ mogelijk door die bedrijven in dat overheidsorgaan.
Intussen was de maatschappij al zodanig geëvolueerd dat taboes rond doping en hallucinogerende stoffen werden doorbroken en de bedrijven roken een nieuwe markt.
Voor methylphenidaat werd een therapeutische indicatie uitgevonden en het echte werkingsmechanisme werd ‘onbekend verklaard omwille van niet-commercieel bruikbaar.
Het gebruik als doping werd behouden, maar kreeg niet meteen een eerste of voornaamste klemtoon, maar de psychiaters die de therapeutische vondst bedachten hadden gevonden dat de (dwangmatig) psychotisch makende eigenschappen een grote toekomst lieten veronderstellen.

3) Eeuwwisseling : de therapeutische toepassing (ziekte ) neemt epidemische afmetingen aan, blijkt zelfs heel besmettelijk te zijn en men kreeg academische overheden zelfs zover ze te laten geloven dat de aandoening erfelijk is.
Immers, die erfelijkheid werd zelfs bevestigd door de vaststelling dat in China alle pasgeborenen over een formidabel talent konden beschikken om van bij hun geboorte al, heel vlot de Chinese taal aan te leren.
Ze hadden zoiets immers van hun ouders overgeërfd.
En als zelfs academici dat geloofden, geloofde dat ook een commerciële en een om naar ziekten snakkende maatschappij dat nog meer.

4) Vandaag : de bijwerkingen van ADHD-medicatie doen een nieuwe aandoening ontstaan : bipolaire stoornissen.

Het aantal psychiatrische opnamen ermee is in ons land verzesvoudigd in 4 jaar tijd en in de VS heeft 1 kind op 2 onder de 10 jaar ‘onverklaarbare’ bipolaire stoornissen.
Omdat die medicatie als heel veilig werd uitgeroepen, worden de sterfgevallen ermee bij ons niet eens meer gelinkt aan dopinggebruik, maar terwille van het succesverhaal werd een nieuw medisch begrip ten tonele gevoerd: de aangeboren hartziekten.
Men valt immers niet dood van de veilige medicatie, waarvan men om commerciële redenen het werkingsmechanisme voorgoed is vergeten.
Zelfs de psychotisch makende werking werd door de commerciële promotie van de bedrijven zodanig gemaskeerd dat men nu antipsychotica off-label aan de dokters gaat aanprijzen als geneesmiddelen tegen de karakterstoornissen die eigen zijn aan de aandoening ADHD.
Terwijl die antipsychotica eigenlijk moeten dienen om de nevenwerkingen van de gebruikte medicatie op te vangen.
Dat laatste is in de ogen van niets vermoedende dokters natuurlijk onzin, want hoe kan een wondermedicatie nu kinderen psychotisch maken.
Hun psychotische ouders waren immers al ziek, de kinderen hebben die ziekte geërfd, en nu moeten na de kinderen ook nog de ouders met psychotica ( amfetamine en cocaïne) behandeld worden.
Vandaar: er dreigt een heel groot tekort aan psychiaters, die harddrugs aan patiënten kunnen voorschrijven.
Want allemaal missen ze stoffetjes, die alleen maar met cocaïne of amfetamine kunnen opgevuld worden, en die alleen maar door psychiaters als diagnose kan gesteld worden.
Een moderne vorm van voodoo of zwarte kunst, tot medische wetenschap verheven.
Want niemand van die slimme dokters heeft ooit nog maar een dosering uitgevoerd van die fantoomstoffetjes.

5) Alleen de makers van deze hallucinogerende stoffen weten eigenlijk nog hoe een en ander in elkaar steekt, vandaar dat nu nieuwe stoffen op de markt worden gebracht, die niet onder een opiumwetgeving vallen.
Eerder in dit betoog wees ik op de staatsgreep, die midden de jaren 80 heeft plaats gehad op FDA.
Bedrijven konden nu in functie van hun eigen commerciële belangen zelf definiëren of en hoe producten heilzaam kunnen zijn voor de maatschappij en voor de wereld.

Omdat om statistische redenen de synthese van nieuwe amfetaminederivaten in die tijd uitgeput was, vond men dat het aanmaken van gelijkaardige derivaten met een kleinere affiniteit om de neuronen te verwoesten, een doorbraak kon betekenen in de harddrugs als wondermedicatie, als men maar voldoende hoog doseert.
Phenylpropylamines in de handel brengen, die voldoende hoog gedoseerd net op dezelfde manier zenuwcellen irreversibel kunnen uitschakelen, bleek een geniale vondst.

Op FDA bezette men de sleutelposities en toen de eerste nieuwe stoffen in de behandeling van depressies in de handel kwamen, leken ze in een eerste opzicht helemaal niet op amfetamines, vandaar dat een totaal nieuwe klasse werd uitgevonden en aangekondigd, de SSRI’s (men had ook al een nieuw verhaaltje klaar van de ontbrekende ‘stoffetjes’ die de nieuwe doping zouden herstellen), en FDA besliste dan ook meteen dat de nieuwe reeks helemaal niet onder een opiumwetgeving zou ondergebracht worden.

Ze waren geen amfetamines, tout court, al hadden ze wel eenzelfde werkingsmechanisme, maar dat mechanisme staat tot nu toe nog steeds als onbekend op de bijsluiters en in de internationale ‘wetenschappelijke’ literatuur.
Nieuw, zonder gevaar en de zelfmoorden ermee in de testopstellingen werden handig in de placebogroep ondergebracht.
Immers het woordje doping werd even handig verzwegen en de chemische formules zorgvuldig vaag gehouden.
Er brak toen een tijd aan waar kennis over dat soort moeilijke materie niet meer vereist was, voortaan heerste ‘evidence based medicine’.
De geneeskunde die mensen gelukkig maakt met de harddrugs, waarvan men zeker is dat ze werken.
Geneeskunde met de ijver van de dealers in het uitgaansmilieu.
Voor de rest : ‘werkingsmechanisme onbekend’ op de bijsluiters en zij die ooit een thesis moesten schrijven om ergens mee te promoveren, hadden het dan over stoffetjes die niemand scheen te kennen en ook over onevenwichten die ook niemand scheen te kunnen definiëren.
Vandaar: een echte wetenschap dus.
Toch voor psychiaters.

6) Uiteindelijk :
Methylphenidaat is nog steeds een cocaïnestof die valt onder een opiumwetgeving.
Zuiver chemisch gezien maakt de stof psychotisch en de effecten daarvan na chronisch gebruik zijn gekend (alhoewel in de geneeskunde, niet (h)erkend – evidence based ....).

Strattera (en Prozac, beiden met dezelfde actieve metaboliet) zijn SSRI’s, die omwille van de commercie niet als een amfetaminestof werden geklasseerd, maar die in de toegediende dosering net op dezelfde manier als amfetamine werkzaam zijn op het vlak van de vernietiging van de neuronen.
(Bemerk ook het gebruik van die stoffen door professionele sporters als basisdoping, een doping die zelfs niet op de verboden lijsten terug te vinden is.... wat voor een invloed hebben die farmaceutische bedrijven op de maatschappij en wat waren de uiteindelijke gevolgen van die staatsgreep op FDA midden de jaren 80) ?

Voorstanders van het gebruik van phenylpropylamines, (de SSRI’s) ( 3 koolstoffen tussen de phenyl en de amine, ipv 2 bij de amfetamines, de phenylethylamines) verdedigen het vrije gebruik van die stoffen, door een verminderde affiniteit op de neuronen, waardoor ze een verminderde schadelijkheid pleiten.

Maar waarom werd dan eind september 2007 een phenylBUTYLamine (4 koolstofatomen tussen phenyl en amine en een theoretisch nog veel kleinere affiniteit) ( Silomat) in een zeer lage dosering (40mg) uit de handel genomen, omwille van de ongevallen ermee?
En wat gebeurt er met de ongevallen die wereldwijd gemeld worden?

https://ssristories.org

Er gebeurt niets met die ongevallen, ze zijn de schuld van de wapenhandelaren.
En bij ons behoort het tot de privacy van elk persoon om zich door de geneeskunde te laten drogeren ( evidence based, weliswaar) zonder dat daaraan enige consequenties voor de maatschappij aan kunnen verbonden worden.

Wat meer is: de maatschappij heeft over de nevenwerkingen van die doping, die stilaan uit de hand begint te lopen, een totaal nieuwe en winstgevende medische industrie op poten gezet.

Geestelijke gezondheidszorg tiert nu welig en er wordt als nooit tevoren een zeer lucratieve handel mee gedreven.
Preventies en postventies brengen verschillende lagen van de bevolking en van belangenverengingen pakken geld op, zelfs al was het maar om mensen via internet te laten promotie maken voor de weldaden van de gebruikte harddrugs.
Iedereen verdient eraan, zelfs de Overheid schijnbaar, want corruptie en collusie tieren er welig.

Alleen 1 ding heel jammer : een jeugd die bipolaire stoornissen ontwikkelt omdat de ouders het sluimerend ook al zouden gehad hebben en het jammer genoeg niet op tijd door de geneeskunde van toen is herkend geweest omdat de geneeskunde van toen misschien nog wist dat het gebruik van harddrugs eigenlijk ook ... bipolaire stoornissen veroorzaakt.

Maar daar heeft de nieuwe evidence based medicine geen boodschap aan.

Gek zijn is gezond, luidt het bij de psychiaters en de Overheid, en zij zijn de enigen die zoiets dan ook wetenschappelijk kunnen aantonen, door te potserig te stellen: werkingsmechanisme onbekend.

En die stoorde zich dat Bart Dewever zich vragen stelde bij het motief racisme bij de veroordeling van VanThemsche.
Want hoe kan een blanke man een racist zijn als hij een blank kind doodschiet?

Ik denk dat Frank VDB het als een promotor voor het dealen van doping in de scholen het een beetje moeilijk heeft dat zou geopenbaard worden dat het chronisch toedienen van doping in de klassen een controleverlies op het gedrag doet ontstaan bij de leerlingen.
Bewijs daarvan is het feit dat velen ervan ook corrigerend met antipsychotica (neuroleptica) moeten bijbehandeld worden of zelfs in de psychiatrie terechtkomen en dat sommigen zich ook zelfmoorden.
Zie ook de andere dolle shootings vooral in de VS, onder invloed van het drogeren van de kinderen op scholen.
https://ssristories.org
Tijdens de laatste legislatuur waar een rode PS-minister de doping in de klassen zelfs door het RIZIV liet vergoeden, is het aantal psychiatrisch opgenomen leerlingen maar liefst verzesvoudigd.Nogal logisch dat een Minister van Onderwijs daar liever niet aan wil herinnerd worden en resoluut kiest voor het argument racisme.

Zelfs het woord seksisme (3 vrouwelijke slachtoffers) wil de rode Minister niet in de mond nemen, want aan de gedrogeerde kinderen in de klassen scheelt anders helemaal niets, ze moeten alleen beter presteren en door hun doping ook het pedagogisch comfort van de leerkrachten veilig stellen.
Daarmee pleziert de rode Minister ook de rode lerarenvakbonden.

Mijnheer de Minister Frank VDB, zelfs een hof van Beroep oordeelde dat het drogeren van kinderen in de klas niet slecht kan zijn, omdat het de prestaties van de kinderen verbetert (arrest nr224,Rep.Nr.2004/7081 van het Hof van Beroep te Antwerpen, zitting van 16/12/2004 (Jeugdkamer)), terwijl een ander arrest van een ander hof van Beroep ook een andere Frank VDB veroordeelde tot een boete van 250.000 Euro omdat die met gelijkaardige doping niets anders deed dan ook maar zijn prestaties verbeteren.

Mijnheer de Minister, het zou U sieren als U in deze materie met kennis van zaken zou spreken en bij deze wil ik er U aan herinneren dat U mijn OpenBrief over het gebruik van doping in de klassen (14 september 2007) nog steeds niet heeft beantwoord.
Die brief laat ik daarom wel met opzet op mijn blog staan, totdat ik er ook het antwoord bij kan plaatsen.

http://blog.seniorennet.be/rilatine/archief.php?ID=443