Wintertijd en winteruur zijn informele aanduidingen voor de "standaardtijd" die in grote delen van Europa wordt aangehouden van de laatste zondag in oktober tot de laatste zondag in maart. Dit is de periode waarin een eventuele zomertijd niet wordt gebruikt. Steeds geldt: "wintertijd" is standaardtijd, zomertijd is de afwijkende tijd.
De standaardtijd (en daarmee ook de zomertijd) heeft een afwijking ten opzichte van de middelbare zonnetijd. De grootte van die afwijking is afhankelijk van de plek waar men zich bevindt: in het meest oostelijke deel van het Nederlandse taalgebied in Nederland (Bad Nieuweschans in Groningen) loopt de standaardtijd 31 minuten voor terwijl dat in het meest westelijke deel van het Nederlandse taalgebied in België (De Panne in West-Vlaanderen) 50 minuten is.
Standaard- versus zomertijd
De Belgische en Nederlandse regering hebben zich aangesloten bij het besluit van de Europese Commissie (mei 2007) om de zomertijd in elk geval tot en met 2010 te laten ingaan.
Bij het einde van de zomertijd schuift de daglichtperiode een uur op, waardoor het 's ochtends vroeger licht en 's avonds vroeger donker wordt. Het weer stoort zich uiteraard niet aan de verandering van de tijd, zodat ook de gemiddelde dagelijkse gang van weersverschijnselen een uur naar voren schuift. Zo wordt de hoogste temperatuur van de dag meestal enkele uren na het middaguur bereikt. In de winter valt het warmste moment gemiddeld tussen 15 en 16 uur, maar omdat de invloed van de zon 's winters kleiner is dan 's zomers kan het warmste moment van de dag ook op een heel ander tijdstip vallen. Hartje winter wordt de hoogste temperatuur bij stormachtig weer soms midden in de nacht gemeten.
De "wintertijd" in de Nederlandse geschiedenis
In Nederland is de zomertijd in 1977 opnieuw ingevoerd; ook van 1916 tot 1945 was de zomertijd van kracht. Tot aan het begin van de 20e eeuw had vrijwel elke plaats zijn eigen tijd, omdat voor de tijdbepaling werd uitgegaan van de hoogste stand van de zon ter plaatse. Vanwege de rotatierichting van de Aarde wordt de hoogste zonnestand in het oosten van Nederland een kwartier eerder bereikt dan in het westen, in België is het verschil nog wat groter.
In Nederland maakte de komst van spoorwegen de invoering van een landelijke standaardtijd noodzakelijk. Van 1909 tot 1940 kende Nederland daarom de "Amsterdamse tijd", die 20 minuten voorliep op de West-Europese Tijd. Overgang naar de huidige Midden-Europese Tijd vond plaats op 16 mei 1940: op bevel van de Duitse bezetter werd de klok toen één uur en 40 minuten vooruit gezet. Die zomertijd gold ook gedurende de winters van 1941 en 1942. Pas in november 1942 werd de klok weer één uur teruggezet. In de jaren 1943-1945 gold alleen 's zomers de zomertijd, maar in 1946 werd de zomertijd voor een periode van ruim dertig jaar geheel afgeschaft.
Tijdzones
Voor de tijdrekening die we nu kennen is de aarde verdeeld in 24 tijdzones, waarin een standaardtijd geldt. Als maatstaf (universele tijd) wordt de tijd van Greenwich in Engeland genomen, dit is de Greenwich Mean Time. Nederland en het grootste deel van Europa liggen in de zone ten oosten daarvan, waarin het een uur later is dan in Greenwich, de Midden-Europese Tijd.
Crosby, Stills & Nash, Crosby, Stills, Nash and Young of Crosby and Nash is een Amerikaanse band van wisselende samenstelling die vooral in de eerste helft van de jaren '70 zeer bekend en gewaardeerd was, met name door hun karakteristieke close harmony zang en hun verpersoonlijking van de Woodstock generatie.
Hun eerste LP Crosby, Stills & Nash was meteen een succes. Hierna trad ook Neil Young toe tot de groep en gingen ze verder als Crosby, Stills, Nash & Young. Het tweede album, Déjà Vu met Neil Young geldt nog steeds als een van de hoogtepunten uit de popgeschiedenis. Ook het dubbele live album 4 Way Street heeft de tand des tijds doorstaan. Daarna gingen de vier echter hun eigen artistieke weg, met wisselend succes.
Lars Ulrich plaatste in 1980 in het blad Recycler een advertentie omdat hij samen met gelijkgestemden een metalband wilde starten. James Hetfield reageerde op deze advertentie en spoedig hadden Lars en James hun eerste ontmoeting, maar in de zomer van 1981 werd pas de basis van Metallica gelegd. Lars had met succes geprobeerd in aanmerking te komen voor het leveren van een bijdrage aan Metal Massacre, een Metal Blade-compilatie. Hij moest dus heel snel een band vormen om dit nummer op te kunnen nemen. Lars en James ontmoetten elkaar op deze wijze wederom en een derde persoon, Lloyd Grant speelde leadgitaar.
In november 1982 werd Ron McGovney vervangen door Cliff Burton en in november dat jaar ontmoetten ze Kirk Hammett (toenmalig gitarist van Exodus) voor het eerst. In maart 1983 werd Dave Mustaine, vanwege een alcoholprobleem, uit de band gezet en op 1 april 1983 door Kirk Hammett vervangen (Mustaine zou later, reeds in de zomer van 1983, Megadeth vormen en hierin gitaar en zang voor zijn rekening nemen). Vele optredens in Amerika volgden tot ze in mei 1983 de studio indoken om hun eerste album Kill 'Em All op te nemen. Het album werd twee maanden later uitgebracht. Een korte tour ter promotie van het album volgde en in oktober 1983 zaten ze alweer in de studio om hun tweede album Ride The Lightning op te nemen, dat op 27 juni 1984 door Megaforce Records werd uitgebracht. Nauwelijks vijf maanden later gevolgd door de release van de Creeping Death EP. In dit jaar kwam Metallica voor het eerst naar Europa en traden ze op tijdens het Heavy Sound Festival in België. Ze stonden in het voorprogramma van Barón Rojo.
Vanaf september 1985 tot december 1985 namen ze in Kopenhagen hun derde album Master Of Puppets op. Dit album is onder veel fans nog steeds één van de favorieten. In maart 1986 wordt het album uitgebracht. In dezelfde maand vormden ze de support act tijdens de Amerikaanse tour van Ozzy Osbourne. Metallica's populariteit steeg gestaag en dit was de laatste keer dat ze als support act optraden.
27 september1986 was een zwarte dag in de geschiedenis van Metallica. Bij het Zweedse stadje Ljungby sloeg één van de tourbussen om, wat de 24-jarige Cliff Burton zijn leven kostte. De rest van de band overleefde het ongeval. Kirk Hammett: 'Ik draaide me om en zag Cliffs voeten onder de bus uitsteken!'. In het verwerkingsproces vormde alcohol hun steun en toeverlaat. Metallica is doorgegaan met de groep uit eerbetoon voor Cliff. James Hetfield: 'Cliff zou de laatste zijn die zou willen dat we opgeven'. In oktober 1986 werd wijlen Cliff Burton opgevolgd door Jason Newsted, na auditie te hebben gedaan.
Op 10 oktober 1987 wordt de EP Garage Days Re-Revisited, met alleen maar covers, uitgebracht. Deze EP is nu een collectors item. Hun vierde album getiteld ...And Justice for All volgt op 25 augustus 1988. Dit album wordt uitgebracht door Elektra Records. In december 1988 neemt Metallica zijn eerste muziekvideo op voor de single 'One'.
Het grote publiek (1990-1996)
Op 6 oktober 1990 duiken ze wederom de studio in voor hun vijfde studio-album. Dit album verschijnt in 1991 waarmee Metallica ook bij het grote publiek bekendheid verwerft. Officieel heet het vijfde studio-album simpelweg "Metallica", maar de naam "The Black Album" (vanwege de zwarte hoes), wordt uiteindelijk populairder. Met "Enter Sandman" en de ballad "Nothing Else Matters" bestormt Metallica de hitlijsten. Ook "Sad But True", "Wherever I May Roam" en "The Unforgiven" zijn uiterst succesvol en kunnen op veel airplay rekenen. Metallica weet hiermee als eerste metalband een mainstream publiek te bereiken op een grote schaal. Op het hoogtepunt van zijn populariteit brengt Metallica de box "Live Shit: Binge & Purge" met onder andere 3 live-cd's en 2 livevideo's uit. Deze box laat Metallica zien op het hoogtepunt van hun carrière.
De jaren van achteruitgang (1996-2001)
In respectievelijk 1996 en 1997 komen de twee nieuwe studio-albums "Load" en "ReLoad" uit (de twee albums waren afkomstig uit één opnameperiode). Op deze 2 cd's heeft Metallica een totaal ander geluid en voorkomen. Veel fans reageren teleurgesteld: de albums worden als te soft en te commercieel ervaren. De mensen die een Black Album 2 verwacht hadden, waren geschokt, dit kon het nieuwe Metallica niet zijn. Veel fans van het eerste uur haken dan ook af. Met "Until It Sleeps", "Mama Said" en "The Unforgiven II" weet Metallica toch wel weer de hitlijsten binnen te dringen. In de clip van "Until it sleeps" zijn overigens scènes te zien die zijn gebaseerd op de werken Ecce Homo en De Tuin der Lusten van de Nederlandse schilder Jheronimus Bosch. In 1998 verschijnt de cover-cd "Garage Inc", een dubbel-cd die niet alleen alle eerder opgenomen Metallica-covers verzamelt (waaronder de covers van Garage Days Revisited uit 1987 en de Garage Days uit 1984), maar ook nog een elftal nieuwe covers presenteert. Met de bewerking van het Ierse volksliedje (veelal onterecht beschouwd als een nummer van Thin Lizzy) "Whiskey In The Jar", kan Metallica weer op veel airplay rekenen. In 1999 verschijnt Metallica's tweede officiële live-album "S&M", waarin de band samen met Michael Kamen en het San Francisco Symphony Orchestra een aantal oude en nieuwere nummers laat horen in een klassiek jasje. Het is (voorlopig) de enige officiële CD waarop de nummers "No Leaf Clover" en "- Human" staan. Nadat de band in 2000 nog middels het nummer "I Disappear" heeft bijgedragen aan de soundtrack van de film Mission Impossible II gaat het snel bergafwaarts met hen. Metallica spant een rechtszaak tegen de peer-to-peer-muziekdeelservice Napster aan en legt daarmee dit populaire programma plat, wat erg veel kwaad bloed zet bij de vele gebruikers van dit programma.
De onzekere toekomst van de band (2001-2003)
In 2001 verlaat bassist Jason Newsted de band na een conflict met zanger Hetfield. Ze raakten het niet eens over Newsteds zijproject EchoBrain. Ondanks het verlaten van Newsted start het drietal de opnames van een nieuw studioalbum met producer Bob Rock als plaatsvervangend bassist. Tijdens de opnamen van het nieuwe album, 'St. Anger', krijgt Metallica steun van een therapeut om te leren omgaan met de botsende karakters in de groep en het wegvallen van Newsted. Deze gesprekken en andere voorvallen zijn gefilmd en hiervan is de documentaire "Some Kind Of Monster" gemaakt. Deze is te zien geweest in de bioscoop en is ook op dvd verschenen. Mede dankzij de gesprekken laat Hetfield zich in een afkickkliniek opnemen, aangezien hij verslaafd is aan "drank en andere verdovende middelen". Het grootste gedeelte van 'St. Anger' Heeft James Hetfield in die kliniek geschreven. Drummer Ulrich en gitarist Hammett blijven achter, zich afvragend of de band Metallica nog wel toekomst heeft. Het is het donkerste uur van de band, sinds de dood van Cliff Burton.
De St. Anger-jaren (2003-2006)
In 2003 is James Hetfield helemaal afgekickt en duiken de drie overgebleven Metallica-leden weer de studio in met producer Bob Rock om het nieuwe studio-album St. Anger verder op te nemen. Ook worden de opnames van 'Some Kind of Monster' hervat Tegen het einde van de opnames neemt de band Robert Trujillo (ex-Ozzy Osbourne, Suicidal Tendencies, Infectious Grooves, Black Label Society) aan als nieuwe bassist. Als welkomstgeschenk krijgt hij hiervoor $1.000.000. St. Anger is een agressieve plaat, waarin Hetfield veel frustraties heeft verwerkt. Het album is minstens even hard als de klassieke Metallica-platen, maar wel minder melodieus. Ook bevat dit album geen enkele gitaarsolo en gebruikt Ulrich een snaredrum waarbij de snaren niet tegen het onderste vel aangeklikt zitten,waardoor het geluid van de drums klinken als zogenaamde Trash Can drums en zijn de teksten niet meer alleen door Hetfield geschreven en is de productie - al dan niet bewust - vlak en rommelig. Het album wordt dan ook met gemengde reacties ontvangen, al zijn ook veel fans blij dat Metallica weer de oude agressie terug heeft, de meesten beschouwen het album niet als 'iets van Metallica' omwille van bovengenoemde redenen. In de toer die op St. Anger volgt speelt Metallica slechts enkele nummers van het nieuwe album, en gebruiken de rest van de tijd voor een best-of-Metallica-compilatie, waarbij ze veel nummers spelen die ze al reeds lange tijd niet hadden gespeeld en veel oude, snelle nummers van de oudere albums.
Death Magnetic (2008)
Op 8 juni 2006 trad Metallica in de Gelredome in Arnhem op tijdens de Escape from the Studio Tour 2006. In Berlijn en Arnhem introduceerden ze tevens een nieuw nummer dat bij gebrek aan een titel "The New Song" werd gedoopt. In Korea en Japan introduceerde Metallica in augustus nog een ander nieuw nummer, dat ze "The Other New Song" hebben gedoopt. Volgens Trujillo was het echter niet aannemelijk dat beide nummers (in die vorm) op het nieuwe album zouden verschijnen, zoals hij in juni 2007 liet weten tijdens een interview met een Grieks tijdschrift. Er zijn delen van The New Song te horen in de nummers All Nightmare Long en The End of the Line. Ook werd in het begin van 2006 de samenwerking met producer Bob Rock stopgezet en is Rick Rubin de nieuwe Metallica-producer geworden. Rubin heeft onder meer gewerkt met trashmetalband Slayer, rapgroep Run DMC, Red Hot Chili Peppers, System Of A Down, Slipknot en Aerosmith.
27 juni 2008 bracht Metallica een cover van een Iron Maidensong uit, namelijk Remember Tomorrow. Dit nummer verscheen op het cover album Maiden Heaven van het magazine Kerrang! waarop verscheidene bands Iron Maiden gecoverd hebben.
Op vrijdag 30 mei 2008 speelde Metallica in Landgraaf op Pinkpop. Op vrijdag 15 augustus speelde Metallica in Hasselt op Pukkelpop.
Op 1 augustus werd via de website van de band bekendgemaakt dat het nieuwe album Death Magnetic op 12 september wereldwijd in de winkels zal liggen. Later die dag meldde de website dat Metallica een video heeft opgenomen met de filmmaker Thomas Vinterberg, bekend van o.a Festen. Op Ozzfest, 9 augustus 2008, speelde Metallica voor het eerst een nieuw nummer van Death Magnetic, Cyanide. Deze is tevens in Pro-shot video versie uitgebracht voor Platinum leden van Mission Metallica.
Overigens heeft het nieuwe album Death Magnetic een iets te vroege (digitale) geboorte beleeft doordat het sinds 2 september al te downloaden was via de vele sites die het internet rijk is. De reden hiervoor was dat een Franse platenzaak een exemplaar van het nieuwe album per ongeluk had verkocht waarna het album op internet belandde. Ondanks de reputatie van de band als het gaat om downloaden reageert drummer Lars Ulrich gelaten en zegt op een Amerikaanse radiozender:""Over tien dagen komt de plaat uit. We hebben toch al goud. Het is 2008, zo werken die dingen tegenwoordig."
Na de release van Death Magnetic werd het gehele album op de officiële site gezet.
Op 22 mei is overal in Europa (behalve Engeland) Guitar Hero: Metallica uitgebracht. Het spel is een editie van de Guitar Hero-reeks, en bevat naast nummers van Metallica ook 21 door de band uitgekozen songs van andere bands.
Op 22 mei is overal in Europa (behalve Engeland) Guitar Hero: Metallica uitgebracht. Het spel is een editie van de Guitar Hero-reeks, en bevat naast nummers van Metallica ook 21 door de band uitgekozen songs van andere bands. In 2008 verscheen de live-dvd Français Pour Une Nuit in het Romeinse colloseum van Nimes. Voor Zuid-Amerika en Mexico kwam in 2009 de dvd Orgullo, Pasión y Gloria: Tres Noches en la Ciudad de México uit (vertaald: Kracht, Passie en Glorie: drie nachten in Mexico City). Plannen voor een nieuw album zijn er niet, hoewel hardnekkige geruchten het jaartal 2011 of 2012 melden.
Pink Floyd is een Engelse rockband die vroege erkenning kreeg voor zijn psychedelische rockmuziek. De groep evolueerde tot pioniers van de progressieve rock en symfonische muziek. Pink Floyd is bekend door zijn filosofische songteksten, klassieke rockcomposities, experimenten met geluid, grafisch en artistiek vernieuwende hoesontwerpen en niet in de laatste plaats door vele spectaculaire live-concerten.
Als een van de meest succesvolle en invloedrijke bands in de rockmuziek verkocht Pink Floyd wereldwijd meer dan 300 miljoen albums. Syd Barrett, Roger Waters en het latere bandlid David Gilmour kenden elkaar van school in Cambridge, terwijl de overige leden Mason en Wright samen met Roger Waters architectuur studeerden aan het Polytechnic in Regent Street in Londen.
Pink Floyd had in de late jaren 60 aanvankelijk bescheiden succes als een psychedelische band die indertijd nog geleid werd door Syd Barrett. Barretts toenemende onbetrouwbaarheid en zijn moeizame gedrag dwongen de overige bandleden om een nieuwe gitarist en leadzanger toe te voegen. Dat werd David Gilmour, die Syd Barrett later helemaal zou vervangen. Na het vertrek van Barrett werd zanger en basgitarist Roger Waters langzaamaan bandleider en belangrijkste songwriter. Dit leidde tot enkele wereldwijd bekende albums zoals Dark Side of the Moon 1973, Wish You Were Here 1975, Animals 1977, en The Wall in 1979.
Tijdens de opnames voor The Wall ontstonden de eerste scheurtjes in de groep. Het volgende album, The Final Cut, was in feite al een soloproject van Waters, met enige assistentie van Gilmour. In 1985 stopte Waters er ook mee en leek het voorbij. Maar in 1986 besloten Gilmour en Mason tot een doorstart, en later voegde Wright zich bij hen. Dit zeer tegen de zin van Waters, waarna rechtszaken volgden over de naamvoering Pink Floyd. Waters verloor.
Bob Geldof wist in 2005 de groep inclusief Waters bijeen te krijgen voor een optreden in het kader van het op 2 juli2005 gehouden London Live 8-concert. Dit was het eerste optreden in de voltallige bezetting in 24 jaar. Op 3 februari2006 verklaarde Gilmour tijdens een interview met de Italiaanse krant La Repubblica dat de band geen nieuw materiaal meer zal uitbrengen en geen tour meer zal houden.. Echter de individuele bandleden sluiten niet uit om solo of in klein samenwerkingsverband verder te musiceren. Door het overlijden van Rick Wright in september 2008 werd een echte reünie onmogelijk.
Bandhistorie
Syd Barrett-tijdperk: 19641968
Pink Floyd kwam voort uit een band die geformeerd was in 1964 en achtereenvolgens Sigma 6, de Megga Deaths, The Screaming Abdabs, en The Abdabs heette. Toen deze oergroep uit elkaar viel, gingen de bandleden gitaristen Bob Klose en Roger Waters, drummer Nick Mason, en 'wind instrument' speler Rick Wright verder onder de naam 'Tea Set'. Na een korte periode met leadzanger Chris Dennis, kwam de gitarist en zanger Syd Barrett bij de band, waarna Waters de bas op zich nam. Toen bleek dat een andere band onder dezelfde naam speelde, kwam Barrett met een alternatieve naam The Pink Floyd Sound. Pink en Floyd verwijzen naar twee bluesmuzikanten, Pink Anderson en Floyd Council. Niet veel later viel het begrip "sound" weg uit de groepsnaam. In de begindagen speelde de band covers uit het rhythm and blues-genre maar tegen de tijd dat de definitieve naam "Pink Floyd" leek bezonken, vergaarde de groep bekendheid met psychedelische interpretaties, uitgebreide improvisaties en zogeheten 'spaced out'-solo's. In die tijd speelde Pink Floyd in het Londense underground-uitgaansleven.
De op jazz georiënteerde Klose verliet de band en werd fotograaf, kort voordat Pink Floyd met opnames begon. Pink Floyd nam het eerste album op met als bandleden Barrett op gitaar en zang, Waters op basgitaar en achtergrondzang, Mason op drums en percussie, en Wright switchte naar keyboards en achtergrondzang.
Toen de populariteit steeg, zorgde de band Blackhill Enterprises in oktober 1966 voor een zakelijke overeenkomst met hun managers Peter Jenner en Andrew King,. Aansluitend verschenen de singles "Arnold Layne" in maart 1967 en "See Emily Play" in juni 1967. "Arnold Layne" bereikte nummer 20 in de Engelse hitlijst, en "See Emily Play" bereikte nummer 6. Hierdoor werd hun eerste tv-optreden in de Engelse Top of the Pops in juli 1967 een feit.
Album "The Piper at the Gates of Dawn" (1967)
Het debuutalbum The Piper At The Gates Of Dawn werd in augustus 1967 uitgebracht. Vandaag de dag wordt dit album gezien als een fraai voorbeeld van Britse psychedelische muziek. Het werd toentertijd, maar ook nu nog, goed ontvangen door de critici. De albumnummers werden met name geschreven door Barrett en laten poëtische lyrics en eclectische muziek horen. Zoals het avant-gardenummer "Interstellar Overdrive" en nummers zoals "The Scarecrow," die geïnspireerd is door de Fenlands, een landelijk gebied ten noorden van Cambridge (Barretts en Gilmours geboortestad). De songteksten waren surrealistisch en verwezen vaak naar folklore zoals "The Gnome". De band maakte gebruik van nieuwe elektronische technologie zoals 'stereo panning" en elektrische keyboards. Het album werd een hit in het Verenigd Koninkrijk waar het een #6-toppositie haalde. Gedurende deze periode toerde de band rond met Jimi Hendrix, wat de belangstelling voor Pink Floyds werk zeker ten goede kwam.
Na dit eerste album werden lange instrumentale stukken in de songs opgenomen. Syd Barrett was het genie uit de vroege Pink Floyd. Onder invloed van experimentele drugs zoals LSD schreef hij psychedelische songs die vooral in het eerdere werk gekenmerkt worden door hun vele maatwisselingen.
Barretts vertrek
Terwijl de band aan populariteit won, begonnen de stress van het touren en het toenemende drugsgebruik hun tol te eisen bij Barrett. Diens mentale gezondheid ging gedurende maanden achteruit. In januari 1968 werd gitarist David Gilmour gevraagd om Barretts gitaarspel en zang over te nemen.
Barretts gedrag werd steeds minder voorspelbaar en zijn continu gebruik van LSD maakte hem als bandlid zeer onstabiel. Zo stond hij regelmatig op het podium voor zich uit te staren. Tijdens enkele optredens sloeg hij gedurende het gehele concert dezelfde akkoorden aan, of ontstemde zijn gitaar. Omdat Barrett nauwelijks meer te handhaven was, werd zijn gitaargeluid bij optredens zeer zacht gezet. Zijn bijdragen aan het album A Saucerful of Secrets werden vrijwel allemaal overgespeeld door Gilmour. Uiteindelijk werd Barrett simpelweg niet meer meegenomen op tournee. De overige groepsleden hoopten dat Barrett nog wel als componist verder kon gaan, maar de toenemende complexiteit van zijn composities zoals "Have You Got It Yet?", met veranderende melodieën en akkoorden lieten de bandleden geen andere keus dan ook deze constructie te laten varen. Toen in april 1968 Barretts vertrek officieel werd, besloten producers Jenner and King bij hem te blijven, en werd de Blackhill partnership opgeheven. De band nam Steve O'Rourke als manager aan, en deze bleef bij Pink Floyd tot zijn dood in 2003.
Na twee solo-albums (The Madcap Laughs en Barrett, mede geproduceerd door en soms met meespelen van Gilmour, Waters and Wright) die bescheiden succes oogstten, trok Barrett zich terug uit de muziekindustrie. Onder zijn eigen naam, Roger, leefde hij een teruggetrokken bestaan in Cambridge. In 1975 dook hij plotseling op bij de opnames van de band voor het album Wish You Were Here. Barrett stierf thuis op 7 juli2006.
Na het vertrek van Barrett werd Roger Waters de belangrijkste songschrijver. De muziek werd steviger en de sound gemakkelijker in het gehoor liggend. De muziek werd space rock of sciencefiction rock genoemd. De meningen over Pink Floyd varieerden van "een van de prominentste rockbands aller tijden" tot "zielloze verkopers van pompeuze gebakken lucht".
Overgangsperiode 19681970
Muzikaal gezien was dit een periode van experimenteren. Gilmour, Waters en Wright brachten elk materiaal in dat een eigen klank en geluid had. Hierdoor was het werk minder consistent dan de voorafgaande, door Barrett gedomineerde, jaren. Maar ook minder gepolijst dan de sound van de latere jaren. Anders dan Waters gaven Gilmour en Wright de voorkeur aan nummers met simpele teksten, of aan instrumentale nummers. Uit deze periode komen enkele zeer experimentele nummers zoals:
A Saucerful of Secrets, dat grotendeels bestaat uit experimentele effecten, slagwerk, oscillatoren, tape loops en een engelachtige finale ('Angelic Voices').
Van de hand van Barrett verscheen er nog één nummer op het tweede album A Saucerful of Secrets van Pink Floyd: Jugband Blues. A Saucerful of Secrets kwam uit in juni 1968, en haalde de negende plek in de UK ranglijst. Dit album is het enige album dat niet de Amerikaanse hitlijsten haalde. Het album is een beetje uit balans omdat het zowel het psychedelische geluid als het experimentele geluid bevat. De experimentele nummers kwamen op het live-deel van Ummagumma tot hun recht.
Album Music From the Film More" (1969)
Pink Floyd werd door de regisseur Barbet Schroeder gevraagd om de soundtrack te schrijven voor zijn film More, die uitkwam in mei 1969. De filmmuziek werd uitgegeven als een Pink Floyd-album, Music from the Film More, in juli 1969. Dit album haalde de negende plaats in de UK, en 153e in Amerika. Een aantal nummers op More is akoestisch. Twee nummers van dit album, "Green Is the Colour" en "Cymbaline", werden vaste elementen voor de live-optredens van de band. "Cymbaline" was het eerste nummer waarin Roger Waters' cynische houding over de muziekindustrie aan de orde komt. De rest van het album bestaat uit avant-garde losstaande nummers uit de film en een enkele zwaardere rocknummers als "The Nile Song".
Album Ummagumma" (1969)
In 1969 volgde een dubbelalbum Ummagumma. Dit is een combinatie van live-opnames enerzijds en onafhankelijke studio-experimenten anderzijds, waarbij elk bandlid een halve kant mocht vullen, zijnde een solo project. De titel van het album verwijst naar de in Cambridge gebruikte turbotaal voor geslachtgemeenschap . De band experimenteerde op de LP met studio-opnames, dat onder andere Waters akoestische song "Grantchester Meadows" en Wrights vierdelig pianocompositie "Sysyphus" bevatte. Gilmour leverde het meanderende progressieve rocknummer "The Narrow Way" en Mason's bijdrage was de slagwerksolo "The Grand Vizier's Garden Party". Grote delen van deze nummers werden overigens al gespeeld tijdens live-optredens tijdens Pink Floyd's The Man and the Journey-tour. Het live-gedeelte van Ummagumma laat een viertal goede opnames horen van de psychedelische composities Astronomy Domine, Careful with that axe, Eugene, Set the controls for the heart of the sun en A saucerful of secrets. Vooral het live-deel van het dubbelalbum werd populair bij de recensenten en ook bij het publiek. Ummagumma eindigde op de 11e plek in Nederland, de 5e plek in de UK, en als 74e in Amerika.
Album "Atom Heart Mother" (1970)
Het album Atom Heart Mother kwam tot stand in samenwerking met de avant-garde componist Ron Geesin. Op het titelnummer, dat één plaatkant in beslag neemt, krijgt Pink Floyd assistentie van een kopersectie, een voltallig klassiek zangkoor en de cello van Geesin. Op de andere kant van het album hebben Gilmour, Waters en Wright ieder een nummer geschreven en eindigt men met een groepscompositie Alan's Psychedelic Breakfast. Dit laatste nummer is een collage van geluid en muziek rondom een kokende en etende man. Het gebruik van geluiden, geluidseffecten en spraakknipsels zou vanaf dit moment een belangrijk eigenschap worden van Pink Floyd-nummers. In vergelijking met het studiodeel van Ummagumma is er minder ruimte voor experimenten op de b-kant, en er is geen nummer van de hand van Mason. Het album behaalde de 1e plaats in de albumlijsten van het Verenigd Koninkrijk en werd 55ste in N-Amerika. Door dit succes kon Pink Floyd zijn eerste grote tournee doen in de Verenigde Staten. Overigens zijn zowel Gilmour als Waters kritisch over dit 'symfonische' albumwerk. Zo beschreef Gilmour het later als "a load of rubbish / een verzameling onzin" en Waters heeft eens gezegd "I wouldn't mind if it were thrown in the dustbin and never listened to by anyone again / Ik zou het niet erg vinden als het in de vuilnisbak zou verdwijnen, en dat niemand het ooit meer zou horen".
Doorbraak tijdperk 19711975
Album "Meddle" (1971)
Het daaropvolgende jaar bracht Pink Floyd het album Meddle uit. Hoogtepunten zijn het openingsnummer, One Of These Days. De vervormde stem in dit nummer is die van drummer Nick Mason (One of these days I'm going to cut you into little pieces; een anti-reactie op de herhaaldelijke kritiek van een lokale radio DJ). Zowel Gilmour als Waters spelen hier de baspartij. Tevens bevat dit album het 23 minuten durende, een volledige plaatkant vergende meesterwerk Echoes.
Live at Pompeii (1971)
Eind 1971 nam Pink Floyd het optreden (zonder publiek) Live at Pompeii op. Regisseur Adrian Maben wilde breken met de traditionele concertregistraties, waarin bands simpelweg tijdens een optreden gefilmd werden. Hij situeerde Pink Floyd in de ruïnes van de arena van Pompeii en vulde deze beelden aan met shots van de opgravingen en van de Vesuvius. Door verschillende problemen met de techniek, werden in de periode 4 tot en met 7 oktober 1971, alleen de nummers "Echoes", "A Saucerful of Secrets" en "One Of These Days" daadwerkelijk in Pompeii opgenomen. De overige nummers "Set the Controls for the Heart of the Sun", "Careful With That Axe, Eugene" en "Moidemoiselle Nobbs" (wat op het album Meddle de titel Seamus had) werden in een studio in Parijs opgenomen. De oorspronkelijke release van de film bevatte alleen de live-opnamen van de bovengenoemde nummers. In 1974 verscheen een tweede versie van de film met daarin opnamen uit de Abbey Road studio's.
Obscured by Clouds (1972)
Obscured by Clouds uit 1972 is opnieuw een filmsoundtrack, met uiteenlopende sferische songs.
Dark Side Of The Moon (1973)
Pink Floyd, 1973
Het hele jaar 1972 werd gewerkt aan materiaal voor een nieuw album. Tijd, dood, geld, gewelddadige conflicten en (hun invloed op) krankzinnigheid zijn de tekstuele thema's. Toen de groep in juni 1972 de studio in ging voor de opnames, speelden ze het gehele album al een half jaar live. Hierdoor hoefde geen tijd meer te worden besteed aan het schrijven van songs en konden ze naar hartenlust experimenteren met geluidseffecten. Verschillende technici en producers werkten mee aan dit album, onder wie Alan Parsons. Dark Side Of The Moon verscheen in maart 1973 en stond vanaf dat moment meer dan 14 jaar (741 weken) onafgebroken in de Amerikaanse top 100 en is een van de best verkochte albums aller tijden (begin 2008 stond de teller op 45 miljoen). De singleMoney werd een top-20-hit in de Verenigde Staten. De albumcover werd ontworpen door Storm Thorgerson. In 1993 verscheen DSOTM opnieuw in de 20th Anniversary edition, digitaal geremastered. In 2003 werd de oorspronkelijke quad (quadrafonie) versie opnieuw geremasterd en uitgebracht in een 5.1 surround versie op een hybride SACD.
Wish you were here (1975)
Tot eind 1973 bleef de groep zeer veel optreden. Vanaf "Dark Side" werd steeds meer tijd in de studio doorgebracht. Het album Wish You Were Here verscheen in september 1975. De nummers Shine On You Crazy Diamond en Wish You Were Here zijn odes aan Pink Floyd-oprichter Syd Barrett die op 5 juni 1975 tijdens het afmixen van de plaat onverwacht een kijkje kwam nemen in de studio. De bandleden herkenden hem niet, omdat hij volledig was kaalgeschoren (inclusief wenkbrauwen) en bijna 100 kilo woog. Een ander thema op dit album is de druk die platenmaatschappijen op rockbands leggen ("by the way, which one's Pink?").
Roger Waters-tijdperk 19761985
Animals (1977)
Op het album Animals, dat in januari 1977 verscheen, worden varkens, honden en schapen gebruikt als metaforen voor leden van de huidige maatschappij. Inspiratiebron is - net als voor Welcome To The Machine - het boek Animal Farm van George Orwell. Twee nummers op dat album zijn herwerkingen van nummers die de groep na de release van "Dark Side" had geschreven, maar tot dan toe enkel live werden gebracht ("You Gotta Be Crazy" werd "Dogs" en "Raving And Drooling" werd "Sheep"). Tussen januari en juli 1977 deed Pink Floyd een uitgebreide wereldtournee onder de naam "In The Flesh". De setlist bestond uit het gehele album Animals, gevolgd door een integrale uitvoering van het album Wish You Were Here.
The Wall (1979)
In 1978 verschenen soloalbums van David Gilmour ("David Gilmour") en Richard Wright ("Wet dream"). Waters hield zich bezig met het schrijven van het dubbelalbumThe Wall, dat eind 1979 verscheen. Het album vertelt hoe de rockzanger Pink een muur om zich heen bouwt om zich af te schermen van de buitenwereld. De 'stenen in de muur' worden gevormd door alle traumatische gebeurtenissen uit zijn leven: het opgroeien zonder vader, bepaalde leraren op school, een moeder die hem klein wilde houden, de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog, verbroken relaties. Dit alles leidt bij Pink tot gevoelens van leegte, agressie, wanhoop en gevoelloosheid en het creëren van een muur om zich heen. Hij raakt overspannen en ziet zichzelf als een onaantastbare dictator, die alle zwakkeren in de samenleving wil uitroeien. Als in een (denkbeeldige) rechtszaak zijn schoolmeester, vrouw en moeder tegen hem getuigen, wordt hij gedwongen de muur af te breken.
Roger Waters heeft in meerdere interviews verteld dat de teksten grotendeels autobiografisch zijn en dat het idee voor het album is ontstaan omdat Waters - sinds de enorme populariteit van Pink Floyd en de optredens in voetbalstadions - het gevoel had dat er een muur ontstaan was tussen band en publiek.
De band vervreemdde echter niet alleen van het publiek, maar ook van elkaar. Toetsenist Richard Wright werd het slachtoffer van de interne machtsstrijd en werd tijdens de opnames door Roger Waters uit de groep gezet; hij bleef wel actief als sessiemuzikant.
Zowel het album, als de single Another Brick In The Wall, Part Two, met het thema "We don't need no education", werden grote hits.
In Zuid-Afrika kreeg het nummer een heel speciale betekenis. Het werd de protestsong van het verzet tegen apartheid. Het verplicht stellen van het Afrikaans als vak op de zwarte scholen leidde tot enorme rellen, We don't need no education sloot daar als thema direct op aan. Het nummer werd in Zuid-Afrika verboden. Pas na het opheffen van de apartheid kon Pink Floyd het nummer live uitvoeren in het land.
In 1980-1981 werd The Wall live gespeeld. Tijdens de eerste helft van de voorstelling werd er op het podium een muur gebouwd, waardoor de band de tweede helft van de show niet meer te zien was. Op de muur werden animaties van tekenaar Gerald Scarfe vertoond. Vlak voor het einde werd de muur neergehaald. De live-voorstelling werd, vanwege de enorme omvang van de live-infrastructuur, slechts in 4 steden vertoond: Los Angeles (7 voorstellingen), New York (5), Londen (11) en Dortmund (6). Tijdens deze optredens speelde Wright mee in 'loondienst', wat voor hem goed uitpakte: de kosten voor de tourneebleken dermate hoog dat verlies werd geleden, iets waar Wright geen last van had.
Het album The Final Cut uit 1983 is letterlijk het slotstuk van Pink Floyd onder leiding van Roger Waters. Sterker nog: de plaat vermeldt Pink Floyd louter als uitvoerder van het Roger Waters-werk ondanks het talent van de andere bandleden. Niet alleen sluit het album tekstueel aan op The Wall (het trauma van zijn overleden vader wordt verder uitgediept en gerelateerd aan de dan actuele Falklandoorlog en de dreiging van een atoomoorlog). Ook lijkt Waters daadwerkelijk de muur om zich heen te hebben afgebroken, gezien de persoonlijke, intieme teksten.
Verder zonder Waters
Officieel ging de groep niet uit elkaar, maar Roger Waters maakte iedereen duidelijk dat wat hem betreft Pink Floyd geen bestaansreden meer had. Dat was echter niet hoe David Gilmour erover dacht. Hij bracht in eerste instantie Nick Mason en daarna Richard Wright terug samen en kondigde halverwege de jaren 80 aan dat zij een nieuw Pink Floyd-album zullen uitbrengen.
Roger Waters kon, ondanks juridische stappen, niet voorkomen dat het trio de naam Pink Floyd mocht blijven gebruiken. Waarschijnlijk had Waters' protest ook een financiële achtergrond. Hij kreeg het voor elkaar dat de groep hem auteursrechten moest betalen op het gebruik van enkele live-attributen, zoals het opblaasbaar varken.
Het trio bracht in 1987 een nieuwe LP uit: A Momentary Lapse Of Reason. Zoals The Final Cut in feite een soloalbum van Waters is, is A Momentary Lapse Of Reason een zeer succesvol soloalbum van Gilmour. Mason en Wright schreven geen enkel nummer voor de plaat en spelen ook niet op alle nummers mee. Muzikaal gezien lijkt het erop dat Gilmour op dit album de tijden van Wish You Were Here wilde laten herleven. Storm Thorgerson mocht de albumhoes ontwerpen.
De groep trok daarna op een uiterst succesvolle wereldtournee en bracht een live-album uit: 'Delicate Sound Of Thunder'.
In 1994 kwam The Division Bell uit, het tweede full album van het Pink Floyd onder David Gilmour. Het album verkocht uitstekend, met onder andere songs als Marooned en What Do You Want From Me. Voor Marooned kreeg Pink Floyd zelfs de grammy award van beste instrumentale track. Ook de tournee die er op volgde, zorgde ervoor dat Pink Floyd een geldmachine bleef. Ook ditmaal werd de tournee gevolgd door een live-album PULSE, waar ook een integrale live-versie van Dark Side Of The Moon op staat.
In een interview met Roger Waters na de breuk met Pink Floyd werd hem gevraagd of hij ooit nog eens het werk van Pink Floyd zou vertolken. Daarop antwoordde hij dat hij alleen The Wall nog wel een keer wilde uitvoeren als de Berlijnse Muur zou vallen. Groot was ieders verbazing toen dat zo'n zes jaar later ook daadwerkelijk gebeurde. Waters hield woord en organiseerde in 1990 een groots concert in Berlijn, waar ongeveer 350.000 toeschouwers op af kwamen. Geen van de overige leden van Pink Floyd deed hier echter aan mee. Waters werd ondersteund door een scala aan internationale artiesten.
Tijdens diverse gelegenheden is Waters gevraagd wat hij vindt van het Pink Floyd-werk na zijn vertrek. Hij erkent het talent (gitaar en songwriting) van David Gilmour, maar over de beide albums is hij minder enthousiast: Momentary Lapse Of Reason bevat volgens hem een paar aardige ideeën, maar The Division Bell is volgens hem net Dire Straits. Hij meent ook te weten waarom: te veel songwriters die het geheel moeten dragen.
Pink Floyd met Roger Waters op Live 8
Op 2 juli2005 speelde Pink Floyd met Roger Waters op het door Bob Geldof georganiseerde Live 8, in Hyde Park, Londen. Dit was de eerste keer sinds 1981 dat de band in de bekende opstelling speelde. De setlist bestond uit: Breathe / Breathe Reprise; Money; Wish You Were Here; Comfortably Numb.
Of deze reünie zal leiden tot meer gezamenlijke optredens is, gezien de reacties van de artiesten, niet waarschijnlijk. Roger Waters heeft namelijk 'nee' gezegd tegen een tournee met zijn oude band.
Volgens de zanger-bassist was het geen probleem om gedurende één dag muzikale concessies te doen, maar zou hij het tijdens een hele tour niet aankunnen. Ook een bedrag van (omgerekend) 121,5 miljoen euro kon hem niet over de streep trekken, daar hij heeft gezegd 'dat geld niet nodig te hebben'.
Echter, in verschillende interviews na afloop heeft Waters zeer positief gereageerd op het Live 8-optreden. Zo stelt hij dat 'hij het niet onwaarschijnlijk acht dat er in de toekomst nogmaals een Pink Floyd-optreden zal zijn'. Hij ziet een integrale live-versie van Dark Side of the Moon wel zitten. Maar dan moet de gelegenheid wel bijzonder zijn. (Volgens Gilmour is een reünie echter niet aan de orde.)
Enkele maanden na Live 8 kreeg de reünie nog een klein vervolg. Tijdens de inwijding van de band in de UK Hall of Fame, waren David Gilmour en Nick Mason aanwezig, terwijl Roger Waters via een satellietverbinding op een groot scherm zijn dankwoord richtte tot het aanwezige publiek én memoreerde aan het, in zijn ogen, ontroerende Live 8-concert.
Overigens heeft het Live 8-optreden de verkoopcijfers van het Pink Floyd-album Echoes: The Best of Pink Floyd met ruim 1300% doen stijgen. Alle winsten uit deze verkopen hebben de bandleden geschonken aan de instellingen die zich bezig houden met het bestrijden van de armoede in Afrika.
Zowel David Gilmour als Roger Waters houden zeer succesvolle tours in het voorjaar en de zomer van 2006. Waters doet dat weer op 5 mei 2007 en op 11 mei 2008 met zijn Dark Side of the Moon Tour.
Toetsenist Rick Wright werkte, 11 jaar na de CD Broken China, aan een nieuw album dat in 2008 zou moeten verschijnen. Of dit doorgang vindt is nog onbekend aangezien Wright in september 2008 overleed. Van Gilmours On an Island Tour verscheen op 17 september 2007 de 2-dvd Remember that Night.
Op 27 augustus verscheen de 3-CD-Box t.g.v. de 40e verjaardag van het debuutalbum Piper at the Gates of Dawn, met een mono- en stereoversie en een bonusdisc met o.a. de eerste drie singles, enkele B-kantjes en nog enkele verrassingen. Hoewel ... voor wie de bootleg Alternate Masters 1966-68 in huis heeft, valt het met dat interessante bonusmateriaal wel mee.
Op 10 december 2007 verscheen de boxset "Oh by the way". Daarin zitten alle 14 studio-albums van de groep (hoewel de helft van "Ummagumma" natuurlijk 'live' is!), maar ontbreekt de verzamelaar "Relics".
Waters werd in 1943 geboren, vijf maanden voordat zijn vader als tweede luitenant sneuvelde bij de geallieerde Landing bij Anzio in Italië. Eric Fletcher Waters was oorspronkelijk leraar, en was communist en pacifist. Het verlies van zijn vader had een grote invloed op zijn Waters' leven en veel van zijn teksten zijn anti-militaristisch getint. Het album The final cut is opgedragen aan zijn vader. Het gemis van zijn vader komt tot uitdrukking in Another brick in the wall:
Pink Floyd
Waters was in 1964 samen met Syd Barrett oprichter van wat door velen wordt beschouwd als een van de meest succesvolle psychedelische rockbands ooit: Pink Floyd. Onder aanvoering van Barrett maakte Pink Floyd, na twee singles uitgebracht te hebben (Arnold Layne: een nummer over een travestiet en See Emily Play) in 1967 een succesvol debuutalbum, The Piper at the Gates of Dawn. Barretts drugsconsumptie leidde er echter toe dat de gitarist/songschrijver niet meer in groepsverband te handhaven was. Zijn plaats werd ingenomen door David Gilmour. Barrett sleet zijn dagen al cactussen kwekend, schilderend en televisie kijkend, en overleed op 7 juli2006. Het nummer Shine on You Crazy Diamond, van het album Wish You Were Here (1975) is aan hem opgedragen.
Met A Saucerful of Secrets (1968) werd duidelijk dat Waters de drijvende kracht achter Pink Floyd was geworden - hij domineerde het creatieve proces. De periode van 1968 tot 1973 is er een waarin de band met veel energie en creativiteit een aantal albums uitbrengt. Behalve Waters hebben echter ook Rick Wright en Gilmour een duidelijke inbreng in de ontwikkeling van de groep. In 1969 wordt het dubbelalbum Ummagumma uitgebracht, met een kant die live-opnamen bevat, de andere kant bijdragen van de vier bandleden afzonderlijk. De plaat werd vooral in underground-kringen geroemd. Het live-gedeelte werd later in Pompeii op film geregistreerd, het decor van de door lava verwoeste stad paste wonderwel bij de muziek van het viertal.
Kort daarna werd Atom Heart Mother (1970) uitgebracht waarbij Pink Floyd samenwerkte met het Philharmonic London Orchestra. Daarna volgde Meddle (1971), waarbij vooral het lange Echoes opviel door de glasachtige zang van Gilmour en Wright. Gilmour experimenteerde onder andere door het imiteren van albatrossen op zijn gitaar; Waters nam steeds meer het schrijven van de teksten voor zijn rekening. Pink Floyd heeft in die dagen al de status van absolute supergroep, die met een voor die tijd opzienbarende lichtshow de hele wereld rondreisde.
Na het ondergewaarde album Obscured by Clouds, geschreven voor de film La Vallée, verscheen in 1973 Dark Side of the Moon. De invloed van Waters is duidelijk waarneembaar: zowel het concept als alle teksten waren van zijn hand. De band was muzikaal ook een andere richting ingeslagen. Van lange, ingewikkelde, etherische stukken tot pakkende, korte songs met een sombere, onheilspellende ondertoon. De songteksten zijn magisch-realistisch. Die combinatie maakte het album onmiddellijk tot een sensatie: het is nog altijd het best verkochte Pink Floyd-album, en tevens een van de best verkochte rockalbums aller tijden. In de VS staat Dark Side of the Moon bijna onafgebroken veertien jaar in de albumcharts. De klassieker Money werd een van de grootste hits.
Na het succes van Dark Side of the Moon volgde een rustpauze die twee jaar duurde, waarna Wish You Were Here werd uitgebracht. De plaat was in de voorverkoop al goud. De muzikale koers leek verlegd te zijn naar langere stukken met een symfonische karakter. Waters zingt Shine on You Crazy Diamond. Dat ging hem echter niet gemakkelijk af, kritisch als hij is komt hij iedere dag naar de studio om een regel in te zingen.
Vervolgens bracht de band in 1977 Animals uit, mogelijk geïnspireerd door George OrwellsAnimal Farm. De sfeer is rauw en donker. Het cultuurpessimisme viert hoogtij, en het geeft met een gezonde artistieke knipoog een scherpe kritiek op de kapitalistische samenleving. Het meeste materiaal stamt uit de periode net na Wish you were here. De meningen over dit album verschillen, maar Bob Dylan liet zich ooit ontvallen dat hij Dogs een geweldig nummer vond. Hoewel de plaat goed verkocht, kon het zich - commercieel gezien - niet meten met zijn voorgangers.
Intussen waren Wright en Gilmour bezig met soloprojecten, en was Waters degene die het best zijn ei in het Pink Floyd-concept kwijt kon. Dat bleek in 1979 bij het verschijnen van The Wall. Waters was bijna geheel verantwoordelijk voor dit werk, met uitzondering van Gilmours Comfortably Numb. De laatste zou later fijntjes zeggen dat Waters weliswaar het meeste schreef, maar dat het mooiste nummer van hem was. Waters liet de band kiezen uit The Wall en de demo die later The Pros and Cons of Hithhicking zou worden. De overige bandleden vonden Pros and Cons te persoonlijk en kozen voor The Wall. Zowel het album als de single Another Brick in the Wall sloegen enorm aan, ook in Zuid-Afrika, waar het toenmalige apartheidsregime de muziek als "subversief" verbood. Op The Wall zijn korte, relatief simpele songs te vinden met een grote zeggingskracht. De rode draad is eenzaamheid, als gevolg van 'the wall', waaraan velen hun steentje bijdragen.
Nagenoeg onaangekondigd kwam in 1983 het laatste Pink Floyd-album onder Waters uit, met de profetische titel The Final Cut. Een benaming die ook voor andere interpretaties vatbaar is. Waters voerde de totale regie, met uitzondering van Not Now John, waarin ook Gilmour een aandeel had. Het is het minst succesvolle album van Pink Floyd. Duidelijk is hoorbaar dat de groep geen eenheid meer was, en de zwaarmoedige autobiografische bespiegelingen van Waters waren menigeen te veel. Rick Wright deed niet meer mee, hij was een paar jaar daarvoor ontslagen.
Solo
In 1984 bracht Waters zijn eerste soloplaat uit, The Pros and Cons of hitchhiking, een plaat die destijds gelijktijdig met The Wall door hem was geschreven. De plaat ging onder andere over communicatieproblemen, een geliefkoosd onderwerp. Tekenend voor de plaat zijn de vele geluidseffecten en de lange, stevige gitaarsoli van Eric Clapton.
Waters ondervond dat hij bij lange na niet zo bekend was als zijn voormalige band. Hij trad op in halfvolle zalen en het album zelf werd een matig succes. Hoewel het conceptueel goed in elkaar stak, miste het de verzachtende inbreng van Gilmour, vooral vocaal. De laatste weigerde destijds om, na The Final Cut, weer als sessiemuzikant mee te werken bij de uitvoering van The Pros and Cons. Het betekende het definitieve einde van de samenwerking tussen Waters en de rest van de band, en het begin van een langdurige controverse.
In 1986 werd Waters gevraagd om een paar nummers te schrijven voor When the Wind blows, een naargeestige tekenfilm over een braaf Engels stel in de setting van een nucleaire ramp. Ook van Genesis zijn nummers op deze cd terug te vinden, terwijl de titelsong afkomstig is van David Bowie.
Er brak een periode aan van rechtszaken en allerhande juristerij, met als inzet het recht de naam Pink Floyd te gebruiken. Waters claimde het artistieke brein van de groep te zijn, maar Nick Mason en met name David Gilmour voerden aan dat zij ook gezichtsbepalend waren. De rechter stelde Waters in het ongelijk, maar kende hem wel een aandeel in de toekomstige royalty's toe. Dit voorrecht was al eerder Syd Barrett toegevallen, zij het dan zonder rechtszaak.
De groep profiteerde intussen van de sterke merknaam en Waters moest toezien hoe zijn oud-collega's volle stadions trokken. Pink Floyd, met frontman David Gilmour, baarde opzien met gigantische, wereldwijde shows ter promotie van A momentary lapse of reason. Hoogtepunt was een show in Venetië die ook in Nederland live werd uitgezonden.
Ongeveer gelijktijdig verscheen Radio KAOS in 1987. Een plaat die weinig indruk achterliet. Het was alsof de inspiratie hem in de steek had gelaten: de hoogstandjes uit de Pink Floyd-periode leken voorbij. Themas zijn onder andere de overvloed aan informatie die we over ons heen krijgen en profetische angsten voor wederom een kernoorlog. Maar zelfs Waters eindigde optimistisch met het slotnummer The Tide is turning. De tijdens de tournee gebruikte affichering "Which one's Pink? " maakte weinig indruk op het matig opgekomen publiek.
In 1989 viel de Berlijnse Muur en Waters organiseerde in 1990 een "live mega-show met The Wall als thema in Berlijn, met een all-star cast. Kosten (door Waters uit eigen middelen betaald) noch moeite werden gespaard, maar dat verhinderde niet de technisch problemen. Miljoenen kijkers waren getuige van een rommelige opvoering en de geluidsweergave was soms erbarmelijk. Waters ging zelfs biddend naar de grond, alsof hij zo nog erger wilde voorkomen. Later kwam Waters overigens wel uit de kosten dankzij de opbrengsten van de verfilming, getiteld: The Wall: Live in Berlin.
In 1992 revancheerde hij zich met het sterke Amused to Death, zijn magnum opus. Zingen kon hij nauwelijks meer, maar zijn praatzingen herbergt vele nuances en accentueert de veelal ingetogen songs. Waters leek weinig moeite te hebben met het vinden van waardige vervangers voor Gilmour. Na Eric Clapton was het Jeff Beck die de sologitaar bespeelde, op de voor hem kenmerkende wijze. Verder maakte Waters veelvoudig gebruik van de vocale kwaliteiten van Katie Kissoon en P.P. Arnold.
Opvallend zijn vooral de teksten. Waters vestigde hier voorgoed zijn reputatie als woordkunstenaar. Soms diep droevig en wanhopig, dan weer fijn sardonisch, maar altijd gevat. Themas zijn de waanzin van de oorlog en de vooruitgang van de mens. Hij laakte ook het zich verschuilen van de mens achter God en religie, terwijl iedereen open stond voor de nieuwe religie: consumentisme. De plaat werd zeer goed ontvangen door zowel critici als publiek. In hifi-kringen zou de geluidskwaliteit lange tijd een standaard blijven.
Na een lange stilte besloot Waters weer op te treden. Een opmerkelijke stap, omdat hij tijdens zijn Pink Floyd-periode een stevige weerzin voor tournees opgebouwd had. Een thema dat ook in The Wall naar voren komt. Hij was minzaam geworden en leek in weinig meer op de cynische Pink Floyd-voorman, maar zijn autoriteit was hij niet kwijt geraakt. Hij genoot duidelijk van het contact met het publiek.
Met uitzondering van de bisnummers Each Small Candle (2000-2001) en Flickering Flame (2002) was er geen nieuw materiaal, maar dat leek het publiek weinig te deren. Waters kende nu ook de weelde van uitverkochte zalen en stadions. De songs, een mengeling van Pink Floyd-werk en eigen repertoire werden met groot enthousiasme en vakmanschap uitgevoerd. Ze hebben nog niets aan zeggingskracht verloren. Dat geldt tevens voor de live-CD In the Flesh, getuige de goede verkoopcijfers.
In 2001 werd ook The Flickering Flame uitgebracht; een compilatie met onder andere een cover van Bob Dylan, maar met slechts twee nieuwe songs.
Live 8 - Tour 2006
Pigs
Ondanks alle ruzies uit het verleden wist Bob Geldof 2 juli 2005 de bandleden weer bij elkaar te brengen, waarbij David Gilmour nog de meeste moeite had om over zijn weerstanden te stappen. Waters en Gilmour moesten echter beiden erkennen dat hun onderlinge meningsverschillen niets zijn vergeleken met de problemen die de Derde Wereld kent. Het optreden werd een groot succes. Voor een doodstil publiek voerde Pink Floyd nog eenmaal een kunstje uit, wat hogelijk werd gewaardeerd. De platenverkoop van Echoes, the best of Pink Floyd, een verzamelaar uit 2001, steeg explosief.
Waters gaf daarna te kennen in te zijn voor een tournee met zijn oude bandleden, maar ondanks de fabelachtige bedragen die de ronde deden, hield Gilmour de boot vooralsnog af. Hij had het ook te druk met solowerk.
In 2006 toerde Waters met een 360° quadrafonisch geluidssysteem door de VS en Europa, waarbij de band in de 2e helft het complete album Dark side of the moon speelde. Het bracht deze bijzondere plaat weer terug aan de top van de Amerikaanse charts. Waters trok moeiteloos enorme aantallen toeschouwers, maar in de VS was niet iedereen gecharmeerd van zijn aanvallen op president Bush die in de show verweven waren. Met name in zijn nieuwe song "Leaving Beiroet" krijgt George Bush er ongenadig van langs met de kreet: "Oh George! Oh George! That Texas education must have fucked you up when you where very small".
Ça Ira
De opera Ça Ira beleefde op 25 augustus 2006 in Polen zijn wereldpremière. De eerste opvoering van het muziekstuk van Roger Waters trok in de stad Poznań 12.000 toeschouwers. Waters had zeventien jaar lang gewerkt aan het stuk. Circa 380 artiesten werkten mee aan de voorstelling die gepaard ging met een groot vuurwerk. Het stuk is een vertolking van de Franse revolutie van 1789 tegen koning Lodewijk XVI, het gevecht voor vrijheid en de terreur die volgde. Het libretto is van de hand van Etienne Roda-Gil en zijn vrouw Nadine. Beiden waren inmiddels overleden, en dat motiveerde Waters om het werk uiteindelijk toch af te ronden. Op 5 mei 2007 ontving dirigente Joke Tuinema uit handen van Paul de Leeuw, namens Roger Waters, de partituur van de opera Ça Ira. De opera werd op 5 mei 2008 eenmalig uitgevoerd door het Nederlands Concertkoor en het Tilburgs Begeleidings Orkest onder leiding van Rob Vermeulen onder de naam: Ça Ira for Warchild. Als solisten verleenden Ernst Daniël Smid, Karin ten Cate en André Post hun medewerking. Ça Ira werd opgevoerd in het World Forum Convention Center in Den Haag. Met de uitvoering werd een bedrag van 8000 opgehaald ten behoeve van Warchild. Naar aanleiding van de gewelddadige dood van de zoon Dirk,van tenor André Post wil Joke Tuinema de opera, waarvoor zij nog de rechten heeft, opnieuw uitvoeren ten bate van Moed!. Moed! is de nieuwe visie van de Stichting Tegen Zinloos Geweld. Tuinema denkt de opera eind 2010 uit te kunnen voeren.
2007 & 2008 - Dark Side of the Moon tour
Begin 2007 werd de Dark Side of the Moon tour van Waters voortgezet. Vanaf eind januari 2007 tot en met 14 juli 2007 gaf Waters 46 optredens in Australië, Azië, Zuid-Amerika, Europa en Noord-Amerika. Waters trad op 25 april 2007 op in het sportpaleis Antwerpen (B) en op 5 mei in het Arnhemse Gelredome (NL). Beide concerten waren geheel uitverkocht. Het is nog niet bekend of er net zoals van de 'in the Flesh' tour een DVD uitkomt.
In april en mei 2008 hield Waters een mini-tour door de USA en Europa met concerten in Engeland, Denemarken, Spanje, Rusland en Nederland. Waters trad opnieuw met zijn Dark Side of The Moon concert op in Nederland. Ditmaal stond hij op het Megalandterrein in Landgraaf.
In maart 2007 verscheen het nummer Hello, I Love You. Dit nummer schreef Waters voor de film The Last Mimzy die eveneens in maart 2007 in de VS uitkwam.
Het langverwachte nieuwe album blijft voorlopig nog in de ontwikkelingsfase. Waters zegt genoeg materiaal te hebben voor zelfs een dubbelalbum, "but it doesn't fit yet".
Arthur en Lucas Jussen hebben op de releasedag van hun debuutalbum een Gouden Plaat ontvangen. De muzikale broertjes zijn 13 en 17 jaar oud en brachten donderdag hun debuutalbum met pianosonates van Beethoven uit.
Binnen een dag werden tienduizend exemplaren van het klassieke album verkocht. Bij popalbums ligt de grens voor de gouden status op 25 duizend exemplaren.
Arthur en Lucas tekenden als eerste Nederlandse musici bij het Duitse label Grammaphon. Het duo heeft al concerten gepland in Groot-Brittannië, Italië en de Verenigde Staten. Op 4 juni treden de broers op in eigen land. Dan geven de pianisten een optreden in Utrecht tijdens De Nacht van Carice, een evenement in het teken van actrice Carice Van Houten.
Eddy Grant (echte naam Edmond Grant) (Plaisance (Guyana), 5 maart 1948) is een Brits zanger en producent. In de jaren tachtig scoorde hij enkele grote internationale hits. Grant verhuisde inn 1960 verhuisde hij met zijn familie van Guyana naar Londen. Daar richtte hij in 1965 de band The Equals op, de eerste multiraciale groep die enige erkenning kreeg in Engeland. Hun eerste single flopte ondanks veel radio-aandacht, maar eind jaren zestig scoorde de groep een eerste hit in de Engelse hitparade. In 1970 richtte hij zijn eigen productiemaatschappij op, Torpedo. Niet veel later, in 1971, kreeg hij op 23-jarige leeftijd een hartaanval en een ingeklapte long als gevolg van zijn overvolle agenda. Eddy Grant verliet daarop the Equals en verkocht Torpedo. De volgende jaren hield hij zich vooral bezig met het produceren van werk van andere artiesten. In 1977 kwam hij met een nieuw album, Message Man. Een veel terugkomend thema in deze tijd was discriminatie en de woede die dat opriep. In 1979 kwam hij met een volgend soloalbum, Walking on sunshine. De single Living on the frontline werd een hit (vooral in het club-circuit), maar het album zelf flopte. Dit gebeurde ook met de volgende lp, Love in Exile. In 1981 wist Grant met de lp Can't get enough in de album-charts te komen. Van het album Killer on the rampage, dat in 1981 uitkwam, kwam de succesvolle single I don't wanna dance, dat onder meer in Engeland en de Verenigde Staten een grote hit werd. Kort daarop scoorde hij een top 10-hit in onder meer Nederland, Engeland en de Verenigde Staten met Electric Avenue. Halverwege de jaren '80 bracht Grant nog verschillende singles uit die kleine hitjes werden of flopten. Grant scoorde nog eenmaal een wereldhit in 1988 met het nummer Gimme hope Jo'anna, over de apartheid in Zuid-Afrika. Dit nummer werd in Nederland een nummer 1-hit. Grant woonde inmiddels sinds 1982 in Barbados. Hij werkte daar voornamelijk aan het helpen van nieuwe talenten. Na Gimme hope Jo'anna wijdde Grant zich vrijwel volledig aan het begeleiden van nieuwe sterren.
Ozzy Osbourne, bijgenaamd de "Prince of Darkness", vergaarde succes met zijn band Black Sabbath, waarna hij een solocarrière startte en daarna opnieuw succes kreeg met Black Sabbath. Hij was getrouwd met Thelma, en heeft met haar twee kinderen: Jessica en Louis. Later trouwde hij met Sharon Arden en samen kregen ze drie kinderen: Aimee, Kelly en Jack.
Jeugd
Op 3 december 1948 werd John Michael Osbourne geboren in het Engelse Birmingham. Om precies te zijn op Lodge Road 14. Hij groeide op in een arm gezin en had tijdens zijn jeugd maar één paar sokken en één paar schoenen. Op 7-jarige leeftijd nam hij een voorbeeld aan zijn gewelddadige vader, die regelmatig in een dronken bui zijn moeder in elkaar sloeg. Ozzy begon een jeugdbende en maakte andere kinderen bang door ze een paar tellen aan een strop op het toilet te hangen.
Toen Ozzy het op 14-jarige leeftijd niet meer zag zitten probeerde hij zelfmoord te plegen door zichzelf op te hangen aan een waslijn. Zijn vader kwam net op tijd thuis maar sloeg hem daarna in elkaar. Drie jaar later maakte Ozzy voor het eerst kennis met de gevangenis wegens een inbraak. Na een aantal criminele jaren met drank en drugs herontdekte Ozzy eind jaren '60 zijn liefde voor muziek.
Het was zijn moeder, zelf een verdienstelijk zangeres, die hem altijd aanmoedigde om iets met muziek te gaan doen. Hij raakte geïnspireerd door The Beatles en stal hun platen om er naar te luisteren. Daarna ging Ozzy in een slachterij werken, waardoor hij gefascineerd raakte door dieren en de dood. Met het geld dat hij daar verdiende probeerde Ozzy eind jaren '60 een muziekcarrière te beginnen. Maar pas toen zijn vader zich in de schulden stak om voor zijn zoon een microfoon en versterker te kopen kwam de carrière van Ozzy pas echt van de grond.
Eerste stappen in de muziek
In de jaren 60, na een periode met veel drank en drugs, ontdekte hij zijn liefde voor muziek. Hij speelde in een paar bands, en in Rare Breed ontmoette hij Terence "Geezer" Butler. Samen met Tony Iommi en Bill Ward wilde Iommi een nieuwe band starten en plakte een advertentie aan het raam van de supermarkt waarop Ozzy reageerde. Ozzy werd destijds gepest op school door Iommi maar kreeg toch een kans om zich te bewijzen door Butler. Ook Alan Clarke en Jim Phillips speelden mee in deze band: The Polka Tulk Blues Band. Al snel bleek een verschil in muziekstijlen, met name tussen Iommi enerzijds en Phillips en Clarke anderzijds. De laatstgenoemde twee verlieten daarop de groep.
Black Sabbath
Osbourne, Butler, Iommi en Ward zochten een naam voor hun band en de eerste was Earth. Met die band kwamen ze niet aan de bak en gingen op zoek naar een andere naam en ze werden geïnspireerd door de Boris Karloff horrorfilm "Black Sabbath". Het debuut album in 1970 had onverwacht veel succes, en zou later inspiratie vormen voor vele bands zoals Metallica. Ook het tweede album Paranoid dat eigenlijk "War Pigs" had moeten heten, scoorde hoog.
Iommi begon een zware stempel op de muziek te drukken, die meer en meer progressief en experimenteel werd, tegen de zin van Osbourne in. Op 5 november1977 verliet Osbourne de band dan ook tijdelijk, om al snel weer terug te komen, waarna een nieuw album werd opgenomen: Never say die (1978). In 1979 werd hij ontslagen vanwege overmatig drank- en drugsgebruik en werd vervangen door Ronnie James Dio en later door Tony Martin. In 1997 keerde hij weer terug naar Black Sabbath en deed een wereldtournee in 1999.
In 1980 bracht de band zijn eerste album uit. Tijdens contractbesprekingen bij een grote platenmaatschappij verschijnt Ozzy dronken en onder invloed van drugs en beet er de kop van een duif af. Ozzy bewees het ook zonder de legendarische band Black Sabbath te kunnen en scoorde hits met o.a. "Crazy Train" en "Mr. Crowley". Na de vervanging van Kerslake en Daisley door respectievelijk Tommy Aldridge en Rudy Sarzo lukte het Ozzy Osbourne in 1981 ook door te breken in Amerika met het album "Diary of a Madman" en het daarbij behorende drugslied "Flying High Again". Mede door zijn "Diary" tournee verkoopt The Blizzard of Ozz meer albums dan zijn oude band Black Sabbath.
Ozzy Osbourne bewees dat hij met gemak hele zalen kon vermaken met zijn optreden. Maar hij kwam in opspraak door het welbekende vleermuis incident tijdens één van die optredens. Een fan gooide een vleermuis op het podium en "The Prince of Darkness", zoals Ozzy zichzelf noemt, beet zijn hoofd er af. Ozzy dacht dat het een nep-vleermuis was maar nadat hij met spoed naar het ziekenhuis moest bleek dat het om een echte vleermuis ging. Na ontslagen te zijn uit het ziekenhuis kreeg Ozzy daarna alle dierenrechtenorganisaties achter zich aan wegens het doden van de vleermuis. Ook trok Ozzy ooit in een dronken bui de kop van een duif eraf tijdens een overleg betreffende het tekenen van een platencontract. Dit resulteerde erin dat enkele nette pakken van mensen van de platenmaatschappij vol bloedspetters kwamen. Toch tekende iedereen, vooral omdat de platenmaatschappij wel brood zag in zo'n apart figuur als Ozzy.
1982 was een vreemd jaar voor Ozzy want hij trouwde op 4 juli 1982 met zijn grote liefde Sharon maar verloor zijn beste vriend en collega Randy Rhoads door een vliegtuigongeluk. Ozzy was totaal van de kaart door het verlies van zijn vriend en collega. Het live album dat in 1982 zou uitkomen werd daardoor niet uitgebracht. In plaats daarvan komt Ozzy met het album "Speak of the Devil" waarop hij de grootste hits van Black Sabbath speelt, samen met gitarist Brad Gillis.
In deze periode werd ook het eerste kind van Sharon en Ozzy geboren, genaamd Aimee (2 september 1983). Ondanks het succes van het album "Bark at the Moon" in 1984 gaat het toch steeds slechter met Ozzy. Het album "Ultimate Sin" en de single "Shot in the dark", die twee jaar later verschijnen, worden door critici met de grond gelijk gemaakt en Ozzy belandt nog verder in een depressie. Ook de geboorte van zijn tweede dochter Kelly (27 oktober 1984) kan daar op dat moment weinig aan veranderen.
Daarnaast wordt Ozzy beschuldigd van het aanzetten tot zelfmoord onder de fans. In het nummer "Suicide Solution" zou hij zijn vooral jonge fans oproepen een einde aan hun leven te maken. Volgens Ozzy schreef hij dit nummer in de tijd dat hij verslaafd was aan alcohol en drugs. Die verslaving is hij te boven gekomen door onder andere de hulp van zijn vrouw Sharon. Na een concert in Moskou, waar Ozzy van fans allerlei flessen Wodka meekreeg, begon Ozzy thuis deze flessen op te drinken, maar werd er niet echt dronken van. Hij bleef er zelfs wakker van en dronk alle flessen achter elkaar leeg wat resulteerde in wanen. Onder andere een waanidee dat hij een vriend had die constant bij hem was. Die denkbeeldige 'vriend' bracht Ozzy op het idee om Sharon te vermoorden, wat niet lukte. Na een paar nachtjes in de cel trok Sharon de aanklacht in en is Ozzy serieus gaan werken aan zijn alcohol- en drugsprobleem.
Nadat op 8 november 1985 Ozzy's derde kind, een zoon genaamd Jack, werd geboren krijgt hij weer zin in het leven en gaat op weg terug naar de top. Met het heavy album "No rest for the wicked" scoort Ozzy weer hoog en komt weer in het nieuws met de openingstrack "Miracle Man" dat gaat over de preker Jimmy Swaggart. Daarna volgen nog succesalbums als "No More Tears", "Live & Loud" en "Ozzmosis". Daarmee scoort hij vooral begin jaren '90 goed. In 1997 begon Ozzy met zijn wereldberoemde Ozzfest. Samen met metal acts zoals Pantera, Marilyn Manson en oude gediende Black Sabbath gaat hij op tournee. Maar hij maakt zijn belofte om meer tijd aan zijn gezin te besteden ook waar. Ozzy neemt namelijk zijn hele gezin in een grote luxe bus mee op tournee.
In 1998 maakte hij een reunion-cd met Black Sabbath en neemt hij met rapper Busta Rhymes de oude Black Sabbath-hit "Iron Man" op en noemt het "This Means War". Hierna gaat het steeds beter met Ozzy. In 2000 komt het album "Down to earth" met de hit "Dreamer" uit. Geïnspireerd door een aflevering van het MTV-programma "Cribs", waarbij een kijkje wordt genomen in de huizen van sterren, besluit Ozzy met de muziekzender te gaan praten. MTV voelt er wel iets voor om een realityshow te maken rondom het leven van de familie Osbourne. Gedurende de laatste maanden van 2001 volgen camera's alles wat Ozzy, Sharon en hun kinderen Jack en Kelly doen. Alleen dochter Aimee voelt er niets voor om mee te werken aan de serie.
Vanaf de eerste uitzending van "The Osbournes" blijkt de serie zeer succesvol te zijn. De hele wereld maakt kennis met Ozzy en zijn gezin en dochter Kelly kan door deze publiciteit een eigen carrière als zangeres beginnen. Ozzy komt in de serie vooral naar voren als een liefhebbende vader, echtgenoot en dierenliefhebber. Door de tv-serie werd Ozzy uitgenodigd voor een diner in het Witte Huis ter promotie van het beschermen van dieren. Iets dat hij aan het begin van zijn carrière voor onmogelijk hield.
2002 is sowieso een mooi jaar voor Ozzy Osbourne want naast de populaire serie over zijn familie, die hem wereldberoemd maakt, is Ozzy in september van dat jaar ook voor de eerste keer opa geworden. Zijn dochter Jessica, uit zijn eerste huwelijk, beviel van een dochter genaamd Isabelle.
In 2006 brengt Ozzy een cover album uit met de toepasselijke naam "Under Cover". Daarop staan voornamelijk oude Beatles en Stones nummers op. Hij werkt ook aan een musical "Rasputin" die gaat over de gelijknamige persoon. In 2007 bedenkt Sharon Osbourne een nieuwe stunt door het festival Ozzfest gratis te maken, dat betekent gratis ingang en performers worden niet betaald. Verder kwam er 22 mei een nieuw album uit: Black Rain.
De band had meteen grote successen met hun debuutalbum Dire Straits en de single Sultans of Swing. In 1985 verscheen Brothers in Arms, een van de eerste volledig digitaal opgenomen platen. Het album is met 269 weken in de Nederlandse Album Top 100 het langst genoteerde album aller tijden, al zijn dit niet aaneengesloten weken.
Na 1995 heeft Dire Straits niets nieuws meer uitgegeven en hebben ze nog eenmaal samen opgetreden.
Dire Straits en Mark Knopfler verkochten samen meer dan 120 miljoen albums en singles .
Bandbiografie
Het begin (1977-1979)
Mark Knopfler, zijn jongere broer David Knopfler, John Illsley, Calum Craik en Pick Withers hebben de band in 1977 opgericht. De naam Dire Straits (Ned: Op zwart zaad zitten) werd door een vriend van John Illsley verzonnen , omdat de band in financiële moeilijkheden zat. De band schraapte 120 pond bij elkaar en besloot een demotape met vijf nummers op te nemen. De tape bevatte de nummers Wild West End, Sultans of Swing, Down to the Waterline, Sacred Loving en Water of Love. Ze stuurde deze tape naar de DJ Charlie Gillett die een show genaamd Honky Tonkin'. had op de radio op BBC Radio London. Gillett vond de muziek zo goed dat hij Sultans of Swing zelfs in zijn show draaide .
Twee maanden later tekende Dire Straits een contract met Phonogram Records .
De band ging door met het maken van demotapes voor de radio en er werd hard gewerkt aan een album. Het album, genaamd Dire Straits, werd opgenomen in de Basing Street studios in Londen in februari 1978 voor een budget van 12.500 pond . Het album werd uitgegeven door Vertigo Records, een onderdeel van Phonogram, en werd aanvankelijk geen succes.
Nadat het nummer Sultans of Swing, wat ook op het debuutalbum stond, opnieuw steeg in de Britse charts kwam er interesse van de grotere platenlabels. Dit leidde tot een contract met het Amerikaanse platenlabelWarner Bros. Records, en zo werd, nog voor 1978, het debuutalbumDire Straits wereldwijd opnieuw uitgegeven. Er werd ditmaal veel reclame voor het album gemaakt en zo bereikte het album meerdere top-10 plaatsen in verschillende charts .
Het volgende jaar ging Dire Straits op zijn eerste Noord-Amerikaanse tour. Ze speelden 51 uitverkochte concerten over een periode van 38 dagen. Bob Dylan, die de band in Los Angeles had zien spelen, was zo onder de indruk dat hij Mark Knopfler en drummer Pick Withers uitnodigde om in zijn volgende album, Slow Train Coming, te spelen.
Het tweede album van Dire Straits, Communiqué, werd opgenomen in december 1978 en uitgegeven in juni 1979. Ook ditmaal besteeg het album de charts met een #11 notering in de Verenigde Staten en een #8 notering in het Verenigd Koninkrijk. Wereldwijd werd het album meer dan 7 miljoen keer verkocht.
Muziekstijl veranderd (1980-1984)
Dire Straits begon in 1980 te werken aan een derde album, Making Movies, die in oktober van dat jaar uitkwam. Tijdens deze opnamesessies verliet David Knopfler de band om een solocarrière te beginnen. De sessies gingen door met de invallers Sid McGinnis en Roy Bittan. Nadat deze sessies waren afgerond sloten toetsenistAlan Clark en gitaristHal Lindes zich aan bij de band .
Making Movies werd gekenmerkt door de lange en complexe nummers. De succesvolste single van het album was Romeo and Juliet. Het album behaalde een #4 notering in het Verenigd Koninkrijk.
Het vierde album van Dire Straits, Love over Gold, dat uitkwam in september 1982 werd goed ontvangen met een eerste plaats in de Britse charts. Mark Knopfler schreef alle liedjes van het album waaronder Private Investigations. Dit nummer werd een groot succes en behaalde een top-5 notering in de hitlijsten van het Verenigd Koninkrijk.
Vlak na het uitkomen van het album verliet drummer Pick Withers de band. Zijn vervanger was Terry Williams .
In 1983 werd er een EP onder de naam ExtendedancEPlay uitgegeven door de band terwijl Love over Gold nog steeds in de charts stond. De EP bevatte onder andere het nummer Twisting by the Pool wat een top-20 hit werd in het Verenigd Koninkrijk. Dire Straits ging tevens op een wereldtournee. Deze tournee werd gevolgd door een dubbelalbum genaamd Alchemy. Het album was een opname van twee liveconcerten.
Apart van het uitkomen van de EP en het dubbelalbum was het grotendeels stil rondom de Dire Straits in de jaren 1983 en 1984. Dit kwam omdat Mark Knopfler druk was met het producen van een nieuw album voor Bob Dylan: Infidels. Tevens producete hij in deze tijd ook nog voor de band Aztec Camera en zanger Willy DeVille en schreef hij het nummer Private Dancer, de doorbraak van Tina Turner als solo-artiest.
In de jaren 1985 en 1986 ging de band weer op een wereldtour wat een enorm succes werd. In een tijdsbestek van 2 jaar heeft de band 247 concerten gegeven in meer dan 100 verschillende steden. Philips sponsorde deze tour en zag het als een ultieme gelegenheid om hun "nieuwe" cd-speler aan de man te brengen.
In de Verenigde Staten was Brothers in Arms eveneens een groot succes. Het album stond negen weken op #1 in de Top Pop Album Chart van Billboard.
In 1987 ging Mark Knopfler zich vooral richten op het maken van soundtracks voor films en zijn solocarrière. Dire Straits hergroepeerde zich in 1988 voor een groots concert ter ere van de jarige Nelson Mandela. Ze speelden hierbij samen met Eric Clapton . Na dit concert zou drummer Terry Williams de band verlaten.
In september 1988 stopte de band, althans voor een tijdje. Het grote succes van Brothers in Arms en de wereldtour werd de bandleden even te veel. In oktober 1988 werd er vervolgens een greatest hits album uitgegeven onder de naam Money for Nothing. Ook dit album werd een groot succes en behaalde de #1 positie in het Verenigd Koninkrijk.
In januari 1991 besloten Knopfler, John Illsley en manager Ed Bicknell de band nieuw leven in te blazen. Dire Straits had nu vier leden: Knopfler, Illsley en keyboardspelers Alan Clark en Guy Fletcher.
De band begon met het opnemen van een nieuw album, deze keer vergezeld door vele gastmuzikanten waaronder gitaristen Paul Franklin en Phil Palmer, percussionist Danny Cummings en saxofonist Chris White. Jeff Porcaro speelde drums tijdens de opnamesessies, maar wees een aanbod af om de band full-time bij te staan vanwege zijn verplichtingen bij Toto.
In september 1991, zes jaar na Brothers in Arms werd het laatste studioalbum uitgegeven onder de naam On Every Street. Het album werd met gemengde reacties ontvangen maar werd toch een commercieel succes. Er werden drie nummers van het album als single uitgegeven. De laatste van deze drie nummers, The Bug, bevatte achtergrondzang van Vince Gill, die ook een uitnodiging had gekregen om full-time in de band te komen spelen maar ook hij wees deze uitnodiging af. Ondanks de wat tegenvallende reacties behaalde het album wel een #1 notering in het Verenigd Koninkrijk.
In de jaren 1991 tot 1992 vond tevens de laatste wereldtour plaats. De tour was niet zo succesvol als de voorgaanden en Mark Knopfler had genoeg van deze grote tours. Het laatste concert werd gegeven op 9 oktober 1992 in Zaragoza, Spanje. In mei 1993 werd er een live EP van deze tour uitgegeven genaamd Encores. Deze werd met zeer gemengde reacties ontvangen.
Dire Straits gaf nog een laatste album uit onder de naam Live at the BBC voordat de band uiteenviel. Het was een livealbum waarin nummers stonden die in 1978 tijdens een concert van BBC werden gespeeld. In zeven van de acht nummers is de originele bezetting van Dire Straits te horen.
Uiteenvallen en reünies (1995-heden)
Hoewel Dire Straits nooit officieel uit elkaar is gegaan, hebben ze sinds 1995 niets nieuws meer uitgegeven en hebben ze sindsdien nog eenmaal samen opgetreden. In 1996 lanceerde Mark Knopfler zijn carrière als solo-artiest met het album Golden Heart .
Knopfler, John Illsley, Alan Clark en Guy Fletcher waren voor de laatste keer te horen op 19 juni 1999 tijdens het huwelijk van Illsey .
In 1998 staat het album Brothers in Arms voor de 222ste week in de Britse album charts en is het gecertificeerd met 13x platina. In Nederland werd de plaat 5x platina.
In 2005 werd tevens een nieuwe versie van het album Brothers in Arms uitgegeven onder de naam Brothers In Arms (20th Anniversary Edition). Het album werd wederom een groot succes en het won een Grammy Award voor Best Surround Sound Album . Het was een limited edition.
Sinds de stop van Dire Straits in 1995 heeft Mark Knopfler geen interesse getoond om de band nog nieuw leven in te blazen. Knopfler mist de hoogtijdagen van de band totaal niet, volgens hem werd het allemaal net iets te groots . In 2008 wees Mark een verzoek van Illsley af om de band weer op te starten, hij wou zich liever concentreren op zijn solocarrière.
Stijl
Dire Straits debuteerde in een tijdperk waarin de punkmuziek zeer populair was . Dat de band als buitenbeentje toch succesvol werd, ligt volgens velen aan het unieke geluid van Mark Knopfler en het verfijnde .
De band werd in het begin nog aangezien als new wave-band maar dat veranderde al snel met het debuutalbum Dire Straits. Alhoewel de band altijd in het genre rock heeft gespeeld, kan de muziek van Dire Straits in twee tijdsvakken worden ingedeeld; voor 1980 en na 1980. Voor 1980 werden er simpele muziekteksten geschreven en de nummers waren kort. De nummers gingen over de belevenissen van Mark Knopfler in de steden Newcastle en Leeds. In 1980 werd er een nieuwe bezetting neergezet die meer succes moest gaan hebben. De band ging vervolgens in het volgende album, Making Movies, experimenteren met langere nummers en complexere teksten. Het werd een enorm succes en de band zou deze muziekstijl de rest van zijn verdere carrière behouden. Enkel het album On Every Street kende een iets andere stijl. Knopfler besloot op dit album met een nieuwe gitaar te spelen: de Pensa. Het gevolg was een meer symfonisch geluid dan de vorige albums.
Verder kenmerkend bij veel nummers van de band zijn de lange intro's en het ontbreken van een refrein.
Bijna alle nummers van Dire Straits zijn geschreven door Mark Knopfler. Slechts drie nummers zijn niet geheel door Knopfler geschreven. Dit zijn Tunnel of Love, Money for Nothing en What's the Matter Baby.
Er zijn eigenlijk twee versies van dit liedje opgenomen in de studio: De album versie is 6:58 seconden lang en de kortere versie is 6:05 seconden lang. De versie die voorkomt op Dire Straits' grootste hit album, The Very Best of Dire Straits, duurt 4:55.
David Howell Evans (Essex, 8 augustus1961) is de gitarist van de Ierse band U2, en is beter bekend onder zijn alias The Edge. Naast zijn optredens met U2 speelt hij ook mee op opnames voor artiesten als Johnny Cash, B.B. King, Tina Turner en Ron Wood. Evans' bijnaam is The Edge, deze naam is gebaseerd op de vorm van zijn neus. Naar verluidt heeft The Edge meer dan 200 gitaren in zijn studio.
David Evans werd geboren in het Barking Maternity Ziekenhuis in Essex in het oosten van Londen, als zoon van Garvin en Gwenda Evans die afkomstig zijn uit het plaatsje Llanelli in Wales. Op tweejarige leeftijd (of éénjarige) verhuist hij met zijn ouders en oudere broer Dik Evans naar Dublin. In Dublin krijgt hij een jonger zusje, Gil (of Jill). Al op jonge leeftijd krijgt hij piano- en gitaarles, en treedt hij op met zijn broer. Rond zijn 13de levensjaar, wanneer hij de bijnaam The Edge krijgt van zijn vrienden, speelt hij zijn eerste optredentje als gitarist met Bono, Adam, Larry, and Dick, onder de bandnaam Feedback. In 1978 wordt hij de gitarist en toetsenist van U2. Drie jaar later overweegt hij serieus om de groep weer te verlaten, omdat hij het idee had dat het zitten in een rockband conflicteerde met zijn geloof.
Op 12 juli 1983 trouwt David Evans met zijn middelbare-schoolvriendin Aislinn O'Sullivan. Samen krijgen ze drie dochters (Hollee (1985), Arran (1986) en Blue Angel (1989), maar het echtpaar gaat rond 1991 uit elkaar. De officiële scheiding vindt plaats in 1996. In de wandelgangen wordt wel gezegd dat veel van de songteksten die Bono schreef voor het U2-album Achtung Baby, beïnvloed waren door de scheiding. Tijdens de ZooTV-tour ontmoet David Evans de Amerikaanse danseres Morleigh Steinberg, en enkele jaren later, op vier oktober 1997 wordt Evans voor de vierde keer vader van een dochter, Sian. Moeder Morleigh schenkt David Evans twee jaar later ook een zoon, Levi. Op 18 juni 2002 treedt hij met Morleigh in het huwelijk. Saillant detail: Morleigh zou één van de buikdanseressen zijn die te zien is in de U2-videoclip Numb uit 1993.
Hoeden en mutsen zijn sinds halverwege de jaren '80 het handelsmerk van The Edge, en vermoedelijk het gevolg van zijn terugtrekkende haarlijn. Alleen tijdens het Pavarotti And Friends concert in 1995 en in de videoclip van Discothèque uit 1997 is hij te zien zonder hoofddeksel.
Wilma Landkroon (Enschede, 28 april1957) is een Nederlandse zangeres die op jeugdige leeftijd onder de artiestennaam Wilma een bliksemcarrière in het levenslied doormaakte. Haar zuivere stemgeluid was haar handelsmerk. Omdat Wilma op jeugdige leeftijd al fulltime artieste was en nadien een weinig fortuinlijke levensloop had, wordt zij door velen beschouwd als een slachtoffer van onverantwoorde exploitatie.
Wilma wordt ontdekt door Gert Timmerman en scoort in 1968 haar eerste hit met Heintje (Bau' Ein Schloss Für Mich) - een antwoordlied op Ich bau dir ein Schloss van Heintje. Wilma behaalt vervolgens nog een aantal successen, speelt in enkele Duitse films en houdt zich al die tijd, gestimuleerd door haar manager Ben Essing en haar vader, meer bezig met het artiestendom dan met het afronden van een schoolopleiding.
In 1969 is Wilma te zien in de Duitse film Klassenkeile.
Na Gert Timmerman en Ben Essing ontfermt Pierre Kartner zich over het jonge sterretje en scoort Wilma haar grootste hit: Zou het erg zijn lieve opa - een duet met Vader Abraham dat in 1971 15 weken in de hitlijsten staat en de eerste plaats bereikt. Daarna gaat het bergafwaarts met Wilma. Op de single Waarom laat iedereen mij zo alleen zingt ze vals en in 1972 eindigt de samenwerking. Ze belandt in een kindertehuis en wordt in 1975 gearresteerd wegens inbraak.
In 1994 haalt Wilma nog even de kranten omdat haar huis afbrandt. Bij deze calamiteit gingen al haar gouden platen verloren.
De comebackpogingen Het leven is oneerlijk, Recht op een beetje geluk en Waarom heb ik je nodig? (1992) leveren ondertussen niet het gehoopte succes. In 1995 keert Wilma de showbizz definitief de rug toe.
In 2005 is ze te gast in een televisieprogramma van Paul de Leeuw. Haar negatieve herinneringen aan Ben Essing en Pierre Kartner steekt ze daarbij niet onder stoelen of banken.
De Spice Girls (1993-2001, 2007-2008) zijn een Britsemeidengroep, die begon als een marketingoperatie. Ze hadden van 1996 tot 2001 veel succes en worden beschouwd als de bestverkopende meidengroep aller tijden, door de verkoop van meer dan 45 miljoen albums en 30 miljoen singles. Daarnaast hebben ze de term Girl Power beroemd gemaakt. De groep bestond oorspronkelijk uit Victoria Adams, Emma Bunton, Melanie Chisholm, Melanie Brown en Geri Halliwell. In 1998 verliet Halliwell echter de groep om een solocarrière op te starten. De overige vier leden zijn nooit formeel uit elkaar gegaan, maar hebben sinds begin 2001 niet meer samen opgetreden of nieuwe nummers opgenomen. Eind 2007 gaf de groep, inclusief Halliwell, een reeks reünieconcerten genaamd The Return of the Spice Girls
Begin
De groep werd gevormd in 1993 toen Bob Herbert en zijn zoon Chris een advertentie in de krant The Stage plaatsten. Uit de aanmeldingen voor de advertentie werden vijf meiden uitgekozen: Geri Halliwell, Victoria Adams, Melanie Chisholm, Melanie Brown en Michelle Stephenson. Samen vormden ze de groep "Touch". Stephenson zette zich echter niet volledig in voor de groep, en verliet deze uiteindelijk om verder te gaan met school. Ze werd vervangen door Emma Bunton.
De vijf meiden werden samen in een huis gezet, zodat ze vrienden werden voordat het succes begon. De spanning in het huis nam echter al snel toe door het beloofde platencontract dat nooit meer leek te komen. Ondanks de constante repetities en bezoeken van een aantal platenbazen, hadden de meiden nog steeds geen contract. In januari 1995, liepen ze het huis uit zonder geld, met nog steeds de hoop op een platencontract.
In 1996 veranderden ze hun naam in "Spice Girls", en werden al snel populair. Een belangrijke factor in het succes van de groep was het feit dat ieder groepslid een bepaalde groep van de fans aansprak. De vijf leden werden betiteld met "Ginger" (Halliwell), "Baby" (Bunton), "Scary" (Brown), "Posh" (Adams) en "Sporty" (Chisholm) Spice door een Brits muziektijdschrift. Hoewel ze niet door de band werden verzonnen, sloegen de bijnamen aan bij het publiek, en dus werden zowel de namen als de gesuggereerde karakters uitgebuit. Hun verschillende verschijningen en culturele achtergronden zorgden voor een brede belangstelling.
Een zorgvuldig gecreëerd imago, gecombineerd met sexappeal en post-feministisch zelfvertrouwen (Girl Power genoemd) garandeerde een grote vrouwelijke fanbase.
Spice
Op 8 juli1996 werd eerste single van de Spice Girls in het Verenigd Koninkrijk uitgebracht: "Wannabe". De single kreeg al snel veel airplay (veel gedraaid op de radio), en kwam in Engeland binnen op nummer drie, waarna het de volgende week naar nummer één steeg. Het bleef daar zeven weken bovenaan staan, waardoor het de bestverkopende single van het jaar werd. Binnen een jaar had het lied al in 37 landen de nummer-één-positie bereikt, waaronder Canada (vijf weken bovenaan aan de lijst), de Verenigde Staten (vier weken) en Australië (elf weken). "Wannabe" werd uiteindelijk twaalfde in de lijst van bestverkopende singles van de jaren '90.[1] De Spice Girls werden één van de weinige Britse acts die in hun begintijd al doorbraken in Amerika.
Samen met tekstschrijvers Richard Stannard en Matt Rowe wisten de meiden nog vele andere hits te scoren, zoals het meer rustige "Say You'll Be There", als opvolger van hun grootse debuut. Het kwam in Engeland binnen op nummer één, en was wederom een wereldwijd succes, waaronder nummer drie in de Verenigde Staten. Het kwam achter "Wannabe" te staan, in de lijst van bestverkopende singles van de jaren '90.[2] Tegen de tijd dat "Wannabe" en "Say You'll Be There" waren uitgebracht in de VS, hadden de meiden al hun vierde single in Engeland uitgebracht. De derde single, een ballad over liefde, "2 Become 1", werd de eerste van drie opéénvolgende Kersthits in Engeland. Het debuutalbum, Spice stond eind 1996 en begin 1997 vijftien weken bovenaan de albumlijst, en werd in Engeland, met 3 miljoen verkopen, tiende in de lijst van bestverkopende albums aller tijden. Toen het een jaar daarna werd uitgebracht in de VS, verkocht het meer dan 7 miljoen exemplaren. "2 Become 1" stond daar op nummer vier. De ballad stond ook in Canada op nummer één.
Begin 1997 werd "Who Do You Think You Are"/"Mama" het officiële jaarlijkse lied van de Cliniclowns. Het verkocht 672,577 exemplaren, waarvan veel liefdadigheidsinstanties profiteerden. Het stond in Engeland drie weken op de eerste plaats. Hiermee waren de Spice Girls de eerste act, waarvan de eerste vier singles nummer één werden in de Engelse hitlijsten. De single werd niet in Noord-Amerika uitgebracht, omdat, volgens de Spice Girls, de Amerikaanse markt langzamer is dan die van andere landen, waardoor nummers langer populair blijven in Amerika. Toch werd de "Who Do You Think You Are" video regelmatig gedraaid op de Amerikaanse MTV, MTV2 en het Canadese MuchMusic en MuchMoreMusic.
Spice World
In oktober 1997 werd "Spice Up Your Life wereldwijd uitgebracht. Het werd gezien als de terugkeer van de Spice Girls, omdat het de eerste single van het tweede album was. De release van de single werd een week uitgesteld, zodat het meer kans had Elton John's "Candle in the Wind 1997" van de eerste plaats te stoten, wat ook lukte.
"Spice Up Your Life" was een internationale hit, en stond bovenaan de Canadese en Spaanse hitlijsten. In hun moederland verscherpten ze hun eigen record, doordat ook hun vijfde single de eerste plaats behaalde. In de Billboard Hot 100 werd het echter geen groot succes (plaats achttien) als de drie voorgangers. Ondanks dat de single niet zo succesvol was als verwacht, liet het wel een zekere ontwikkeling zien die muziek van de meiden, waaronder een meer Latin/samba uitstraling dan hun vorige nummers.
De tweede single van het album was een ballad, vergelijkbaar met "2 Become 1". "Too Much" stond ook op nummer één en werd daarmee de tweede Kersthit in Engeland voor de meiden. Het was een redelijk succes in de VS (nummer acht) en kreeg daar veel airplay. Toch was ook deze single niet zo succesvol als de singles die van Spice afkomstig waren. In tegenstelling tot de vier voorgangers, wist "Too Much" niet de nummer-één-positie in Canada te bemachtigen, maar stond het in plaats daarvan op een onverwacht laag nummer negen.
Het tweede album van de Spice Girls, Spice World, werd op 4 november1997 uitgebracht. Ondanks dat er binnen twee weken al 7 miljoen exemplaren van werden verkocht, bereikte het in de Billboard 200 slechts de derde plaats en was niet zo succesvol als Spice. In Engeland stond het drie weken bovenaan de albumlijst, terwijl Spice het vijftien weken volhield. Hoewel ze nog steeds internationale supersterren waren, was Spice World niet de succesvolle opvolger die mensen hadden voorspeld. Toch zorgde het album voor een succes, dat niemand verwacht had: hun eigen film, die werd uitgebracht in januari 1998. De film was vergelijkbaar met een aantal films van The Beatles; iets dat regisseur Bob Spiers (bekend van onder meer Fawlty Towers en Absolutely Fabulous) expres zo bedoeld had. De film werd in commercieel opzicht een succes. De film werd door critici echter neergehaald, en de meiden wonnen ieder een Golden Raspberry Award voor hun bijdrage.
De meiden deden hun motto Girl Power eer aan, en ontsloegen op 7 november1997 hun manager Simon Fuller, waarmee ze lieten zien dat niets hen kon stoppen. Er kwamen al snel problemen, zeker omdat Simon vaak een bemiddelaar was in ruzies tussen de meiden. Nu hij weg was, moest één van de meiden de leiding nemen. Begin 1998 werd "Stop (lied)", de derde single van Spice World, uitgebracht. Het werd de eerste single die niet de nummer-één-positie in Engeland wist te bemachtigen. Het kwam daar binnen op nummer twee, maar wist de single "It's Like That" van Run DMC versus Jason Nevins niet te verslaan.
Van 5 naar 4
Voordat de Spice Girls internationaal doorbraken, hadden ze een afspraak gemaakt dat ze dit voor maar 2 jaar zouden doen. Geri Halliwell gaf in april 1998 aan de overige 4 meiden te weten dat zij echt in september wilde stoppen met de groep. Ze had namelijk alles bereikt wat er maar te bereiken was. Na enige tijd rond te hebben gelopen met dit idee, kwam er een mogelijkheid voor Geri om te praten met 'The Sun' over het onderwerp borstkanker. Geri wilde zich hiervoor echt inzetten, alleen liet het tourschema het niet toe. Toen besefte Geri dat zij niet langer geleefd wilde worden, maar zelf haar keuzes wilde maken. Kort na de release van "Stop" maakte Geri Halliwell bekend de groep te willen verlaten. De dag voor de Amerikaanse Tournee, 30 mei1998 werd bekend gemaakt dat Geri Halliwell de groep zou verlaten. Het bericht werd door haar advocaat voorgelezen, met de boodschap: "Helaas maak ik bekend dat ik de Spice Girls heb verlaten. Dit komt door verschillen tussen ons. Ik ben er zeker van dat de groep succesvol zal blijven en wens hen het allerbeste. P.S. Ik kom weer terug." Geri Halliwell verliet officieel op 28 augustus de band.
De vier overgebleven meiden besloten hun carrière als de Spice Girls voort te zetten en gaven als reactie op Geri's bericht; "We zijn geschokt en verdrietig door Geri's vertrek, maar we zullen haar steunen in wat ze wil gaan doen. De Spice Girls zullen overleven; we zien jullie in de stadions!" Ze maakten de Amerikaanse tournee zonder Geri af.
Na Geri's vertrek werd de vierde single van Spice World, "Viva Forever", uitgebracht in Europa en Australië (niet in Noord-Amerika, vanwege een afname van de fans en een onzekerheid in het thema van de video). In eerste instantie zou het nummer als dubbele A-kant (samen met "Never Give Up On The Good Times") worden uitgebracht, maar dit ging wegens het vertrek van Halliwell niet door. Ook "Viva Forever" was betrekkelijk succesvol in zowel Engeland als het buitenland. In Europa werden er 2 miljoen exemplaren verkocht. De video van het nummer was al voor het vertrek van Halliwell gemaakt(een animatieclip met alle 5 de dames erin). Drukke tourschema's zorgden ervoor dat er geen nieuwe clip opgenomen kon worden. Dit was de laatste single waar Halliwell op te horen was.
Forever
De overgebleven leden gingen als viertal verder en brachten in december 1998 "Goodbye" uit. De songtekst van het lied gaat over Halliwell en de doorstart van de groep. De single werd in Engeland de derde Kersthit voor de groep, en stond daar één week op nummer-één. Toch leek het erop dat de carrière van de Spice Girls op een eind kwam, omdat er het volgende jaar geen singles werden uitgebracht, en er ook geen berichten over een derde album waren. Daarnaast begonnen beide Melanies een solocarrière.
Toch deden de meiden een laatste poging om hun carrière weer tot leven te wekken, met de release van de single "Holler" in 2000. Hierin waren meer R&B- en soul-invloeden te horen dan in vorige nummers. "Holler" werd met de ballad "Let Love Lead the Way" als dubbele A-kant uitgebracht. Beide nummers waren afkomstig van hun derde album Forever. Het haalde in Engeland wederom de eerste plaats, waardoor het totaal van de groep op negen nummer-één-posities komt.
Hun album werd lauw ontvangen in Engeland: het kwam, achter het tweede album van Westlife, binnen op nummer twee, maar viel de volgende week al buiten de Top 10. Het verkocht in Engeland beter dan verwacht, maar wereldwijd gezien was het geen succes. Het vertrek van Geri Halliwell leek invloed te hebben gehad op de comeback met het derde album. Daarnaast bleken de fans teleurgesteld te zijn in de nieuwe sound van de band.
Hierdoor rees de vraag of de groep nog toekomst had. Hoewel er gesproken werd over de release van een tweede single van Forever, ("Tell Me Why"), leken de toenemende soloprojecten van de meiden de groep in de weg te staan. Ze besloten uiteindelijk hun eigen weg te gaan volgen, hoewel de break-up nooit officieel bekend gemaakt is.
Na Forever
Formeel is de groep nooit uit elkaar gegaan. Ieder lid heeft soloalbums uitgebracht (variërend in succes, maar nog altijd niet zo groot als het succes als een groep). Melanie C. scoorde als solo-artiest in Nederland wel twee nummer 1-hits, met Never be the same again en I turn to you (beide in 2000).
De laatste paar jaren waren er speculaties in de media over een reünie van de groep. De geruchten werden sterker toen het bekend werd dat ze samen wilden optreden op het Live 8 festival. De groep trad niet op tijdens Live 8, omdat Melanie B een paar dagen voor de show van gedachten veranderd was. Ondanks de verschillende speculaties in de media en muziekkringen, liet Melanie C op haar website en tijdens de talkshow van Anne Robinson weten dat de groep geen nieuw materiaal zou opnemen en dat het geplande 'greatest hits'-album slechts een aftreksel zou zijn van de bekende nummers, aangevuld met remixen of b-kantjes. Echter, Mel's uitspraken bleken later niet geheel te kloppen. Op 13 maart2007 maakte oud manager Simon Fuller bekend dat er een zes maanden durende reünie tournee door het Verenigd Koninkrijk plaats zou gaan vinden. Inmiddels hebben de Spice Girls, inclusief Halliwell, op een persconferentie in Londen op 28 juni 2007 bevestigd dat er een reeks reünieconcerten zal komen.
De Return of the Spice Girls-tour zal 7 december 2007 van start gaan en daarbij 28 wereldsteden aandoen, onder meer: Los Angeles, Las Vegas, New York, Londen, Keulen, Madrid, Peking, Hongkong, Sydney, Kaapstad en Buenos Aires. Echter, er worden zoveel plekken overgeslagen dat nu al het gerucht gaat dat er misschien wel een tweede concertreeks zal volgen. Vooralsnog blijft het bij de data in de grote wereldsteden en worden Nederland en België niet aangedaan. UIteindelijk geven de Spice Girls in hun eigen land 19 concerten. Ze zijn hiermee één van de meest succesvolle acts van 2007 in Engeland.
De tour hangt samen met de release van het verzamelalbum Greatest Hits. Op 5 oktober 2007 maakt Halliwell bekend dat op 12 november 2007 het album uitkomt. Tevens verschijnt er een week later, na zeven jaar, een nieuwe single getiteld 'Headlines'. De comeback van de band is eenmalig. Na de aankomende tour zullen de leden wederom hun eigen weg gaan.
Drukwerk is een Nederlandse popgroep, die vooral begin jaren '80 van de 20e eeuw populair was. Producer Coen van Vrijberghe de Coningh was de grote man achter het succes van deze groep.
Ontstaan
Drukwerk is in 1978 opgericht door Harry Slinger, Ton Coster, Joop May en Hans Witteveen. De samenstelling van de groep is in de loop der jaren regelmatig veranderd, maar Harry Slinger, Ton Coster en Joop May blijven constante factoren.
De eerste liedjes zijn protestsongs tegen de sluiting van een jeugdhonk in Amsterdam-Noord en atoomenergie in Kalkar en liedjes als ondersteuning van vluchtelingen en krakers. In 1981 neemt Drukwerk de eerste LP Drukwerk op. De eerste single Je loog tegen mij (een cover van de band Door Mekaar) werd een nummer 1-hit. Tot halverwege de jaren '80 scoort Drukwerk verschillende hits.
Wanneer in de tweede helft van de jaren '80 de aandacht voor Nederlandstalige muziek minder wordt, weet Drukwerk geen hits meer te scoren. In plaats daarvan gaat Drukwerk zich toeleggen op het theater. In 1990 gaat Drukwerk (tijdelijk) uit elkaar. Zanger Harry Slinger gaat zich toeleggen op een solocarrière. In 2003 vormt de Volendamse band Next One een nieuw Drukwerk voor een tournee ter gelegenheid van het 25-jarig jubileum.
In september 1948 laden de Presleys al hun bezittingen in een oude plymouth en vertrekken naar Memphis. Ze vinden daar een tijdelijk onderkomen op Poplar Avenue. Elvis gaat zijn school afmaken op de Humes Jr. High. In 1949 krijgen de Presleys een appartement in Lauderdale Courts op Winchester Avenue.Gladys en Elvis nemen een bijbaantje. Gladys als serveerster en Elvis als plaatsaanwijzer in Loewes State Theather. Maar doordat hij tot in de late uurtjes moet werken valt Elvis regelmatig in slaap tijdens de lessen op school en Gladys laat hem stoppen met werken..
Net als generaties popsterren leerde Elvis veel door naar de radio en later naar platen te luisteren. Dit was vóór de tijd van de 45-toerensingle. Platen waren groot en breekbaar en werden op een opwindbare grammafoon gedraaid. De beste muziek was op de radio te horen en was live. Hij luisterde naar het beste van de muziek en of het nu om blues, country, gospel, of pop ging, dat maakte niet veel uit. De jonge Elvis werd beinvloed door John Lee Hooker, Howlin' Wolf BB King, Ernest Tubb, Jimmy Rodgers en zelfs door de geraffineerde pop van crooners als Dean Martin. Dit was ingredienten voor de rock' roll-smeltkroes en Elvis was niet de enige die zag dat er een nieuwe muziekstijl zou kunnen ontstaan in de vorm van een mengelmoes van al deze genres- maar later meer hierover. In feite jatte Elvis niet opzettelijk uit de cultuur van de zwarte bevolking om hun muziek geschikt te maken voor een blank publiek, zoals wel wordt gesuggereerd. Hij was allleen maar bezig de artiesten te imiteren die hij het meest bewonderde, zelfs al toen hij nog op school zat. Later zouden generaties jongeren in Groot Brittannië precies hetzelfde doen; vaak wisten ze niet eens of de artiest zwart of blank was. Elvis loopbaan op de L C Humes High School was niet spectaculair, maar hij schijnt wel populair te zijn geweest, ondanks het feit dat zijn moeder hem tot zijn vijftiende naar school bracht en hij zijn haar lang liet groeien en roze jasjes met strakke, zwarte broeken droeg. Hij behaalde zijn diploma in 1953, zat een paar weken bij de Precision Tool Company en ging als chauffeur bij Crown Electris werken voor $35 per week, toen een redelijk loon voor een achtienjarige - al was het niet genoeg om de familie Presley uit het slop van de armoede te trekken. Bovendien begon hij te oefenen met zijn zang en gitaarspel en hij begon te geloven dat al die mensen die steeds zeiden dat hij muzikaal talent had, weleens gelijk konden hebben.
Elvis draaide zijn reportoire af. Hij zong blues, gospel, honky-tonk, country and western, pop...hij zong alsof zijn muzikale carriére er af hing, en dat was ook zo. Het werkte. Philips opperde dat Elvis een band nodig had en bracht hem in contact met gitarist Scotty Moore, die sessiewerk bij de studio's deed en in een countryband speelde, The Starlight Wranglers genaamd. Net als Philips wilde hij een nieuwe muziekstijl, waarin zwarte en blanke invloeden gecombineerd zouden worden. Elvis ging op een zondagmiddag naar Scotty's huis en ontmoette daar ook de buurman en medemuzikant Bill Black, een bassist. Moore en Black vonden Elvis' stem oké, maar ze waren meer onder de indruk van zijn roze pak en witte schoenen.
Hoe dan ook, de volgende dag deed het trio een auditie voor Sun Records. Het werd een lange sessie, aangezien het drietal, op zoek naar een nieuwe sound, verschillende combinaties van stijlen uitprobeerde. Vreemd genoeg vonden ze die sound tijdens een pauze tussen twee nummers door. Elvis begon een rockabilly-nummer te zingen:"That's Allright Mama". Volgens sommige verklaringen deed elvis dat spontaan. Maar "That's Allright Mama" was geschreven en opgenomen door een andere Sun-artiest, Arthur "Big Boy" Crudup, en het is waarschijnlijker dat Philips Elvis voorstelde om het eens te proberen. Hoe dan ook, Bill en Scotty begonnen mee te spelen met zijn opgejaagde blues en Philips, die in de regelkamer zat te luisteren, schreeuwde opgewonden "Wat zijn jullie aan het doen?" De drie haalde hun schouders op en zeiden "Weten we niet.", "Zoek dat eens snel uit", smeekte Philips. Wat ze deden, was muziekgeschiedenis schrijven.
"That's Allright Mama" is een van de beste nummers die Elvis heeft opgenomen. Het is country, het is blues, het is rock 'n roll. Het werd uitgebracht op 5 Juli 1954 met op de achterkant een country-standard, "Blue Moon Of Kentucky" genaamd. Een paar maanden daarvoor had Bill Haley in New York een nummer opgenomen om zijn manager (die mede-auteur was) een plezier te doen. Het heette "Rock Around The Clock". Het sloeg niet aan. Maar dit wijst erop dat Elvis Presley niet de uitvinder van de Rock 'n roll was - het was gewoon een vorm van dansmuziek waarvan de tijd rijp was. Twee dagen na de release draaide Dewey Philips - geen familie maar een goede vriend van Sam- de plaat in zijn invloedrijke Red Hot And Blue Show op radiostation WHBQ. Elvis was te nerveus om te luisteren. Hij zei tegen zijn ouders dat ze de radio maar aan moesten zetten en ging naar de film. Terwijl hij naar Marlon Brando of James Dean zat te kijken, ging de rest van Memphis uit zijn dak bij "That's Allright". Dewey Philips zei zodra hij het draaide de telefoons begonnen te rinkelen en niet meer op hielden. De bellers wilden meer over Elvis weten. Ze wilden weten of hij zwart of blank was.
Ik ben Rudy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Rud.
Ik ben een man en woon in Wetteren () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 13/07/1952 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Humor en mooie meiden..... .
.jpg)
Ik ben Rudy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Rud.
