Mijn Plechtige Eerste Communie in de Zusterschool van Rumbeke
Ik herinner mij nog goed hoe één van de zusters (van de Zusterschool vanzelfsprekend, in Rumbeke, waar ik mijn abc heb geleerd) mij een dikke grote kaars in de handen had gestopt, waarmee ik preuts, ze recht voor mij úit houdend, moest méé stappen in de processie, geleidt door de ene of de andere Bisschop, gevolgd door verschillende andere Kerkelijke Overheden, allemaal verkleed in paars gekleurde, in de wind wapperende, mantels, afgerond met belachelijke, enorme, hoeden, waar men zelfs het toppunt niet van kon bereiken en die altijd gevaarlijk balanceerden in de wind, de heilige mensen die hen droegen verplichtend te stoppen met wuiven naar de aandachtig toe-gapende madammekes, aan de rand van de straat en die, overwelfd door Gods aanwezigheid, vertegenwoordigd door al deze schone kleren, die ze al eerder hadden opgemerkt in hun geschiedenisboeken die het over de middeleeuwen hadden gehad, dertig jaar eerder en sindsdien nooit meer uit de mode zijn geraakt en die de Bisschop veel groter liet schijnen, en de paster ook bijgevolg, dan ze in werkelijkheid waren, plus dan nog die enorm lange staffen, verzilverd ook, of zelfs verguld, waarvan ik nooit het echte nut heb gesnapt, tenware om indruk te maken, want weinige van die Pasters sukkelden eigenlijk zo echt dat ze een staf nodig hadden als steun, want er was geen steun aan te bespeuren, alleen een boog, daarboven, waar de kobben niet bereikbaar waren, wanneer ze in de Sacristie, in een hoek, bewaard waren geweest voor de volgende gelegenheid, binnen enkele maanden of zo en ze onveranderlijk ook in de processie mee defileerden, de kobben bedoel ik, zonder argwaan op te wekken bij de dragers ervan, tenware hun aanwezigheid verradend door die fijne webdraadjes, die voortdurend voor hun ogen bleven zweven en zij verplicht waren het ritme van het vergevend wuiven naar de aanwezige Magdalenas nog wat verder op te drijven, om de webben met meer vastberadenheid weg te waaien, enz...
Feit is dat een jongen, voor mij in de rij, terwijl we al de schoolpoort achter onze rug hadden gelaten, mij gedurig aan het aambeteren was geweest en ik me verplicht had gevoeld hem tot de orde te roepen, ondermeer door met mijn kaars op zijn hoofd te pletsen en dan triestig vast te stellen dat de kaars, juist in t midden, in tweeën was gebroken (wat een schande voor de gehele familie Van Leuven betekende), maar toch niet op de grond was gevallen, vanwege dat draadje (lontje?) er binnenin, zodat dat stuk van de kaars simpelweg naar beneden tuimelde en daar bleef zwieren op het ritme van mijn stappen en iedereen aan de kant van de straat mij lachend deed nawijzen en de handen van mijn lieve vaderke, die daar ook ergens verzeild was geraakt, weeral hevig hadden doen jeuken en ... wacht maar tot ge thuis komt.. en ik uit pure verwachting alvast niet bekwaam was enkele druppelkes in mijn onderbroek te vermeiden en wat hij niet duurde óók vast te stellen, de jeuk nog vermenigvuldigend, plus de schaamte.... en ik, zelfs op mijn eerste communie, de slagen niet heb kunnen ontwijken... wat een hel, Rudootje, ge zijt toch wel altijd diene smerige duvel geweest die vake en moeke (nu ook) beweerden dat ge altijd geweest zijt, hé.. al van jongsafaan...
Terugkerend op dat verhaal van die vreemdeling die geen kloten had verstaan van wat die onschuldige meisjes met hem hadden willen aanvangen, dat was vroeger ook nog ne keer gebeurd, weliswaar in andere omstandigheden. Ik was toen pas enkele maanden eerder gearriveerd in Brazilië, maar kon toch al wat t één en t ander brabbelen in het Portugees, alhoewel nog uiterst naïef en onschuldig, op seksueel gebied. Het geval heeft zich afgespeeld in Sao Paulo, waar ik toen nog werkte. We kregen op een zeker ogenblik het bezoek van een Zweedse technieker die een Step-and-Repeat-Machine (Misomex) was komen installeren. Het management had mij gevraagd diene mens wat rond te leiden, s avonds, als extraservice. Ik had een restaurant uitgekozen met de naam Eduardo, uitstekend eten, perfecte omgeving en in de buurt van de meer gemakkelijkere meisjes. Het duurde niet lang, terwijl we nog aan het avondmalen waren, vooraleer twee meisjes ons naar hun tafeltje lokten, met de uiteindelijke bedoeling, ons naar hun bed mee te slepen, vooral vanwege de groeiende, opmerkbare, liefde, wat later in de avond. Het probleem voor de Zweed was, natuurlijk, zich verstaanbaar te maken met het meisje dat zich dicht bij hem was komen aanleunen. Ik moest me voortdurend, eerst naar hem en vervolgens naar haar, overheen buigen, om de nodige vertalingen constant te realiseren, want er kwam niets uit, rechtstreeks, vanwege beide kanten. Op den duur was ik zelfs mijn eigen gezelschap aan het verwaarlozen, maar ze scheen dat toch niet zo danig erg te vinden, gelukkig. De vertalingen, van de andere kant, begonnen pikanter en pikanter te worden, tot ze het seksuele terrein begonnen binnen te dringen, met onder andere wanhopige liefdesverklaringen, die voorkeuren bevatten over hoe en op welke manier de ene de andere zou opvreten, later in bed. Ik begon mij eigenlijk het derde wiel aan de fiets te vinden, of zowel de vijfde poot aan de tafel. Maar er was geen doen aan: ze keerden zichzelf altijd terug naar mij om en zonder dat ik het zelf besefte zat ik ineens tussen hen twee in, aan de tafel, terwijl mijn gezelschap alleen over bleef, aan de andere kant. Toen was ik nog onvolwassen, laat ons zeggen, maar zijn geliefde, dat werd duidelijk, was zichzelf, hem en ik ook, aan het voorbereiden voor een three-some (haar eigen vriendin, zonder zich veel te generen, vroegtijdig op pensioen zendend), waarbij ik voortdurend aanwezig zou moeten blijven zijn om, terwijl zij, door hem, van vanachteren aan getrakteerd zou worden, ik van voren, mijn microfoon zou mogen aanbieden, voor aangepaste muziek....
Uiteindelijk heb ik dat dan toch niet aanvaard, alhoewel haar beschrijvingen altijd maar explicieter en explicieter werden, mijn verbeeldingen altijd maar verder en verder op stang jagend en hij, vanaf een zeker ogenblik, minder en minder vroeg en nog minder antwoordde, helemaal verdwaasd van de drank en de seksuele overval. Op het einde werd het een simpele missionarisachtige missie (wat mij betreft, toch), elk met zijn eigen jacht, elk in zijn eigen kamer, om er zo rap als mogelijk een einde aan te maken, want de mostaard was er, langs alle kanten, vanaf aan het lopen.
Wel, ne keer dat men zich het verleden begint te herinneren, dan komt er geen einde aan. Ik herinner mij nu die twee vriendinnetjes, allebei rond de twintig (een beetje minder misschien) die ik ontmoet had op de zeedijk, terwijl ik daar mijn dagelijkse lichaamsoefeningen aan het uitvoeren was. Ze waren vergezeld van een buitenlander die geen enkel woord Portugees verstond, laat staan, sprak en ze waren bezig geweest, al een uur lang, hem ervan te overtuigen, vertelden ze mij spottend, alle drie samen, de avond in zijn hotelkamer door te brengen. Gewoonweg om wat rond te stoeien, enzovoort. Een borstje pakken hier, een pruimpje pakken daar en dan wat spelen met zijn piemel, om vast te stellen hoe lang hij wel weerstand zou kunnen blijven bieden, vooral terwijl ze er beiden beslag op zouden hebben gelegd en dan te betwisten in wiens hand, of mond, de eerste stralen zouden spuiten, allez, ge kent dat wel..., die onschuldige spellekes.. maar hij had er, blijkbaar, gene kloot van verstaan, tot op het moment dat ze mij in de gaten hadden gekregen. Daarom hadden ze beslist mij om hulp te vragen, ook en vooral om hem duidelijk te maken dat ze absoluut en in geen enkel geval, met hoeren te vermengen waren, integendeel, ze hadden een uiterst strenge, katholieke, opvoeding gekregen, allebei, terwijl deel uitmakend van verschillende traditionele families, van hier, in Recife.
Ik heb niet kunnen uitmaken of hij dat allemaal echt niet goed heeft kunnen verstaan (ze waren nogal expliciet in hun daden), of ik het zelf niet goed had begrepen, of zij, integendeel, toch wel degelijk het beroep van de hoeren aan het proberen waren. Feit is dat mijn broer zich opstandig begon te bewegen in mijn onderbroek. Ze waren allebei uitgerust met stevige tieten, ferm achteruit pronkende, maar toch nog deftige, achterwerken, vriendelijke aangezichten en bovenal, ze geleken zo echt op dat onschuldig, type, anglicaanse wezens, net zoals ze wilden zeggen: t is onze eerste keer, wie zal ons helpen.. ??... enzovoort, waarbij zelfs de Paus zou wankelen, voor enkele weinige minuten alleszins en bereid zou zijn deze verse nonnekes op de heilige weg te helpen en voor dat heilig doel, hen met een beetje van die oude en stinkende mostaard te voorzien... zonder daarvoor ooit iets, als vergoeding, te eisen, uitzondering gemaakt, natuurlijk, voor die enkele centjes, in dat zilveren schaaltje van de kerk, de volgende zondag...
Feit is dat ze mij allebei gezworen hebben dat ze nog compleet zuiver en puur waren, met uitzondering van één van hen die, onderdanig, had bekend dat haar neef, gedurende één enkele gelegenheid, zijn middelvinger in haar asshole had gewrongen.. hem daar heen en weer bewegend.. tot hij hem terug had getrokken (weliswaar vaststellend dat er een beetje kaka onder zijn nagel was blijven plakken), maar in alle geval, dat dat onnozel incident zich had afgespeeld in een ambiance van alle mogelijke eerbied, natuurlijk...
Om een lang verhaal kort te maken, nee, ik heb mezelf niet laten verleiden, de buitenlander ook niet en de Paus, wel daar steek ik nooit nemeer mijn handen vóór in het vuur.
Terwijl we toch over de Paus en de Duivels bezig zijn, ik herinner mij een klucht over die zondenaar die rechtstreeks naar de hel werd gewezen. Eens daar aan gekomen werd hij onmiddellijk in de rij geplaatst om zijn straf te horen uitspreken. Toen het aan zijn beurt was keek Lucifer naar zijn daarvoor speciaal geprepareerd dossier, waarin ondermeer vermeld stond hoeveel keren en in welke omstandigheden hij Anne Marie, de dochter van zijn buur, had verkracht. Zonder meer werd hij veroordeeld tot het sodemieteren, gedurende niet minder dan tien opeen volgende uren, door de grootste gevangenisbewaker aanwezig in de hel, een neger van twee meter twintig. Hij luisterde, met verbijsterende ontzetting zijn vonnis aan. Bevend en zwetend van de angst en verwachting, werd hem beleefd gevraagd enkele minuten geduld te hebben, terwijl Lucifer meteen ook de straf zou uitspreken van de volgende twee zondenaars in de rij, om dan daarna, alle drie samen, onmiddellijk aan het vonnis te onderwerpen. De volgende hoorde met afschuw dat hij geroosterd zou worden in een enorme pan, speciaal daarvoor gefabrikeerd in een Hollandse firma. Aan de derde, klippertandend van de verwachting, werd uitgelegd dat zijn nagels met een gepaste tang zouden verwijderd worden, vervolgens zijn tanden en moest hij dat nog overleven, ook zijn neus, oren en vingers.
De drie zondenaars werden vervolgens naar binnen geleid waar ze in een nieuwe rij werden geplaatst om, zonder treuren noch snikken, de straf te ondergaan. Toen de beul de naam van de eerste zondenaar aan kondigde, greep deze nerveus de mauw van zijn hemd vast en fluisterde hem ontredderd in zijn oor: .. hei, hei.. vergis u niet hé, ik ben van die zwarte neger daar....!!
Het wordt tijd ietske kwijt te spelen dat al lang op het tipje van mijn tong ligt.
Zoals ik eerder al eens vermeld heb, wij, ik bedoel, de kinderen van Nonkel Fons en bijgevolg praktisch alle andere kinderen die in de Spanjestraat woonden, werden streng verboden contact op te nemen met de kinderen van de "Sossen" zoals hij ze uitschelde en die in de Guido Gezellelaan woonden, om de hoek van de straat. Wij discrimineerden toen, maar wij werden ook gediscrimineerd, zoals eerder al verteld. Juist aan diezelfde hoek en dus bijna halverwege onze woningen woonde er een familie (die, verspreidden de roddelaars, bijna failliet was), in een indrukwekkende villa, verborgen tussen bomen en struiken, waarvan de eigenaar een glasfabriek, dichtbij, administreerde, die tegenwoordig zelfs ruiten exporteert naar Brazilië. Alhoewel in het centrum van West-Vlaanderen wonend, spraken ze uitsluitend Frans en hadden een tolk nodig iedere keer ze zich aan hun onderdanen moesten wenden. Hun dochter, ongeveer van onze leeftijd, Cathy genoemd, was ook verboden, door haar ouders, noch met ons, noch met de kinderen van die socialisten, om te gaan, zodat we mogen beweren dat de tactiek van de Amerikaanse diplomatie toen al degelijk fruiten gaf, wat neerkomt op "ruzie zaaien tussen de buren, om zelf belangrijker te worden", zonder dat ze eigenlijk goed beseften waarom.
Vroeger heb ik er nooit bij stil gestaan, maar jawel, zeker en vast, de Godsdienst heeft daar alles mee te zien. De gemeenschap verdelen, selecteren, overheersen, dicteren, veroveren, uitbuiten, verspreiden en uitsluiten. Het is onmogelijk, op één rij, de kerkelijke overheden en de alledaagse werknemers te zetten, tenware om de laatste te verplichten, geknield, de tengere handjes van de eersten te kussen.
Wat een pretentie. Die gaan zeker en vast allemaal naar de hel en de duivel zal hun straf wel ne keer goed uitrekenen...
