Mijn ex-vrouw Hilma Coelho Van Leuven, had besloten, enkele jaren geleden, net zoals wijle mijn lieve zuster Hilde Van Leuven, dat haar lippen te dun waren en dus niet zwoelig genoeg om de aandacht te kunnen trekken van de afgevaardigden van het mannelijk geslacht, die op niets anders denken dan hun voorwerp in de mond te steken van hun beminden. Of beter uitgedrukt: niet sensueel, niet suggererend, niet verleidend, enfin, in 't kort, niet geschikt voor dat doel...
(Een praktisch voorbeeld van hoe de politiek in het algemeen en de persoonlijke interesses van de betrokken mensen in het bijzonder, de sport verbrodden)
Tadao is al lang op pensioen maar is nog altijd de referentienaam bij uitstek voor de Judo sport over het gehele land en vooral in het Noordoosten. Hij is rechtstreekse afstammeling van Japanse ouders die naar Brazilië zijn uitgeweken in de jaren veertig en is zelf meermalen Braziliaans kampioen gekroond geweest, in verschillende categorieën, zonder te spreken over het feit dat hij aan de Braziliaanse selectie toebehoorde en belangrijke internationale titels heeft veroverd. Hij bezit de rode gordel, negenste DAN en iedereen weet hoe zelden iemand daar geraakt, alhoewel de laatste bekomen in de "Liga Brasileira de Judô".
Veroorzaakt door ruzies en politieke misverstanden tussen de leden van het plaatselijk bestuur, had hij enkele jaren geleden de "Federação Brasileira De Judô" verlaten en zich gevoegd bij de "Liga Brasileira de Judô", kleiner in omvang en minder belangrijk, terwijl hun atleten geen toegang verkrijgen tot de Wereldkampioenschappen en de Olympische Spelen. Hij bezit, vanzelfsprekend, zijn eigen judo academie en administreert bovendien nog altijd les in verscheidene particuliere scholen.
Zijn dochter, ook zwarte gordel en ex-kampioen, leeft en studeert in Portugal, waar ze doctoraat aan het proberen is in de ene of de andere tak van de sport.
Zijn zoon Sérgio (41), lid van de "Federação Brasileira de Judô", is huidig kampioen van Brazilië in de categorie "Master's" en Pan-Amerikaanse vice-kampioen, onlangs betwist in de VSA.
Sérgio is mijn dochter's (12 jaar oud) professor die haar vier keren per week traint, samen met een tiental andere atleten, nadat ze, in de "Liga", de Braziliaanse titel had betwist en gewonnen, gedurende twee opeenvolgende jaren (2007 en 2008) en waar ze toen al de purperen gordel had bereikt (in België bestaat die kleur blijkbaar niet, maar hij ligt tussen het groen en het bruin, die de voorlaatste kleur is).
Begrijpend dat ze in de "Liga" niet verder dan dat zou kunnen geraken had ik besloten ze naar de "Federação" over te hevelen (van de vader naar de zoon dus, praktisch), waar ze verplicht werd terug te keren naar de groene gordel, want de ene herkent de kleuren van de andere niet.
In de "Federação" heeft ze, gedurende dit nog altijd lopend jaar 2009, twaalf keren de gouden medaille gewonnen in kampioenschappen georganiseerd in steden over het gehele Noordoosten van het land, zoals in de Staten van Pernambuco, Bahia, Rio Grande do Norte en Ceará, waaronder drie gouden medailles tussen meisjes tot en met veertien jaar. Geen enkele keer heeft ze minder dan "zilver" behaald.
Met zo een talent, wilskracht, inspanning, vastberadenheid, goesting en doorzettingsvermogen, besloot ik Sérgio op te zoeken met de bedoeling (op haar aandringen), hem te vragen of hij bereid zou willen zijn, haar twee keren per week, persoonlijke les te verstrekken, vooral om haar techniek te verbeteren, of met andere woorden, haar "Personal Trainer" te zijn, mits aparte betaling, natuurlijk. Het antwoord was dat hij daarvoor echt over geen genoeg vrije tijd beschikte. Ik heb dezelfde vraag nog eens herhaald, drie weken daarna en het antwoord is niet veranderd. Ik voelde mij dus vrij een andere "personal trainer" op te zoeken en iedereen raadde mij een zekere "Eduardo" aan, een oud leerling (en zwarte gordel) van Tadao Nagai en ooit ook eens Braziliaans kampioen geweest. Ze voegden er echter stiekem aan toe hun suggestie niet aan Nagai te laten weten, omdat ze zogezegd elkaar (Tadao en Eduardo) niet kunnen uitstaan. Voor mij nochtans was hun ruzie, mijn ruzie niet...
Enkele weken geleden vroeg Eduardo mij hem het "curriculum" van Gleicy over te handigen, met de bedoeling een gratis studiebeurs voor haar te bekomen in een belangrijke school, wat ik meteen heb gedaan, want tegenwoordig aanvaard ik zelfs gratis pikuren in mijn voorhoofd.
Twee weken daarna kwam Tadao, met zijn vrouw (ook een Japanse), woedend op mij afstomen met de vraag wie het curriculum van mijn dochter aan "zijn school" had af geleverd..
..en daar eindigde de sport en begon de politiek..
Ik wist toen nog niet dat hij leraar was in die school en hijzelf had mij nooit eerder voor gesteld daar een studiebeurs voor mijn dochter te proberen. In alle geval, ik heb er geen spijt van en ben ervan overtuigd dat ik niets verkeerds heb gedaan.
Gevolgen: door zijn persoonlijke tussenkomst is de uitnodiging van de school er niet van gekomen (wat minder belangrijk is, want ik heb nooit van aalmoezen af gehangen), maar erger, op haar recent examen voor haar purperen gordel, waar hij, Tadao één van de rechters was (ik begrijp niet goed wat hij met de Federação nog heeft te zien) is mijn dochter wel degelijk geslaagd (zowel fysisch als schriftelijk) maar heeft ze amper 7,5 op de 10 mogelijke punten behaald, of in andere woorden, juist genoeg, wat oneerlijk is met haar en bovendien onrechtvaardig met mij...
Is dat geen smerige schande!!??
Ik heb het meteen beslist, volgend jaar zal ze een nieuwe academie frequenteren, waar een andere "doodsvijand" van Tadao, de regels uitdeelt...
Samuel is een algemeen gekende en toegepaste voornaam, vooral bij de afstammelingen van de ontdekkers van de mostaard, maar ik ben er niet zeker van of hij er zelf ook één is. "Mudo", van de andere kant, mag vertaald worden als "stom", in de letterlijke zin van het woord. Dat zou dus wel als bewijs kunnen dienen, vind ik, alleszins in de figuurlijke zin...
Hij was, gedurende verschillende opeenvolgende regeringen van de Staat van Pernambuco, de verantwoordelijke geweest en gebleven voor de grafische productie van de "Companhia Editora de Pernambuco (CEPE)", de Staatsfirma belast met de editie en de druk van de plaatselijke Officiële Gazet, tegenwoordig in proces van hervorming om de druk op krantpapier te vervangen door een elektronische versie.
Feit is dat hij zich gedroeg als een vriend wanneer het hem paste, maar wanneer het hem punten kon opbrengen, zoals de meeste mensen van zijn "geslacht", er niet voor terug deinsde, of aarzelde, de niets opbrengende vriendschap te verwisselen voor profijt, financieel ook waarschijnlijk, waardoor ze beweren dat ze zelfs bekwaam zijn hun eigen moeder te verkopen..
Ik had op een bepaald ogenblik een publieke concurrentie gewonnen om de klant te voorzien met een lading papier, genoeg om er gedurende zes maanden weg mee te kunnen, de helft in rollen en de andere helft in bladen. De vracht moest noodzakelijkerwijze "ingevoerd" worden vanuit het Zuiden van het land, langs Sao Paulo en Rio De Janeiro om. Een reis van praktisch vierduizend kilometers, geladen in vier oplegtruck's (elk met een capaciteit van dertig ton), beschermd tegen regen, wind en zon, door waterdichte mantels.
Toen de camions arriveerden, op een maandag voormiddag, na vijf dagen reizen en Samuel de ontvangst coördineerde, riep hij mij erbij met de opdracht de chauffeurs in te lichten dat ze zich terug naar hun oorsprong moesten wenden, aangezien er verschillende pakken papier geschonden waren geweest, veroorzaakt door het voortdurend schudden en schommelen en de klemmende koorden, van één kant en de rollen papier, van de andere kant, die niet liggend vervoerd waren geweest, maar wel staand, veiliger voor die opdracht en ook aangewend om de rollen niet in een ovaalachtige vorm te veranderen, wanneer verplicht in verscheidene lagen opgestapeld te worden....
....en argumenteer maar van hier en haal maar aan van daar, maar hij was onwrikbaar in zijn besluit: hij wou de vracht niet aanvaarden, zodat ze werkelijk verplicht zouden worden terug te keren naar Sao Paulo om daar de nodige maatregelen te treffen de fouten te herstellen.
Meteen stelde ik voor dat we de beschadigde pakken papier onmiddellijk zouden vervangen door andere, gloednieuwe, terwijl ik, enkele kilometers daar vandaan, bekwaam was een firma te lokaliseren die bereid was, mits betaling, de positie van de rollen papier op de vrachtwagens te veranderen. Maar nogmaals: hij wilde van geen reden weten.
Tenslotte heb ik mijn prestige moeten aanwenden bij de Industriële Directeur en zelfs de President van de Staatsfirma om hem te bevelen geen verdere stokken in mijn wielen te steken.
Onze "vriendschap" heeft er fel onder geleden natuurlijk en de laatste woorden die ik hem gewend heb waren: "Passar bem", een Portugese uitdrukking die in Brazilië praktisch niet wordt gebruikt en die zoveel als een "vaarwel" betekent. Ik heb hem nooit ne meer willen zien, diene verwoedde puntenverzamelaar en gataflekker..
Ik ben er uiteindelijk in geslaagd twee konijnen in ene klauw bij de staart te grijpen. Eerst en vooral moest ik mezelf iets vinden om me bezig te kunnen houden en tezelfdertijd er nog wat geld mee te verdienen, ook. Vervolgens, mijn lievelingshobby was, is en zal altijd blijven zijn, voorbij passerende en vooraf gaande, vrouwelijke poepen langdurig kwijlend te zitten begeren en nastaren. Eender welke soort wordt prompt gehuldigd en definitief ontleed: plompe, slappe, gestroomlijnde, magere, fijne, dunne, brede, laag hangende, opgepepte, preutse, achteruitpuilende, afstotelijke, vetbrokkige, teleurgestelde, trotse, indrukwekkende, ontspannen, pezige, nauwe, wispelturige, wiegende, zwalpende, schommelende, beschaafde, simpele, onzijdige en vooral uitdagende exemplaren zijn altijd welkom en zullen onderworpen worden aan mijn kennisvolle blik voor evaluatie en spijt van wat ik weeral aan het missen ben.
De beste oplossing voor mij, bestaat erin het nodige aan het gezellige te paren. Daarom heb ik mezelf een job gearrangeerd die me toelaat rustig neer te kunnen blijven zitten, op een stoel achter een tafeltje, waar er voortdurend geld in mijn handen wordt geschoven, vooral afkomstig van alle soorten dames (de mannen schrik ik af met mijn minachtende en meedogenloze blik), terwijl ik de kans heb hun poepen gade te slaan wanneer ze, praktisch allemaal lichtjes gegeneerd en beseffend, hun rug, noodzakelijkerwijze, naar mij toedraaien eens ze terug weg moeten stappen...
En zo bedrijf ik mijn dagelijkse lievelingszonden: alle soorten poepen, gaten, achterwerken, koffertjes en valiezen zonder vastgrijphandvaten, te mogen onderzoeken voor nieuwigheden, verrassingen en onvermijdelijke bewondering. Iets waar ik nooit moe van word en, integendeel, ervan verjong, verbeter en vergroot.
De meeste merken onmiddellijk op dat ze niet zullen kunnen onsnappen aan mijn clinische ontleding, eens ze de centjes in mijn handen hebben gestopt en zich plotseling bewust worden dat ze verplicht zullen zijn zich om te draaien en hun grootste geheim prijs te geven, op amper enkele centimeters van mijn aangezicht, zodat ze ineens hun gat ongewild ronddraaien, terwijl ze de eerste stap vooruit zetten en ik terstond de echte situatie onder mijn onderzoekende blik beschouw, zodat bedrieging onmogelijk wordt en oordeling onvermijdbaar.
De uren, dagen en weken vliegen voorbij en ik mag mezelf al een expert noemen in de correcte analyse van vrouwenpoepen, terwijl ik, onder andere, serieus kan zweren wie en wie er niet ne meer maagd is vanachteren..
