Na 7 dagen in een Midden-Europese hoofdstad stellen we vast dat de loopgravenoorlog tussen onze volksstammen nog steeds aan de gang is.
We zagen daklozen overnachten in hun vaste vensternis, een oud vrouwtje krom gebogen over een stok, een plastic bekertje in haar vrije hand. Wat uit haar mond kwam, kan een gebed geweest zijn maar net zo goed een vervloeking van mens en wereld, alle goden inbegrepen.
Taferelen die zich ook in ons land, met name in het Brusselse afspelen. Staan de blokletters BHV dan voor Buiten slapen-Homeless-Verpauperd?
Weinig waarschijnlijk dat de sabelslijpers van NVA en FDF het hierover al ooit hebben gehad: aan de poorten van hun vergaderpaleizen wordt immers gebedeld om brokken sensatie niet om levensonderhoud. Als je door een chauffeur ter plaatse wordt gebracht, heb je geen last van een opgehouden hand.
Nochtans zitten met oranje-blauw christenen en humanisten bij elkaar. Oranje is een vrolijke, warme kleur en daar is in het huidige politieke klimaat weinig van te merken, zacht gezegd.
Het blauw daarentegen is Berlijns blauw, bijna zwart. België is inderdaad een surrealistisch land: de meerderheid baadt in weelde, de vertegenwoordigers van het volk bekvechten om 'een morzel gronds' en vrijwel iedereen gaat onverschillig voorbij aan de dingen die er echt toe doen: hoe overwinter je met een gering of helemaal geen inkomen?
Misschien is de federale staat zelf een bestaansonzekere bejaarde, maar toch geen die de straat op moet met een plastic bekertje?
Geldt Orwells gezegde dat ondanks de gelijkheid van alle zwijnen, de vette gelijker zijn dan magere ook in onze verzorgingsstaat?
