|
na de reüniexml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Terug van de nieuwjaarsbijeenkomst met de 55-plussers van onze school. De directeur gaf een uiteenzetting over het rapport van de doorlichtingcommissie die in september-oktober onze lokalen onveilig had gemaakt.
Wat opvalt is het apodictisch karakter van al de oordelen: deze doorlichters-oplichters spreken alsof ze de paus himself zijn die ex cathedra zijn onfeilbaarheid proclameert. Zij weten het, de directeur en zijn leerkrachten zijn stumperds die ondanks hun jaren ervaring nog alles moeten leren. Het gaat dan zowel om essentiële didactische of pedagogische zaken als om praktische details. Volgens het ene orakel moet de school driemaal per jaar een brandalarm inoefenen, volgens een andere volstaan twee oefeningen; een ontruiming waarbij achteraf de leerlingen op foute reacties worden gewezen is geen oefening maar een les.
Er moet meer gedaan worden aan BZL, door de directeur al lachend vertaald als bijna zonder leraar, eigenlijk betekent het begeleid zelfstandig leren. De leraar moet een coach zijn die opzoekopdrachten geeft en zijn leerlingen stuurt bij hun opzoekingen. Alsof dit in het verleden nooit gebeurde: altijd hebben leerlingen documentatieopdrachten gekregen, altijd moesten zij naslagwerken raadplegen om een boekbespreking of andere uitvoerige taak uit te werken.
Om de zoveel jaar moet het pompwater worden uitgevonden en het moet dan exact gebeuren zoals de nieuwlichters het zich in hun arrogante kop hebben gehaald.
Dit is wat het meeste stoort: het autoritaire, zelfgenoegzame van deze betweters en het tragische voor ons onderwijs zou kunnen zijn dat precies de leerkrachten met persoonlijkheid, met een eigen visie en een originele creativiteit de scholen ontvluchten en op zoek gaan naar een werkmilieu waar hun talenten wel worden gewaardeerd. Het resultaat zou kunnen zijn dat het lerarencorps bevolkt wordt door meelopers, dienstkloppers, uitvoerders zonder enige persoonlijke inbreng, zonder enige gedrevenheid en wellicht met geringe competentie.
Terloops, laten we eerlijk zijn: we hebben 20, 30 jaren geleden ook al gemopperd over de gebrekkige kennis en de povere taalbeheersing van onze leerlingen. Maar het fundamentele verschil met toen is dat je in die tijd de opdracht kreeg er iets aan te doen, terwijl het vandaag juist verboden wordt: we mogen niet meer systematisch aan spraakkunstonderwijs doen, we mogen geen woordenlijstjes meer aanleggen etc
En telkens sta je voor de vraag: op welke grondslag is deze rage gefundeerd, op welk wetenschappelijk onderzoek dat zou aantonen dat de nieuwe aanpak betere resultaten oplevert dan de traditionele?
De recente tribulaties over kennisgericht onderwijs versus vaardigheden vormen slechts een deel van de problematiek: in essentie gaat het om formalisme versus inhoudelijkheid, volgzaamheid tegenover passie. Onderwijs kan maar niveau halen wanneer het verstrekt wordt door enthousiaste geesten, gedreven door liefde voor het vak en oprechte bekommernis om de leerlingen, niet alleen in hun huidige situatie maar ook in hun toekomstige. Dit laatste houdt in dat de leerkracht weet waar hij of zij naartoe wil. Aan welke toekomstige samenleving wil men meewerken, wat voor mens wil men mee helpen vormen. Het licht van de doorlichters is blijkbaar niet sterk genoeg om zover te schijnen
|
