uit Van Toen en Thuis

het leven het is niets, zegt ze – Leonard Nolens
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

dit was, ongeveerman, je droom:

de schone hoge vlucht

van een buitengewone vogel,

de soort die veren laat

die men in kasten wil bewaren

en dit is de vaart die je hebt volbracht:

zonderling van het straatje, dorpsgek

die een verloren avond even dorpsheld

werd verhalen vertellend

die opschoten tussen het koren

en de brandnetels van het dorp

geen paaltje draagt een bord

met je koperen naam erop, geen baken

in de rivier van het vergeten:

geen kind zal stralen

als een toren in de nacht

omdat het naar jou werd vernoemd

is dit een treurnis om een omfloerste

trom bij te roeren in een droeve stoet?

het trieste is een straatje dat een rijbaan

werd, plankieren met tafels, alle deuren

op een kier, de kaarters in de zoele avond

de komméren aan de gang, de kinderen

opgegaan in een spel dat een lange zomer

omspant zoals een koord, een haastige hand

een broek ophield -

je droom werd een verleden:

een plaasteren beeldje in een straatkapel

en heel het straatje zit geknield -

er rijdt geen fiets voorbij

nergens hoor je al

de motoren van het niets