boek onder lava

Naar een nakende Palestijnse burgeroorlog?

Volgens het artikel van Oscar Garschagen in DS van dinsdag 19 dec staan de Palestijnen nu voor de keuze: ballots or bullets.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De oorzaak van de dreiging is bekend: de boycot door Israël en de internationale gemeenschap van de Hamasregering. Hier is op zich een goeie reden voor: Hamas weigert het bestaan van Israël te erkennen.

Toch is deze sanctie om twee redenen willekeurig en hypocriet. Ten eerste werd en wordt Fatah door zowat elke commentator corrupt genoemd en de regering van deze partij werd wel gesteund. Ten tweede kan Israël zich ongeveer alles veroorloven zonder een voelbare sanctie. Bij de recente invasie in Libanon werden ongeveer 1200 burgers vermoord en gigantische vernielingen aangericht. Dit leverde alleen verbale verontwaardiging op vanwege de disproportionaliteit en de gevolgen worden onder meer door Europa opgeruimd bijvoorbeeld de clusterbommen door Belgische specialisten zonder dat daarvoor een factuur wordt doorgeschoven naar de dader.

Ik ben ook een Europeaan en besef ten volle de last van onze historische schuld vanwege eeuwen en eeuwen van jodenvervolging, een last die op onze nek drukt zodat we alleen met gebogen hoofd naar Israël kunnen kijken. Maar hebben we niet net zo goed de plicht een onderscheid te maken tussen het politieke niveau en het humanitaire? Volgens alle getuigen levert de huidige boycot een humanitaire ramp op in de Palestijnse gebieden en toch wordt de hardvochtige maatregel in stand gehouden: zou het hier niet in essentie om mededogen, empathie met een lijdende bevolking moeten gaan? Is het radicalisme van politieke principes niet ook een vorm van fundamentalisme als men ziet wat de gevolgen ervan zijn in de gezondheidszorg en het onderwijs, in het dagelijks leven van mensen die zelf niets anders willen dan in vrede en zelfrespect samenleven? Wat was de keuze van het Palestijnse volk: een corrupt regime of een beweging van basissolidariteit die weigert de tegenpartij te erkennen en het geweld af te zweren, een keuze tussen de pest en de cholera dus. Een boycot kan efficiënt zijn zoals ten tijde van de Apartheid is bewezen, maar als men ziet dat de weerloze burger ervan het slachtoffer is en het fanatisme eerder in de hand wordt gewerkt dan gemilderd, dan is een boycot volkomen contraproductief en zelfs immoreel.