uit Van Toen en Thuis

de vrouwen van de straatxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

de straat was arm maar proper

de vrouwen werkten niet

ze waren bezig

nog vóór het licht werd

- na de zomer - om de kachel

op te poken, het pompwater te koken

voor de koffie

daarna werd een man gewekt

en gingen zij weer slapen

daarna een zoon en later nóg een kind

zij bleven op bij het derde kraaien

want de dagen wachtten niet,

de scharrelkippen met hun zoele klachten,

de wasdraad na het kloppen en het roeren

met een bleke bezemsteel: het schuim

en blauwsel in een zinken tobbe

dan een strijkbout die in de oven stond

van de Leuvense stoof

want ze waren proper

je kon eten van hun vloer

van de plavuizen buiten

na het schuren van de koer op vrijdag

terwijl ze dachten aan een plankje,

een boeman van papier

in de winkel van het straatje,

een donker rijhuis waar je niet eens

je kont kon draaien

bleef er over van de markt

op zaterdag? dat moest wel,

alleen bij ziekte

ging je over de schreef -

het negertje knikte

 en ze zongen soms

bij het keren van het koertje, het zemen

van de ramen wanneer Bob Benny galmde

tussen het ruisen

van het bakelieten bakje

ze lachten soms

om de piepstem van Will Ferdy,

ze lachten en hun ogen traanden –

ze dipten hun vingers in een porseleinen

of tinnen vaatje, herschikten het gewijde takje

en sloegen een kruis

en ’s zomers zaten ze in de vroege avond

samen voor de kapel op de hoek

waar kaarsjes brandden, een beeldje glom

van een moeder, een huisvrouw, een Eva

die ze nooit zouden evenaren

in vlijt

in deemoed

in kuisheid van gemoed

in heiligheid

want zij werkten niet

ze waren bezig, vulden hun tijd