|
ook de moraal is een kwestie van tijd G. G. Márquezxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
de Homeros van Macondo
bezingt zijn droeve hoeren
zijn stem gaat over in een geur
een geur uit trieste huizen
van specie die brokkelt uit zilte lagen
het brosse van steengruis
verstorven papier
thuis was een winter
met plavuizen uit de oven
en geraniums in de zomer
die met hun poezelig muffe
een bromvlieg konden verdoven
een kamer bij de Blaarmeersen
waar de regen gutste door een koker
die als een haakse renbaan
onder je boeken liep, ze sierde
met schimmel op snee
een rijhuis aan de Leie
waar het stucwerk van de balken zakte
omdat de bewoner was gaan schaatsen
in een Elfstedentocht
s avonds zag je de torens
in een oker condoom
en over het dode water lag de glans
van wie is bezocht en voldaan
het somberste van alle
stond bij een oorlogsbrug
aan de zoom van een dorp
met een Bourgondisch kwartier
het Huis van je Geesten
die je naam riepen op zolder
en toen je ging groeten
keek je in de groene ogen
van een opgejaagd dier
trieste huizen en zo graag
heb je daar bij wijle gewoond
woonde je daar nog vandaag
ze hadden iets van droeve hoeren
die een kwelling ruilden voor een plaag
|
