uit Van Toen en Thuis

soms de boten over de Durme
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

soms de boten ’s avonds op de Durme

schoven hun trombones con sordino

ze hadden ten hoogste twee noten

op hun zang, genoeg om genadig in te slapen

liefst nog bij het pizzicato

van jonge regen op de schuine veranda

een wasbordgeluid - je dacht  er de bass bij

van een skifflegroep

zoals onze Worried Potatoes Digging

Jazz Band met Tsjebo als zanger-animator

je zag dan steeds zijn oren als teljoren

en zijn brede negerlippen die schaterden:

hij bracht Jantje en de Pruimen

in de pifpoefpaftaal van John Wain

en hoe heette het groepje weer

van Pol van Geert en Engelbeen

met een drummer die zijn stokjes

had gebroken, een zoon van de Peperbus

ze traden op in de Petrus-en-Pauluskerk

na het concilie toen de oude gewaden

leken afgelegd, en de vermolmde onderpastoor

van de deken zijn mond moest houden

over de Durme gleden de boten

je hoorde ze trompen ’s nachts

en regen trippelde dripdrip

met drumsticks over de veranda

onverwachts kwamen de woorden

met hun triangel, hun borstels op een

trommelvel die soms je leven veranderden

als een gewicht van steen in water: ze stroomden

door de trage bochten van een gedicht