straffe madamxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

neen, moeder was geen straffe

madam, je zag haar wel eens

grienen, ze sprak met zachte stem,

ze gierde als ze werd gekieteld

door vader en haar jongste zonen,

toen was het feest in huis

ze deed geen grootsere daden

dan wachten op wat beterschap

wanneer het huis was afbetaald

en haar hoofdpijn verdwenen

soms gebaarde ze stiekem

zoals dat reepje chocolade

waarvan vader niet mocht

weten want jij had een zwakke

lever en zij een zwaar figuur

je zoekt vergeefs een straf

verhaal  uit de weinige jaren

van haar leven, je geheugen

bewaart alleen maar kleinigheden

die bij een moeder horen

zoals  tranen van een machteloze

wanneer vader weer eens toesloeg

op zijn zonen, en grienen als een tiener

om een zo groot verdriet dat er

geen woorden voor bestonden

zoals die fraaie koets op weg

naar het kerkhof met twee jongens

aan boord, verdronken  in een winter

toen de dijken braken en ook

haar zwijgen brak  al was ze

doorgaans daar een meester in:

ze kon schrijden door ons huis

stil aanwezig in al wat glansde

van boenwas en loog en in het zoete

van gestoofde pruimen des zondags

bij haar fricandon – zo bleek, gekleed

in schemer zat ze af te wachten tot

vaders  kameraden ophielden met kaarten

haar ogen tranend van hun rook

neen, moeder was geen stoere

ze had alleen een  brede schoot

je hoort haar wel nog altijd kijven

toen je een vriendje wou bedriegen

en je ziet haar trotse  blijdschap

toen je een prijsboek won op school