imago en moraal – nogmaals over Tom Boonenxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Van ASO en de Franse staatssecretaris voor de Sport mag Tom Boonen niet deelnemen aan de Tour omdat  zijn imago niet strookt met dat van deze hoogmis van de wielrennerij.

Wat is het imago dan van de Tour? Net als bij andere topsportfestijnen staat het geld centraal

en daarom moet er zoveel mogelijk spektakel zijn want dat verhoogt de kijkcijfers en brengt meer reclame-inkomsten op. De Tour is heel wat minder bekommerd om de gezondheid en de veiligheid van de renners – al moet ik toegeven dat inzake onveilige parkoersen de Giro nog erger is. Kortom, de Tour en ASO zelf is niets anders dan big business en dat heeft niets te maken met een hooggestemde moraal.

In het algemeen kan men zich de vraag stellen of om het even welk imago wel iets  van doen kan hebben met moraliteit: imago is altijd een buitenkant en moraal slaat op de binnenkant van een mens. Een politicus kan een voorbeeldig imago hebben maar in de praktijk zo corrupt zijn als de pest.

En wanneer heeft men een schadelijk imago:  geldt deze kwalificatie ook voor atleten die hun vrouw bedriegen of  hun kinderen geregeld een klap verkopen. Zijn de geldbedragen die omgaan in de topsport – in het bijzonder in het topvoetbal en het topwielrennen - bevorderlijk voor het imago? Om nog te zwijgen over de Formule 1:  is het wel fatsoenlijk dat daar zogenaamde pitspoezen bij horen, schaars geklede  schoonheden die een en al seksuele bereidwilligheid uitstralen?

Steeds heeft men het over de voorbeeldfunctie:  is die ook van toepassing op graatmagere mannequins die jonge meisjes eetstoornissen kunnen bezorgen? En wat te zeggen van popsterren en filmvedetten die zich te buiten gaan aan allerlei drugs of er graag een liederlijke levenswandel op na houden: is hun imago van libertijns gedrag geen voer voor al de sensatieblaadjes die zonder hun escapades en excentriciteiten geen reden van bestaan zouden hebben. Anders gezegd: het getuigt van een onaanvaardbare willekeur om aan de ene beroepscategorie wel fatsoensnormen op te leggen en de andere juist  sympathiek te vinden omdat zij dezelfde fatsoensnormen overtreden.

Van atleten worden sportieve prestaties verwacht,  in een faire competitie – dus zonder het gebruik van onbetwistbaar prestatievervalsende middeltjes – maar zij hoeven geen  toonbeelden te zijn van morele deugdzaamheid.

In het concrete geval van de cokesnuivende Boonen moeten we objectief vaststellen dat het gaat om een wetsovertreding – cocaïne is immers een bij wet verboden drug – maar de overtreding kwam enkel aan het licht omdat deze particuliere gebruiker, de sportvedette, systematisch wordt gecontroleerd wat niet gebeurt met al de andere gebruikers.

Dit is een schending van het gelijkheidsbeginsel uit onze grondwet: normen en opsporingsmethodes moeten voor iedereen gelden en op een gelijkaardige manier worden afgedwongen. Atleten zijn ook burgers die dezelfde rechten hebben als iedere andere burger.

Op mijn school had ik het imago van een anarchist en onaangepaste dichter, de brave collega’s gingen  ervan uit dat ik wel een druggebruiker zou zijn. Tegelijk schepten zij graag op over hun drankgebruik onder meer tijdens het personeelsfeest dat steeds eindigde met whisky en cognac waarna ze halfdronken achter het stuur van hun wagen kropen. Toch hadden zij het imago van fatsoenlijke burgers en ik dat van een decadente marginaal – al geef ik toe dat ik zelf met dit imago heb gespeeld: deze pose beviel mij wel omdat ik er  raar maar waar meer pedagogische vrijheid door kreeg.

Besluit: een imago zegt niets over  het morele gehalte van een persoon en elke volwassene heeft een voorbeeldfunctie ongeacht het beroep dat men uitoefent. Een sportvedette hoeft geen pater Damiaan te zijn.

de haan 25 jun. 09