vissers bij de Oude Durme
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

zie, ik wijs je de wilgenroosjes

waar de vissers zwijgen,  trage

mannen, ze volgen de wolken

die om de aarde draaien, een geschiedenis

die dagelijks opnieuw geschiedt

steeds, onstuitbaar moet ik

herhalen, het staren in stilte,

de afgedamde rivier, de oude

dijk die oprijst als een steiger

waaghalzen doken er naar

de diepte, de donkere koelte

toen de zon brandde als

een koperen schotel

en ’s avonds kwamen de futen,

ze dansten hun balts als

een volmaakt ballet -

de waterhoenders  snikten

en hikten alsof ze ontroerd

schroomden het zwijgen

te beroeren, de  slapende

koeien, schaduwen op

de bult van hun wei

de vissers schroefden hun roede

weer in hun foedraal, ze gaven

voorn en brasem terug aan

hun woning, de paling bleef

zich plooien verward in een fuik

nooit vergeet je die laatste duik

nadat ze allemaal verdwenen:

je zwom naakt als een aal

en een enkele libel zoefde

blauw van oever naar oever, verdween

in de roze droom van wilgenroosjes

neen, nooit laat het je los,

het lage licht dat zilveren steentjes

liet scheren over het water

en zilver sprong op alsof de vissen

kwamen kijken naar een grotere vis

ze hapten naar adem zoals de o

in het woord verwondering