Natalia Estemirovaxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

onbekende, je bent nu wereld-

vermaard: zie, je gezicht in de krant,

een glimlach met bolle wangen

die het meisje bewaart en voorts

de weemoed van Slavische ogen

twee kogels in je hoofd

dat niet wou buigen: je zou

getuigen horen, jouw pen

gaf hen een stem en bestaan

twee kogels op last van

de beulen, de schurken

die jouw land regeren

met hun heimwee naar

tijden van dwingelandij

een vrouw van vijftig

met een meisjeslach

alsof de tederheid

het kwaad kan bezweren

twee kogels in een hoofd

dat niet zou buigen: zelfs

in een schurkenstaat waar

het straffeloze regeert, zelfs

daar moeten  burgers bestaan,

vrij om te spreken over

gruwel en geseling - dat dacht je

zo vanzelfsprekend

jouw glimlach in de krant,

die Slavische weemoed

en zoveel vertrouwen

in het geschreven woord

twee kogels doorboorden

meer dan je hoofd: de gaten

staan als rode manen boven

de straffeloze nacht,  de gloed

van vuren die de nesten uitroken

van het schurkengebroed, schaam-

rode woorden op het grauw

van een krant die verder bericht

over het beste bier van het land