Lof der Dwazen – naar Erasmusxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

de wijsheid kan niet meer

dan wijzen, de dwazen zijn ons

aller  baas: er is de zucht naar

hebben, het vullen van een vierkant

terwijl het zijn een cirkel vormt: naakt 

toch ben je gekomen, naakt zal je weer gaan

de aarde kan ons allen voeden en toch:

we hongeren naar een maan, een meer

dat minder heeft te bieden tenzij een zee

van stilte waar het doodse ruisen heerst

en weinig meer dan wijzen

kan de wijsheid niet aan:

ze buigt bedroefd voor bazen,

deze veelvraten zijn nooit voldaan

wie baat zoekt, zal  niets baten, de bazen

zijn hun eigen slaaf; de wijze kan maar wijzen

en daarna zwijgen, droef en braaf: naakt toch

zijn we gekomen en naakt zullen we weer gaan

dwaze vingers moeten grijpen, ze pasten zich

aan het klauwen aan; de wijzere leerden 

een verlegen taal: de schuwe beweging van

omschrijven, teder lijnen tekenen in het zand

en daarna een zee van levend water die alles

losweekt en ruimte maakt om weer

te herbeginnen en nogmaals herbeginnen,

een kringloop die nooit zijn ronde staakt

hebben is vierkantig, het hakt de heupen

van een vrouw, het rukt de randen

van de wereld, het spreekt een taal

die stuit en stoot zoals bevroren handen

vergeefs proberen vast te houden

zijn is rond, het wentelt soepel, het is wijs:

het speelt nog als een meisje met een hoepel,

ja, het draait als heel de ruimte met vele hoepels

onverdroten aan een hoge koepel in het rond