Maria van Magdala
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

niet de krampen aan dat kruis

maar de nagels van je tranen

de geseling van je haar

was de verlossing

wanneer ik opsteeg

moest het jouw omhelzing zijn

die openbrak als een ei

na ons en zonder ons

heeft men mij god genoemd

om moord en roof

te vermommen te tooien

met een reden

maar wanneer ik wederkeer

zal het een ronddolen zijn

huilend als een hongerend beest

tot ik de holte vind

waar ik warm

en als helder water werd

van jouw oneindigheid

aan deelbare lippen

en, voorwaar, ik ben god geweest

telkens ik te beven lag

geschokt

door de openbaring van jouw adem

dat buikspreken

waarmee jij mijn huid tekende

tot een heilig boek

wie kan in mij geloven

en loochenen

hoe ik alleen genezen kon

met de zalven van jouw klieren

dat ik sinds jou met jou

alleen verkondigen kon

en als een razende moest tieren

dit bliksemend inzicht:

het enige wonder van de zonde