A Distant Mirror – Barbara Tuchmanxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

meeldauw, moederkoorn waren

de zachtste plagen: als een verre

spiegel hangt deze eeuw van

brandstapel, braspartij nu

in je kamer – wandtapijt van

erfzonde en wij de erfgenamen

onze mooiste naam: Theresienstadt,

Passendale, My Lai

helden van hoofse verhalen

staken het vuur aan stad en

dorp, keelden een vader,

schonden een dochter: zij

verveelden zich zonder zwaard

geen refrein overleeft

de eeuwen zoals de keerzang

uit een dichtgeknepen keel:

men zong bij vedel en knekel,

men deelde, zeker, men huwde

kleuters uit om banden te

smeden duurzaam tot hun

kinderdood, men vierendeelde,

vierde de teugels zoals de Ruiters

van het Einde dat nabij was:

men geloofde aan demonen,

bezwoer de toorn van hel

en hemel met geseling, kruistocht,

strooptocht onder joden, saracenen -

in de loop van honderd jaar was

het continent voor de helft ontvolkt:

builen in lies en oksel,  verblinding

van vizieren – kraamkoorts, vlagen

van koninklijke zinsverbijstering

waren nog de zachtste plagen

eeuw van festoen en festijn: dames

in fluweel van madrigalen, in het

haren kleed van madevoer -

een verre spiegel: voorvaders,

bastaarden, bange moeders

en wij hun erfgenamen weldra

zonder erf en zonder naam