Waalse gasten in De Zevende Dagxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Als het goed is, mag en moet het ook worden gezegd: De Zevende Dag van gisteren 30 mei was de boeiendste in jaren. De francofone gasten spraken heel wat beter Nederlands dan al hun voorgangers en wat ze te zeggen hadden gaf enige hoop wat betreft de nakende staatshervorming.

De confrontatie tussen Didier Reynders en Bart De Wever maakte echter duidelijk dat met de NVA erbij een federaal akkoord onmogelijk wordt. De Wever  zei onder meer: ‘we leven in een land met de hoogste belastingen en de laagste pensioenen’. Hebben we dan al gehoord dat de NVA in een eventueel onafhankelijk Vlaanderen de lasten wil verlagen en de pensioenen verhogen? Twee jaren heeft De Wever de kans gekregen om zijn meningen te publiceren in De Morgen: geen enkele keer heeft hij het gehad over armoedebestrijding. Tenzij men ervan uitgaat dat alle Vlaamse problemen samen met België zullen ‘verdampen’.

Het initiatief van de VRT verdient alle lof en hopelijk krijgt het navolging – ook in de vorm van een politieke hervorming: een federale kieskring zou  de kandidaten verplichten om zich ook in het andere landsgedeelte te verantwoorden en de kiezers zouden mee kunnen bepalen  door welke politici van de andere taalrol zij bestuurd wensen te worden.

De ruziemakers en fanatici zouden moeten inbinden ten voordele van de diplomatische  geesten die bereid zijn tot een oprechte onderhandeling en in staat zijn zich in t e leven in de standpunten van de tegenpartij. Men kan mij niet verdenken van enige sympathie voor de liberaal Reynders, maar zijn uitgangspunt klopt wel: ‘willen wij nog samenleven in het Belgische huis’ of is de dubieuze term confederalisme slechts een vooraankondiging van het separatisme? Mocht ik een francofoon zijn, ik  zou het wantrouwen van de francofonen delen: in Vlaanderen zijn er al drie partijen die uitgesproken of verholen separatistisch zijn.

Daartegenover kan men de vraag stellen waarom de francofonen gehecht blijven aan de  Belgische staat: om de transfers vanuit Vlaanderen te bestendigen of om hun eigen verantwoordelijkheid op te nemen?  Een staatshervorming moet de gewesten responsabiliseren: onze Waalse en Brusselse landgenoten dienen te beseffen dat zij in de eerste plaats zelf verantwoordelijk zijn voor de toestand waarin hun gewest zich bevindt.

Solidariteit heeft pas zin als je kan merken dat  iedereen samen wil vooruitgaan, elke vorm van parasitisme ondergraaft de bereidheid om zich solidair te verklaren. Ik heb er goeie hoop in dat  dit besef is doorgedrongen  bij de leidinggevende francofonen – wat men in Vlaanderen ook mag beweren over het ‘hangmatsocialisme’. Ook de Walen en de Brusselaars hebben hun trots: zij willen vooruit op eigen kracht.

 de haan 31 mei 2010