twee publieke opinies, twee democratieën?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Er zijn van die mantra’s die op de duur een selffulfilling prophecy worden. Zo hoor je voortdurend herhalen dat wij in België twee totaal verschillende publieke opinies hebben en gisteren ging Bart De Wever zelfs nog een stap verder, hij sprak van twee verschillende democratieën. Versta: België is in feite al gesplitst, we moeten er alleen nog de consequenties uit trekken.

Ik heb twee bedenkingen bij deze mantra. Ten eerste gaat het om een keuze van de opiniemakers: zij werken de verschillen in de hand door te weinig samen te zitten om het gemeenschappelijke in de verf te zetten.

En ten tweede kan men deze verschillen net zo goed binnen de taalgemeenschappen vaststellen. Het rijke Waals-Brabant  stemt anders dan Luik en Henegouwen, bijvoorbeeld.

En in Vlaanderen heb je een duidelijk verschil tussen de steden en de plattelandsgemeenten.

En tussen de provincies: West-Vlaanderen heeft anders gestemd dan Antwerpen of Limburg.

Bovendien, als je hier dieper op ingaat, kan het toch niet anders dan dat mensen die verschillende media consumeren, ook anders gaan denken en oordelen? Er moet toch een verschil zijn tussen iemand die exclusief naar een commerciële zender kijkt en een Canvaskijker? Zoals de lezers van De Standaard of De Morgen verschillen van die van Het Laatste Nieuws. En zo kan je de Vlamingen nog verder opdelen in uiteenlopende opinies.

Kortom, wie spreekt van een Waalse en een Vlaamse democratie die hoopt door de herhaling van deze uitspraak dat zijn woorden werkelijkheid worden. Maar in waarheid staan linkse Vlamingen dichter bij Ecolo en de PS dan bij de rechtse separatisten.

We moeten een keuze maken: willen wij het tweestromenland België verder laten verrotten zoals de Maddensdoctrine luidt, of gaan we opzoek naar elementen die ons binden en laten we die gemeenschappelijkheid ook in beeld komen?

Wie voor het tweede kiest, zal opteren voor een federale kieskring en voor meer samenwerking door de openbare omroepen en meer cultuuruitwisseling. Wat dat laatste betreft: hoeveel Franstalige dichters kennen wij, of levende schilders? Als we naar de films van de gebroeders Dardenne kijken, zien we dan een exotisme of komt het ons bekend voor?

Een mentale scheiding tussen Walen en Vlamingen is naar mijn inzicht dus een keuze en geen historische onvermijdelijkheid. Wanneer ik door de bossen van de Ardennen wandel dan voel ik mij wel degelijk ergens anders net zoals ik mij ergens anders voel op de heide van Kalmthout, maar ik voel mij niet in het buitenland.

Ik ben dus ondanks mijn Vlaamsgezinde afkomst een Belg geworden, wat dat ook mag betekenen aan tegenstrijdigheden en aan haatliefde sentimenten.  En als ik mij vervreemd voel, dan net zo goed van andere Vlamingen als van Brusselaars en Walen. De vervreemding is een existentiële ervaring die niet gebonden is aan een taal.

 de haan 14 jun. 10