le père Gilbertxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

hij kent het slang van de

bidonville, spreekt zijn god

aan met ‘mon pôte’, heeft het

over ‘couilles et je te casse

la gueule’ en boven alles

zoals in het Vlaamse lied

van Liefde gaf u duizend

namen, die ene naam met

grote L opgerekt als een

fakirtouw tussen ergens

een hemel en hier een aarde

ooit zal ze voltooid zijn en

stralen ongehinderd  door

glasraam, huid, kleed van weelde,

ooit zal hij staan van aangezicht

tot aangezicht, trillend deeltje

in een zinderend wezen

de camera focust op de hakken

van zijn cowboylaarzen, op het

roze gebit dat hij toont

als een trofee: twee linten

in de orde van de sloppen

je weet het niet, het zal wel

waar zijn dat hij bij een stervende

jongen zat, een hand streelde,

een blik definitief op een deur gericht

en verder geen woord, geen oog gebroken

‘Liefde’ klinkt het mooist, zegt hij,

als het niet wordt uitgesproken