|
vivir para contarla Marquezxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
wie begon niet in Macondo
in een stofferig dorp
waar een trein komt met houten banken
die schommelt door de nacht
hij waggelt als een vertraagde kaaiman
naar het water
met een glazen ei in zijn muil
dan een stoomboot met een paar kajuiten
waar huurmeisjes aan noodhulp doen
en in een hangmat soest een moeder
zij droomt de verhalen
die jij vertelt
en altijd snelt
het geheugen door de stroperige stilte
wanneer de hitte de zandstraten veegt
van al wat ademt al wat leeft
men moet wel ooit terug
op de tonen van een stoomfluit
in een trein die halt houdt
bij stationnetjes van kale planken
men moet wel naar een Macondo
naar de taal van een kolonel
een grootvader met een sabel
die alle duivels kent uit elke hel
het begon in een Macondo
met bloedende boeren op een plein
er kon een bar zijn een biljarttafel
een patio in bloesem
van mango en amandel
er kon een kerselaar zijn en staken
in een zanderig bed
met reukerwten een stek tomaten
onder een folie of armzalig glas
maar altijd verhaalt men een Macondo
dat men droomt en niet zoals het was
|
