ne te fâches pas quand tu pars. Fanny Ardant in ‘Le Colonel Chabert’ xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

ga niet woedend van me weg

ik moet je nog onthouden

als een hoofd dat op een kussen lag

het ei dat in warmte openbrak

wanneer de regen een woedende

roffelde op het dak

als een zwijgen in een zetel

wanneer de radio speelde

of dat plaatje van toen ik jonger was

en je zei: het klinkt als mosselen in een ketel

als een stap die terugkeerde

op de trap omdat je weer eens

je autosleutel was vergeten

en grijnsde om wat Freud daarover leerde

ik moet je nog onthouden

als een lijkbleke

in een lege kamer overgeleverd

aan een witte schort aan het koude

watersoepje in je bord

ga niet woedend ga als vroeger

een lachende op een fiets

wuivend naar de boten

en lachend om niets

voorlopig verloren in een bocht

voorbij het wuiven van het koren

ik hou je bij de hand

al glijd je door mijn vingers

een hijgende schaduw

in die zomernacht

dat we het deden op het strand

als het donkere kuiltje in de morgen

vóór het opschudden van het kussen

als de geur van sokken in een builtje

die oploste in de regen

een muisjesregen die trippelde door de heg

en de heg verwijdde zich voor mijn ogen

tot het wuiven van wouden

ga niet woedend van me weg

zo wil ik jou niet onthouden