xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

sta op je strepen, een boomgedicht

leg je twijfel af, trek strepen

in het zand: tot hier, bekende,

kom niet verder, vreemdeling

een mens is een mens, een boom

een stamboom met wortels en spillen

van duizenden eeuwen: ja, wij

mensen vertonen dierlijke streken,

niet zo sierlijk als de dieren

laten we ons gedragen

bij de beesten af: voortaan

vlooien we elkaar, braken voedsel

in een krijsende keel

we sluiten de rangen, openen

de kring: zo lopen onze strepen,

stippellijnen in het zand,

geen ‘rabbit proof fence’

we heffen de hand

om uit te delen, slaan harde noten

op hardere stenen stuk en paren,

bespelen onze lieve lust

als een betoverend instrument

trek hier je strepen: kom niet

verder, bekende, dan grommend

van genot; treed in de kring, vreemdeling,

we likken je wonden schoon

zie ons bij vallende avond, gezeten

als donkere vruchten in één boom,

als dotten van vogels die niet hoeven

te vliegen: geen enkele vlucht

overtreft onze droom

we delen onze strepen

met vreemde en bekende

in een boom die ons even

van de aarde verheft