dikhuidxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

- voor Erik, Norbert en de jongedames -

olifanten, noem ze geen

dikhuid: ze rouwen als wezen,

geven de schedel van een vader

door als een erfdeel, een ark

des verbonds

jaar na jaar ruist de savanne

alsof uit de hoogste baobab

een muezzin ze riep

noem ze geen dikhuid,

ze rouwen als een moeder

na de maaltijd van gieren,

termieten naderen zij

als genodigd aan een tafel

van afwezigheid

jaar na jaar alsof een priester

ze samen riep en boven het gras

staan de hoofden

in bedaarde levitatie

uit de zindering van zand,

bloedrode zon steekt

de tromp, loeit gebeden

naar de damp van een bron,

een einder verdwenen

in  heiigheid

een toren van smeken

een teken van verwijt

noem ze geen dikhuid

geen blinde weemoed

kan zo rouwen