zeegezichtenxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

dag na dag is ze een ander,

zichzelf getrouw – Pessoa schreef het:

dit is je droom, boven je lichaam

zweven en tinteling zijn

in eigen bloed en vezels

likken aan de kust van een vreemde

en vertrouwde mond, een land

omarmen, loslaten, omgeven

zoals bomen een weide,

een weide een boom

dag na dag grenzen verleggen

en een grenspaal slaan: tot hier

en verder, nooit ver genoeg,

nooit zo nabij dat je meetrilt

met kern en wezen

gezichten vertonen volgens

de gril van het licht, glanzen

in het duister wanneer alle

vuren zijn gedoofd

dagelijks zal ze veranderen,

spreken met splijtende tong

en niemand zo hopeloos in eigen

wieren en walging verward als

wie een zee niet gelooft