thuiskomstxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

toen ben je thuisgekomen

in die verpauperde buurt tussen

de Turken van Gent: al hadden ze

geen werk, soms, ze bleven bezig,

maakten een woning van een krot -

de jaren negentig in een vergeten wijk

werden de jaren vijftig in een dorp

de mannen kuierden ’s zomers schouder

aan schouder door hun autoloze straat,

de vrouwen op de stoep, op de dorpel

van hun gangetje babbelden, sloegen

gade als Hamse komméren

de kinderen speelden in het park

alsof het een weiland was, een bos,

de hondjes van de Gentse dames

gingen door voor wilde beesten

meisjes waren sprookjesdieren

met wijde ogen van agaat, een streepje

huid rondom de navel en meer wanneer

ze gebogen schoven over een zadel -

de jongens trapten een bal, deden druk

en protserig in de droom van hormonen,

even verlegen als  luidruchtig

de vaders wandelden zoals duinen

schuiven: je hoorde ze pas toen

alles zweeg, toen de nacht met

gelige ogen over het straatje hing

de milde uren waren aangebroken

voor verhalen van een verneveld

verleden, je deed mee je schoenen

uit, trippelde op je tenen over

de hoge polen van tapijten, hoorde

dat helden en verliefden om hetzelfde

strijden in alle streken: enig, eenzaam,

schoon en schuw als sprookjesdieren,

driftige dwazen die eden en zwaarden breken

je voelde je weer thuis met een

taalvaardige Turk als vader