Particulieren die hun belastingaangifte zelf via het internet indienden en recht hebben op terugbetaling, kunnen hun geld nog voor het eind van het jaar hebben. Dat schrijven Het Belang van Limburg en de Gazet van Antwerpen zaterdag.
Carlos Six, de grote baas van de fiscale administratie, wil de mensen die Tax-on-Web gebruikten belonen. Daarom wil hij hun aangifte als eerste laten verwerken. Voor de aangiften die geen bijkomend onderzoek vergen, kan dit al vanaf augustus. Wie recht heeft op een terugbetaling, kan die daardoor al voor het eind van het jaar hebben.
Hetgeen vooraf gaat, las ik op de site van "Zita.be".
Mijn commentaar:
=> Een Administratie moet onpartijdig zijn in het afhandelen van haar dossiers. Iemand bevoordelen op basis van eigen criteria of doelstellingen (hier is dit zeer duidelijk) is, volgens mij, uit den boze. Dit zou niet mogen: de ambtenaren zijn er om het algemeen belang te dienen en dit dient tot uiting te komen in zowel hun houding (beslissing) als in de door hen uitgewerkte procedures.
=> Quid met de mensen die over geen internetverbinding beschikken? Quid met de mensen die de papieren aangifte doen én ook moeten terugtrekken van de fiskale administratie?
Ik lees vandaag op de site van 'De Standaard' hetgeen volgt:
"De overheidsdienst die bevoegd is voor de opvang van asielzoekers besliste woensdag om geen nieuwe asielzoekers meer op te vangen, omdat alle opvangcentra - ook de noodopvang en de daklozencentra - overvol zitten. Enkele vluchtelingenorganisaties trokken daarop naar de rechter en bedongen een dwangsom van 500 euro per asielzoeker per dag dat ze niet worden opgevangen.
Meer dan 50 asielzoekers moesten vorige nacht op straat slapen.
Minister Arena waarschuwde Fedasil deze week al voor gerechtelijke veroordelingen. Deze middag stuurde ze een nota naar haar ambtenaren met het bevel om de dienst dispatching onmiddellijk weer te openen. Desnoods moet de directeur-generaal zelf maar aan het onthaal plaatsnemen, klonk het. Fedasil moet ook onmiddellijk voor de asielzoekers die vorige nacht op straat moesten slapen opvang te zoeken in hotels.
Fedasil reageert dat ze dat laatste zal uitvoeren. 'Maar de dispatching vandaag weer openen, heeft geen zin. Het is al vier uur. We zien het wel na het weekend', zegt woordvoerster Mieke Candaele."
Mijn commentaar:
Zoals Arena zouden er meer in de federale regering (en in de andere ook) moeten zijn! Iemand die durft beslissingen te nemen en als het moet durft in te gaan tegen haar eigen Administratie! Daar kan Turtelboom een puntje aan zuigen, of niet!
Ik las vandaag op de site van "De Standaard" hetgeen volgt:
Hoezo, de Vlaamse aanvullende kindertoeslag niet prioritair? Het ACW vergist zich en wel heel sterk, zegt Roger Pauly, de Gezinsbondvoorzitter.
Hij reageert daarmee op Jan Renders, de voorzitter van de christelijke werknemersbeweging ACW die gisteren in deze krant zei dat er weliswaar niets tégen is dat er extra geld gaat naar de Vlaamse gezinnen, maar dat het ACW liever heeft dat de kinderbijslag federaal verhoogd wordt.
Het vindt ook dat deelstaat Vlaanderen zijn geld best eerst inzet voor zijn eigen bevoegdheden, zeker zolang er wachtlijsten bestaan in de kinderopvang, in de gehandicaptensector, in de jeugdzorg en in de sociale woningbouw en zeker zolang er geen geld genoeg is voor de armoedebestrijding.
Roger Pauly: Vóór de federale verkiezingen van 2007 hebben wij om een federale verhoging van de kinderbijslag gevraagd. Alle partijen bij wijze van spreken zegden dat toe. Maar er is niets van gekomen. En wij geloven ook niet meer dat er iets van zal komen. Het federale geld is op. Voorgoed. Zo simpel is dat. Er is afgelopen jaren enkel geld geweest voor kleine verhogingetjes: een iets hogere kinderbijslag voor het eerste kind van zelfstandigen (4 procent van de gevallen), een toeslag voor alleenstaande ouders met een laag inkomen (3,4 procent van de kinderen).
De kinderbijslagen hebben een achterstand van twintig jaar opgelopen; twee decennia zijn ze niet aangepast aan de evolutie van de welvaart. Dat werk je niet weg op die manier. Het is beter een realistisch spoor te kiezen. De Vlaamse overheid heeft meer geld dan de federale.
Bovendien is het gezinsbeleid al volledig een deelstaatbevoegdheid. Alleen de kinderbijslag is nog federaal. Die zou naar de deelstaten moeten. Dat zal niet morgen gebeuren. Maar het is verstandig dan met een Vlaamse aanvullende toeslag te beginnen.
Overigens is er geen tegenstelling tussen het verhogen van de kinderbijslag en het wegwerken van de wachtlijsten in de kinderopvang, de gehandicaptenzorg en zelfs in jeugdzorg. De overheid moet op alle vlakken meer doen voor de gezinnen. Rechtstreeks via de kinderbijslag en -toeslag, onrechtstreeks door te investeren in de voorzieningen die de gezinnen ondersteunen. Hoe sterker onze gezinnen zijn, hoe minder van die opvangproblemen je zal hebben, ook in de bijzondere jeugdzorg.
Mijn commentaar:
De Voorzitter van de Gezinsbond moet natuurlijk zijn gelijk krijgen door de bond te verdedigen, maar zeggen dat op Federaal Vlak er niets meer te 'rapen' valt en dat het dan O.K. is dat Vlaanderen, die nog centen hebben, maar centen laat komen, vind ik persoonlijk een zeer opportunistisch en materialistisch standpunt!
Het ACW heeft gelijk dat, tot op heden, de sector van de 'Kinderbijslag' een federale materie is en dat dit, als ik het goed begrepen heb, zo moet blijven. Ook, en daarmee ga ik akkoord, dat dit geen prioriteit is nu in tijden van economische kommer en kwel.
Uiteindelijk denk ik dat de sector van de 'Kinderbijslag' zelfs niet meer zou dienen thuis te horen in de 'Federale Sociale Zekerheid'. Het hebben van kinderen en de opvoeding ervan is een zaak die grotendeels in de private sfeer ligt. Een gezin, een koppel dat beslist om kinderen te hebben en die op te voeden, nemen, dat kan verondersteld worden, een beslissing, waarvoor zij gezamelijk verantwoordelijk voor zijn.
De uitdagingen waarvoor de 'Sociale Zekerheid' staat in de komende jaren is van die aard dat men terug dient te gaan naar de 'essentie' van het verhaal. Enkel de 'risico's' verbonden aan de 'arbeid' dienen gedekt te worden door het principe van de 'solidariteit'.
De 'Welvaartstaat' heeft veel wildgroei veroorzaakt: er waren financiële middelen te over om tal van particuliere wensen van diverse belangengroepen te behartigen én te bevredigen. Dit is niet meer mogelijk in de toekomst.
De essentie: ziek worden, zonder werk vallen, oud worden en op pensioen gaan en een arbeidsongeval hebben, dat zijn dé situaties waaraan verholpen dient te worden. De rest dient afgebouwd te worden om de 'essentie' van ons zo geprezen stelsel van 'Sociale Bescherming' definitief te vrijwaren.
Ik lees op de site van "De Standaard" hetgeen volgt:
"Er valt in juli geen beslissing over de herverkiezing van Europees Commissievoorzitter José Manuel Barroso. Dat heeft de Zweedse premier Fredrik Reinfeldt vrijdag meegedeeld."
Het is toch overduidelijk dat deze man, de Voorzitter van de Europese Commissie, niet zijn mandaat in positieve zin heeft volbracht. Alle waarnemers zijn het erover eens dat hij een zwakke figuur was, geen initiatieven kon nemen op momenten dat dit nodig was en dat hij zijn beleidsdaden liet inspireren door de 'nationale' staten (Duitsland, Frankrijk en Engeland).
In de privé-sector worden zulke beleidsmensen afgedankt door de raad van bestuur omdat ze niet voldaan hebben aan de gestelde objectieven. Maar op het Europese vlak? Ja, men pleit zelfs voor een tweede termijn! Dit is toch echte waanzin of niet?!
Europa heeft nood aan politici met een visie, een gedachte, een actieplan, en dat heeft blijkbaar niet de huidige Voorzitter.
In deze barre financiële en economische tijden van kommer en kwel, is het meer dan duidelijk dat er sterke mannen en vrouwen het touw moeten nemen om de 'welvaart' van onze Europese beschaving veilig te stellen.
Het Europese Parlement zou alle middelen moeten inzetten om de herverkiezing van deze Voorzitter te verhinderen. Ik kan mij niet voorstellen dat er geen andere, en meer dynamischere, kandidaten voorhanden zijn die op een betere wijze het Voorzitterschap van de Commissie zouden kunnen invullen!
Ik las vandaag op de site van "De Standaard" hetgeen volgt:
"De huidige berekening van de pensioenen is gebaseerd op het aantal gewerkte jaren. Vandaag studeren mensen echter langer, werken ze minder lang en leven ze langer. Het VBO wil daarom ook het gemiddeld aantal jaren dat mensen nog leven na hun 65e in rekening brengen. Die zogeheten leeftijdscoëfficiënt bestaat al in Zweden en Italië.
Door de leeftijdscoëfficiënt zal het bedrag dat een gepensioneerde maandelijks ontvangt wat lager liggen. Dat moet een aanmoediging zijn om langer aan het werk te blijven, redeneert het VBO. In België zijn er namelijk onvoldoende 55-plussers aan de slag.
Het VBO wil het voorstel ter sprake brengen tijdens de nationale pensioenconferentie. Volgens het VBO is er nood aan een tweede Generatiepact met meer maatregelen om ouderen te activeren. "Het is belangrijk dat we bekijken hoe ons stelsel in de komende 25 tot 30 jaar betaalbaar zou kunnen blijven", zegt Pieter Timmermans".
Mijn commentaar:
=> de pensioenen van de privé-sector in België zijn reeds de laagste van gans Europa.
=> nu het minder goed gaat met de economische toestand in ons land en in gans Europa, omwille van in grote mate het slecht beheer van de 'financiële sector', ervoor pleiten om de pensioenen nog meer naar beneden te laten gaan, vind ik niet correct.
=> wat er moet gedaan worden is juist de pensioenen naar omhoog laten gaan, de koopkracht van de "senioren" verhogen, zij worden in de toekomst de belangrijkste groep consumenten in onze samenleving.
=> want het moet gezegd dat de 'koopkrachtuitval' als men op pensioen gaat in de privé-sector in België dramatisch is. Geen vakantiegeld meer, geen dertiende (of veertiende) maand meer. Als men niet gespaard heeft of niet geërfd heeft is het zo dat de minimum levensdrempel niet meer zo ver vanaf is!
Ik lees op de Website van "De Standaard" hetgeen volgt:
"Amper één op de zeven rusthuisbewoners (14 procent) komt toe met zijn pensioen om de rusthuisrekening te betalen. Dit blijkt uit een grootscheepse enquête van de Socialistische Mutualiteiten. Dat schrijven de Concentra-kranten.
Tachtig procent van de rusthuisrekeningen varieert tussen de 1.250 en 1.750 euro per maand. Het gemiddelde pensioen bedraagt in België slechts 1.119 euro per maand.
Dus moet liefst 86 procent andere bronnen aanspreken om het rusthuis te betalen: 53 procent gebruikt zijn spaargeld, 23 procent verkoopt of verhuurt zijn huis, 6 procent krijgt hulp van het OCMW en 18 procent zoekt steun bij familie.
Driekwart van de ondervraagden is dan ook niet tevreden over de kostprijs. De hoge factuur is voor een kwart van de ondervraagden de reden om een opname in het rusthuis uit te stellen."
Mijn bedenkingen:
=> Dat minder dan 15 % van de bejaarden opgenomen in een tehuis het kunnen doen met hun pensioen, is het 'statistisch' bewijs dat de 'Sociale Zekerheid' gefaald heeft.
De doelstellingen van deze in 1944 uitgedachte constructie was de arbeiders en bedienden te 'beschermen' tegen de risico's van werkverlies, ziekte, arbeidsongevallen en ouderdom.
Uit het artikel van 'De Standaard' blijkt dat deze 'bescherming' er op heden niet meer is (in voldoende mate).
=> Klagen over het feit dat de hoge maandelijkse factuur van een rusthuis de oorzaak is om opname uit te stellen, is een menselijke reactie. Maar, de diensten die de rusthuizen aanbieden, dienen ook juist verloond te worden. Het is niet de hoogte van de factuur van het rusthuis, maar de 'laagte' van het pensioen dat dient aangeklaagd te worden.
Eigen spaargelden aanspreken, eigen huis verkopen of verhuren en eventueel beroep doen op de familie, zijn dan 'lapmiddelen' die de arbeiders en bedienden dan wel moeten aangrijpen om hun lot in eigen handen te nemen.
=> Het stelsel van de 'Sociale Zekerheid' heeft dus duidelijk gefaald. Niet alleen het 'pensioenstelsel' voldoet niet meer om de arbeiders en bedienden een 'gelukkige-materiële' ouderdom te bezorgen, ook in de sector van de 'werkloosheid' (en ook in de ziektesector) zijn de bedragen die uitgekeerd worden aan inactieven 'ondermaats' om op een menselijke wijze maandelijks rond te komen.
=> Wat kan men doen om zulke toestanden te vermeiden? Het stelsel van de 'Sociale Zekerheid' dient grondig herdacht en hervormd te worden.
Enkel aan diegenen die het echt nodig hebben uitkeringen toekennen, de uitgekeerde bedragen flink verhogen en de 'administratie' van het stelsel vereenvoudigen en moderniseren. Daarover meer in een volgende bijdrage.
Aansluitend las ik op dezelfde site een relaas over bedenkingen van Bea Cantillion. Zij komt tot hetzelfde besluit.
"'De 'Sociale Staat van Vlaanderen' leerde deze week dat de welvaart in Vlaanderen zoals overal elders in het rijke westen sterk is toegenomen. En toch is men er niet in geslaagd om tegelijk de armoede te verminderen. Vele pensioenen zijn ontoereikend om het rusthuis te betalen. De sociale minima zijn ruim onvoldoende om menswaardig te leven. Zelfs als gezinnen met een laag inkomen geen gezondheidsproblemen hebben en zij hun inkomen op de ideale wijze budgetteren, kunnen zij de materiële voorwaarden voor goede gezondheid en autonomie niet realiseren."
Ik lees op de site van 'De Standaard' hetgeen volgt:
"Aan de universiteiten van Hasselt, Gent en Antwerpen spreekt men van een 'opmerkelijke toename de laatste jaren'. Aan de KU Leuven heeft men het zelfs over een verviervoudiging sinds 1999.
Examenstress is vaak een uitlokkende factor voor psychologische problemen. 'Er is effectief een toename van het aantal psychologische problemen, onder andere door de prestatiedruk', vertelt professor Paul Van Royen. 'De meeste studenten vangen we intern op. Maar voor problemen als een ernstige depressie of een borderline persoonlijkheid verwijzen we door naar externe begeleiding.'
De groep die externe hulp krijgt, groeit snel: van 25 studenten in 2004 naar 130 in 2009. Ook in Hasselt en in Gent zien ze de 'ernstige gevallen' toenemen. Ruim twee derde van alle hulpvragers zijn meisjes."
Mijn commentaar:
Het komt mij voor dat de studenten aan onze universiteiten heden bezig zijn met meer en veel meer dan enkel studeren. Op zichzelf is daar niets mis mee, maar er zijn grenzen. Studies zijn een 'bijzaak' geworden, geen hoofddoel meer op zichzelf.
Men kan maar slagen als men zich steeds 100 % inzet tijdens gans het schooljaar, temeer daar de 'leerstof' steeds maar uitgebreider wordt in alle disciplines.
Ook speelt het niet-aanwezig-zijn van een efficiënt orientatiesysteem een niet onbelangrijke rol. Iedereen 'probeert' nu hogere (en liefst universitaire) studies uit: lukt het, O.K., lukt het niet, dan maar een andere (lagere) richting. Zo ken ik studenten die een diploma behaald hebben na driemaal van richting en 'niveau' veranderd te hebben.
"Minister van Binnenlandse Zaken Guido De Padt wil op onze nationale feestdag niets aan het toeval overlaten. We willen voorkomen dat individuen het incident gaan nabootsen, zegt hij.
Het drama in Apeldoorn op Koniginnedag roept duizenden vragen op. Minstens één daarvan blijft voor heel wat ongerustheid zorgen: waarom keken de veiligheidsmensen de verkeerde kant op, terwijl de dolgedraaide Karst Tates met zon 80 kilometer per uur ongehinderd kwam aanstormen?
Omdat er simpelweg nooit rekening mee is gehouden dat een gek met een auto dwars door de menigte zou kunnen rijden, luidt het bij de Nederlandse Dienst Koninklijke en Diplomatieke Beveiliging (DKDB). Bij toekomstige parades zullen we daar zeker meer oog voor hebben.
Maar ondanks deze verscherpte aandacht zijn specialisten het erover eens: tegen wanhoopsdaden van losgeslagen individuen valt zelfs met de beste wil van de wereld weinig te beginnen. Toch wil minister van Binnenlandse Zaken Guido De Padt (Open Vld) het risico op een dergelijk voorval in ons land zo klein mogelijk houden. Hij kondigde daarom aan dat er tijdens het traditionele 21 julidefilé in Brussel extra aandacht zal zijn voor de veiligheid van de koninklijke familie.
Dergelijke ophefmakende incidenten weken bij sommige individuen helaas een drang los om ze na te bootsen, zegt de minister. We zullen tijdens de nationale feestdag daarom extra waakzaam zijn. Puur uit voorzorg, want tot hiertoe hebben we nog nooit iets voorgehad."
Mijn commentaar:
De Minister van Binnenlandse zaken zou best niet aan bod komen in de media met verklaringen omtrent de festiviteiten rond de Nationale Feestdag. Ik vind dit een non-evenement.
Dat er bijzondere maatregelen genomen worden omtrent de veiligheid van leden van de verschillende vorstendommen in Europa na de gebeurtenissen afgelopen dagen in Nederland, is een waarheid als een koe.
Maar dit gaan kont maken aan de pers, getuigt, volgens mij, niet van veel 'politieke inzicht'.
Maar ja, het is verkiezingstijd en De Padt wil ook waarschijnlijk zijn duit in het "zaktje" doen voor zijn partij.
Dit is allemaal zeer triest om dit te moeten zien.
Vandaag las ik op de site van 'De Standaard' hetgeen volgt:
"Kamerfractieleider Vanvelthoven gaf woensdag op een persconferentie een bloemlezing van zaken waarin de federale regering faalt, gaande van de begroting tot de aanpak van de bankencrisis en het asielbeleid. Voorzitster Gennez vatte de realisaties van de regeringen Leterme en Van Rompuy in drie woorden samen: "onwil, onkunde en onverantwoordelijkheid".
"Dit land zit in een stand-still", aldus Gennez. Zij pleit met haar partij voor samenvallende verkiezingen op 7 juni. Dat kan volgens Gennez niet alleen "een nieuwe start" betekenen, maar kan ook zorgen voor meer transparantie voor de kiezers en een langere periode van politieke stabiliteit.
Regeringspartij CD&V verwerpt het sp.a-voorstel. Gezien de klinkende verkiezingsoverwinning van de Vlaamse christen-democraten bij de federale verkiezingen van juni 2007 hoeft die afwijzende houding rond vervroegde federale verkiezingen ook niet te verbazen. Maar de partij heeft volgens woordvoerder Luc Vanmaercke drie duidelijke redenen waarom samenvallende verkiezingen op 7 juni geen goed idee zijn.
"De principële reden is met samenvallende verkiezingen beleidsniveaus dooreengegooid worden en dat het voor de mensen helemaal niet meer duidelijk zal zijn waarvoor of waartegen men stemt. Er is ook een praktische reden. Als we de verkiezingen laten samenvallen, zijn we vertrokken voor een maandenlange campagne en zitten we maandenlang zonder operationele regering. Tot slot is er natuurlijk nog een grondwettelijke reden met het arrest van het Grondwettelijk Hof over de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde", aldus Vanmaercke."
Mijn bedenkingen:
=> Gennez heeft gelijk als zij zegt dat de federale regering lamligt en dat alle dossiers naar vorengeschoven worden om later (?) behandeld te worden, trouwens de Eerste Minister himself bevestigt dit.
=> Over de argumenten van de CD&V om geen federale te houden op 7 juni e.k. kan men kort zijn.
° Samenvallende verkiezingen geven geen duidelijkheid voor wie men kiest. Niet juist: nu is de onduidelijkheid evenzeer aanwezig met kandidaten zowel op de regionale lijsten als op deze voor Europa, kandidaten die nooit zullen zetelen als ze verkozen worden (en dit in alle partijen).
° Verkiezingen tesamen zou betekenen maandenlange campagne en dito onderhandelingen. Is zo, maar de toestand nu mét een federale regering is ook zo! Reeds anderhalf jaar is de CD&V verantwoordelijk voor de besluiteloosheid van de beleidsploeg op federaal vlak.
° Probleem BHV. Is dit een probleem? Daar wordt een probleem van gemaakt. Dit is een symbooldossier en niets anders. Als het Parlement (= de wil van het Volk) beslist dat er verkiezingen worden georganiseerd, wat is dan het probleem?
De leiders van de Chiro hadden eens een nachtspel georganiseerd in het dorp. Dit was in de herfst denk ik, want rond 6 uur s avonds begon het al donker te worden. We moesten verschillende vragen oplossen en verschillende opdrachten vervullen. Het ging hem erom bepaalde personen met bijzondere kenmerken te vinden en te identificeren. Deze personen waren de vaders van sommige chiroleden, dat vernamen we later. Ik herinner me nog een opdracht en die was: een man vinden met een hoed en een krant in de buitenste zak van zijn overjas. De openbare verlichting in de jaren 50 in een boerendorp als Eppegem was niet zo schitterend. Om de 50 meter hing er een gewone lamp die 8 à 10 meter ver scheen. Dus je kan je al inbeelden, wij allen in den echten donker met ons pillampeke! De spanning was inderdaad te snijden mede door de mysterieuze opdrachten die we kregen en moesten uitvoeren. Een echt detectievespel! Ook mijn vader was van de partij en speelde mee in dit nachtspel.
Ook elke zondag gingen we naar het Lof. Als misdienaars moesten we dan het wierrookvat klaarmaken voor de dienst door houtskoolblokkjes in brand te steken, houtskool dat dan langzaam opbrandt. Maar deze blokkjes mochten niet uitgaan, dus moesten we ze onderhouden, ook tijdens de dienst door er geregeld eventueel op de blazen.
Ik herinner mij nog dat ik op een bepaald moment, nadat de pastoor de korrels mirre of gomhars op de blokkjes had gestrooid, ik begon te blazen in het wierrookvat tot en met, dat gans de kerk ondergedompend werd in één wazige goedruikende rookwolk die nog lange tijd nadat het Lof voorbij bleef hangen.
Nog in verband met de geloofsgemeenschap in Eppegem werden er om de vijf jaar voor gans de parochie een Retraite gehouden. Waarschijnlijk waren dit de laatste, want nu hoor ik niet meer dat deze nog plaatsvinden. s Avonds hadden dan echte lange preken plaats voor een bomvolle kerk door een speciaal daarvoor opgeleide geestelijke (ik denk dat het meestal een dominikaan was) die uitblonk door zijn welsprekendheid en zijn fysisch uithoudingsvermogen om de goegemeente meer dan anderhalf uur boeiend te kunnen toespreken met overtuiging en verve.
De bedoeling was de geloofsijver aan te scherpen en twijfelaars terug op het goede geloofspad te brengen. Ook om anderdenkenden te overtuigen zich aan te sluiten bij de kerkgemeenschap. En, zeker en waar, dit gebeurde ook! Mijn moeder vertelde mij dat die en die zich hadden bekeerd, hetgeen voor de pastoor en de verschillende parochieverantwoordelijken het tastbare bewijs was dat zulke Retraites wel degelijk hun nut bewezen en hen dus aanzetten om in de toekomst verder te gaan in dezelfde richting.
Jaarlijks in de zomervakantie gingen we op Kamp,. Dit was het hoogtepunt van het ganse jaar. Ik herinner mij dat we naar Lichtaart zijn geweest, eens naar Overijse en nog ergens in de Ardennen, maar ik ben de naam vergeten. Dit waren uitgelezen momenten om de ganse dag buiten te spelen en te ravotten onder elkaar. Onvergetelijke momenten waren dat.
Eén van de hoogtepunten was het kampvuur de laatste avond vóór de terugreis per autobus de dag nadien. Iedere groep diende dan een nummertje op te voeren, we zongen uit volle borst allen tesamen ons verwarmend aan het meterhoog kampvuur dat knetterde en zeer intiem, ja kameraadschappelijk aandeed in de volledig duistere nacht. Er hing daar een zeer geheime sfeer, vol blijdschap van de tesamen beleefde avonturen en de vriendschap dat we van elkaar konden ondervinden tijdens de kampperiode.
Ook met de Chiro zijn we eens in de meimaand te voet naar Scherpenheuvel geweest op bedevaart. We waren zeker met een 50-tal. We vertrokken vanuit Eppegem s avonds om gans de nacht door te stappen daar het dan frisser was en minder druk op de wegen. Ik herinner mij dat vooraan en achteraan iemand met een petroleumlamp de groep moest signaleren voor de enkele autos die s nachts nog op de baan waren.
Eppegem Scherpenheuvel is zo maar eventjes 43 km. Dit in één trot doen was dus niet zo evident. Maar dit realiseerde ik toen niet. Het ging van Eppegem naar Boortmeerbeek, Haacht, Werchter en Aarschot om zo Scherpenheuvel te bereiken. Dit werd inderdaad een zeer zware tocht. Op het einde van de rit waren mijn benen loodzwaar, maar vooral had ik blaren op mijn voeten. We waren inderdaad niet gewoon zolang en zover te stappen. Wel waren we jong en gewoon om buiten te spelen en aan sport te doen in de Chiro, maar zulk een tocht was toch geen klein bier!
Ikzelf was pompaf, moe tot en met als we s morgens te Scherpenheuvel aankwamen. Dan zijn we daar naar de mis geweest en, na toch enkele uurtjes uitgerust te hebben, zijn we met de trein terug naar huis gereden.
Ik las vandaag (22 maart 2009) op de site van 'De Standaard' hetgeen volgt:
"Het Vlaams parlement keurde vorige woensdag het nieuwe grond- en pandendecreet goed van minister Dirk Van Mechelen (Open VLD). Onderdeel daarvan is de nieuwe regel over betaalbaar wonen in eigen streek.
Het principe werd vier jaar geleden voorgesteld door volksvertegenwoordiger Mark Demesmaeker (N-VA) en het werd vorig jaar, toen het kartel met CD&V nog bestond, overgenomen door de Vlaamse regering. Het nieuwe decreet wordt wet vanaf september.
Om de drie jaar gaat de vlaamse overheid een lijst opstellen van gemeenten waar de regel van toepassing is. De maatregel viseert Franstaligen en eurocraten in de Vlaamse rand rond Brussel, gepensioneerden en rijke buitenlanders aan de kust, Nederlanders in het noorden van Antwerpen en welstellende stadsbewoners in de groene rand rond Gent en Antwerpen."
Mijn commentaar: dit is pure discriminatie ten overstaan van diegenen die zouden van woonst willen veranderen en zich willen vestigen in een streek waar het aangenaam is te wonen en te leven.
In de 21ste Eeeuw is dit een schande dat de Vlaamse Regering zulke maatregel durf te nemen. Ik dacht dat er zoiets bestaat als Europa en de 'mondialisatie'. Is dat dan nog niet doorgedrongen bij de beleidsmakers van het noorden van dit Land!
Als men de genese van de maatregel onderzoekt is het inderdaad duidelijk welke filosifie er achter zit. Een voorstel gedaan door de NV-A. En alle politieke formaties nemen dit zomaar over! Schande tot en met! Ik ben werkelijk beschaamd een Vlaaming te zijn!
Ik droom, zoals in mijn jeugdjaren, van een open Vlaanderen, gericht op Europa, de wereld en alle kulturen. Dit hebben mijn ouders mij bijgebracht. En wat zie ik nu: een ingekrompen, in elkaar gericht Vlaanderen, die zich wil opsluiten, zichzelf indekken, schrikhebbend van anderen en van openheid.
Ik las op de site van 'De Standaard' hetgeen volgt:
"Ex-premier Yves Leterme sluit een nieuw premierschap niet uit. Dat zei hij donderdag in een interview met de West-Vlaamse regionale zender Focus/WTV. 'Ik sluit niet uit dat ik ooit nog premier word. Alleen stel ik vast dat een aantal dingen mij door sommige mensen gewoon niet gegund worden. Maar ik zet door', aldus Leterme. Hij zei ook dat hij de staatshervorming er nog altijd door wil krijgen.
In het interview blikt Leterme onder meer terug op de periode sinds zijn ontslag als premier midden december 2008. 'De voorbije weken waren politiek maar ook op menselijk vlak een moeilijke periode voor mij. Maar ik ga opnieuw rechtstaan. Toen ik half december die brief schreef, heb ik niet solo-slim gespeeld. Ik heb mijn persoonlijke verantwoordelijkheid opgenomen', zegt Leterme.
Wat de Fortis-onderzoekscommissie betreft, stelt de CD&V-senator dat die voor hem geen 'witwasmoment' moest zijn. 'Maar ik stel wel vast dat er in bepaalde takken van de magistratuur en in het hof van beroep zaken fout lopen. Heel veel mensen uit de magistratuur doen hun job naar behoren maar onder Londers en Delvoie in het Brusselse hof van beroep zijn er manifest zaken fout gelopen', klinkt het.
Leterme blikt in het interview ook vooruit. 'Ik heb een goede politieke toekomst', stelt hij. 'Zeven juni wordt niet mijn come-back, ik ben nu terug. Anderhalf jaar geleden heb ik een mandaat gekregen. Dat is nu halfweg'.
Leterme gaat nog een stapje verder en stelt dat hij de staatshervorming er nog altijd wil doorkrijgen. 'Ik stel vast dat die er onder Van Rompuy ook niet komt. Dat heeft dus niet zozeer iets met mijn persoon te maken', klinkt het. Voorts stelt Leterme dat er op Justitie en Financiën 'orde op zaken' moet gesteld worden."
Mijn commentaar: Is deze man nu stekkeblind? Heeft hij nog niet begrepen dat hij het verkorven heeft bij de meerderheid van de bevolking, het Land bijna een jaar gegijzeld houdend met zijn 'incompetentie' en zijn zgn. 'Goed Bestuur'?
Als hij nu nog eeen mooie score krijgt volgende juni met de regionale verkiezingen dan begrijp ik het niet meer. Ik hoop werkelijk dat diegenen die voor hem voordien gestemd hebben nu eens hun verstand zullen gebruiken. Reeds vóór hij zijn 800.000 voorkeurstemmen kreeg was het al overduidelijk voor objectieve waarnemers van het politieke veld dat hij onbewaam was om Eerste Minister te worden.
Nu hij niet alleen zijn onkunde bewezen heeft om een serieuze regering op de been te brengen (ter herinnering: het is Mister Uno die hem in het zadel moest helpen) maar ook eens aan de macht niet nagelaten heeft de Rechterlijks Macht te beïnvloeden inzake de 'Fortis-gate' (voor mij geen bewijs van Goed bestuur) , denk ik dat het duidelijk moet zijn voor iedereen met gezond verstand dat deze man voor een andere dan politieke job moet kiezen.
Als het s winters gesneewd had dan maakten we een grote sneeman en werd die aangekleed met een sjaal om de hals, een wortel voor zijn neus, en steenkooleitjes voor zijn ogen en zijn knopen van zijn winterjas op zijn buik. Gezien ons exploot was dat een foto waard. Ik herinner me nog zeer goed dat we dat met al de broer en zussen tesamen deden, want zo een sneeuwbol over de grond rollen alleen was onmogelijk. En die Sneeman bleef daar dan zeker meer dan een week staan tot dat het warmer werd en de sneeuw langzaam wegsmolt.
Ook in de winter, meer bepaald begin januari, gingen we met zijn drieën "Driekoningen" gaan zingen. We gingen van huis tot huis, belden aan en als er iemand de deur kwam opendoen begonnen we het liedje te zingen.
Ik herinner mij nog zeer goed de woorden van dit volkse liedje:
"Draaikoninge Draaikoninge
Geef mij neen nieuwe houd
Mijnen ouwe is versleten
Mijn moeder mag t niet weten
Mijn vader heeft het geld
Op den rooster geteld".
Dan gaven deze die dit gezang mooi vonden altijd hetzij karamellen of een geldstuk. Zo konden we toch op één rondgang ongeveer 50 à 60 BEF verzamelen, hetgeen in het begin van de jaren 50, voor ons jongelingen, reeds een zeer belangrijke som was. Een snoepje in de bollewinkel koste toen maar 1 BEF.
Ook sta me nog fris in het geheugen de eindejaarsfeer op het college. Die was zeer speciaal. De examens waren gedaan begin juni. Er waren nog lessen maar die hadden in onze ogen niet veel belang meer. De leerstof was gezien en er werden geen examens meer afgenomen. Na de examens volgde er een periode van zalig en rustig uitbollen, het rustig aan doen. Een ideale voorbereiding op de komende vakantieperiode.
Daar waren twee redenen voor:
Ten eerste moesten de examens verbeterd worden, de punten opgeteld van het laatste trimester en tevens van de drie trimesters tesamen om de einduitslag te kunnen bepalen. Tevens diende de Palmares van de Uitslagen aangemaakt en gedrukt te worden.
Ten tweede werkte gans de schoolgemeenschap, maar vooral de leraars, vlijtig aan het op poten zetten van de jaarlijkse Fancy Fair. Er werden allerlei tenten opgetrokken op de speelplaats, de turnzaal werd omgetoverd tot een Porto-bar, verschillende barakken werden ineengetimmerd. Dit was toen een arbeidsintensieve bedoening die verschillende dagen in beslag nam.
Het week-end zelf van de Fancy Fair gingen onze ouders tesamen met al de kinderen (ook diegenen die er geen school liepen) naar het College om er de leraars te ontmoeten en te spreken met hen over ons gedrag op t school, over onze eindresultaten, die enkele dagen nadien plechtig werden afgekondigd, en over onze toekomst. Toendertijd vormden het lerarenkorps en de ouders van de leerlingen nog een vast en eensgezind blok. Ze hadden het welzijn en de toekomst van hun leerlingen en hun kinderen op het oog en niet, zoals nu vakker het geval is, hun eigen gezindheid en egoïstische reflexen.
Op zulke Fancy Fairs werd bier, wijn, porto en andere dranken uitgeschonken: er werden waffels en fritten verkocht en de laatste hits waren door zeer krachtige luidsprekers te horen over gans de speelplaats tot zelfs binnenin de gebouwen. Er heerste een echte kermis-stemming.
In de jaren 50 onmiddellijk na de oorlog was het katholisme nog zeer sterk verspreid onder de inwoners van mijn dorp in Vlaams Brabant. Tweemaal per jaar ging er een grote processie uit, één in de meimaand de andere op 15 augustus. Deze legde een gans traject af in de vorm van een cirkel om het dorp. Halfweg werd er een voorlopig altaar opgetrokken om de pastoor de gelegenheid te geven even uit te rusten want hij droeg het Heilig Sacrament dat toch enkele kilos woog.
De geur van de bloemen, de velden, de bomen, de volle lente eigenlijk was zeer specifiek en kenmerkend voor deze periode in de maand mei, de bloemenmaand bij uitstek. Ook was iedereen op zijn 31ste zoals ze in het frans zeggen, goed en fijn uitgedorst. Vooral de vrouwen kwamen er zeer fris voor, ja in een echte zomerkledij.
De huizen waren ook zeer mooi versierd met bloemen, kaarsen, Mariabeelden en vlaggen. Het was een echte feeststemming in gans het dorp. Ik herinner mij dat wij thuis de Vlaamse Leeuw uithingen, daar waar de meeste andere inwoners de Belgische vlag lieten wapperen. En als kers op de taart welk is het verschil tussen een processie en een stoet? de gemeentelijke fanfare. Die speelde stille statige marchemuziek.
Ik herinner mij nog de melodie die toen tot in het oneindige herhaald werd, maar spijtig genoeg kan ik dit niet op papier weergeven.
In deze processies stapte ik mee als misdiennaar, maar ik ben ook, maar toen was ik maar 4 of 5 jaar oud, eens in een processie meegegaan als een lintjesdrager. Een indrukwekkende praalwagen getrokken door twee paarden werd langs beide kanten omringd door een tiental knapen die elk een lint moesten vasthouden. Dit moet waarschijnlijk voor de vele toeschouwers een waar spectakel geweest zijn. Ik denk dat mijn ouders daarvan een foto gemaakt hebben, maar die heb ik spijtig niet in mijn bezit.
Ook elke zondag gingen we naar het Lof. Als misdiennaars moesten we dan het wierrookvat klaarmaken voor de dienst door houtskoolblokkjes in brand te steken, houtskool dat dan langzaam opbrandde. Maar deze blokkjes mochten niet uitgaan, dus moesten we ze onderhouden, ook tijdens de dienst door er geregeld op de blazen.
Ik herinner mij nog dat ik op een bepaald moment, nadat de pastoor de korrels mirre of gomhars op de blokkjes had gestrooid, ik begon te blazen in het wierrookvat tot en met, dat gans de kerk ondergedompend werd in één wazige goedruikende rookwolk die nog lange tijd nadat het Lof voorbij bleef hangen.
Nog in verband met de geloofsgemeenschap in onze parochie werden er om de vijf jaar een Retraite gehouden. Waarschijnlijk waren dit de laaste, want nu hoor ik niet meer dat deze nog plaatsvinden. s Avonds hadden dan echte lange preken plaats voor een bomvolle kerk door een speciaal daarvoor opgeleide geestelijke (ik denk dat het meestal een dominikaan was) die uitblonk door zijn welsprekendheid en zijn fysisch uithoudingsvermogen om de goegemeente meer dan anderhalf uur boeiend te kunnen toespreken met overtuiging en verve.
De bedoeling was de geloofsijver aan te scherpen en twijfelaars terug op het goede geloofspad te brengen. Ook om anderdenkenden te overtuigen zich aan te sluiten bij de kerkgemeenschap. En, waar maar zeker, dit gebeurde ook! Mijn moeder vertelde mij dat die en die zich hadden bekeerd, hetgeen dan voor de pastoor en de verschillende parochieverantwoordelijken het tastbare bewijs was dat zulke Retraites wel degelijk hun nut bewezen en hen dus aanzetten om in de toekomst verder te gaan in dezelfde richting
Thuis werden we zeer kristelijk opgevoed en we gingen allen naar een katholieke school. Dus van het één komt het andere. Het was volledig normaal dat ik misdiennaar geworden ben. In die tijd werden er vele missen gelezen en gezongen. Op zondag zelfs drie. Ook waren er de begrafenissen en huwelijken. En met de Hoogdagen - Goede Vrijdag, Paaszaterdag, Pasen, Paasmaandag, Pinksteren, enz - hadden er uitgebreide erediensten plaats. Dit alles vergde dat er tenminste één zoniet twee misdiennaars steeds dienden aanwezig te zijn. Ook werden er tijdens de week normaal twee missen opgedragen, daar de parochie zowel over een pastoor als over een onder-pastoor van het bisdom kon beschikken.
Van dit misdiennaarsschap heb ik goede herinneringen overgehouden. Soms, maar niet altijd, durfden we een beetje van de miswijn proeven. Deze witte wijn Sint Godelieve benoemd op het etiket van de fles werd dan bijgevuld met water tot het vooraf door ons aangebrachte merkteken van het niveau van vóór het proeven. Het zijn altijd de verboden dingen die men dan het vlugst en het liefst doet als men jong is.
Een andere aangename taak als misdiennaar was de klokken luiden. In de kerk waar ik misdiennaar was hingen er twee klokken. Die werden samen geluid als er iemand overleden was of tijdens vieringen op de hoogdagen. Voor de 'oproep naar de mis in de week en s zondags werd er maar één klok geluid, de helderste. De tweede was zwaarder van toon. Ik weet nog dat deze klokken ingehuldigd werden door Mgr. Suenens. Dit luiden gebeurde met een lang dik zeel. Dit was sleuren en trekken in het beging. Maar eens de kadens bereikt was van het luiden, lieten we ons soms naar boven trekken met de koord tot zeker 2 à 3 meter hoog. Dit gaf een bijzonder gevoel en was zeer plezant. Als ik daar nu zo aan terugdenk, was dat gewoon kattekwaad.
Zoals reeds hierboven aangestipt waren er op de hoogdagen lange en zeer ingewikkelde erediensten te verzorgen. Toen waren er zeker 6 à 7 misdiennaars van dienst en gezien de complexiteit van het serimonieel werd de dienst enkele dagen voordien ingeoefend. Er werden fiches uitgedeeld waarop voor elk diennaar klaar en duidelijk werd aangegeven wat juist zijn taak was. Deze erediensten duurden meestal meer dan anderhalf uur en er was steeds veel volk in de kerk aanwezig.
Ook een leuk moment van het misdiennaarschap was van dienst te zijn tijdens huwelijks- en overlijdensmissen. De sfeer van huwelijksmissen is zeer speciaal, een echte feeststemming, fijne muziek en mooie verzorgde kledij. Meestal was de buidegom zo gelukkig zijn bruid eewige trouw beloofd te hebben dat hij zijn portefeuille gul opende en een briefke van 20 of 50 BEF (we zijn in de jaren 50!) hetzij in onze handen stopte na de plechtigheid of onder het kussen legde waarop we links en rechts van het altaar neerknielden. Dit geld werd dan in een gezamelijk pot gelegd waarmee we tijdens de zomervakantie met alle misdiennaars een dagreis maakten samen met de onder-pastoor naar de Antwerpse kempen bijvoorbeeld.
Met mijn jeugdvriend Paul heb ik zeer mooie vakantiereizen ondernomen. Een eerste reis was er één per auto-stop naar Duitsland, Oostenrijk en terug via Frankrijk naar België.
Toen was auto-stop geen enkel probleem. Ik herinner mij nog goed dat we vertrokken vanuit Leuven en de bestemming voor de eerste dag was Keulen. Aan de Tiense Steenweg begonnen we te auto-stoppen en na een kwartiertje hadden we prijs. En welke prijs? Iemand uit Leuven die als vertegenwoordiger naar Keulen moest. Dus, kleine Probleme, in één ruk naar Köln. Ik denk dat wer waren rond de middag. Daar dan de Dom bezocht en een goei glaasje witte wijn gaan drinken in één van de typische "Weinstube am Rhein". Daar we studenten waren een ons budget afhing van wat we kregen als zakgeld van onze ouders om op vakantie te gaan, verbleven we in Jeugdherbergen. Dit was een zeer economische formule: men kon er o.a.ook voor een zacht prijsje warm eten en gratis douchen.
Dan zijn we van Keulen verder langs de Rijn afgezakt tot Bingen. Daar hebben we auto-stop gedaan s avonds en een nachtrit gehad tot en met Munchen. We kwamen aan in Munchen rond 4 uur s morgens. Geen enkel café open, tenzij deze van het Centraal Station (Bahnhof). Wij daar koffie gaan drinken in een internationale sfeer. Vandaar zijn we verder getrokken naar Linderhof en het mooie kasteel van Ludwig II van Beieren gaan bezichtigen. Vandaar Oostenrijk binnen om te kunnen genieten van de bergen en dalen van dit prachtige land.
Dan was het moment aangebroken om terugrichting huiswaarts te liften. Doorheen Lichtenstein en Zwisterland, waar we uren op een lift hebben moeten wachten, ging het naar Belfort in Frankrijk. Daar hebben we in een Routier-restaurant zeer lekkere kip met een zeer goede saus gegeten. Rond 9.30 uur s avonds stonden we terug auto-stop te doen om de weg die ons naar Parijs moest leiden. En daar werden we gecontroleerd (paspoort en reisdoel) door de Gendarmerie Nationale. En daar hadden we weer geluk. Een geneesheer-stagiair heeft ons meegnomen tot en met Parijs. Hij had juist een bezoek gebracht aan zijn moeder die ernstig ziek was, maar hij moest s morgens terug zijn dienst opnemen in het Parijse ziekenhuis. Hij heeft ons onderdak verleent door ons te laten slapen in de bedden die logischerwijze voorhanden waren in het hospitaal voor de stagiairs met nachtdienst. Na een korte nachtrust heeft hij ons gewekt om 7 uur vóórdat de echte dienst om 8 uur begon.
Parijs, de eerste keer dat ik en mijn vriend Paul in deze lichtstad waren! Dus hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om even de Eifeltoren van dichtbij te gaan bekijken en de sfeer van deze miljoenenstad op te snuiven.
Maar in de namiddag zijn we dan naar het noorden van Parijs vertrokken om terug via auto-stop naar ons Vaderland te kunnen terugkeren. En nogmaals daar hadden we terug een lift, deze maal een hollandse vrachtwagenbestuurder, die over Kortrijk en Gent naar Antwerpen reed. Dus dat was weeral dik in orde. Wij op deze vrachtwagen en met deze man "aan den babbel gegaan". Dat was ook de bedoeling van deze Hollander nl. om even gezelschap te hebben op zijn terugreis naar zijn vaderland. Zon vrachtwagen rijdt niet zo snel toendertijd en ik herinner mij dat we in de late morgen te Antwerpen aankwamen.
Toen was er nog geen autostrade naar de belgische grens toe, dus het traject werd afgelegd langs de route nationale. We zijn in de streek van Kortrijk even gestopt, rond 11 uur s avonds, om de bestuurder de mogelijkheid te geven even op adem te komen. Daar zijn we een pintje gaan drinken in een toendertijd zeer typische baancafé voor routiers. Aangepaste zachte muziek, dito verlichting en een romantische sfeer.
Die bestuurder was dus een Hollander en die weten wel iets af van zaken te doen. Deze man zei dat hij graag een horloge zou willen kopen en dat we voor de rit wel iets konden geven om deze aan te kopen. In alle geval zouden we het niet aangedurfd hebben hem niets te geven voor deze lift. Aan al de andere autobestuurders die ons meegenamen hebben we niets betaald, men doet juist aan auto-stop om gratis een lift te krijgen. Dus aan onze hollander hebben we dan 100 BEF gegeven, hetgeen toch een niet onbelangrijke som was begin de jaren 60 van vorige eeuw.
