Mijn hart sliep
in een waas
van nevellicht
de purperen schijn
van Andromeda
En op de rand
van mijn donkere droom
ontlook iets...
de weerschijn
van een wondere bloem
een vreemde
fluisterende schoonheid
Verrukt staarde ik
naar die verre, ijle glans
de sleutelloze poort
van een volmaakt land
met de zalige huivering
van volmaakte extase
Ik begreep
dat ik niet wilde
dat mijn ziel
ooit nog ontwaakte
uit die betovering
verdreven werd
uit de heerlijkheid
van dat hemels paradijs
Toen de sluiers van de nacht
braken in het ochtendgloren
ontwaakte ik naast jou
En gelukkig…
je sereen gelaat
je zoete adem
je warme liefde
gaven mij weer moed
verzoenden mij
met de realiteit
de vreugde en smart
in dit aards bestaan...
Bijlagen:
http://youtu.be/dAAmGPvtqQE
|
