Ik
zat neer, luisterend...
De
stilte ontvouwde zich
ontzagwekkend
in haar kracht...
Ik
speurde een gouden vogel
zwevend
boven de blauwe leegte
Hij
streek neer bij de bron
in
de vallei van verleden dagen...
En
ik meende jou te herkennen
hoopte
dat je de uren zou tellen
de
herinnering aan
de
jaren van vreugde samen
in
het o zo beloofde land...
En
ik wenste dat je je zou laven
aan
de bron die leven geeft
om
samen met mij
de
werkelijkheid te schouwen
in
de spiegel...
de
droomspiegel
van
volmaakte liefde...
|
