Je vond geen rust meer
verloren als je was
in de weemoed van de tijd

Je sprak mij
over het vallende duister
en telkens troostte ik je
in de nacht van je angsten

Ik opende de sleutelloze poort
van je ziel
Op de grens
van angst en hoop
keek ik
naar de basissteen

En ik zag
de schaduwen vlieden
uit de bedding
van je hart
je pijn vergaan
in een gevleugelde zon :

het levende water
van de liefde...