Ik zie je schaduw

blauw huiverend

onder goudomrande wolken

zwevend door versteende tuinen

De donkere dennen fluisteren

eindeloos zacht jouw naam

Hoge sterren herinneren mij

het licht diep in je ogen

Maar je stem bereikt me niet

verdwaald in het bittere water

van begraven eenzaamheid

Plots wenken je handen

slank als zwanenvleugels

Zij ontvouwen zich

als een magische bloem

Vreemd is hun schoonheid

nooit eerder gezien

Een gebed

dat intens uitstroomt :

je eigen gevleugelde zelf...