|
In de schaduw
van albasten abelen
weerspiegelt het water
het troebele beeld
van de eenzame minnestreel
*
Verhalen van liefde
en smart
glijden langs
de ruisende snaren
van de wind
en weemoed klinkt
op de steile paden
van verloren dromen
*
De zoete bries van de zomer
zingt haar geheimen
Zij herinneren hem
het licht van haar glimlach,
de felle gloed van haar dans,
bloesemend, bloeiend,
blank getooid als sneeuw,
met zilverschoon in haar haar...
|
