*

*

Vanuit de ramen van mijn ogen,
schraal gestaard in eindeloos gepeins,
zie ik, over verre heuvels,
de scharlaken kus van de ondergaande zon
De klanken van de avond sterven uit,
terwijl de donkere schim van de nacht
nader sluipt langs de blauwe nevels
van zwijgende wouden
Hier, in de beklemming van het ontwakend duister,
heerst een eenzaamheid die naakt en liefdeloos brandt.

*

Ach, mijn stille geliefde
Vlucht niet weg
als een vogel voor de winterkou
Ik zie je sterrenogen oplichten
voorbij de schemering van rauwe leegten
Je handen, zacht als druiven
strelen verdwaald mijn vingerhuid
Mijn ziel vlucht in de zingende rivieren
van je zoete leden
*
Je laat me toe in je stilte, zo gaaf en helder
Je bent de godin van mijn wijsheid, mijn verlangen
Eén enkel woord, één gebaar, één glimlach van jou,
en de barre vrieskou van het niets breekt,
laat de warmte van duizend gouden honingbronnen
zalig ontspruiten als volmaakte orchideeën
in het jade van een tropisch paradijs...