| Die bladstille avondin het tanende licht
 van de nazomer
 dook ze op uit het niets
 schitterde in mijn ogen
 even maar
 heel even
...
 
 Toch scheen het mij toe
 als was het moment
 dat ik haar aura omhelsde
 haar glimlach mijn hart verrukte
 even intens zalig
 als eeuwigheden van tijd
 melkwegen van schoonheid...
 
 |