Voor m'n poëzie kan je terecht bij Pp. Naam van het Weblog: Ik kan niet schrijven zoals jij leest ...
31-10-2005
Lire c'est écrire ...
Lire c'est écrire ...
Net als jij die me leest Zoals ik het niet kan.
Deze zinnen zijn niet van mij, maar wel van Leonard Nolens. Ze vertellen wat ik al zo dikwijls trachtte duidelijk te maken aan mijn lezer.
Lire c'est écrire. In het Frans niet om wat hautain sjiek te doen. Neen, ik heb het ooit van een schrijver gehoord. En ben dat beeld nooit meer vergeten.
Elke zin die ik schrijf en die jij leest, herschrijf jij in je hoofd. Met de pen van je verleden, verlangen, dromen ... en dat wat het leven ervan overliet.
Totus tuus. Ik wacht op de dag tot hij wakker wordt. Geheel de uwe, fluister ik in het oor van de ochtend. De zon zuigt zich de lucht in. Rood van gezicht, blauw van lichaam. Ik ben duidelijk nog onder invloed. Niet van drank. Maar van een boek.
Alle sensoren zijn sensueel wakker geschrokken. Mijn blote voeten pletsen op het parket. Ik voel de wereld. In mijn handen koester ik de kaft. Kijk op de achterflap overdreven lang in de ogen van Connie Palmen. Wat moet ik nu denken? Wat een vrouw! Of wat een stel hersenen!
Het ligt heerlijk in mijn handen. Een beetje volslank. Anders dan de schrijfster. Ze doet een poging om minzaam tegen me te glimlachen. Ik vrees dat het puur commercieel is.
Het is de tweede maal dat ik me zal verliezen in haar hoofd. Tenminste in dit boek. Driehonderddrieëntachtig pagina's gekneld tussen een harde cover. Een leven. Haar leven? Met Ischa Meijer. Verteld door vijf vrouwen.
Hij verslondt vrouwen. En liet ze leeg en uitgezogen achter. Maar ze kozen ervoor. Wat zeg ik: kiezen? Neen, ze werden gewoon een willoos slachtoffer. De schrijfster gaat op zoek naar z'n verwoestende verleidelijkheid.
De proloog zit erop. De dag begint. Goedenmorgen, ik ben geheel de uwe
