Promesse

 

Je uren vullen.
Met kijken. Naar niets.
Luisteren. Naar iets.
Dat er niet is.

Wachten op de dag.
Hopen dat hij niet komt.
Dat het ochtend blijft.
Eeuwig. Als een jong lijf.

Waarin de belofte ligt.
Te dromen.
Van wat kan. Nog niet mag.
Dat soort ijlen. Zonder koorts.

In wanhoop. Hopen.
Op de armen van 'n jonge vrouw.
Terwijl je rijp bent voor de schoot van de dood.
Dat soort spijt en berouw.


uvi

 

 

Hoe komt zo'n gedicht tot stand? Vroeg hij mij.

Raar, zeg ik.
Soms na een liefdevolle emotie.
Ben nog steeds een verliefd jongetje. Amper 65.

Dikwijls door het lezen.
Van een tijdschrift, een gedicht. In de ochtend.
Daarna beginnen m'n vingers onrustig te worden...

Op straat ...
al wandelend... raap ik zinnetjes op ...
goed kijken is een eerste voorwaarde.

O ja,
en zonder verwondering en bewondering gaat het ook niet.

Maar zoals dit:
vanmorgen schreef ik een reactie op een persoonlijk mailtje.
De eerste twee zinnen stonden er voor dat ik het besefte.
Zo uit m'n vingers gelekt.
Achteraf wist ik: hier moet ik iets mee doen.

Eén moment inspiratie en dan de transpiratie ...

Luisteren naar de woorden die groeien in je hoofd.
Schrijven, schrappen..., schrijven, schrappen ... schrappen ...

Zo ongeveer...

Ah, zo eenvoudig is dat?
Euh, ja zeker ...




Queeste

 

Waar is je stilte neergestreken?
Op het veld van je verwarde vingers,
tussen de dauw van je beloken ogen
of in de verte van je dromen?

Met vragen baken ik je zwijgen af
verleg de grens van mijn verlangen
naar gemis in lege handen
en zinnen zonder stem onuitgesproken lang.

Hoe kan ik je lichaam achterlaten
in lakens van herinnering
de warmte van je woorden horen
verloren tussen gisteren en morgen?


uvi

 

Dichters


Dichters schilderen wolken in de herfst.
Laten de regen tranen op vallende blad'ren.
En wierook waaien in klagende bossen.

Dichters dromen hun leven.
Blauw op wit.
Gaan op de vlucht voor de wereld.

Dichters trekken trage vogels in de lucht.
En woorden om lente te boetseren.
Nog voor de winter hun laatste adem kust.



uvi

 

 

Gelukzalig verlaten.

Beter plekje dan dit bestaat er niet op de wereld.
Enkele vierkante meters geluk.
Een zetel op een terrasje overkoepeld door een glazen stulp.
Genesteld in groen en water.

Daarnet nog huilde een trein door de stilte.
Hij ging razend tekeer.
Vulde de hemel met een metalen uitspansel.
Driftig daverend.

Hij verpulverde het gefrazel van de zuidenwind.
Die mij vertelt over het geluid van de duizendpoot. In de verte.
Enkel als hij zuiders zingt dan tilt hij het monotone gedreun over de daken.
Duizenden huizen ver. Tot hier.

In mijn zetel. Waar ik moe van niets, me leeg en vol voel.
Vermoeid als een verdriet dat me volledig vult.
Vanaf m'n ogen die wenen zonder tranen. Over m'n bedrukte borst.
Tot in de diepte van m'n tenen. Leeg en vol.

In de lucht tussen de wolken hangt een zilveren vogel.
Met onbewogen vleugels. Hij vliegt naar het zuiden.
In z'n bek een blank jongetje. Wat bruiner van Belgische zon.
Op weg naar zwarte mensen. Die vluchten in gamele bootjes.




uvi

Als de slaap je verlaat.
Nachten niet koelen in je hoofd.
Je lichaam op de boog gespannen blijft.
Dan knapt de koord af...

Vezels ontrafelen zich.
Je spankracht verslapt.
Je weerstand daalt.
Tot gelaten ... alleen gelaten.

En dan twijfel je aan je bestaan.
Tenzij er iemand is ...


****

Oogappel

jij plukt mijn woorden
appels aan een rijpe boom
en kraakt de noten
van m'n stille winter

met ontelbaar tere handen
leg jij de klanken van m'n pijn
te rusten op je zoete lippen
en kust de wonden van het zijn


uvi

 

Nostalgie.

Ik ben een verzamelaar.
Van het niets bewaard uit vroeger.
Een verleden uit de verste verte ...

Ik koester een illusie.
Zoveel gemakkelijker om te houden
van iets wat nooit heeft bestaan.

Het blijft vlekkeloos jong.
Onaangetast. Geen kreukel berouw.
Geen spatje verdriet.

Eeuwig onaantastbaar trouw.
Het is alleen van jou.

Je brengt een ander op een idee.
Alleen al met het woord : nostalgie.
En ogen gaan glinsteren. Als de zon in het water.
Van heimwee naar wat nooit was.

Naar Iets dat je langzaam laat groeien in jezelf.
Als groen gras. "Green Green Grass Of Home"
The old home town looks the same as I step down from the train,
and there to meet me is my Mama and Papa.
Tom Jones. Weet je nog?

En ogen worden vochtiger naargelang de ouderdom.
Het leven korter wordt en de dood dichterbij.

Nostalgie om je onbezorgd te bedriegen.
Je te verwennen met een stukje heden uit het verleden.
Hoop te planten als jonge sla in september.
Die je niet meer als een krop zal snijden.
Alleen nog zal proeven in je herinnering.

Hoop het enige wat je nog teelt.
Vooraleer de wanhoop toeslaat en je verlamt ...
Angst als jonge sla ...

uvi

 

Bang... bang...

Ik ben in de war.
Verdwaal in mijn hoofd. Op de vlucht.
Voor mezelf en m'n angst.

Bang. Voor morgen.
Woorden zijn niet langer een nest.
Gedachten zijn granaten.

Hoe kom ik hier levend uit?
Of is het de dood
waar ik naar verlang?

uvi