De zon zit op m'n linkerschouder.
Zij trekt zich op uit haar bed.
De horizon. Naar boven. In de bomen.
Avoir et être.
Geluk.
Kan je een gevoel kopen?
Wij verwarren dit nogal eens met 'hebberig' bezit.
Of zou geluk geen gevoel zijn?
Hebben.
En soms zijn we zelfs gelukkig als we iets niet hebben.
Kanker bv.
Misschien versta je me niet.
Maar het is of er een filter zit tussen het leven en mezelf.
Een klad meeuwen aan de zee. Het klotsen van golven tegen de dijk.
Ik notuleer het als een notaris. Een akte.
Maar hoor ik op de radio het geruis van riet.
De wind en de roep van de zee.
Dan slik ik. Van ontroering.
Zou mijn verbeelding weidser zijn dan het beeld?
Zo las ik daarjuist in het dagboek van Della Bosiers het woordje 'terras'.
En werd meteen terug gekatapulteerd naar : 'Back to the future'.
Toen het nog allemaal mocht of moest beginnen. Thuis.
Het is net of vandaag pas écht is, als hij gisteren geworden is.
"
Nog altijd is zij de mooiste.
Zij is op de tast gekozen.
"
Twee versregels van Dewulf.
Zopas genoten en gedronken.
Een kop koffie met speculoos. En een gedicht.
Een zweem van geluk in woorden.
Ik noemde het onlangs nog 'plagiaat van het leven'.
Dàt gevoel. Je leeft eerst en dan kopiëer je het. Blauw op wit.
Of zelfs andersom. Je leest het en je droomt het ooit te leven.
Te zijn wie je niet bent. Die schrijver aan z'n tafel.
Die plichtsmatig en trouw de ochtend vol woorden schrijft.
Op zijn allenige kamer. Het leven inpakt. Intact. Met papier.
Was ik niet begonnen over geluk?
Ach, dat laat zich niet inpakken met woorden.
Je kan 'het' slechts laten 'vermoeden'...
Het laat zich niet vangen in 'rijm'.
Tenzij misschien op een winterse dag. Vroeg in de ochtend.
Aan de takken van bevroren bomen ...
uvi
