Blauwe brieven
Inhoud blog
  • Schoenaerts aan de strijk
  • Tot aan de horizon
  • God onder de sneeuw
  • Een dagboek zonder lampjes ...
  • En het woord werd lente...
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Foto
    Voor m'n poëzie kan je terecht bij Pp. Naam van het Weblog: Ik kan niet schrijven zoals jij leest ...
    17-10-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Geluk rijmt niet ...




    Geluk rijmt niet ...

    De zon zit op m'n linkerschouder.
    Zij trekt zich op uit haar bed.
    De horizon. Naar boven. In de bomen.

    Avoir et être.
    Geluk.
    Kan je een gevoel kopen?

    Wij verwarren dit nogal eens met 'hebberig' bezit.
    Of zou geluk geen gevoel zijn?

    Hebben.
    En soms zijn we zelfs gelukkig als we iets niet hebben.
    Kanker bv.


    Misschien versta je me niet.
    Maar het is of er een filter zit tussen het leven en mezelf.
    Een klad meeuwen aan de zee. Het klotsen van golven tegen de dijk.
    Ik notuleer het als een notaris. Een akte.

    Maar hoor ik op de radio het geruis van riet.
    De wind en de roep van de zee.
    Dan slik ik. Van ontroering.

    Zou mijn verbeelding weidser zijn dan het beeld?
    Zo las ik daarjuist in het dagboek van Della Bosiers het woordje 'terras'.
    En werd meteen terug gekatapulteerd naar : 'Back to the future'.
    Toen het nog allemaal mocht of moest beginnen. Thuis.

    Het is net of vandaag pas écht is, als hij gisteren geworden is.


    "
    Nog altijd is zij de mooiste.
    Zij is op de tast gekozen.
    "

    Twee versregels van Dewulf.
    Zopas genoten en gedronken.
    Een kop koffie met speculoos. En een gedicht.

    Een zweem van geluk in woorden.
    Ik noemde het onlangs nog 'plagiaat van het leven'.
    Dàt gevoel. Je leeft eerst en dan kopiëer je het. Blauw op wit.
    Of zelfs andersom. Je leest het en je droomt het ooit te leven.

    Te zijn wie je niet bent. Die schrijver aan z'n tafel.
    Die plichtsmatig en trouw de ochtend vol woorden schrijft.
    Op zijn allenige kamer. Het leven inpakt. Intact. Met papier.

    Was ik niet begonnen over geluk?
    Ach, dat laat zich niet inpakken met woorden.
    Je kan 'het' slechts laten 'vermoeden'...

    Het laat zich niet vangen in 'rijm'.
    Tenzij misschien op een winterse dag. Vroeg in de ochtend.
    Aan de takken van bevroren bomen ...


    uvi




    17-10-2006, 11:10 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    14-10-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Zolang ...



    De klok tikt zonder genade de ochtend kapot.
    Ach, hij kan niet meer stuk.
    Dichters werden wakker in mijn handen.
    Ik wreef hen de slaap uit hun woorden.

    Bij H. de Coninck bv.
    liet ik zinnen ontwaken als:
    ...

    Alles ging een beetje liegen, met oogschaduw
    onder haar o's kwam de werkelijkheid mij vragen
    of ik meewou, naar een gedicht of zo.

    Nee. Laat het allemaal maar weggegaan zijn
    uit mij, beeldspraak, betekenis. Ik blijf wel
    achter. Taal een lege zaal.
    En ik degene die het licht uitdoet.

    HdC

     

    Schrijvers, ach, als paddestoelen op papier.
    Zo schieten ze op in de herfst van m'n hoofd.

    Als het grijs van grafiet nog over de hemel hangt.
    De dag nog niet te voorschijn durft komen.
    Had de nacht verdriet?


    Zolang er ergens, ik weet niet waar, er één lezer,
    één lezeres is die even de dag vergeet
    omdat ze mij leest ...

    Zolang zet ik me neer voor het scherm.
    En laat mijn vingers spelen op een bord.

     

    Mama, mag het licht aan op de gang?
    (Stef Bos).

     

    uvi



    14-10-2006, 09:23 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    13-10-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Alles ...








    Goedenavond Hervé,


    Alles is al gezegd en alles is al geschreven ...

    Soms vraag ik me af: waarom doe ik het nog?
    Waarom verdrink ik mezelf weer in woorden, inkt en papier?

    Waarom zwijg ik niet?
    De stilte en het wit is zoveel mooier.

    Dit soort zwarte gedachten groeien in mijn hoofd
    als ik dit soort poëzie lees ...

    En dan wordt het weer ochtend.
    Lig ik in m'n zetel met Nolens, H. de Coninck en die blauwe Dewulf ...
    we schuiven wat op ...

    en dan begint het weer ...
    die onrust in m'n hoofd die zakt naar m'n vingers
    die toetsen willen voelen ...
    en letters zien bewegen op een scherm ...

    Vergeef me lezer ...
    dat ik je tijd stal,
    ik ben maar een verdwaalde reiziger op papier ...



    uvi



    PS.
    Dit was een reactie op een erg mooi gedicht.
    Vandaar : dit soort poëzie.





    13-10-2006, 21:26 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (2 Stemmen)
    09-10-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De kermis is voorbij.



     

    De kermis is voorbij.


    Nu komt weer het trage ontwaken.
    Na het blaten, stemmen en tellen.
    De toeters en bellen.

    Het klagen.
    Van straten zonder asfalt.
    En vermolmde banken in het park.

    Van zure buurten en dure gebaren.
    Van tongen die praten
    zonder de wens van een mens.

    En regen en zon
    blijven zich herhalen.
    In alle verlaten talen.




    uvi





     

    09-10-2006, 21:55 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    06-10-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vanmorgen vloog ze nog...



     

    Vanmorgen vloog ze nog... (De meeuw van Tsjechov).

     

    Vandaag zag ik de eerste meeuw.
    Zoals een zwaluw de lente in de lucht tekent,
    zo brengen meeuwen het verlangen naar de eerste sneeuw.

    Als lage wolken trekken ze over de Molenbeek.
    Souvenirs van de zomer. Sporen van zee. Heimwee.
    Bedevaarders in ranke rituelen. Bidden eentonig, heen en weer.

    Hoeveel meeuwen lang zal ik nog leven?
    Onder het behang van eeuwen.
    Een traan in de ogen van de eeuwigheid.

    Minuscuul onsterfbaar in het heden.
    Bang voor het vergeten.
    Van ogen, lippen, armen, ... En weten ...


    uvi


    06-10-2006, 08:22 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    05-10-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Writer's block





     

    Writer's block

     

    Wel, het heeft iets. Zo'n writer's block.
    Het biedt je zekerheid.
    En terzelfdertijd, ook wat flou artistique.
    Een kunstzinnige sjiek.

    Want als het er niet meer is.
    Dàn heb je het toch maar gehad.
    En hebben staat hier ook voor zijn.
    Je bent of was een schrijver.

    Hoe kan je anders zo'n ding hebben.
    Een schrijfkramp.
    De vingers gaan in staking. In navolging van de hersenen.
    Zij leveren niet meer. De handen willen niet meer.
    En daar liggen die letters lamgelegd in hun depot.
    Te gisten. Met een beperkte houdbaarheidsdatum.

    Als schrijver ben je dan machteloos.
    Je kijkt met weemoed en een beetje afgunst.
    Naar die heerlijke zinnen.
    Die voorbij zeilen op het witte blad van een collega.
    Het dobberen van blauwe gevoelens.

    Woorden als meeuwen die schreeuwen om aandacht.
    En jijzelf zit in een woestijn van wit.
    Geen kemel aan de praat te krijgen.

    Je berust in de rust. En verzindt een tactiek.
    Een strategie om de staking te ondermijnen.
    Je doet alsof. En schrijft over die spontane opstand.

    En kijk, daar staan ze dan. Die eerste letters.
    Je bent bang voor een punt. Het finale.
    Maar je plaatst ze. Uitdagend. Dààr waar jij hen wil.
    Meester over de interpunctie.

    En zie, de rest volgt vanzelf.
    Staking gebroken. Voorlopig toch...




    uvi



     

    05-10-2006, 00:00 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    04-10-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Promesse





     




    Promesse

     

    Je uren vullen.
    Met kijken. Naar niets.
    Luisteren. Naar iets.
    Dat er niet is.

    Wachten op de dag.
    Hopen dat hij niet komt.
    Dat het ochtend blijft.
    Eeuwig. Als een jong lijf.

    Waarin de belofte ligt.
    Te dromen.
    Van wat kan. Nog niet mag.
    Dat soort ijlen. Zonder koorts.

    In wanhoop. Hopen.
    Op de armen van 'n jonge vrouw.
    Terwijl je rijp bent voor de schoot van de dood.
    Dat soort spijt en berouw.


    uvi






     

    04-10-2006, 14:46 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    03-10-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Queeste



     


    Hoe komt zo'n gedicht tot stand? Vroeg hij mij.

    Raar, zeg ik.
    Soms na een liefdevolle emotie.
    Ben nog steeds een verliefd jongetje. Amper 65.

    Dikwijls door het lezen.
    Van een tijdschrift, een gedicht. In de ochtend.
    Daarna beginnen m'n vingers onrustig te worden...

    Op straat ...
    al wandelend... raap ik zinnetjes op ...
    goed kijken is een eerste voorwaarde.

    O ja,
    en zonder verwondering en bewondering gaat het ook niet.

    Maar zoals dit:
    vanmorgen schreef ik een reactie op een persoonlijk mailtje.
    De eerste twee zinnen stonden er voor dat ik het besefte.
    Zo uit m'n vingers gelekt.
    Achteraf wist ik: hier moet ik iets mee doen.

    Eén moment inspiratie en dan de transpiratie ...

    Luisteren naar de woorden die groeien in je hoofd.
    Schrijven, schrappen..., schrijven, schrappen ... schrappen ...

    Zo ongeveer...

    Ah, zo eenvoudig is dat?
    Euh, ja zeker ...




    Queeste

     

    Waar is je stilte neergestreken?
    Op het veld van je verwarde vingers,
    tussen de dauw van je beloken ogen
    of in de verte van je dromen?

    Met vragen baken ik je zwijgen af
    verleg de grens van mijn verlangen
    naar gemis in lege handen
    en zinnen zonder stem onuitgesproken lang.

    Hoe kan ik je lichaam achterlaten
    in lakens van herinnering
    de warmte van je woorden horen
    verloren tussen gisteren en morgen?


    uvi


     

    03-10-2006, 20:40 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    02-10-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Uit het dagboek van een herfst ...





    Dichters


    Dichters schilderen wolken in de herfst.
    Laten de regen tranen op vallende blad'ren.
    En wierook waaien in klagende bossen.

    Dichters dromen hun leven.
    Blauw op wit.
    Gaan op de vlucht voor de wereld.

    Dichters trekken trage vogels in de lucht.
    En woorden om lente te boetseren.
    Nog voor de winter hun laatste adem kust.



    uvi








     

    02-10-2006, 00:00 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    28-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Gelukzalig verlaten.





     

    Gelukzalig verlaten.


    Beter plekje dan dit bestaat er niet op de wereld.
    Enkele vierkante meters geluk.
    Een zetel op een terrasje overkoepeld door een glazen stulp.
    Genesteld in groen en water.

    Daarnet nog huilde een trein door de stilte.
    Hij ging razend tekeer.
    Vulde de hemel met een metalen uitspansel.
    Driftig daverend.

    Hij verpulverde het gefrazel van de zuidenwind.
    Die mij vertelt over het geluid van de duizendpoot. In de verte.
    Enkel als hij zuiders zingt dan tilt hij het monotone gedreun over de daken.
    Duizenden huizen ver. Tot hier.

    In mijn zetel. Waar ik moe van niets, me leeg en vol voel.
    Vermoeid als een verdriet dat me volledig vult.
    Vanaf m'n ogen die wenen zonder tranen. Over m'n bedrukte borst.
    Tot in de diepte van m'n tenen. Leeg en vol.

    In de lucht tussen de wolken hangt een zilveren vogel.
    Met onbewogen vleugels. Hij vliegt naar het zuiden.
    In z'n bek een blank jongetje. Wat bruiner van Belgische zon.
    Op weg naar zwarte mensen. Die vluchten in gamele bootjes.




    uvi



    28-09-2006, 17:07 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    27-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De pijn van het zijn ...





    Als de slaap je verlaat.
    Nachten niet koelen in je hoofd.
    Je lichaam op de boog gespannen blijft.
    Dan knapt de koord af...

    Vezels ontrafelen zich.
    Je spankracht verslapt.
    Je weerstand daalt.
    Tot gelaten ... alleen gelaten.

    En dan twijfel je aan je bestaan.
    Tenzij er iemand is ...


    ****




    Oogappel



    jij plukt mijn woorden
    appels aan een rijpe boom
    en kraakt de noten
    van m'n stille winter

    met ontelbaar tere handen
    leg jij de klanken van m'n pijn
    te rusten op je zoete lippen
    en kust de wonden van het zijn


    uvi






    27-09-2006, 00:00 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    23-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Oud ... zei je ...



     

    Nostalgie.

    Ik ben een verzamelaar.
    Van het niets bewaard uit vroeger.
    Een verleden uit de verste verte ...

    Ik koester een illusie.
    Zoveel gemakkelijker om te houden
    van iets wat nooit heeft bestaan.

    Het blijft vlekkeloos jong.
    Onaangetast. Geen kreukel berouw.
    Geen spatje verdriet.

    Eeuwig onaantastbaar trouw.
    Het is alleen van jou.

    Je brengt een ander op een idee.
    Alleen al met het woord : nostalgie.
    En ogen gaan glinsteren. Als de zon in het water.
    Van heimwee naar wat nooit was.

    Naar Iets dat je langzaam laat groeien in jezelf.
    Als groen gras.
    "Green Green Grass Of Home"
    The old home town looks the same as I step down from the train,
    and there to meet me is my Mama and Papa.
    Tom Jones. Weet je nog?

    En ogen worden vochtiger naargelang de ouderdom.
    Het leven korter wordt en de dood dichterbij.

    Nostalgie om je onbezorgd te bedriegen.
    Je te verwennen met een stukje heden uit het verleden.
    Hoop te planten als jonge sla in september.
    Die je niet meer als een krop zal snijden.
    Alleen nog zal proeven in je herinnering.

    Hoop het enige wat je nog teelt.
    Vooraleer de wanhoop toeslaat en je verlamt ...
    Angst als jonge sla ...

    uvi












     

    23-09-2006, 10:45 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    19-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Bang ...




     

    Bang... bang...

    Ik ben in de war.
    Verdwaal in mijn hoofd. Op de vlucht.
    Voor mezelf en m'n angst.

    Bang. Voor morgen.
    Woorden zijn niet langer een nest.
    Gedachten zijn granaten.

    Hoe kom ik hier levend uit?
    Of is het de dood
    waar ik naar verlang?



    uvi




     

    19-09-2006, 09:20 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    12-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wiedergutmachung




     

    Dag lieve lezer-es,


    Vandaag voel ik me een beetje bezorgd. Bekommerd om jou.
    Want wat neem ik van je af? Tijd en illusie?
    En wat krijg je in de plaats van me? Niets?
    Tenzij een gebrek aan de twee voorgaande?

    Wat heb JIJ er aan als ik je schrijf dat
    het geluid van motoren over een autostrade binnendringt
    in dit 'heilige der heiligen': mijn ochtend?

    Trouwens, weet jij wel wat dàt is,
    nu de RKK een minuscuul clubje is geworden?
    Waarvan de leider als een archaïsche rock-artist
    zich tussen z'n groupies laat ronddragen.

    Vraagtekens.
    Het zijn zo wat de leestekens die mijn witte ruimte bevolken en beheersen.
    Twijfel.
    Een teken van zwakte? Onmacht? Gebrek aan overtuiging of kennis?

    Waarom schrijf ik dan? En jij, waarom lees je dit? Waarom?
    Het zal wel nooit duidelijk worden. Voor geen van ons beiden.

    Zelf kan ik me amper een ochtend voorstellen
    zonder papier tussen m'n vingers.
    Het zou dan zijn alsof ik het belangrijkste deel van de dag heb overgeslagen.

    Zou het voor mij wel 'een dag' geweest zijn? Dit is puur een oratorische vraag.
    Het vraagteken doet er niet toe in dit geval.
    Je mag het aftrekken van de voorgaande.
    Eentje minder op de lijst van mijn twijfel.

    Goed, onderstel dat je de tijd die je spendeerde aan dit stukje
    als een verloren deeltje van je leven zou beschouwen dan
    zal ik het nog goed trachten te maken.
    In de zin van 'herstelling van de geleden schade'. Wiedergutmachung.

    Hoe gaat het met je vandaag?

    Met je reuma? En je hoofdpijn? Die steek in je heup?
    Vergat ik nog wat? Ach ja, de pijn van het zijn en het alleen zijn.

    En jij daar.
    Ja, jij die zich mateloos moe voelt in dat jonge lichaam van je.
    Terwijl je geest ronddanst maar dan op een dansvloer die je verlamt.

    Jij die zich bezorgd afvraagt 'hoe breng ik die twee weer in balans' .
    Lichaam en ziel.

    Hoe gaat het vandaag met je?

    Terwijl jij zich angstig afvraagt: wat volgt er nog?
    Wat zullen onderzoeken naar boven halen aan analyses en diagnoses ?
    Speciaal voor jou: het ga je goed!

     

    Zie, lieve lezer-es,

    zo is alles nog niet verloren vandaag.
    Want ik had interesse voor je.
    Ik informeerde even hoe het met je ging vandaag.

    En misschien was ik wel de eerste.


    Mooie dag nog.


    uvi


    12-09-2006, 08:49 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    10-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Semper tres!


     

     

    Semper tres!
    Klein Seminarie 1953 - 58

     

    Het was verboden. Maar we deden het toch.
    Want alles was verboden.

    De zondagnamiddag, toen nog met een hoofdletter,
    kregen we witte boterhammen met kaas ertussen.
    En een blekken kan met chocolademelk. Of iets in die buurt.
    Stiekem sopten we onze boterham in dat kopje troost.
    Een heldendaad.

    Eén keer per week kregen we dat extraatje.
    Na een bezoek van thuis. Op zondagnamiddag.
    Dàt was enkel realiseerbaar voor de rijken of zij die dichtbij woonden.
    M'n ouders zaten ergens tussenin. Veronderstel ik.
    Eerst de tram. In '56 een Opel Record.

    Op het einde van die visite kwam een surveillant rond met een bel.
    Tijd voor de tranen. Van moeders.
    En bij dat afscheid was het net of ze de ziel uit je lijf scheurden.
    Ze meenamen naar dat verre dorpje met z'n bossen en z'n heide.
    Toen nog.

    En zelf bleef je verweesd achter. Met een onbeschrijflijke pijn in je borst.
    En ze beschrijven kon je niet.
    Want elke brief moest open afgegeven worden.

    En waar vond je dan wat moederliefde terug?
    In de verboden hand van een kameraadje.
    In het donker van de filmzaal. 
    Om die jongensliefde te vermijden:  "Semper tres!".

    Jawel, een luxe. Op zondagavond. Om je pijn te verdoven.
    Een film, zoals de Five Sullivans.
    Vijf broers die allemaal stierven in WO II. Voor ons.

    Zoiets dat kon je begrijpen.
    Want zelf zat je ook te sterven.

    Zopas sopte ik m'n witte boterham met kaas in een kopje chocolademelk.
    Van échte chocolade.
    Ik keek vluchtig rond. Geen surveillant te bemerken.
    Oef!



    uvi








    10-09-2006, 10:12 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.H.C. terug naar de ongeopende stilte ...





     

    H.C. terug naar de ongeopende stilte ...

     

    Als een razende ben ik er door gekoerst.
    Wel honderd gedichten per uur.
    Dat verdient een 'proces verbaal'.
    Fout ... ik weet het.

    Mààr... ik wist weer meteen waarom
    hij nu al jaren naast me ligt. Ongeopend.
    Zo blauw, maar zo alleen.
    En dan nog met een lint, tussen het één en andere been.
    Ach, vergeef me, dat rijmde even.

    H. de Coninck bleef ik jarenlang trouw. Hij was m'n ochtend.
    Het oosten en het westen. Het noorden en het zuiden.
    Koningsblauw.

    Dewulf prevel ik, zo traag als ik kan. Als een schildpad over papier.
    Telkens opnieuw. Van ginder tot hier.
    Tot ik er blauwziek van word.

    En Nolens is nog Terra Incognita. Geurt lekker naar inkt.
    Die bezinkt op weilanden van woorden.
    Ik ontdek en ontdek ... en trek verder...

    Maar Claus ... neen, dank je,
    die laat ik voor de Nobelprijs ...



    uvi



    10-09-2006, 09:02 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    09-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.H.C.




     

     

    H.C.



    Hij ligt hier in mijn handen.
    Blauw als een geschilderde zee.
    Met een lint als een liaan tussen de tanden.

    Als het leven van een dichter mag worden afgemeten
    aan het aantal pagina's, dan is hij groot en dik. En oud.
    En dat is hij ook Hugo Claus. Oud, bedoel ik.

    De Bezige Bij verzamelde zijn leven tussen twee covers.
    Op 1.109 bladen. Leven en dood behangen met letters.

    Na Herman de Conink, jaren lang, Dewulf en Nolens,
    begin ik nu de ochtend ook met wat Claus.

    Ik hoor zijn voornaam gefrasel. Nederlands om te savoureren.
    Heerlijke blauwe ochtend ...



    uvi




    PS.
    Oud is een relatief begrip.
    Wanneer ben je dat?
    Vanaf tachtig, negentig, honderd? Of daar ergens tussenin?






     

    09-09-2006, 08:59 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    07-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nooit klokvast



     

    Nooit klokvast


    De dag staat al te dralen voor het raam.
    Oefent opstaan. Maar de ochtend twijfelt.
    Dimt het gloren in een sprei van mist.

    Septemberlicht valt spaarzaam door de blad'ren.
    Schildert trage schaduw op de straten.
    Om die later van de daken op te rapen.

    Dag werkt. Aan het ritme van de uren.
    Mannen, vrouwen kneden tijd tot brood.
    Een huis, een haven. Leven tot dood.

    Avond treuzelt langs de horizon.
    Hij legt de dag te slapen.




    uvi





     

    07-09-2006, 09:01 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (1 Stemmen)
    05-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Matin bleu




     


    Matin bleu



    Hoe de morgen reeds tekeer gaat.
    Met slaande deuren. Een wekkerradio en kinderstemmen op een fiets.
    Terwijl ik nog hoop verzamel op een ochtend.
    Badend in de leegte van geluid.

    In mijn handen dobberen dichters over een blad.
    Leven in wit water.
    Uren turen naar letters in de verte. Achtergelaten dagen.
    Verteerd door herinnering.

    En ik wil slapen in de armen van hun gestamel.
    Onder de blauwe wasem van hun inkt.



    uvi








    05-09-2006, 08:20 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    04-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ergo sum







     

    Ergo sum


    Mijn ochtendritueel verslaapt zich.
    In de eerste plooien van het licht.
    Het sacrale water wacht op zijn ontwaken.
    Ik wil de ochtend voor mij alleen bewaren.

    Angstvallig vertaal ik ieder geluid.
    In de stilte teel ik dichters.
    Op papier. Het geritsel van letters.
    Ze herleven onder de streling van zachte ogen.

    Boven wacht de dag onder zijn lakens.
    Ze slapen beiden nog. Onder een sprei van dromen.




    uvi






    04-09-2006, 08:35 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Archief per week
  • 25/12-31/12 2006
  • 18/12-24/12 2006
  • 11/12-17/12 2006
  • 04/12-10/12 2006
  • 27/11-03/12 2006
  • 20/11-26/11 2006
  • 13/11-19/11 2006
  • 06/11-12/11 2006
  • 30/10-05/11 2006
  • 23/10-29/10 2006
  • 16/10-22/10 2006
  • 09/10-15/10 2006
  • 02/10-08/10 2006
  • 25/09-01/10 2006
  • 18/09-24/09 2006
  • 11/09-17/09 2006
  • 04/09-10/09 2006
  • 28/08-03/09 2006
  • 21/08-27/08 2006
  • 14/08-20/08 2006
  • 07/08-13/08 2006
  • 31/07-06/08 2006
  • 24/07-30/07 2006
  • 17/07-23/07 2006
  • 10/07-16/07 2006
  • 03/07-09/07 2006
  • 19/06-25/06 2006
  • 27/03-02/04 2006
  • 20/02-26/02 2006
  • 13/02-19/02 2006
  • 30/01-05/02 2006
  • 23/01-29/01 2006
  • 26/12-01/01 2006
  • 19/12-25/12 2005
  • 28/11-04/12 2005
  • 21/11-27/11 2005
  • 14/11-20/11 2005
  • 07/11-13/11 2005
  • 31/10-06/11 2005

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Laatste commentaren
  • Schoonheid (Huub Nijd)
        op Kempenland aan de Dietse kroon...
  • Schoenaerts aan de strijk (Wim Casier)
        op Schoenaerts aan de strijk
  • beetje geluk (thea)
        op Zonder zon
  • test (Pp en uvi)
        op Shatterhand and old
  • Doe zo verder (Swakke)
        op Shatterhand and old




  • Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!