“Orders uitvoeren ! En geen ‘jamaar’ ! Begrepen luitenant ? Ingerukt !” “Tot uw orders kolonel.” luidde het antwoord stil.
Met een zwaar gemoed stapte de officier naar het kwartier zijner soldaten en onderofficieren. Het ‘Dorp zonder Naam’ moest door zijn parachutisten ‘veroverd’ worden en volledig worden uitgeroeid. De kolonel wou geen overlevenden.
Het bevel werd door de manschappen op luid gejuich onthaald.
Ze wisten wat ze zouden mogen doen en verheugden zich daar al op. Tegen het vallen van de nacht diende alles en iedereen afgeslacht en dat betekende veel plezier en geen getuigen.
De luitenant voelde zich bij het horen van hun vreugdekreten misselijk worden. Was dat die ‘propere oorlog’ die men hem beloofd had ? Walgelijk. Hij verwijderde zich en legde zich te rusten. De dag van morgen zou verschrikkelijk worden.
De zon kwam langzaam aan de einder tevoorschijn. “Waar is de luitenant, verdomme ?” brieste de kolonel toen hij bij het appel zijn ondergeschikte niet kon ontwaren.
“Die ligt op de ziekenafdeling met meer dan 41 graden koorts kolonel !” riep een in de houding springende sergeant luid.
“Grrrrrr …. ’t Is altijd iets met hem. Ik zal meegaan en zelf het bevel voeren. Allen in het vliegtuig !! ” In een minimum van tijd bevonden de enthousiaste militairen zich in het toestel en werd het bevel tot opstijgen gegeven.
Na zo’n half uurtje vliegen kwam het dorpje in zicht. De wapens werden nog een laatste keer nagekeken en sommigen grinnikten bij de gedachte van wat ze straks allemaal zouden mogen doen. De sfeer was goed. Toen het groene licht begon te branden stonden ze recht en gingen in een lange rij in de richting van de open deur staan. Na een kort bevel sprongen ze een na een snel uit het vliegtuig, de kolonel als laatste.
Toen alle valschermen open waren en de aanvallers door het gesloten wolkendek zakten openden op de begane grond geheel onverwacht een groot aantal zware mitrailleuses het vuur. De paniek bij de parachutisten was groot en hun gegil overstemde de motoren van het zich traag verwijderende vliegtuig. Zonder enige uitzondering waren ze allen door zware kogels doorzeefd nog voor ze op de grond landden. Als laatste kwam de bevelvoerder van deze aktie beneden. Zijn linkerbeen was onder de knie geheel in flarden en zijn buik was één grote open wonde. De harde smak waarmee hij op een bajonet terecht kwam was het laatste wat hij voelde.
De mooie glimlach van een verpleegster was het eerste wat de luitenant bij zijn ontwaken in het ziekbed te zien kreeg.
Het is koud. Nou, wat dacht je ? Daar is het dan ook winter voor.
De dagen gaan open en toe zoals de voorbroek van een pater die teveel trappist gedronken heeft, en de donkere wolken beletten reeds dagen de zon om ook maar één straaltje warmte door te laten.
In een klein, duister rijhuisje in Gent zit een arme man in een doorgezakte zetel, gehuld in twee dingen die ooit dekens zijn geweest, in een vruchteloze poging om zijn oude knoken toch maar enigszins te kunnen verwarmen.
De kleine, roestige stoof staat leeg en koud, waarschijnlijk hopend op betere tijden.
Aan het lage lang geleden eens wit geschilderd plafonnetje hangt aan een dunne elektrische draad een gloeilamp die spaarzaam een beetje licht verspreidt.
Tja, véél licht heeft de oude man ook niet nodig.
Benevens een ingezakt koertje met een piepklein wc-hokje dat ooit nog door de dappere soldaten van de Duitse keizer Wilhelm de Tweede werd gebruikt, is deze plaats de enige ruimte die zich onder het als slaapkamer dienstdoend zolderkamertje bevindt.
Het is kerstavond.
Buiten klinken voor de man niet te begrijpen stemgeluiden, afkomstig van buren die zich met de wagen naar een restaurant begeven. Autoportieren slaan dicht, een motor slaat aan, een duur voertuig rijdt weg.
Binnen in het huisje is er ook een geluid. Een geblutste wekker, vele jaren geleden zwart van kleur geweest, zegt eentonig
tik .... tak .... tik .... tak ....
De bejaarde man staart bewegingsloos voor zich uit. Zijn vochtige adem, die als een wolkje fijne mist van tussen zijn bleke lippen komt, is het enige dat erop wijst dat hij leeft.
Nou ja, leeft ....
De man heeft zin in koffie. Goeie, warme koffie. En als het even zou kunnen, met een stukje chokolade erbij. Maar ja, het vuur brandt niet en, trouwens, het pakje koffie is toch op.
En chokolade,dat is iets voor als zijn OCMW-dossier ooit eens in orde komt.
Ge weet nooit. Hoop doet leven .... zegt men.
Als ge maar op de goeien stemt .... natuurlijk .... Als ge maar de juiste politieke lidkaart hebt.
Of als ge maar illegaal zijt ....
Maar de arme man heeft geen geld om een politieke lidkaart te kopen .... En zonder politieke lidkaart raakt zijn dossier niet in orde ....
Het is koud. Nou ja, wat dacht je ? Daar is het dan ook winter voor.
Maar daar heeft de arme, oude man geen last meer van.
Hij is uit de zorgen ! Hij is verhuisd !
Hij woont nu dáár waar de staart van de radijs begint. Niet meer gehuld in zijn oude versleten dekens, neen. Hij kreeg van de overheid een mooie, nieuwe plastieken zak, groot genoeg om hem hélemaal in te steken!
Ze glunderde. Voor haar tachtigste verjaardag had ze van haar achterkleindochtje een wenskaart en een aankoopbon in het warenhuis in de buurt ten gelde te maken gekregen. Het kind had haar dus niet vergeten.
Haastig trok ze haar versleten mantel over haar schort en deed haar te grote schoenen aan haar aan voetjes. Het had wat gesneeuwd en de straat zou wel glad liggen.
Ee uurtje of zowat later kwam ze in haar klein schamel huisje en haalde een grote smakelijke biefstuk uit haar oude boodschappentas. Het was sinds de dood van haar man veertien geleden dat ze nog vlees gegeten had. Dat was voor haar immers veel te duur. Zachtjes kwamen twee tranen in haar oude ogen toen ze naar het geopend pak dat voor haar op de keukentafel lag keek en dankte in gedachten de milde schenkster die dit mogelijk maakte.
Ze voelde een tikkeltje wroeging dat ze die delikatesse niet voor kerstavond kon bewaren, maar Marieke kon zich geen koelkast veroorloven.
Bij het licht van een kaars at ze haar maaltijd : lekker vlees en een hap oud brood.
Die avond ging ze voor het eerst in lange jaren met een rustig gemoed én een gevulde maag slapen.
Het was kerstavond. Marie lag in haar dun en te groot slaapkleed op haar bed. Boven de dunne en zowat afgedankte dekens. Ze lag er vreedzaam. Haar gelaat had een perkamentachtige kleur en ze had haar voeten bloot.
Op de keukentafel lag een brief die ze die ochtend van 't een of ander ministerie had ontvangen :
Mevrouw, via uw klantenkaart bij het warenhuis waar u reeds tweemaal enige boodschappen deed noteerden we dat u er onlangs een grote en dure biefstuk kocht. Gezien uw inkomen kan u zich dit niet veroorloven. Wij gaan er dus vanuit dat u benevens uw uiterst minimum inkomen een nevenberoep uitoefent en zulllen uw pensioen halveren. Dit zal gebeuren met een terugvordering a rato van vijftig procent van de u overgemaakte gelden en dit over de laatste drie voorbije jaren, uiteraard vermeerderd met intresten en kosten. U krijgt eerstdaags de rekening en u zal binnen de acht dagen dit bedrag dienen te betalen. Zoniet zal een gerechtsdeurwaarder uw inboedel in beslag komen nemen. Hoogachtend.
Op haar nachtkastje stond een leeg potje gif en een half glas leidingwater.
Vermoedelijk zal aan de hand van haar klantenkaart worden nagegaan of ze zich dat produkt wel had kunnen veroorloven.
Het schip lag stil op enige tientallen zeemijlen van de kust te dobberen. Met tussenpozen van vier minuten gooide het een bom af die op een vooraf bepaalde diepte ontploft. En op die diepte zwemmen vissen van een welbepaalde begeerde soort.
Na elke explosie kwamen dode en zwaar gekwetste vissen bovendrijven en werden uit het water geschept. Geld lonkte.
Zonder voorafgaand signaal of enige merkbaar teken bleven eensklaps van de laatste vier dieptebommen de ontploffing uit. Op het schip begreep men er niks van.
Opeens kwamen met grote snelheid de vier bommen uit het water tevoorschijn en vielen met een harde slag op het dek neer. Alvorens de bemanning van hun verbazing kon bekomen ontploften ze alle vier. Binnen de minuut was het schip met inbegrip van de bemanning inclusief de kapitein naar de kabeljauwkelder.
Enkele tientallen meter onder de waterspiegel zwom een grinnikende Neptunus.
"Denken die zielepoten nu echt dat wij hier beneden geen basket kunnen spelen, de idioten ?” morde hij.
De zware automobiel reed aan gematigde snelheid over de weg. In het voertuig zaten vier mannen van hooguit zo’n dertig jaar en spraken geen woord. De twee op de achterbank troffen de laatste voorbereidingen aan vier explosieven die over hooguit drie kwartuur in een deze avond met feestvierende mensen gevulde zaal tot ontploffing zouden gebracht worden. Vier snelvuurgeweren werden een laatste maal nagekeken. Acht handgranaten werden onder de inzittenden verdeeld. Alle snelheidsbeperkingen en verkeersreglementeringen werden uiterst strikt gerespekteerd en langzaam reden ze voorbij twee politieagenten die als bij toeval snel het hoofd afwendden.
Het was nu helemaal donker en toen ze het park in reden kwamen ze in een dikke mist terecht. Het voertuig reed nu uiterst langzaam en voorzichtig. De zichtbaarheid was tot minder dan één meter herleid. De muziek die tot nu toe de wagen had gevuld stopte abrupt en de radio viel uit. Zowat tegelijkertijd doofden ook de autolichten en de bestuurder reed nu noodgedwongen stapvoets in eerste versnelling. Hij gromde en formuleerde in een niet plaatselijke taal enkele krachtige vloeken.
Ineens viel de motor uit en een doodse stilte vulde de ruimte. De chauffeur duwde op de rem maar de wagen reed traagjes verder. Hij probeerde zijn raam te openen maar kreeg er niet de minste beweging in. Een begin van paniek maakte zich van de mannen meester en brutaal poogden ze hun deur te openen. Vruchteloos. Alles rondom was pikdonker en niet het minste geluid was hoorbaar. Opgesloten in hun voertuig konden ze niet anders dan angstig afwachten op wat zou komen.
Toen ’s ochtends vroeg de mist optrok was en de zon boven de bomen kwam kijken was er in gans het park geen auto meer te zien.
In de loop van de namiddag kwam de civiele bescherming met een takelwagen een zware wagen uit de donkere diepte van de vijver boven halen. De vier afschuwelijk toegetakelde inzittenden vertoonden over hun ganse lichaam sporen van kokende olie.
Een in een lange zwarte mantel en dito hoed geklede man keek van op afstand toe en knikte bijna onmerkbaar met het hoofd.
Twee politiemensen begeleidden de veroordeelde vrouw uit de zaal. Ze weende stil en kon vanwege haar handboeien niet eens een zakdoekje nemen. Vanuit het publiek keek haar man met lede ogen machteloos toe. Hij wist dat ze onschuldig was maar met zijn getuigenis werd geen rekening gehouden. Die paste niet in het kraam van de gebeurtenissen. Hun zesjarig dochtertje keek niet-begrijpend naar haar moeder die werd weggevoerd. Het kind begreep er niets van. Haar mama had toch niets misdaan …. Maar ook daar werd geen rekening mee gehouden. Men had een veroordeling en daarmee basta. En in staten zoals Fascististhan was zulks voldoende. Ook daarmee basta.
Na sluitingsuur stapte de betrokken rechter met stevige tred door de Zaal der Verloren Passen. Glimlachend hoorde hij elk zijner stappen weergalmen. Het enige wat hem stoorde was een man die hem met vurige donkere ogen onbeweeglijk leek aan te staren. Wat bezielde die ? Maar dit deel van het gebouw was voor het publiek toegankelijk en die man verstoorde de openbare orde niet. Hij versnelde ietwat zijn passen en ging op het einde van de grote zaal een gang in, richting voorbehouden parking.
Opeens schrok hij. Ietwat verder stond nog steeds onbeweeglijk diezelfde man, zijn handen in de zakken van zijn zwarte mantel.
Zijn kort gitzwart op een punt eindigend baardje leek te glanzen in de nochtans schaarse verlichting. Statig had hij in het midden van de gang plaats genomen. Het leek of hij zachtjes grijnsde.
Toen de veroordeelde vrouw bij het binnen komen van de gevangenis bij de direkteur werd geleid fronste die zijn zware wenkbrauwen. “Waarom bent u hier eigenlijk mevrouw ?” De tot vele jaren veroordeelde zei niets. Wat had ze trouwens kunnen zeggen ? “Ik ontving een uurtje geleden een dokument waarin vermeld staat dat u vrij gesproken bent.” Hij keek de twee begeleiders aan die niet beter wisten dan naar de grond te kijken. Per slot voerden zij alleen maar een bevel uit. ”We zullen u vannacht hier houden en in principe kan u morgen tegen de middag naar huis gaan. Kan iemand u komen halen ?”
Toen ’s anderendaags het schoonmaakpersoneel van het gerechtsgebouw de gang naar de parking begon te schuren vonden zij op het einde een hoopje nog licht rokende as.
Een zowat geflipte zielepoot wou de beruchtste jager van het ganse land worden. Op een dag kwam hij op het idee om op beren te jagen en vroeg zijn cafékennissen om raad. Deze kenden hem en wilden hem ietwat voor de gek houden. Ze vertelden hem dat er in de Ardennen nog vaak bruine beren gesignaleerd worden en dat die daar in grotten leven.
"Je gaat gewoon met jouw geweer in aanslag zo’n tien meter voor de ingang van zo’n hol zitten en alles wat je moet doen is wachten tot de beer naar buiten komt. En dan schiet je.”
Dat vond hij een geweldig idee. Hij vertrok met zijn wagen zuidwaarts en reed ginds een verlaten bos in, op zoek naar een grot. Na enige tijd rondgetoerd te hebben had hij er een gevonden. Hij stapte uit, nam een stoeltje in de ene hand en omklemde met zijn andere hand stevig zijn jachtgeweer.
Op een tiental meter van het hol nam hij op zijn klein klapstoeltje plaats en hield zijn wapen schietensklaar.
Na korte tijd hoorde hij geluid uit de opening komen …. steeds maar luider en luider …. Hij grinnikte en had reeds binnenpret bij de gedachte dat hij in de krant zou komen.
Nog héél eventjes geduld …. ….
’s Anderendaags stond op de voorpagina van meerdere kranten te lezen :
Zwakzinnige zat op een stoeltje op korte afstand van de uitgang van een tunnel. Toen de trein aan volle snelheid eruit kwam gereden schoot de man op de lokomotief. Het was helaas niet mogelijk het gevaarte te doen stoppen en de onverlaat werd aangereden. Eén hand, een voet een lege schedel en een stuk van de romp werden teruggevonden.
Over de reden van zijn daad tast het gerecht in het duister.”
Toen de vierentwintigste aanrander recht kroop en zijn broek optrok kwam een zijner kompanen lachend op het nog steeds op de bosgrond vastgehouden twaalfjarig meisje af. Langzaam trok hij een lang mes, knielde naast het kind neer en begon grinnikend tergend langzaam haar keeltje door te snijden. Meer dan wat gerochel kwam niet uit haar mondje. De jongeren keken geamuseerd toe en genoten van haar doodstrijd die nu nog zo’n vier minuten zou duren. Maar zolang was haar niet meer gegund. Een der jongens kwam met een plastieken fles bij hun slachtoffer staan en ledigde de inhoud op het licht spartelend meisje. De benzine begon te verdampen en terwijl hij snel een paar passen achteruit deed gooide hij een brandende lucifer op haar lichaampje, een bekende strijdkreet roepende, die door zijn vrienden onmiddellijk werd overgenomen.
Hun gejuich verstomde toen ze merkten dat er zo’n tiental meter verder eensklaps een vrouw stond. Ze was in een tot op de grond reikend zwart kleed gehuld en haar al even zwarte lange haren reikten tot op haar rug. Ze was volwassen maar de gefrustreerde jongeren namen daar geen aanstoot aan. ’t Moeten per slot niet altijd tienermeisjes zijn. De dader met het met bloed besmeurd mes nog in de hand stapte op de vrouw toe. Tot zijn verbazing bewoog die niet en toonde niet eens enig teken van angst. Hij stond nu juist voor haar en duwde snel en krachtig zijn scherp wapen in de richting van haar buik. Met een onderdrukte gil duwde hij dóór het blijkbaar niet materisch lichaam en viel voorover op de grond, wat zijn vrienden blijkbaar leuk vonden.
De vrouw sprak geen woord en strekte haar rechter arm.
Op onverklaarde wijze vatte haar nu recht gekropen aanvaller ineens vuur en brandde als een toorts. De jongeren deden verschrikt snel enige stappen achteruit. Zonder enige verklaarbare aanwijzing was de vreemde vrouw ineens verdwenen. De in brand staande jongeling was nu door de knieën gezakt en kantelde langzaam op zijn zij. De groep aanranders waren nu nog wat verder achteruit gegaan en merkten pas te laat dat die vreemde vrouw nu vlak achter hen stond, haar beide armen gestrekt. De jongeren stonden als aan de grond genageld en waren voor de vrouw een makkelijke prooi. Nog voor ook maar één van hen een voet kon verzetten stonden ze allen luid gillend en dansend in lichter laaie. De vrouw keek uitdrukkingsloos toe. De ene na de andere viel stuiptrekkend op de grond en na amper één minuut was hun gegil uitgestorven. Hun dode lichamen lagen nog te smeulen en te roken.
Het nu onsterfelijk meisje was uit haar lichaam getreden en kwam langzaam op de vrouw toe. Die gaf haar zacht een hand en samen verlieten ze de plaats.
Toen beiden weg waren verschenen kleine donkere mannen, elk met een korte zwarte drietand gewapend.
Het gerechtshof was met meerdere bloempotten per vensterbank mooi versierd. Het was lente en het hoofd van het justitiepaleis wou op de bevolking een goede indruk maken. Er stond redelijk wat wind en de nog niet volgroeide plantjes stonden te bibberen in de frisse wind. Nou ja …. Bibberen was wel ietwat zwak uitgedrukt. De voorjaarswind liet al verschillende weken van zich horen en het was raadzaam om alle ramen dicht te houden.
“Zwijg verdomme !” brieste de man van achter zijn hoge toonbank. “Als ik zeg dat dit sluikstorten is dan is dat sluikstorten, begrepen ?” “Ja meneer.” stamelde de vrouw verschrikt. “En voor sluikstorten wordt ge hier veroordeeld !” snauwde hij verder. “En daarmee basta ! Tweehonderd euro boete, plus de gerechtskosten en vier weken voorwaardelijk.” vervolgde hij, met blozende wangen van zijn machtspositie genietend. “Ge moet uw bloemen maar vastmaken. Voor mijn part aan de ketting.Ge kunt beschikken.”
Het vrouwtje kon geen woord meer uitbrengen en verliet met hangend hoofd en licht wenend de gerechtszaal.En dat allemaal omdat uit haar ene bloembak een bloem was afgeknakt en op het voetpad terecht gekomen was.
“Zaak gesloten en nu ga ik eten. Ik heb honger. Mijn eten zal thuis ver klaar zijn.” siste hij, en stond recht. Hij klopte statig het ingebeeld stof van zijn lang zwart kleed en verliet op zijn beurt de gerechtszaal.
De vrouw verliet licht huiverend het duistere gebouw, ging voorzichtig de vochtige buitentrap af en verwijderde zich. Nog geen minuutje later kwam de rechter met grote passen aangestapt en ging buiten.
Een krachtige rukwind kwam eensklaps aangezet en deed op het derde verdiep een plantenbak verschuiven. Onder druk van de ineens hevige windvlaag schoof de bak tot aan de rand van de vensterbank en verloor het evenwicht. Het stenen geval raakte de man juist in het midden van zijn schedel die met een licht gekraak barstte. Hij kwam met een harde slag onderaan de trap terecht. De onfortuinlijke bloembak zo’n meter verder.
“Waarom worden die bloembakken in hemelsnaam nu toch eens niet eens goed vastgezet ? Eén bloemensteel kan geen kwaad,” morde de bijgeroepen wetsdokter, “maar ge ziet nu wel wat er van komt als alles tegelijk naar beneden komt.”
Ik was in Georgia, in Amerika, op een oude tot een ressort omgebouwde slavenplantage. En het was zaterdag. Naar aloude gewoonte werden de gasten in de steek gelaten en gingen de yankees zich ergens vermaken.
Mijn kollega die verantwoordelijk voor Italië was en ikzelf bleven na de leegloop alleen over. Samen deden we dan maar een ritje met de door mij gehuurde slee waar zelfs een plaatselijk sheriff vriendelijk zijn hand voor omhoog stak.
Na een aantal amerikaanse mijltjes te hebben afgemaald stopte ik het gevaarte in de graskant.
Mijn kollega vroeg ietwat verschrikt : “Wat gaat ge doen ? Ge gaat toch geen wet overtreden hé ?”
Tja, de jongen kende mij al een beetje ziet ge.
Achter in de weide aan de overkant van het baantje bevonden zich een twintigtal koeien, amerikaanse wel te verstaan.
Ik stond braaf aan de draad en bootste, voor zo ver ik dat kan, een koe na. Wie nu wil lachen mag dat natuurlijk, maar na enige minuutjes hief een eerste dier haar kop op. Een minuutje later een tweede dier, dan een derde, en toen een vierde koe de kop ophief waggelde de eerste naar mij toe. Om kort te zijn, na een aantal minuten stonden al die koeien in een halve cirkel rondom mij. En ik maar loeien zeg …… !
En die dieren luisterden …… aandachtig ……
Toen ik terug in de wagen stapte keek mijn kollega mij met bijna koeie-ogen aan. Hij had het niet begrepen.
Toen zei ik hem :
“ Ik heb je een les geleerd.
Ik heb je getoond dat het mogelijk is om met iedereen te
konverseren …… op voorwaarde dat je bereid bent om je op
Tja …. Dat gebeurt nogal vaak als er water uit de lucht valt. Bij mijn weten toch.
En zoals dikwijls het geval is zweefden op hoogte dikke met water gevulde wolken voorbij.
Landbouwers wreven zich tevreden in de handen. ’t Was goed weer voor de patatten. Die zullen weer groot en dik zijn en veel centjes opbrengen.
Laat dus maar vallen die regen.
Het vele water sijpelde tot diep in de grond. Op zo’n twee tot twee en een halve meter diepte werd iemand nat.
Nou, ‘iemand’ kan je in feite niet zeggen. Eerder ‘iets’. Die iemand was immers reeds jaren dood. Hij werd verschillende jaren geleden vermoord en zijn moordenaar was zo slim geweest om zijn slachtoffer diep in een akker te begraven. Daar werd alle jaren de grond machinaal omgereden, geplant en geoogst.
Niemand zou ooit op die plek een mensenlichaam vermoeden.
Want om op die gedachte te komen moet je immers kunnen denken.
En dat is nu precies niet iedereen meegegeven.
Sinds het moment van zijn overlijden had het slachtoffer uiteraard zijn lichaam verlaten. Na vele jaren in de tweede dimensie te hebben doorgebracht kwam hij op de gedachte om via spiritisme de profane wereld op de hoogte te brengen, wat vermoorde geesten nog al wel eens doen. Maar helaas …. wat men niet heeft kan men niet gebruiken, en het voor de hand liggend gevolg zou onvermijdelijk zijn dat de aanbrenger verdacht van moord onschuldig aangehouden zou worden. En onschuldig in voorhechtenis zitten is niet leuk. Het is zelfs wraakroepend. Hoe zou het komen dat nogal veel gevangenen ‘zelfmoord’ plegen …. ?
En zo blijven tal van moorden onopgelost.
Maar ja …. Wat is dommer ( en slechter ) dan een mens …. ?
Een lange rij voor voedselbedeling in aanmerking komende mensen staat aan te schuiven. De overgrote meerderheid bestaat uit vrouwen wier stempelgerechtigde echtgenoot ietwat verder aan het stuur van een meestal grote dure wagen ongeduldig zit te wachten. Ook blikjes bier worden uitgedeeld, gretig aangenomen door mensen die nochtans dat soort drank in principe niet mogen nuttigen. Ook hun werkloze ‘man’ niet. Maar wat doe je als een smekende vrouw je luidruchtig aan haar negen bijna van dorst omkomende kindjes herinnert ….
Juist ! Die geef je dan maar 24 biertjes.
Brood wordt vaak geweigerd en door sommigen smalend op de grond gegooid. Het wordt immers op een niet voor hen aanvaardbare manier gemaakt.
Een arme man bukt zich moeizaam en raapt dankbaar wat brood van de grond. Sommige ‘dames’ lachen spottend. Met licht bevende hand steekt hij voorzichtig het brood in een niet al te propere plastieken zak waar benevens twee ietwat beschimmelde worstjes en een pakje kaas met lichtjes vervallen datum twee bierblikjes zitten.
Zachtjes botst een in een lichtgrijs kostuum geklede man met een hoed van dezelfde kleur tegen hem. Met doordringende ogen kijkt die hem aan.
Mijn excuses meneer !” zegt de nogal vreemde man.
“Ik was wat verstrooid en had u niet gezien.
”Nog voor de man tussen de menigte verdween had de grijsaard niet eens de gelegenheid gehad om ook maar één woord te zeggen.
“Een rare snuiter.” Gaat het door zijn hoofd.
Opeens merkt hij dat hij in zijn andere hand eveneens een zak draagt. Nou ja …. eerder een stevige boodschappentas. Met gefronste wenkbrauwen bekijkt hij dat onverwachte voorwerp van dichtbij en merkt dat die vol voeding zit.
Tja …. voeding …. Tussen de vele dingen die hij ziet zit er gerookte zalm, heilbot, roomboter, allerlei kazen, blikjes verschillende bieren, een nog in folie verpakt hemd van toevallig zijn maat en een volle spaarkaart van een bekend grootwarenhuis in de buurt. Als in een reactie kijkt de grijsaard op en ziet een eindje verder een man in een lichtgrijs kostuum en met een hoed van dezelfde kleur op het hoofd een tram opstappen. Het voertuig rijdt voort.
Peinzend en diep in gedachten verzonken zat de man achter zijn bureel en ondersteunde zijn hoofd met beide handen. Het vonnis dat hij daarstraks velde had hem de das omgedaan. Vandaag had hij een onschuldige vrijgesproken, dit tegen de orders van zijn superieuren in. Bevordering zat er nu voor hem niet meer in. Dat stond hem trouwens reeds enkele jaren te wachten. Hij weigerde al lange tijd om nog langer als klown aan een koordje te dansen en vonniste in eer en geweten. Langzaam en ietwat aarzelend nam hij uit zijn bureauschuif een klein doosje met zijn pillen voor het hart die hij nu toch al meerdere jaren nodig had. Met een trage beweging nam hij zijn fles whisky uit de onderste schuif. Met betraande ogen bekeek hij het etiket, nam tien pillen en spoelde die met een groot aantal slokken door.
Het was reeds na sluitingsuur en op enige uitzonderingen na waren alle burelen leeg en verlaten. Een bewaker kwam binnen en zag de man achter zijn bureau zitten. Hij naderde en zei : “Edelachtbare, ik moet – met uw toestemming uiteraard - de deuren sluiten. Het is tijd.” Er kwam geen reactie en de bewaker legde zijn hand op de schouder van de blijkbaar ingeslapen magistraat en schudde hem zachtjes. “Edelachtbare !” sprak hij nu iets luider …. ….
Korte tijd later klopte de zopas overledene aan de Hemelpoort en Sint Pieter deed open. “Waarvoor is het ?” vroeg hij ietwat nors. “Ik wil graag binnenkomen, Sint Pieter. Mijn tijd is gekomen. Kan u mij alstublief naar de afdeling magistraten brengen ? Den Heer zal het U loonen.”
De Heilige lachte minzaam, schudde het hoofd, en antwoordde : “Maar brave man ! Dit is hier de Hémel hoor ! Hier zitten geen magistraten. Daarvoor moet ge vier dimensies lager gaan. Maar geen nood, gezien hun goed florerende zaak zijn ze daar 24 op 24 en 7 op 7 open. Succes !”
Hij was een gevreesd legeraanvoerder en een nog gevreesder vechter in de romeinse arena. De snelheid waarmee hij zijn zwaard hanteerde was ongeëvenaard. Door het publiek bejubeld, door zijn tegenstanders gevreesd en door de vrouwen en door de keizer zelf bewonderd.
Hij was jong en een bijzondere toekomst lag voor hem open. Helaas negeerde hij in zijn hoogmoed de wijsheden dewelke de Goden hem hadden meegegeven.
Hij voelde zich onoverwinnelijk.
De Goden beslisten er echter anders over.
Op een dag had hij in de arena onder luid gejuich zijn zowat laatste tegenstander op zijn zwaard gespietst. Het enthousiast gejubel van de massa verdoofde hem en zegevierend stak hij zijn bebloed wapen omhoog, hoogmoedig lachend naar de hemel van de goden gericht.
Enkele sekonden maar had hij zijn aandacht van zijn allerlaatste tegenstander afgewend. Te laat voelde hij diens scherpe wapen in zijn buik binnendringen en zag als in een waas een van verbazing vervormd gelaat grijnzen.
Vol ongeloof liet hij zijn zwaard van tussen zijn vingers glijden, keek zijn tegenstander in de ogen, en zakte toen langzaam door de knieën. Het werd muisstil in de arena. De keizer hiel de lippen stijf op mekaar.
Zijn beste strijder lag nu languit in het zand en zijn bloed begon druppelsgewijze de grond te kleuren.
De overwinnaar plantte triomfantelijk de punt van zijn zwaard op de keel van de overwonnene. De keizer stond recht en stak zijn rechterarm uit. Het volk wachtte ademloos. Minuten verstreken langzaam. Toen besliste hij over het lot van de verliezer.
Tegen alle gebruiken in bleef de duim horizontaal en werd de verslagene geen doodsteek toegediend.
Kaken bloosden, stemmen werden scherp, blikken dodelijk. Eén deelnemer sprak de waarheid en in dit land is zulks niet geoorloofd. De cameraman die deze televisieuitzending in stand hield was beginnen zweten. Uitzonderlijk werd dit programma hoogst waarschijnlijk per vergissing rechtstreeks uitgezonden. Nog andere mensen kregen het warm. Die ene moedige spreker kreeg bijval bij het nochtans politiek-korrekt geselekteerd aanwezig publiek.
De waarheid boekte een bescheiden triomf.
De moedige man had echter een oude wijsheid uit het oog verloren. Immers, ooit zei een Armeniër dat Hij, die de waarheid spreekt, er steeds zorg voor moet dragen één voet in de stijgbeugel te hebben. En de Armeniërs kunnen het weten. Zij die de turkse kultuur overleeft hebben dan toch.
De korrekte spreker fronste de wenkbrauwen. Een bittere grijns kwam over zijn enigszins ineens bleek geworden gelaat. Zijn mond sloot zich en geen woord kwam nog over zijn lippen. Hij bewaarde de stilte. Zijn vijanden triomfeerden.
Na het beëindigen van de show stond hij haastig recht, nam zijn zaktelefoon en belde naar zijn vrouw :
“Sluit onmiddellijk alle deuren en ramen en vraag enkele vrienden om hulp. Ik kreeg in mijn oortje te horen dat ik op staande voet diende te zwijgen of dat “de veiligheid van mijn gezin niet meer gewaarborgd kon worden”.
"Voor niemand de deur openen. Ik kom onmiddellijk naar huis.”
De oude man slenterde langzaam door de donkere straten van de stad. Het sneeuwde en de koude wind sneed door merg en been. Hier en daar haastte zich nog iemand snel voorbij, de kraag hoog opgetrokken. Hun bijna bevroren adem zweefde naar beneden. De straten in het centrum van de stad waren mooi versierd met van alles en nog wat, veelal heel veel lichtjes. De man liet zijn blik hongerig op de rijkelijk mooie uitstalramen vallen. Op talrijke plaatsen was mooie zachte kerstmuziek te horen. Het was immers kerstavond.
Opeens voelde hij een hand op zijn rechterschouder. Hij keek om en zag een oud vrouwtje dat hem glimlachend aankeek.“U liet iets vallen meneer.” zei ze zacht. “Ik ?”, vroeg hij. Het vrouwtje zei niks maar stak hem een geldbeugel toe. Hij nam hem aan en zag tot zijn grote verbazing dat die met bankbiljetten gevuld was.“Ja maar ….” zei hij, “die zijn niet van mij ! Wat moet ik daar in Hemelsnaam mee ?” Hij keek rondom zich maar het vrouwtje was nergens meer te bespeuren. Een deftig geklede man passeerde hem, groette door even zijn grijze vilten hoed op te lichten, en ging hem glimlachend voorbij.
Niet wetend wat nu te doen ging hij twijfelend verder. Hij passeerde een restaurant en op dat moment kwam de eigenaar in de deuropening te staan.
“Ah !” zei die, “Eindelijk de honderdste klant van vanavond !“
Voor hij het wist had de restaurantman hem bij de arm genomen en hem vriendelijk naar binnen getrokken. “Mensen ! Een welkomstapplaus alstublief ! Deze bezoeker is onze honderdste klant van deze avond. Wees welkom ! Mag ik u naar uw tafel begeleiden meneer ?” De sjofel geklede grijsaard wou tegenstribbelen, maar de warmte van dit etablissement deed hem blijven. “Wat mag ik u als aperitief aanbieden meneer ?” klonk het, “aangeboden door het huis natuurlijk. En hier heeft u onze menukaart. Maakt u maar rustig uw keuze meneer.” Voor de onverwachte gast één woord kon zeggen verdween de ober al naar de keuken.
Toen de oude man enkele uren later weer de straat opwandelde gloeiden zijn kaken. Hij bloosde en had het sinds lange tijd voor het eerst nog eens warm gevoel en zijn buikje gevuld gehad.
Bijna geruisloos stopte een grote zwarte wagen ter zijnerhoogte op de straat. De rechterruit ging open en de bestuurder wenkte. “U wordt verwacht meneer! Men heeft mij gezonden om u te komen halen.
Stapt u in aub ?”
Toen de volgende ochtend de man in het vluchthuis ontwaakte keek hij verbaasd rond. Een netjes gestreken kostuum met dito wit hemd hingen over zijn stoel en eronder blonken zijn versleten schoenen als nieuw.
Genoegzaam glimlachend sloot de oude man zachtjes de ogen,
draaide zich op zijn andere zijde en droomde verder.
De bejaarde man trad het kantoor van de onderzoeksrechter binnen. Achter een met duur leder bedekte bureeltafel zat een nog redelijk jonge vrouw. Haar blonde haren reikten tot op haar tengere schouders. Ze glimlachte vriendelijk naar de juist binnen gekomene en nodigde hem uit om aan haar bureau plaats te nemen.
“Vertelt u maar, meneer.” zei ze zacht.
De grijsaard haalde een reeds gebruikt papieren zakdoekje uit de zak van zijn sjofele jas en veegde een paar tranen uit zijn ogen.
Toen begon hij – door snikken onderbroken – zijn verhaal.
De vrouw luisterde aandachtig zonder de man ook maar eenmaal het woord te ontnemen.
Uit de naar voor gebrachte feiten stelde ze vast dat haar bezoeker onrechtmatig en valselijk van niet door hem gepleegde feiten werd beschuldigd en onvermijdelijk veroordeeld zou worden.
Tijdens het verhoor tikte ze regelmatig enkele zinnen op het klavier van haar komputer.
Toen de man na enige tijd zweeg stond ze op en nam een blad papier uit haar apparaat.
Ze overhandigde hem het dokument en zei :
“Ik stel vast dat u inderdaad aan de beschuldigingen niet schuldig bent.
Hierbij krijgt u een attest dat aantoont dat u buiten vervolging wordt gesteld.
U mag gaan.”
De oude man kreeg een krop in de keel en wist niet wat zeggen.
De vrouw stond recht en nodigde hem uit het bureel te verlaten.
Zo’n één minuutje later passeerde hij de receptie en realiseerde zich dat hij in zijn verwarring vergeten was om de vrouw te danken.
“Kan ik nog heel even mevrouw de onderzoeksrechter spreken aub meneer ?”
De man achter de balie grinnikte en keek de oude man aan.
“Hier is geen vrouwelijke onderzoeksrechter, brave man, en de drie ginder werkzame bedienden zijn allen mannen. Ik zal u dus niet kunnen helpen.”
Als een schicht zag de oude man een nogal jonge blonde vrouw geruisloos door de gang stappen waarop ze zonder ook maar een deur te openen in het niets verdween.
