Toen de vierentwintigste aanrander recht kroop en zijn broek optrok kwam een zijner kompanen lachend op het nog steeds op de bosgrond vastgehouden twaalfjarig meisje af. Langzaam trok hij een lang mes, knielde naast het kind neer en begon grinnikend tergend langzaam haar keeltje door te snijden. Meer dan wat gerochel kwam niet uit haar mondje. De jongeren keken geamuseerd toe en genoten van haar doodstrijd die nu nog zo’n vier minuten zou duren. Maar zolang was haar niet meer gegund. Een der jongens kwam met een plastieken fles bij hun slachtoffer staan en ledigde de inhoud op het licht spartelend meisje. De benzine begon te verdampen en terwijl hij snel een paar passen achteruit deed gooide hij een brandende lucifer op haar lichaampje, een bekende strijdkreet roepende, die door zijn vrienden onmiddellijk werd overgenomen. 

Hun gejuich verstomde toen ze merkten dat er zo’n tiental meter verder eensklaps een vrouw stond. Ze was in een tot op de grond reikend zwart kleed gehuld en haar al even zwarte lange haren reikten tot op haar rug. Ze was volwassen maar de gefrustreerde jongeren namen daar geen aanstoot aan. ’t Moeten per slot niet altijd tienermeisjes zijn. De dader met het met bloed besmeurd mes nog in de hand stapte op de vrouw toe. Tot zijn verbazing bewoog die niet en toonde niet eens enig teken van angst. Hij stond nu juist voor haar en duwde snel en krachtig zijn scherp wapen in de richting van haar buik. Met een onderdrukte gil duwde hij dóór het blijkbaar niet materisch lichaam en viel voorover op de grond, wat zijn vrienden blijkbaar leuk vonden.

De vrouw sprak geen woord en strekte haar rechter arm.

Op onverklaarde wijze vatte haar nu recht gekropen aanvaller ineens vuur en brandde als een toorts. De jongeren deden verschrikt snel enige stappen achteruit. Zonder enige verklaarbare aanwijzing was de vreemde vrouw ineens verdwenen. De in brand staande jongeling was nu door de knieën gezakt en kantelde langzaam op zijn zij. De groep aanranders waren nu nog wat verder achteruit gegaan en merkten pas te laat dat die vreemde vrouw nu vlak achter hen stond, haar beide armen gestrekt. De jongeren stonden als aan de grond genageld en waren voor de vrouw een makkelijke prooi. Nog voor ook maar één van hen een voet kon verzetten stonden ze allen luid gillend en dansend in lichter laaie. De vrouw keek uitdrukkingsloos toe. De ene na de andere viel stuiptrekkend op de grond en na amper één minuut was hun gegil uitgestorven. Hun dode lichamen lagen nog te smeulen en te roken.

Het nu onsterfelijk meisje was uit haar lichaam getreden en kwam langzaam op de vrouw toe. Die gaf haar zacht een hand en samen verlieten ze de plaats.

Toen beiden weg waren verschenen kleine donkere mannen, elk met een korte zwarte drietand gewapend.

Ze lachten.

Een zowat geflipte zielepoot wou de beruchtste jager van het ganse land worden. Op een dag kwam hij op het idee om op beren te jagen en vroeg zijn cafékennissen om raad. Deze kenden hem en wilden hem ietwat voor de gek houden. Ze vertelden hem dat er in de Ardennen nog vaak bruine beren gesignaleerd worden en dat die daar in grotten leven. 

"Je gaat gewoon met jouw geweer in aanslag zo’n tien meter voor de ingang van zo’n hol zitten en alles wat je moet doen is wachten tot de beer naar buiten komt. En dan schiet je.”

Dat vond hij een geweldig idee. Hij vertrok met zijn wagen zuidwaarts en reed ginds een verlaten bos in, op zoek naar een grot. Na enige tijd rondgetoerd te hebben had hij er een gevonden. Hij stapte uit, nam een stoeltje in de ene hand en omklemde met zijn andere hand stevig zijn jachtgeweer.

Op een tiental meter van het hol nam hij op zijn klein klapstoeltje plaats en hield zijn wapen schietensklaar.

Na korte tijd hoorde hij geluid uit de opening komen …. steeds maar luider en luider …. Hij grinnikte en had reeds binnenpret bij de gedachte dat hij in de krant zou komen.                

Nog héél eventjes geduld …. ….

’s Anderendaags stond op de voorpagina van meerdere kranten te lezen :

Zwakzinnige zat op een stoeltje op korte afstand van de uitgang van een tunnel. Toen de trein aan volle snelheid eruit kwam gereden schoot de man op de lokomotief. Het was helaas niet mogelijk het gevaarte te doen stoppen en de onverlaat werd aangereden. Eén hand, een voet een lege schedel en een stuk van de romp werden teruggevonden.

Over de reden van zijn daad tast het gerecht in het duister.”

Twee politiemensen begeleidden de veroordeelde vrouw uit de zaal.  Ze weende stil en kon vanwege haar handboeien niet eens een zakdoekje nemen. Vanuit het publiek keek haar man met lede ogen machteloos toe. Hij wist dat ze onschuldig was maar met zijn getuigenis werd geen rekening gehouden. Die paste niet in het kraam van de gebeurtenissen. Hun zesjarig dochtertje keek niet-begrijpend naar haar moeder die werd weggevoerd. Het kind begreep er niets van. Haar mama had toch niets misdaan …. Maar ook daar werd geen rekening mee gehouden. Men had een veroordeling en daarmee basta. En in staten zoals Fascististhan was zulks voldoende. Ook daarmee basta.

Na sluitingsuur stapte de betrokken rechter met stevige tred door de Zaal der Verloren Passen. Glimlachend hoorde hij elk zijner stappen weergalmen. Het enige wat hem stoorde was een man die hem met vurige donkere ogen onbeweeglijk leek aan te staren. Wat bezielde die ? Maar dit deel van het gebouw was voor het publiek toegankelijk en die man verstoorde de openbare orde niet. Hij versnelde ietwat zijn passen en ging op het einde van de grote zaal een gang in, richting voorbehouden parking.

Opeens schrok hij. Ietwat verder stond nog steeds onbeweeglijk diezelfde man, zijn handen in de zakken van zijn zwarte mantel.

Zijn kort gitzwart op een punt eindigend baardje leek te glanzen in de nochtans schaarse verlichting. Statig had hij in het midden van de gang plaats genomen. Het leek of hij zachtjes grijnsde. 

Toen de veroordeelde vrouw bij het binnen komen van de gevangenis bij de direkteur werd geleid fronste die zijn zware wenkbrauwen. “Waarom bent u hier eigenlijk mevrouw ?” De tot vele jaren veroordeelde zei niets. Wat had ze trouwens kunnen zeggen ? “Ik ontving een uurtje geleden een dokument waarin vermeld staat dat u vrij gesproken bent.” Hij keek de twee begeleiders aan die niet beter wisten dan naar de grond te kijken. Per slot voerden zij alleen maar een bevel uit. ”We zullen u vannacht hier houden en in principe kan u morgen tegen de middag naar huis gaan. Kan iemand u komen halen ?”

Toen ’s anderendaags het schoonmaakpersoneel van het gerechtsgebouw de gang naar de parking begon te schuren               vonden zij op het einde een hoopje nog licht rokende as.

Nooit heeft men geweten waar dat vandaan kwam.

De zware automobiel reed aan gematigde snelheid over de weg. In het voertuig zaten vier mannen van hooguit zo’n dertig jaar en spraken geen woord. De twee op de achterbank troffen de laatste voorbereidingen aan vier explosieven die over hooguit drie kwartuur in een deze avond met feestvierende mensen gevulde zaal tot ontploffing zouden gebracht worden. Vier snelvuurgeweren werden een laatste maal nagekeken. Acht handgranaten werden onder de inzittenden verdeeld. Alle snelheidsbeperkingen en verkeersreglementeringen werden uiterst strikt gerespekteerd en langzaam reden ze voorbij twee politieagenten die als bij toeval snel het hoofd afwendden.

Het was nu helemaal donker en toen ze het park in reden kwamen ze in een dikke mist terecht. Het voertuig reed nu uiterst langzaam en voorzichtig. De zichtbaarheid was tot minder dan één meter herleid. De muziek die tot nu toe de wagen had gevuld stopte abrupt en de radio viel uit. Zowat tegelijkertijd doofden ook de autolichten en de bestuurder reed nu noodgedwongen stapvoets in eerste versnelling. Hij gromde en formuleerde in een niet plaatselijke taal enkele krachtige vloeken.

Ineens viel de motor uit en een doodse stilte vulde de ruimte. De chauffeur duwde op de rem maar de wagen reed traagjes verder. Hij probeerde zijn raam te openen maar kreeg er niet de minste beweging in. Een begin van paniek maakte zich van de mannen meester en brutaal poogden ze hun deur te openen. Vruchteloos. Alles rondom was pikdonker en niet het minste geluid   was hoorbaar. Opgesloten in hun voertuig konden ze niet anders dan angstig afwachten op wat zou komen.

Toen ’s ochtends vroeg de mist optrok was en de zon boven de bomen kwam kijken was er in gans het park geen auto meer te zien.

In de loop van de namiddag kwam de civiele bescherming met een takelwagen een zware wagen uit de donkere diepte van de   vijver boven halen. De vier afschuwelijk toegetakelde inzittenden vertoonden over hun ganse lichaam sporen van kokende olie.

Een in een lange zwarte mantel en dito hoed geklede man keek van op afstand toe en knikte bijna onmerkbaar met het hoofd.

Het schip lag stil op enige tientallen zeemijlen van de kust te dobberen. Met tussenpozen van vier minuten gooide het een bom        af die op een vooraf bepaalde diepte ontploft. En op die diepte zwemmen vissen van een welbepaalde begeerde soort.

Na elke explosie kwamen dode en zwaar gekwetste vissen bovendrijven en werden uit het water geschept. Geld lonkte.

Zonder voorafgaand signaal of enige merkbaar teken bleven eensklaps van de laatste vier dieptebommen de ontploffing uit.          Op het schip begreep men er niks van.

Opeens kwamen met grote snelheid de vier bommen uit het water tevoorschijn en vielen met een harde slag op het dek neer. Alvorens de bemanning van hun verbazing kon bekomen ontploften ze alle vier. Binnen de minuut was het schip met inbegrip van      de bemanning inclusief de kapitein naar de kabeljauwkelder.

Enkele tientallen meter onder de waterspiegel zwom een grinnikende Neptunus.

"Denken die zielepoten nu echt dat wij hier beneden geen basket kunnen spelen, de idioten ?” morde hij.

Marieke"s kerstmis

Ze glunderde.
Voor haar tachtigste verjaardag had ze van haar
achterkleindochtje een wenskaart en een aankoopbon
in het warenhuis in de buurt ten gelde te maken
gekregen. Het kind had haar dus niet vergeten.

Haastig trok ze haar versleten mantel over haar
schort en deed haar te grote schoenen aan haar
aan voetjes. Het had wat gesneeuwd en de straat
zou wel glad liggen.

Ee uurtje of zowat later kwam ze in haar klein
schamel huisje en haalde een grote smakelijke
biefstuk uit haar oude boodschappentas. Het was
sinds de dood van haar man veertien geleden dat
ze nog vlees gegeten had. Dat was voor haar immers
veel te duur. Zachtjes kwamen twee tranen in haar
oude ogen toen ze naar het geopend pak dat voor
haar op de keukentafel lag keek en dankte in gedachten
de milde schenkster die dit mogelijk maakte.

Ze voelde een tikkeltje wroeging dat ze die
delikatesse niet voor kerstavond kon bewaren,
maar Marieke kon zich geen koelkast veroorloven.

Bij het licht van een kaars at ze haar maaltijd :
lekker vlees en een hap oud brood.

Die avond ging ze voor het eerst in lange jaren
met een rustig gemoed én een gevulde maag slapen.

Het was kerstavond. Marie lag in haar dun en te
groot slaapkleed op haar bed. Boven de dunne en
zowat afgedankte dekens. Ze lag er vreedzaam.
Haar gelaat had een perkamentachtige kleur en ze
had haar voeten bloot.

Op de keukentafel lag een brief die ze die ochtend
van 't een of ander ministerie had ontvangen :

Mevrouw, via uw klantenkaart bij het warenhuis
waar u reeds tweemaal enige boodschappen deed
noteerden we dat u er onlangs een grote en dure
biefstuk kocht.
Gezien uw inkomen kan u zich dit niet veroorloven.
Wij gaan er dus vanuit dat u benevens uw uiterst
minimum inkomen een nevenberoep uitoefent en zulllen
uw pensioen halveren.
Dit zal gebeuren met een terugvordering a rato van
vijftig procent van de u overgemaakte gelden en
dit over de laatste drie voorbije jaren, uiteraard
vermeerderd met intresten en kosten.
U krijgt eerstdaags de rekening en u zal binnen de
acht dagen dit bedrag dienen te betalen.
Zoniet zal een gerechtsdeurwaarder uw inboedel in
beslag komen nemen.
Hoogachtend.

Op haar nachtkastje stond een leeg potje gif en
een half glas leidingwater.

Vermoedelijk zal aan de hand van haar klantenkaart
worden nagegaan of ze zich dat produkt wel had
kunnen veroorloven.

De Schande van Vlaanderen.

Het is koud. Nou, wat dacht je ?
Daar is het dan ook winter voor.

De dagen gaan open en toe zoals de voorbroek
van een pater die teveel trappist gedronken heeft,
en de donkere wolken beletten reeds dagen de zon
om ook maar één straaltje warmte door te laten.

In een klein, duister rijhuisje in Gent
zit een arme man in een doorgezakte zetel,
gehuld in twee dingen die ooit dekens zijn geweest,
in een vruchteloze poging om zijn oude knoken
toch maar enigszins te kunnen verwarmen.

De kleine, roestige stoof staat leeg en koud,
waarschijnlijk hopend op betere tijden.

Aan het lage lang geleden eens wit geschilderd
plafonnetje hangt aan een dunne elektrische draad een
gloeilamp die spaarzaam een beetje licht verspreidt.

Tja, véél licht heeft de oude man ook niet nodig.

Benevens een ingezakt koertje met een piepklein wc-hokje
dat ooit nog door de dappere soldaten van
de Duitse keizer Wilhelm de Tweede werd gebruikt,
is deze plaats de enige ruimte die zich onder het
als slaapkamer dienstdoend zolderkamertje bevindt.

Het is kerstavond.

Buiten klinken voor de man niet te begrijpen stemgeluiden,
afkomstig van buren die zich met de wagen naar een restaurant begeven.
Autoportieren slaan dicht, een motor slaat aan,
een duur voertuig rijdt weg.

Binnen in het huisje is er ook een geluid.
Een geblutste wekker, vele jaren geleden zwart van kleur geweest,
zegt eentonig

tik .... tak ....
tik .... tak ....

De bejaarde man staart bewegingsloos voor zich uit.
Zijn vochtige adem, die als een wolkje fijne mist van
tussen zijn bleke lippen komt,
is het enige dat erop wijst dat hij leeft.

Nou ja, leeft ....

De man heeft zin in koffie. Goeie, warme koffie.
En als het even zou kunnen, met een stukje chokolade erbij.
Maar ja, het vuur brandt niet en, trouwens,
het pakje koffie is toch op.

En chokolade,dat is iets voor als zijn OCMW-dossier
ooit eens in orde komt.

Ge weet nooit.
Hoop doet leven .... zegt men.

Als ge  maar op de goeien stemt .... natuurlijk ....
Als ge maar de juiste politieke lidkaart hebt.

Of als ge maar illegaal zijt ....

Maar de arme man heeft geen geld om een
politieke lidkaart te kopen ....
En zonder politieke lidkaart raakt zijn dossier niet in orde ....

Het is koud. Nou ja, wat dacht je ?
Daar is het dan ook winter voor.

Maar daar heeft de arme, oude man geen last meer van.

Hij is uit de zorgen !
Hij is verhuisd !

Hij woont nu dáár waar de staart van de radijs begint.
Niet meer gehuld in zijn oude versleten dekens, neen.
Hij kreeg van de overheid een mooie, nieuwe plastieken zak,
groot genoeg om hem hélemaal in te steken!

En dát nog vóór de verkiezingen !

En zónder politieke lidkaart.                 

“Orders uitvoeren ! En geen ‘jamaar’ ! Begrepen luitenant ? Ingerukt !”                                                              “Tot uw orders kolonel.” luidde het antwoord stil.

Met een zwaar gemoed stapte de officier naar het kwartier zijner soldaten en onderofficieren.                             Het ‘Dorp zonder Naam’ moest door zijn parachutisten ‘veroverd’ worden en volledig worden uitgeroeid. De kolonel wou geen overlevenden.

Het bevel werd door de manschappen op luid gejuich onthaald.

Ze wisten wat ze zouden mogen doen en verheugden zich daar al op. Tegen het vallen van de nacht diende alles en iedereen afgeslacht en dat betekende veel plezier en geen getuigen.

De luitenant voelde zich bij het horen van hun vreugdekreten misselijk worden. Was dat die ‘propere oorlog’ die men hem beloofd had ? Walgelijk. Hij verwijderde zich en legde zich te rusten. De dag van morgen zou verschrikkelijk worden.

De zon kwam langzaam aan de einder tevoorschijn.                                                                                              “Waar is de luitenant, verdomme ?” brieste de kolonel toen hij bij het appel zijn ondergeschikte niet kon ontwaren.

“Die ligt op de ziekenafdeling met meer dan 41 graden koorts kolonel !” riep een in de houding springende sergeant luid.

“Grrrrrr …. ’t Is altijd iets met hem. Ik zal meegaan en zelf het bevel voeren. Allen in het vliegtuig !! ” In een minimum van tijd bevonden de enthousiaste militairen zich in het toestel en werd het bevel tot opstijgen gegeven.

Na zo’n half uurtje vliegen kwam het dorpje in zicht. De wapens werden nog een laatste keer nagekeken en sommigen grinnikten bij de gedachte van wat ze straks allemaal zouden mogen doen. De sfeer was goed. Toen het groene licht begon te branden stonden ze recht en gingen in een lange rij in de richting van de open deur staan. Na een kort bevel sprongen ze een na een snel uit het vliegtuig, de kolonel als laatste.

Toen alle valschermen open waren en de aanvallers door het gesloten wolkendek zakten openden op de begane grond geheel onverwacht een groot aantal zware mitrailleuses het vuur. De paniek bij de parachutisten was groot en hun gegil overstemde de motoren van het zich traag verwijderende vliegtuig. Zonder enige uitzondering waren ze allen door zware kogels doorzeefd nog voor ze op de grond landden. Als laatste kwam de bevelvoerder van deze aktie beneden. Zijn linkerbeen was onder de knie geheel in flarden en zijn buik was één grote open wonde. De harde smak waarmee hij op een bajonet terecht kwam was het laatste wat hij voelde.

De mooie glimlach van een verpleegster was het eerste wat de luitenant bij zijn ontwaken in het ziekbed te zien kreeg.

Onrustig draaide hij zich op zijn linkerzij. Hij slaagde er maar niet in om de slaap te vatten. Het zweet liep in straaltjes van zijn blote rug en maakte de lakens nat. Voor de zoveelste keer keek hij naar de klokradio maar zag de tijd maar niet vooruit gaan.   Boos draaide hij zich nog maar eens om en verwenste een tv-uitzending die op een buitenlandse zender vanavond uitgezonden was geworden. Ondertiteld natuurlijk, want een andere taal dan diegene die in zijn land toegelaten was, was hij niet machtig. Maar dat was voor hem dan ook niet nodig. De rest van de wereld moest maar zien dat ze zijn taal begrepen. Zijn grenzen waren voor hem het einde van wat hij de ‘beschaafde wereld’ noemde. Het overige was voor hem en zijn vazallen oorlogsterrein.

Hoe durfden zo’n bende pacifisten op televisie de waarheid verkondigen. En wat nog meer was : hoe durfde die zender dat dan nog uitzenden ook.

Er was voor zijn ‘veiligheidsdiensten’, de officiële benaming van zijn eigen terreurorganisaties, dus weer werk aan de winkel. Wederom moesten enkele tientallen studenten verdwijnen en diende de orde in dat desbetreffende land hersteld te worden. Per slot was het de wapenindustrie die hem en zijn vrienden rijkelijk gespijsd in het zadel hield.

Wat dachten die onnozelaars wel ? Dat ze hém, de grote diktator, ongestraft konden tegenwerken ?

Werd hij niet door de machtigste misdaadorganisatie ter wereld onbeperkt beschermd ?

De zon vulde met haar stralen de gehele open lucht.

De grote diktator stond, omgeven door twaalf tot de tanden bewapende huurmoordenaars, hier ‘lijfwachten’ genoemd, rechtop in de  open paradelimousine en genoot met volle teugen van de door op vooraf bepaalde plaatsen neergedropte gillende ‘bewonderaarsters’.

Een student die de show met lede ogen aanschouwde en mijmerend aan de vele dagelijks stervende onschuldige burgers dacht had geen acht op een geweer dat zo’n tachtigtal meter verder in een ietwat hoger gelegen parkje achter het publiek scrupuleus op zijn hoofd gericht was.

De presidentiële wagen naderde langzaam en gleed rustig tussen de twee rijen luidruchtige toeschouwers.

De schutter had de vinger zenuwachtig op de trekker.

In zijn vuurlijn stond de student en die zag een oud vrouwtje moeizaam van een bank rechtkomen.

Stuntelig gleed haar tasje uit haar handen en viel op de grond. Niemand nam er aanstoot van.

De student ging naar het oudje.

De president passeerde.

De jongen bukte zich om, onder de blijde blik van het oude grijze vrouwtje, haar tasje op te rapen.

De huurmoordenaar drukte af.

De kogel vertrok.

Op dat moment kwam de limousine langs gereden.

Het projektiel vloog met een licht sissend geluid over het hoofd van de onverwacht knielende jongen ….

 …. en plantte zich net onder de schedel van het traag passerende staatshoofd.

Een donker personage grinnikte alvorens in het niets te verdwijnen.

De wind loeide door de bomen. 

Ja, ik weet ook wel dat dit een cliché is, maar je kan nu eenmaal de wind niet beletten om door de bomen te waaien. Deze zich verplaatsende lucht is nu eenmaal hun basisvoeding.

Een grote dikke ‘voiture’ reed aan hoge snelheid op het smalle baantje dat, enkel door de maan ietwat zuinig verlicht, naar de woning van de bestuurder leidde. De dikke man neuriede een liedje en voelde zich goedgezind. Hij had een leuke avond gehad en dacht vrolijk aan de kinderen met dewelke hij zich in zijn selekte elitaire club zonet had geamuseerd. Onder hoge politieke bescherming natuurlijk, en op financieel verheven niveau.

De motor zoemde op hoge toeren bij het berijden van de nogal smalle maar ietwat bochtige betonnen weg. Hoe het gebeurde zal niemand ooit weten. Lag er lichtjes aangevroren mist op de baan ? Of was het te wijten aan een rukwind ? Maar de zware limousine vergat de bocht te nemen en knalde tegen een uit de kluiten gewassen nogal gespierde boom. De klap was hevig.

De luchtzak plofte open en duwde de autobestuurder brutaal in zijn zetel. De zak bekommerde zich niet om diens bril en onmiddellijk drongen de glassplinters in zijn ogen. Zijn luide gil en het daaropvolgend gekerm waren in deze storm amper hoorbaar. Zijn rechterarm voelde gebroken aan en zijn riem was niet los te krijgen. Hij zag trouwens zo goed als niets meer.

Zijn gekerm veranderde nu in gekreun en een klein beetje maanlicht was het enige wat hij nog kon zien. Bloed vloeide traagjes van zijn gezwollen kaken en besmeurden zijn duur hemd. Hij besefte dat niemand hem kon horen en wachtte machteloos zijn lot af.

Onzichtbaar bewogen vier donkere figuren zich rond de plaats van gebeuren. Wat ze tegen mekaar zegden zullen we nooit weten, maar een feit was dat ze pret hadden. En zo gingen de nachtelijke uren voorbij, één na één. Toen de regenwolken uiteindelijk weg zweefden om plaats voor de dageraad te maken vonden de figuren het stilaan welletjes. Eén van hen trok de linkervoordeur van de wagen open en ruw sleurden ze de man uit zijn luxueus maar zowat tot schroot herleid voertuig. De nog niet overledene begon te beseffen wat er gebeurde en begon stilletjes te smeken. Maar met de vier figuren viel niet te praten. Bijzonder ruw sleurden ze hem recht en lachten van plezier. De kinderbeul zonk op de knieën maar werd terstond recht getrokken. Hij weende en voelde berouw voor alle smeerlapperij die hij tijdens zijn leven had uitgehaald. Maar tevergeefs. Berouw komt immers na de zonde en medeleven kenden ze niet. Vier zwarte zwepen deden waarvoor ze dienden. Om te beginnen.

Ik denk zo dat jullie wel zullen weten wat hem te wachten stond.

En ja, de weg was lang en verschrikkelijk, maar wél rechtvaardig. Hij zou nooit meer terugkomen noch het ooit kunnen voortvertellen.

Daarom vertel ik het hier, genietend van de gedachte van wat komen zou.

Ik wist dat hij achter mij stond. Zo een goeie twee meter twintig

groot, gans in het zwart gekleed, van kop tot teen, en schouders

om ‘U’ tegen te zeggen. Eén van de twaalf gevaarlijkste geesten

ter wereld. Hij raakte me aan, zo goed als onvoelbaar. Ik wist

dat hij mijn lumbago zou betasten. Die was enkele jaren geleden

vanwege een aanslag op mijn leven onherroepelijk beschadigd.

Olie op de trap. Sindsdien ben ik kreupel. En als toetje werd ik

door het gerecht verplicht om de bijna-moordenares maandelijks

geld over te maken. Aardse “Rechtvaardigheid” waarschijnlijk.

Het was stil in mijn woning. Werkelijk niets was te horen.

Buiten zwegen zelfs de vogeltjes, waarschijnlijk vanwege de

onzichtbare aanwezigheid van iemand die hen niet eens één

pluim zou krenken. Zelfs de wind was gaan liggen.

Gans mijn lichaam ontspande zich. Een warme gloed ging door

mijn onderrug en was voelbaar over gans mijn ruggegraat.

Ware het mogelijk geweest ik had zo kunnen overgaan, naar

het Rijk der Geesten. Maar mijn tijd was nog niet gekomen.

Dan begreep ik dat vanwege de contactname van die Geest

mij getoond werd dat heel binnenkort bij enkele anderen hun

levensduur ingekort zou worden. Vier veroordeelden zullen

de eindejaarsfeesten niet meer meemaken.

Is er op aarde bitter weinig of geen rechtvaardigheid, in het

hiernamaals is er des te meer. Hemelse gedachte.

Arriba la Muerte !

“Bek dicht, ouwe !” snauwde de gerechtsdeurwaarder grinnikend vanonder zijn duur regenscherm met een dik lederen handvat.

De grijsaard smeekte om de ingekaderde foto, de enige die hem van zijn vele jaren geleden gestorven echtgenote nog restte, niet in de kontainer te gooien.

“Alles staat opgeschreven en alles gaat dan ook de bak ik. Zo wil de wet het. Had je jouw rekeningen maar op tijd moeten betalen.”

De oude man zweeg. Als weerloze kleine man besefte hij dat zijn rechten nogal beperkt zijn en een advokaat kon hij zich helaas niet veroorloven.

Met luid gekraak kwam nu ook zijn enig nog overgebleven nachtkastje in stukken en brokken in de kontainer terecht.

Twee tranen gleden langzaam van zijn verweerde kaken en vielen op zijn reeds kletsnat tot op de draad versleten te klein vestje.

Met smekende blik keek de ouderling vruchteloos de snel naar de andere kant kijkende hartloze man aan.

Toen de bak zowat halfvol was reed de vrachtwagen weg, en met betraande ogen keek de oude man zijn aangeslagen en zowat kapot geslagen inboedel – of wat er nog van overgebleven was – achterna. Zware regendruppels waren nu nog de enige toeschouwers. Traag ging de man met hangende schouders zijn nu helemaal leeg huurhuisje terug binnen en ging in de keuken zacht kreunend en wenend op de grond zitten, zijn door ouderdom gebogen rug tegen een muur. Beelden van zijn overleden echtgenote begonnen voor zijn ogen te schemeren. Ze keek hem bezorgd aan. Het laatste wat hij zag was haar immer zachte glimlach. Toen wenkte ze hem. Alles werd zwart.

De aanslager reed zijn duur voertuig op zijn oprit en stopte voor zijn gepantserde voleiken voordeur. Haastig opende hij de koffer van zijn zware wagen en nam het oude ingekaderde en met een glasplaat beschermde portret dat hij snel en ongemerkt uit de kontainer had weten te redden. De kader was zeker antiek en zou in zijn salon goed ogen. Op een kleine bonus had hij toch wel recht zeker.

Met de kader in beide handen ging hij de naar de voordeur leidende trap op. Met snelle pas, want het begon nu nog harder pijpestelen te regenen. In zijn haast om met zijn verovering uit de neerpletsende regen te kunnen gaan dacht hij niet aan zijn dure marmeren ingangtrap die bij nat weer verdomd héél glad is.

Hij gleed uit en in een reactie tegen de val stak hij instinktmatig de kader voor zich uit. Die kwam op de harde treden terecht. Het glas brak. Een vlijmscherp stuk glas stak uit de kader.

De man kon zijn val niet meer ongedaan maken en viel met een harde smak met volle borst op het gebroken glas.

Het laatste wat hij nog zag was een wazig beeld van een jonge vrouw die goedkeurend glimlachte.

“Staat u me toe alstublief, meneer de voorzitter ?” vroeg de oude man bedeesd.

“Neen meneer !” klonk het hard “Mensen die dat zo beleefd vragen menen dat niet. U doet dat om met mij te spotten. Trouwens, kent ge uw rechten ?”

De geschrokken ouderling kleurde en meer dan wat stuntelig gekras kon hij niet door zijn keel krijgen.

“Vergeet ze trouwens maar. Ik ben hier de baas.” klonk het.

“Ja meneer.” kreeg de man dan toch stilletjes over de lippen.

“Kent ge trouwens artikel 9774ab86quater van ons geacht wetboek ? Neen ? Is niet nodig zeker ? Waar haal jij dan het lef vandaan om hier zonder advokaat te verschijnen ? Dat is een belediging voor de rechtbank en smaad aan de magistratuur ! Weet je dat wel ? Dat kan je makkelijk zes maanden cel kosten.”

De niet al te grote grijsaard leek nog kleiner te worden en liet zijn hoofd hangen om niet in die duivelse ogen te moeten kijken. De voor de tegenpartij aanwezige raadsman grinnikte. Hij behoorde tot de beste soort advokaten die er zijn : hij kende de rechter. Hij wist bijgevolg wat het scenario nog te bieden had.

Achter de niet al te vriendelijke persoon die achter de verhoogde toonbank zetelde verscheen vaag een grote zwarte schim. Het leek of die figuur zachtjes glimlachte.

Het werd stil in de zaal.

De rechter zweeg en zijn gelaat kreeg een vuurrode kleur. Zijn mond opende zich en er verscheen een grote gezwollen tong. De ogen puilden uit en hij greep naar zijn keel. Enkele tellen maar. Toen zakte hij voorover en lag met zijn bovenlichaam roerloos op de toonbank waar zijn hoofd met een luide holle klap op terecht gekomen was.

De grote donkere schim loste traagjes op in het niets. Een stil gegrinnik werd even hoorbaar en stierf langzaam uit.

Het vonnis was geveld. En uitgevoerd.

Toen ze zich in bed omdraaide klonk er gekreun gevolgd door een diep puffend geluid dat haar mondholte van tussen haar vergeelde valse tanden verliet. Hij werd nog maar eens wakker en probeerde tevergeefs de slaap terug te pakken te krijgen. Haar licht krakend lichaam deed meer denken aan een zware rubberen pop van een bekend merk dat niets aan de verbeelding over laat en was een terminale uitdaging voor elke vorm van libido.

Op haar zij liggend raakte haar navel de matras en haar twee ooit borsten genoemde overjaarse reeds ietwat licht beschimmelde melkzakken overlapten mekaar. Haar uitgedroogde frigide schoot hunkerde, zoals reeds vele voorbije jaren, naar niets meer.         Alleen haar buikholte werd geneugtes niet ontzegd zodat de overvloeden aan eten en drinken haar karkas stilaan meer en meer een gezwollen vorm hadden doen aannemen dat nu al aan een versleten zich moeizaam voortslepend nijlpaard deed denken. 

De meest galante manier om haar achterwerk bij benadering te beschrijven is : “Pak twee stoelen en zet u.” 

Tja, ik denk dat er mannen zijn die al voor minder homo werden. 

Elke vergelijking van welke aard ook is uiteraard geheel toevallig. 

Trouwens, ze is ondertussen van de trap gevallen.

Plons ! ! Druipnat en ietwat verdwaasd probeerde ze uit de vijver

te geraken. Na een aantal glibberige pogingen kreeg ze uiteindelijk

dan toch voet op de bodem en waggelde ze traagjes richting oever.

Ze was niet al te groot van gestalte en er kwam heel wat gewip aan

te pas alvorens ze het gedeelte onder haar onderrug op de oeverkant

kon neerplaatsen. Welke stuntelige manestraalbestuurder had juist

vandaag die manestraal te kort gemaakt ?

Grrr … grolde ze, en liet haar mooie witglanzende tandjes zien.

Tja …. ….. elk elfje is nu eenmaal een schoonheid in ’t klein.

Ze schudde heftig het vijverwater van haar kleine vleugeltjes, wrong

haar hagelwitte kousjes uit en zette zich even op een uit de kluiten

gewassen paddenstoel neer.

De maan keek naar beneden en grinnikte bij het zien van de niet

echt gelukte landing van het elfje.

Moedig stond ze recht en richtte zich naar daar van waar het

geroep kwam. Het was een kinderstemmetje dat haar te hulp riep.

Resoluut stapten haar ietwat magere beentjes links-rechts en langs

de veldwegels ging ze verder. Beetje bij beetje nam haar fijn gehoor

het jammerende meisje waar. Wat ze zei kon ze niet begrijpen, maar

dat het kleine meisje hulp nodig had was duidelijk.

Het elfje luisterde fijntjes en oriënteerde zich zo goed zo kwaad als

ze kon, want de wind floot nogal sterk in haar oortjes.

Eindelijk  bereikte ze een klein huisje en zag een bewegend licht op een kamer

op de eerste en enige verdieping.

Ze zette zich zachtjes op de  vensterbank en keek de kinderkamer binnen.

Een meisje zat met opengesperde oogjes in haar bed, haar rug tegen het hoofdeinde.

Vóór het voeteinde stand een televisietoestel en speelde luid een kinderfilm, voor

zover het elfje kon zien met spoken en draken.  Het meisje zat onophoudelijk te gillen,

deels van pret, deels van schrik, en bij elke gebrul dat de draak maakte trok ze haar

deken over haar hoofdje en gilde om hulp.

Het elfje kon er niet mee lachen en ineens gaf ze een luide gil.

Nu werd het meisje écht

bang en kroop angstig helemaal onder haa  dekens.

Haar gegil overtrof zelfs dat van het boze elfje. Die zette haar toverstok in werking

en het slaapkamertje baadde in een veelkleurig geheimzinnig licht en dito figuren.

Voetstappen kwamen  langs de krakende trap omhoog en een vrouwenstem riep

ongerust wat er scheelde.

Het elfde grijnsde en liet zich zachtjes tot op de grond zakken.

Ze nam een aanloop en sprong op de eerste de beste manestraal die ze passeerde.

Ze keek nog even om en zag dat ik het kamertje het televisietoestel uitgezet was

en het meisje snikkend in de armen van haar moeder lag.

“Die zal me nu wel met rust laten.” gromde het elfje.

Maar opeens schoof een wolk voor de maan en de straal werd onderbroken.

Het elfje gaf een gil en met een plons viel ze in de vijver waar ze voorheen reeds

in terecht gekomen was.

Het spijt me hoor, maar wat het elfje nu boos riep durf ik hier  niet schrijven.

Ook elfen worden gecensureerd.

Het in de zon glanzende zwarte paard stapte traagjes door de spaanse velden. Labradores (landarbeiders) keken even op. Het was zeker weer een hidalgo (hijo de algo – zoon(tje) van ‘iets’) die, van op zijn paard op de landslaven neerkijkend, zijn ronde deed.

Eén der arme sukkelaars durfde zijn met water gevulde aarden kruik te nemen en nam een paar slokken. Van de ruiter kwam echter geen reaktie. Misschien deed hij alsof hij niets gezien had. Zou raar zijn, maar dat kon. Zijn zweep hing slap aan zijn zadelknop. Langzaam bewoog het paard zich verder en verwijderde zich, stap na stap. De zon brandde hevig, maar dat was geen reden om even met hun zware arbeid op te houden, en beetje na beetje verdween de figuur in de verre velden.

De avond viel toen het zwarte paard het ouderlijk erf op reed. De ruiter was scheef in zijn zadel gezakt en zijn gezwollen aangezicht met twee uitpuilende ogen had een knalrode kleur. Te veel lekkere wijn had hem zowat verdoofd en een beentje van een lekker konijnebilletje was in zijn strot blijven steken. Hij was gestikt en had zijn vet lichaam reeds verlaten.

Zo zie je maar dat zelfs de beste wijn te veel kan zijn.

Een scherpe bliksem doorkliefde met enorme snelheid de lucht.

Amper één sekonde later volgde een intens harde donderknal.

Hier en daar trilden enkele dakpannen en massa’s reuzegrote

regendruppels vulden ineens de plots heldonker geworden lucht.

Krakend volgde de ene bliksemslag de andere op en aan de nu

zopas gevormde waterplassen zag je dat het aardoppervlak

lichtjes schudde.

Zonder enige merkbare reden doofde de straatverlichting en

hulde de ganse omgeving in een lugubere duisternis. Met een

beetje verbeelding kon je hier en daar de duistere figuur van een

duivel ontwaren die, grinnikend op zoek naar buit, hier en daar

een woning binnenging.

Luid gegil overstemde het door het onweer gemaakte lawaai en

liet intens scherp een op menselijke stemmen lijkend gehuil horen.

Vreselijk zeg ! En ik probeer nu net een uil te vangen en draai me

in de grote zetel om me uitgestrekt op een andere zij te keren.

Mocht dat menselijkerwijze mogelijk zijn ik sprong horizontaal

een meter hoog. Voor het raam van mijn op het gelijkvloers

gelegen salon stond een duivel, grinnikend en in de rechterhand

een kleine drietand op en neer bewegend. Hij lachte en tussen

zijn geopende donkere lippen kwamen over de ganse breedte

afschuwelijke zwarte misvormde gedeeltelijk met schuim

bedekte tanden zichtbaar. Uit beide grote spitse oren kwam

hete damp en een klein scherp bokkebaardje sierde zijn kin.

Toen verloor ik het bewustzijn.

Ik opende mijn ogen op een dunne kleine streep. Ze verder

openen was niet mogelijk want een felle zon verblindde me.

Ondanks mijn goede voornemens om met behangen te

beginnen was ik dan toch in slaap gevallen.

Naar het schijnt heeft Europa een grondwet.
Die zou niet het resultaat van geheime vergaderingen zijn
maar de vrucht van nog nooit zo openlijk gevoerde debatten.

Deze unie zorgt voor vele 'werk'plaatsen en maakt duizenden
uitverkorenen gelukkig.

Natuurlijk zijn ze tegen oorlog en moeten de leden met
lede ogen aanzien dat dat een derde wereldoorlog op europees
grondgebied slechts door een samenwerking tussen Putin en
Trump kon vermeden worden.
Maar vanzelfsprekend is vrede prioritair.

De ekonomie wordt gericht op volledige tewerkstelling en op
sociale vooruitgang.
Voor welke delen van de mensheid wordt niet vermeld, want
Europa wordt erkend wereldkampioen in het vrijgevig verlenen
van steun aan vooral voor de hand liggende niet-europese staten.

Natuurlijk komt er vrijheid van mening en persvrijheid.

Als toetje heeft elke zuropese burger het recht wijzigingen
in deze europese wetten voor te stellen en met eigen
initiatieven voor de dag komen.

Het volstaat eenvoudigweg om een petitie op te stellen die
over héél de europese unie minstens één slordig miloen
handtekeningen moet verzamelen.

Genoeg gelachen ? Dan nu 'au boulot' dan maar.
De unie heeft geld nodig.

“Braaf jouw melk drinken hoor jongen ! Nu ge vijf jaar gaat

worden moet ge dat heel alleen kunnen. Mama gaat nu brood

halen voor ons ontbijt.”

“En boterkoeken mama ?”

“Neen jongen. Brood. Dat is gezonder.”

“Ja mama.”

Enkele minuten later komt moeder terug binnen en legt een

brood op de keukentafel.

“Wat is dat mama ?”” Dat is een turks brood jongen. En

begin nu maar al te eten. Ik zal al een stuk afsnijden, ik

telefoneer nog even en dat kom ik mee ontbijten.” “Ja mama.”

De moeder is amper de keuken uit en de kleine jongen laat

zich van zijn stoel glijden. Mama denkt toch niet dat hij van

’s morgens vroeg hesp, worst en konfituur gaat eten zeker.

Resoluut opent hij de kelderdeur en zoekt de pot choko die

die moeder daar verstopt. Das rap gedaan.

Maar het afgesneden stuk brood ziet de kust schoon en valt

de gekookte hesp aan. Die verweert zich natuurlijk en beiden

rollen over het tafelblad.

De pot konfituur kijkt het van eenzelfde kleur gemaakte

politiek blad aan en vraagt : Wat moeten we doen ?

“Ik niks!” antwoordt het krantje. “Jij moet je daar in mengen.

Niet ik. Ik moet advies geven. Trouwens, mijn bladen zouden

kunnen vuil worden. Meng jij er maar mee.”

De varkensworst kan de ongelijke strijd niet meer aanzien

en laat zich op het brood vallen. Het gevecht wordt zo hevig

dat allen van de tafel rollen en op de vloer terecht komen.

Op dat moment komen de hond en de kat de keuken binnen.

De eerste neemt de worst voorzichtig tussen zijn tanden,

de kat ontfermt zich over de hesp. Het jongetje komt de

keuken binnen en ziet de hond en de kat met hun buit weg-

vluchten. Nog met de handdoek over haar natte hoofdharen

komt nu ook moeder binnen en ziet het stuk brood bewegings-

loos op de grond liggen.

“Mama!” vraagt het jongetje, de choko nog op de lippen,

“waarom lusten dieren geen turks brood ?”

Massa’s vuur in alle mogelijke vormen, het enige wat op aarde nog

licht verspreidt. Alles zal vernietigd worden, ook die aardse ruimte-

tuigen waarmede zelfbenoemde Illuminati vruchteloos zullen

pogen deze planeet te ontvluchten. Er zal geen uitweg zijn, behalve

jouw karkas te verlaten. Het worden feestdagen voor de uitbaters

van de Hel. Eindelijk zullen hun boordevol met kokende olie gevulde

zwembaden tot aan de rand met de grootste schatrijke misdadigers

gevuld worden. Is dat niet heerlijk ?

De zeeën zullen grotendeels verdampen en het oppervlak van wat

eens ‘de aarde’ genoemd werd zal door de hitte vloeibaar worden.

Alle rijkdom zal vernietigd worden en de machtigen der aarde

zullen samen met de dieren kreveren, tot groot jolijt van de door

hen gedegenereerde mens.

Spijt komt zoals altijd te laat. Dat de veroorzakers van de eindtijd

een gruwelijk einde zullen kennen is maar een bittere troost.

Gedenk wat begin mei 1945 ene Dk Joseph Goebbels tot de

sekretaresse van Adolf Hitler zei toen ze hem vroeg waarom hij

de bewoners van Berlijn belette de stad te ontvluchten.

“Het volk gaf ons volmacht. We hebben verloren.

     Het zal samen met ons ten onder gaan.”