Hallo, ik ben Guido. Ik ben geboren in 1954. Ik hoop dat ik U met dit blog kan laten meegenieten van één van mijn grote passies: de Weissensee in Oostenrijk.
Na het middageten, dat we in de mobilhome nuttigen, wandelen we naar "Gasthof Dolomitenblick", om reeds afscheid te nemen van de uitbater. Marleen bestelt koffie met "Topfentorte", en ikzelf vraag een biertje. We genieten nogmaals volop van de sfeer in de zaak.
Na een laatste drankje nemen we afscheid. We wandelen rustig terug naar de camping, waar we eerst gaan douchen.
Het avondeten nuttigen we bij "Ronachers Einkehr", waar de tafels weer voorzien zijn van een leuk bloempje. We kiezen voor een slaschotel met asperges, in hesp gerold en gepaneerd: een geslaagde combinatie!
Een gezellige babbel met de uitbater en het personeel sluit ook deze leuke avond af, en, na reservatie van het ontbijt, zoeken we ons bed op.
Bij het ontwaken hoor ik de regendruppels op het dak van de mobilhome tikken. Geen reden tot klagen echter: de natuur heeft ook nood aan wat water! Deze ochtend blijven we rustig binnen, en tegen de middag word het droger. Marleen verkiest verder uit te rusten na de flinke trip van gisteren, maar ik wil er op uit trekken. Voorzien van de nodige regenkledij (want het weer ziet er nog onbetrouwbaar uit), en gewapend met het foto-apparaat, ga ik op stap.
De natuur is opgefrist, wat reeds vlug enkele mooie plaatjes oplevert.
Ik ga het wat hogerop zoeken. Het valt me op dat de stroming in de "silbergraben" redelijk ontstuimig is, in vergelijking met de vorige dagen. De oorzaak ontdek ik wat later: boven het wolkendek merk ik dat het, op ongeveer 1600 m hoogte, gesneeuwd heeft. Het smeltwater zoekt, via talrijke kleine watervalletjes, een weg naar beneden, waar het verzamelt tot een tot een steeds groter wordende,schuimende massa, welke zich verder haast naar nog lager gelegen oorden.
Op de terugweg krijgt de flora op de rotswanden mijn volle aandacht: verbazingwekkend hoe planten en bloemen, en zelfs bomen, zich weten te handhaven in deze steenmassa!
Na de dagelijkse douche en het eten, maken we het ons deze avond gezellig in de mobilhome, met een glaasje wijn binnen handbereik. Terwijl Marleen een boek leest, kopieer ik de foto's, welke we vandaag tijdens de wandeling gemaakt hebben, naar het tablet. Gipsy trekt zich van dit alles niets aan, en is reeds naar dromenland vertrokken!
Na een dagje rust, gevolgd door de afscheidsdag van ons gezelschap, die terug huiswaarts gekeerd zijn, trek ik er vandaag met Marleen op uit.
We begeven ons in het "berengebied", en zullen vooral aandacht besteden aan de prachtige en talrijke voorjaarsbloemen, zonder echter andere interessante bezienswaardigheden uit het oog te verliezen!
Ver hoeven we niet te stappen: de eerste bloempjes staan reeds te wachten om gefotografeerd te worden!
Ook de bomen langsheen de wandelweg verdienen aandacht: zij pronken met hun nog prille, fris-groene lentebladeren. En intussen zijn de eerste lentebloeiers reeds klaar om hun zaden te verspreiden!
De bloemen blijven ons bekoren: nu eens maagdelijk wit, dan weer paars met opvallende meeldraden,en waar het bos een open plek toelaat pronken ganse groepen, verschillend van vorm en kleur!
Ook hier, in het omliggende weiland, treffen we een grote bloemenweelde aan. Waar de ene opvalt met zijn paarse kleur, in een overwegend gele aanwezigheid, springt de "Troliusbloem" in het oog met zijn specifieke vorm!
Het wordt tijd om verder te gaan. De honger laat zich voelen, en we stappen flink door tot aan de "Hermagorer Bodenalm". We nemen buiten, uit de wind, plaats, en bestuderen de (nog beperkte) kaart.
De uitbaatster komt ons begroeten, we bestellen een drankje en als maaltijd kiezen we beiden voor de "Friggapfandl". We zijn de enige gasten: we kunnen dus volop van de rust genieten!
Het eten wordt op een leuke manier voorgeschoteld. Na de geleverde inspanningen vult deze heerlijke maaltijd onze energiebronnen vlug terug aan.
We lusten nog een drankje: ik bestel een biertje, en Marleen wenst een "Chocomilch". We slaan nog een gezellige babbel met de uitbaatster, en zo vliegt de tijd voorbij. We moeten nog een uurtje stappen tot aan de boot, en nemen afscheid.
Het laatste gedeelte van onze uitstap heeft nog een leuke ontmoeting in petto: een gems ligt te zonnen in het gras naast de weg, en laat me toe te naderen tot een afstand die een bruikbare foto oplevert. Voorzichtig keer ik op mijn stappen terug, en laat het dier verder met rust.
We bereiken "Paterzipf" een kwartiertje voordat de boot komt, en nemen plaats op een bank in de schaduw van een boom, waar we nog even relaxen. Daarna varen we met de "Alpenperle" mee, terug naar de oostoever.
Het is de eerste keer dat ons gezelschap in het voorjaar aan de "Weissensee" verblijft. We willen vandaag aan een rustig tempo wat rondwandelen, en van de natuur genieten. Het weer speelt in ieder geval gunstig mee: een stralend blauwe hemel lokt ons naar buiten, en de temperatuur van boven de 20°C laat geen enkele reden tot twijfel over!
We stappen langsheen de oever van het meer, en reeds vlug worden we verrast met enkele mooie bloemen, die de omgeving een prachtig kleurenpalet bezorgen!
De voorjaarsbloeiers zijn in ruime variatie vertegenwoordigd: verschillende vormen en kleuren sieren de omgeving. We houden regelmatig halt om hun schoonheid op de foto vast te leggen.
Sinds Adolf Müller de fakkel van "Weissensee-Schifffahrt" doorgaf aan zijn zoon Christian, is een en ander aangepast: vorig jaar werd een "taxiboot" in dienst genomen, en nu, nauwelijks een jaar verder, werd gezorgd voor een waar huzarenstuk. Op een scheepswerf, in de nabijheid van Keulen, is een splinternieuwe boot gebouwd. Het 30 m lange, en 7 m brede schip is via de openbare weg van de Duitse scheepswerf, naar de Oostenrijkse "Weissensee" gebracht.
Na de ter waterlating moest het eerst de brug in "Techendorf " voorbij, alvorens het bovenste gedeelte, waar de stuurhut ondergebracht is, kon gemonteerd worden! Intussen draait de "Alpenperle" volop mee in de lijndienstregeling, die instaat voor de verbinding tussen de oost- en de westoever.
Vanavond krijg ik een prive-rondleiding op de "Alpenperle". Het schip ligt aangemeerd op zijn nachtrustplaats, waar de batterijen, die de elektrische aandrijving voorzien van de nodige energie, bijgevuld worden. De familie Müller beschikt, op de "Weissenbacher", over een eigen krachtcentrale. Dit betekent dat een groot deel van de energie, nodig om te varen op de Weissensee, geleverd wordt door diezelfde Weissensee!
Wanneer deze energie opgebruikt is, wordt een dieselmotor, voorzien van een roetfilter, ingeschakeld, zodat de aandrijving nooit in de problemen komt.
