Leven onder een regenboog Alle foto's op dit blog zijn door mij gemaakt. Indien je een foto wenst, gelieve een seintje te geven... De kleuren rond de foto's fungeren als de kleuren van de regenboog
Al wandelend in Houthalen ontdekten we een gedenkteken voor verloren kinderen. Uitgesneden in een metalen plaat stond er een ontroerend gedichtje, gericht aan deze grote schatten...
Ziek zijn is voor kindjes vertroeteld worden, speciale hapjes toegestopt krijgen en lekker lui een filmpje van Disney kijken in de zetel. Maar eens een beetje beter worden er nog meer eisen gesteld. Mijn kleindochter wou graag koekjes maken en prompt was ze in de weer met bloem, suiker en boter. Een eitje hier een snuifje zout daar...Waarom zout oma? In één twee drie zag ze eruit als de bakker himself en stond met de nieuwe digitale kookwekker in de hand om de baktijd in te stellen, ze kende sapristie alle cijfers al! Wat sta ik soms toch te zien....Maar ja, ze gaat volgend jaar al naar 't eerste leerjaar, gedaan met grote zus spelen in de kleuterschool, haar broertje zal zich alleen moeten redden vanaf september, niet dat hij daar problemen mee zal hebben, integendeel..... Carnaval op school moeten missen is toch héél héél erg, vooral omdat het mooie kleedje uit India al klaar hing om mee uit te pakken. Volgend jaar beter!!!
Eén van de foto's die achteraf verwondering oproepen om één of andere reden. Deze keer omdat de kleuter zo goed gecamoufleerd was door haar lange haren. Als het gezichtje niet te zien was, zou ze bijna niet te onderscheiden zijn tussen de geknakte stamresten.
Vorige week amuseerden twee broertjes zich te pletter door elkaar nat te spatten aan de fonteintjes op het domein te Chevetogne. Tot ze het té bont maakten....toen kwamen mama en papa tussenbeide!
Het is hier weer druk in de winkel, want het schooljaar loopt ten einde. De laatste dag is gewoontegetrouw maar een halve schooldag en vele oma's, bomma's en grootmoeders of grootvaders zullen weer opgetrommeld worden om de kleintjes op te vangen. Maar ze doen dat met alle plezier... De kleinste hier wordt pas 2,5 in de loop van september en kan dus nog niet naar de kleuterschool de eerste dag van 't nieuwe schooljaar. Ze zullen er dus in de crêche hun handen nog 2 maanden mee vol hebben. Het wordt tijd dat hij ( lijkt soms op een "zij") zich eens moet bewijzen tussen grotere kinderen!!! 7 november zal het uur van de waarheid voor hem slaan. Ik ben er zeker van dat hij zijn "mannetje" zal staan.
Zaterdagnamiddag, voetbaltoernooi niet ver van mijn huis... "Kom je kijken oma? Natuurlijk meisje, met veel plezier, ik wil jouw voetbalkunsten wel eens zien! " Het was mooi weer, mijn zoon ging mee en zorgde voor een "fris drankje". En daar was ze dan, helemaal in 't rood, met echte voetballersallures. Van wie ze dat heeft weet ik wel, dáár moet ik niet al te lang over nadenken! Ze deden het goed en eindigden tweede van de vier ploegjes. Nog niet zo slecht als je die ferme dames van de andere teams bekeek... Proficiat aan deze nog zeer jonge meisjes. Je moet het maar doen in zon, regen, weer en wind !!!
Ik deed het vroeger ook graag, zelfs met mijn (oud-)tante! Zij de leerling, ik de juf ;-)) Daarna heb ik het mijn hele loopbaan mogen doen, tot mijn rug en ook mijn moed het begaven. Nu spelen de kleinkinderen dit rollenspel en vinden het nog altijd even fijn!
I liked to play school when I was young, my grandchildren love it too. Only Zeppos doesn't like to stand in the corner....as you can see!
Wie kent er niet het liedje van het loze vissertje...
Vandaag, ook al was het geen winter, kwam ik er zo drie tegen aan de oever van de vijver in het park van de Romeinse Put. Eentje vertelde me dat hij hier onlangs een karper van zowat zeven kilo zélf gevangen had. Hij staafde zijn bewering door me prompt een foto te tonen op zijn GSM. Ik kon mijn ogen bijna niet geloven: Hij stond er echt óp met in zijn armen de zéér grote vis. Zijn bewering dat er hier nog één van 23 kilo zou rondzwemmen heb ik maar met een korreltje zout genomen. Doch het zou wel eens waar kunnen zijn, want de vissers moeten de gevangen vissen terug in het water zetten, kwestie van andermans plezier niet te bederven en de vijver niet leeg te vissen natuurlijk. De jongeling was zeker niet ouder dan 12/13 jaar en was in het bezit van een serieuze hengel, waarmee hij een dobber kon gooien tot in 't midden van het wateroppervlak. Zijn twee vrienden visten er eveneens lustig op los... met even kostbaar materiaal, indrukwekkend!!! Blij te horen en te zien dat er hier al zeker 3 jongens waren die bij mooi weer de natuur introkken en de computer aan de kant lieten.
The pond in our "park next door" is a quiet place were young fishermen come and forget their computers.They have fishing rods like professionals and enjoy bragging about their BIG catches here...
Mijn relaxstoel is een plek van zalig rusten voor mij. Mijn kleinkinderen hebben er zo hun eigen gedacht over. De jongste heeft het natuurlijk op de knopjes gemunt terwijl Zoentje er heerlijk kan zitten in knuffelen, zoals hier met haar" Piep de muis".
My granddaughter ZOEN cuddling her little "Piep the mouse" sitting in my relaxing chair
De "buik"danskunsten van mijn kleindochter werden vasgelegd op de gevoelige plaat/kaart door haar "moeke aan zee"! Blijkbaar heeft Zoentje de juiste feeling hiervoor! Thuis heeft ze geen last van verlegenheid, wat ze met vreemd publiek wel heeft...
My dear Zoen belly dancing in the garden, she could have been born in Hawaii too ;-))
Sinds Zeppos kan lopen vind je hem overal, niets schrikt hem af en alles probeert hij uit. We moeten hem constant in 't oog houden. Het springkasteel deed zijn oogjes glinsteren, in de trampoline was hij de koning te rijk. De kruiptunnel was zeer leuk en het houten treintje was nooit onbemand! Hij hangt graag het clowntje uit, eigen aan de leeftijd wellicht. Hem zo bezig te zien was een echte oppepper voor mij, het was dan ook weken geleden dat ik hem nog geknuffeld had. Is hij dan ook geen schatje?
My grandson Zeppos loves to be a little clown. He's always on the move, a busy bee as we call this in Belgium. But most of all he's a darling...
Meer dan twintig jaar geleden had ik een klein kleutertje in mijn klas dat Philippe Geubels heette(zie foto, kleuter met groen truitje). Heden ten dage is dit een heel bekende naam in Vlaanderen. Deze zeer brave en verlegen kleuter, op school althans, werd een graaggeziene stand-up comedian bij ons. Zijn mimiek en stem en zeker niet zijn grappen van nu doen geenszins meer denken aan dat kleine ventje van toen...
Soms vraag ik mij af wat er van de honderde kleuters die ik gekend heb, geworden is. Een enkel bleef kaartjes en briefjes sturen met liefs en kusjes tot ze een tiener was. Maar de meesten verdwijnen in de loop der tijden en herken ik zelfs niet meer als ik ze tegenkom(wat maar zelden gebeurt). Een paar maanden geleden kwam een mama mij gedag zeggen, haar "dochtertje"(in mijn ogen dan!) ging al naar de universiteit en deed het goed. Dat deed me wel plezier...
Als er ouders of grootouders zijn uit Kontich en omstreken die mij op dit blog herkennen, laat me eens iets weten over jullie kinderen. Ik ben heel benieuwd wat er van hen is geworden in dit leven...
Voor de tweede maal verdwijnt het gezinnetje van mijn dochter naar Marokko op vakantie. Een maand aan één stuk...Wat zal dat voor de achterblijvers weer lang duren. Wat zullen we de kindjes weer missen en blij zijn als ze weer geheel en al terug thuis zijn. Want het blijft toch een avontuur als je met de mobilhome reist... Ze kennen het land al een beetje van verleden jaar maar het is groot en niet overal even herbergzaam ! Ik hoop dat ze een mooie reis maken en volop kunnen genieten van hun vakantie ! Dag Zoentje, dag Zepposje, Vicky en Geert, tot later....
Plaatsen waar kinderen nog in de natuur kunnen spelen, in welke buurt vind je ze nog? Zeppos was uiterst tevreden in zijn buggy meegevoerd te worden, volgend jaar houden we hem misschien niet meer uit de bomen...
Ik maakte net de beschouwing dat mijn oudste kleindochter zowat 50 jaar jonger is dan ik. Toen ze geboren werd bijna 14 jaar geleden, was ik een halve eeuw oud (of jong, zoals je wil). In mijn hart en in mijn hoofd voelt dat niet zo, maar in mijn botten heel dikwijls wél! Ik doe voorzichtig wat oefeningen en wandel een stukje af en toe, zij moet naar school, naar tekenschool, naar de voetbal, en dat alles gaat allemaal in een handomdraai.
Toch zijn we nog dikwijls, en doen we nog veel dingen samen. Ze heeft ook veel dingen met mij gemeen en is zelfs nog veel creatiever..
Haar eerste kinderboek is bijna klaar....Hopelijk ziet de uitgever het zitten, ze heeft er van haar acht jaar aan gewerkt. Dit wil zeggen: Tekst schrijven, illustraties tekenen, overzetten op de computer bijwerken, herlezen en herlezen enz...
Ik hoop voor haar dat het wat wordt. Voor mij al een eerste exemplaar a.u.b.?
Mijn vriendin Marleen ging verleden jaar op reis naar Namibië en ze bracht prachtige foto's mee! Deze peuters zien er echt schattig uit en het was slim bekeken van hun moeders om ze in een ton te zetten, want natuurlijk is er in de brousse niet direct een box of kinderpark voorhanden. Kwestie van kleur kon je geen betere combinatie bedenken, de baby's gaan echt op in hun omgeving. Daarenboven zijn ze nét van chocolade en dus écht om op te eten..Gefeliciteerd met deze gewéldige foto Marleen !!!
Van kleins af aan heb ik een voorliefde voor zwartjes gehad, wellicht kwam die voort uit de alomtegenwoordige hulpmissies voor Congo in die tijd! We spaarden zilverpapier, plozen lapjes en zeurden aan moeders' oren om wat droge voeding voor de arme kindjes mee naar school te mogen nemen. We waren maar wat blij om bij de beenhouwer een kwartje in het buikje van het "ja"knikkende zwartje te mogen steken. Ik was toen al dol op de slechtgefilmde, ó zo vreemde maar voor mij uiterst interessante docu's die de missionarissen mee naar mijn school brachten. Hun ras is stilaan aan het uitsterven... Ik heb er altijd een grote bewondering voor gehad, en nog !!!
Toen je plotseling begon mee te dansen met de kindjes op het podium, nam ik van pure verbazing direct een foto, die niet al te scherp was door de afstand, de bewegingen van je hoofdje, je armpjes en je hele lichaam.Jij alleen had de maat en het ritme beet, het was gewoon gracieus zoals je met een ernstig gezichtje bewoog...Het was er aan te zien dat de dansmicrobe die ik in mij heb zich ook in jou genesteld heeft. Fantastisch!!!
Zo zie je maar dat ook een niet àl te goede foto in een ander kleedje een pareltje kan worden.
Kerstavond, kerstnacht en kerstdag weer voorbij. Familie en vrienden weer naar huis. De pakjesregen uitgepakt en de papiermand volgepropt!
De koelkast nog vol en de tweede kerststronk nog onaangeroerd! Waarom denken we toch steeds dat we eten in overvloed nodig hebben ? De hele week kan ik dus nog nagenieten, een stuk taart meer of minder, daar draai ik mijn hand nog niet voor om, nóg niet....
Het zal overal wel zowat hetzelfde zijn denk ik.
Maar met een hoofd vol mooie herinneringen en gevoelens die niemand ons meer kan afnemen, tenzij meneer Alzheimer later... zetten we de volgende weken en maanden tevreden in !
Het was heel lang geleden dat ik nog eens samen met mijn kleinkinderen op de foto ging, en dat moest er dan vandaag maar een keertje van komen !
Ik ben Suzy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sunny.
Ik ben een vrouw en woon in Edegem (België) en mijn beroep is gepensioneerde kleuterjuf.
Ik ben geboren op 20/02/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, fotograferen, handwerken, lezen en kleinkindjes knuffelen ;-) .
Er zijn tal van interesses in mijn leven,maar ik verheug mij het meest als ik op reis ga,dan kan ik genieten van al het mooie en vreemde in de wereld en "last but not least" mijn foto's bewerken zodat ik ze kan tonen aan iedereen die hier langs komt
oktober 2007 Rondreis Peru
Juni 2008 Bezoek aan het Groo
thertogdom Luxemburg
Februari 2009 Twee dagen Eifelen, Duitsland
April 2009 Bollenstreek, Noord Holland
mei 2009 Rondreis Westen van de USA
1-2-3 juni Amelandreisje, Waddenzee
. 
Ik ben Suzy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sunny.
