- Kameleons veranderen van kleur naargelang het milieu waarin ze zich bevinden.
- Wij veranderen vanmening naar gelang het milieu waarin we ons bevinden.
Tenminste we doén alsof we gelijkdenkend zijn met ons milieu.
Op café zullen we misschien meeroepen met de meerderheid: Dat ze nog lang mogen smaken. In beschaafdere kringen dan weer, zullen we ons misschien, net als de meerderheid, uitspreken tegen alcoholgebruik.
Maar, veranderen we écht wel van mening? Eigenlijk niét. We proberen alleen maar op een goed blaadje te komen met de meerderheid. Om onze sociale contacten niet te verliezen. Om ons één te voelen met de wereld waarin we leven. Om kameleons na te apen.
Daar is eigenlijk weinig tegen in te brengen. De mens is nu eenmaal een sociaal wezen. Maar moet dat dan zó extreem dat we op de duur zelf niet meer weten wie we zijn en wat we denken? Of ons denkvermogen helemaal moeten laten beheersen door wat anderen denken?
Bekijk maar weer de toog: daarrond staan of zitten meestal een tiental gelijkgestemde zielen. Tien identieke mensen in één café? Je zou het niet voor waar houden! Zéker niet als je bedenkt dat elke mens een hele wereld is en uniek in zijn denken en zijn.
En toch gaat het vandaag over het rookverbod, dan zijn ze er ofwel allemaal voor of allemaal tegen. Unaniem. Uniform. Als ware robotten.
En dan vraag ik me soms af: als die mensen thuiskomen, of alleen met zichzelf zijn, wat zijn ze dàn? Wat denken ze dan? Of is ook hun denkvermogen zo verstrikt geraakt in het groepsgebeuren dat ze de groepsideeën meeslepen naar huis en ze als hun eigen mening aanzien?
Ik zou het niet weten. Ik weet alleen dat we kampioenen zijn als het er op aankomt Kameleonnetje te spelen.
Is dat een soort werelderfgoed? Of is het eigen aan de westerlingen? Of aan de Belgen? Of enkel maar aan de Vlamingen?
Het resultaat van dit alles is dat wat men de openbare opinie noemt, eigenlijk maar een ja openbare opinie is. De opinie die verandert naar gelang onze omgeving. De opinie die we openbaar maken om gelijk te zijn aan de rest. Wat we vanbinnen voelen, blijft meestal ook binnen.
En bijgevolg kan die opinie vele kanten uit, en berust ze er voornamelijk op waar we het laatst wàt hebben gehoord, of wààr we ons op een bepaald moment bevinden, of wat de nieuwslezer ook weer orakelde.
Zo zal een Vlaming in Wallonië soms de Waalse gastvrijheid en vriendelijkheid de hemel in prijzen. Hij voelt zich immers op vijandelijk terrein en op zijn hoede. Maar thuis, in zijn stamcafé, zal hij dan weer een heel andere mening verkondigen over Wallonië.
Jammer. Want dit kameleon-gedrag is er voor een groot deel verantwoordelijk voor dat datgene wat we echt denken verborgen blijft! En waarom eigenlijk? Is het dan zo erg je eigen mening te zeggen?
Eigenlijk zouden we, naast de uitdrukking openbare opinie, die op zich nietszeggend is, en meer op leugens dan op waarheden rust, ook nog een collectieve opinie moeten hebben. Iets dat gebaseerd is op wat we écht zijn, in plaats van alleen maar op wat we bereid zijn openbaar te maken.
Ik denk dat we in opiniepeilingen tot totaal andere resultaten zouden komen! Maar ja wie is nog bereid zijn echte innerlijk vrij te geven als liegen een pak makkelijker is en beter aansluit bij de rest van de wereld, die net hetzelfde doet? En ja, zo geraken we uiteindelijk in een complete leugenwereld met een totaal verkeerd beeld over het collectief bewustzijn.
Het ligt natuurlijk niet helemaal bij de spreker. Ook de luisteraar treft grote schuld. Want luisteren naar iemand die een andere mening heeft komt voor velen, vooral voor dwazen, frustrerend over. Men voelt zich aangevallen en gaat in de verdediging. Niét omdat men vindt dat de eigen mening de juiste is; enkel maar om gelijk te krijgen. Wat voor die mensen een synoniem is van superioriteit Och arme!!!
Conclusie: we lijden allemaal aan een collectieve communicatiestoornis. Hoe zouden we die ziekte noemen? Kameleonitis misschien?
In het land van Krekelonië, een krekel die de hele zomer lang viool zat te spelen op zijn favoriete tak van zijn favoriete boom. Hij bekeek het leven altijd van de zonnige kant en leefde als god in Frankrijk.
Eigenlijk leefde hij van de zwarte rijkdom in de bodem van zijn geboortestreek, maar die rijkdom liet hij liever opdelven door nijvere Vlaamse miertjes. En ja hoor, die kwamen in dichte drommen de taalgrens overgelopen om heel hard in de mijnen te gaan werken.
De krekel bekeek ze misprijzend. Lachte ze uit. Ha ha, die boerkens spraken niet eens behoorlijk frans.
- Domme Vlaamse mieren, dacht hij. Hoe kunnen jullie nu zo stom zijn om diep onder de grond te gaan werken terwijl hierboven de zon zo vrolijk schijnt?
En het werd juli en augustus; de zon scheen steeds harder en de krekel zong steeds luider. Honderden meter onder zijn luie kont liepen zwetende miertjes af en aan. Het steenkoolstof plakte aan hun bezweette huid. Kroop diep in hun poriën. Werd ingeademd en drong door tot in hun longen. Ze kuchtten en hoestten, maar ze hielden vol. Na de zware werkweek mochten ze immers hun welverdiende loon gaan ophalen.
En terwijl de krekel lustig zingend hooghartig op hen neerkeek, werd dat geld naar het mierennest in Vlaanderen gestuurd. Daar werd het opgepot. Gespaard. Bijgehouden om de nakomelingen door studie veel betere levensomstandigheden te kunnen bieden. Gespaard om zelf een zaak te kunnen beginnen. Gespaard om een eigen huis te kunnen bouwen. Gespaard om Vlaanderen uit het slop te helpen halen.
Zoveel domheid was de krekel een onbegrijpelijk raadsel en hij zong lustig door. Zo lang het zonnetje scheen vond hij dat je geen problemen moest gaan zoeken. En zéker al niet onder de grond.
Het werd september en october. De mieren hadden genoeg gespaard en keerden de een na de andere terug naar het Vlaamse nest. De opgespaarde poen werd nuttig geïnvesteerd en het was niet langer nodig zo ver van huis te gaan werken.
Oei! Wie zou nu voor de krekel werken? Geen nood! De partituur van Marieke van Brugge en Gent werd verwisseld voor O sole mio, en jawel hoor, daar verschenen de eerste Italiaanse gastmiertjes! Hij zat weer op rozen!
Maar het scenario herhaalde zich. Ook de Italiaanse mieren werkten zich rijk en vertrokken. De Spaansen ook en dan kwamen de Moslims. Maar toen raakten de steenkolenmijnen al in verval en viel er niet veel meer te werken in Krekelonië. Maar die Moslims, hun naam waardig, waren zowel mo als slim! Die bleven! Want werken hoefde helemààl niet meer. Dank zij de ijverige Vlaamse miertjes kon het land het zich goed permitteren om iedereen welkom te heten en mee te laten genieten van de moeizaam opgebouwde welvaart.
En toen kwam de winter. De krekel had niets gespaard, en dreigde van honger te sterven.
En hier stopt het échte sprookje, zoals verteld in de sprookjesboeken. Dié krekel stierf en de mier leefde nog lang en gelukkig van het opgespaarde rantsoen.
Maar de superieure Waalse krekel vond er iets anders op: nog vele jaren lang liet hij zich onderhouden door dat achterlijke Vlaamse mierenvolkje. Ook nog toen de mieren al lang de meerderheid hadden in het parlement.
Want wie zich superieur acht kijkt niet op naar de meerderheid! Hij ziet er op neer. Het zijn immers toch maar boerkens. Halve idioten. Hersenloze strevers en zwoegers.
Maar toch verscheen er af en toe een klein, onmondig miertje in de Wetstraat 16, die de geldstroom naar Krekelonië dicht wou. Die de kraan wilde dichtdraaien. Stellend dat als de krekel wilde overleven, hij zélf zou moeten leren werken en sparen.
Maar dat doen krekels niet. Krekels willen alleen maar zingen. Boven alle anderen uit kraaien. En er werd een giftige krekelin naar het parlement gestuurd met één enkele, dodelijke boodschap: NON.
En de meeste miertjes liepen angstig weg. Hielden er een afwachtende houding op na. Wachtend op de komst van een supermier die een ferm Vlaams JA tegenover dat non durfde te stellen. Die de krekel terug voor zichzelf zou leren werken.
Is die supermier er al? Het lijkt er een beetje op, maar de eerstvolgende maanden zullen het moeten uitwijzen. Zullen we een happy end aan het sprookje kunnen breien? Wie weet. Never say never. Want met halsstarrig non te blijven zeggen zou je wel eens je eigen ruiten kunnen stukslaan.
Er wordt gepoogd om een goede coalitie te vormen om ernstig en eerlijk te kunnen regeren met gelijke kansen voor gelijke arbeid. Lukt dus niet.
Nochtans, de kiezer stemde als volgt:
- Gaf NVA een monsterscore.
- Gaf ook Vlaams Belang een monsterscore.
- Met andere woorden: verkoos een grandioze Vlaamse meerderheid.
Twee Vlaamse monsterpartijen die beweren het beste voor te hebben met Vlaanderen zouden de macht toch voor het grijpen moeten hebben? Wat houdt hen tegen samen een coalitie te vormen? De Walen? Die ondemocratische afspraak die (in t Frans natuurlijk) cordon sanitaire genoemd wordt, en nóg zon Waals trucje was om geen Vlaamse meerderheid te dulden?
Wordt het geen hoog tijd dat we die sanitaire rommel in het toilet gooien, waar het thuishoort?
Ben ik dan achterlijk? Begrijp ik de democratie en de wil van het volk niet meer? Of tellen democratische beginselen enkel voor Wallonië? Is het dan toch waar dat Walen gelijker zijn voor de wet dan Vlamingen?
Als je alles eens logisch overdenkt moet je haast stellen dat we het veel slechter doen dan die apenlanden waar democratische verkiezingen telkens weer geboycot worden om marionettenregeringen aan de macht te kunnen houden.
Hier gebeurt eigenlijk net hetzelfde of erger nog, maar het wordt afgewerkt met een likje beschaafd vernis.
Tja, het ziet er naar uit dat een oplossing in de regeringscrisis nog niet zo direct voor de hand ligt. Betogingen haalden ook al weinig uit die dames en heren laten zich echt niet opjagen.
Is het een heel gevaarlijk gespeeld pokerspel? In dàt geval houd ik mijn hart vast, want wie alles of niets speelt blijft nogal dikwijls met niets zitten.
Anderzijds zie ik ook wel een straaltje hoop:
Zou Bart Dewever de boeman zijn die België al lang nodig had? Misschien. Ik zou het echt niet weten. Wat ik wél weet is dat het tijd werd dat er eens iemand ja stelt en durft blijven stellen tegenover het Waalse non. Hoé lang en hoé luid die non ook blijft klinken.
We hebben heel lang, misschien veel te lang, dat schaamteloze non op alles en nog wat braaf geslikt. Nu lijkt iemand de stok in het kippenren gegooid te hebben, en dat komt hard aan. Een kind dat jarenlang werd verwend mààk je nu eenmaal niet op een twee drie duidelijk dat het nu ook eens de poten uit de mouwen mag steken.
En jawel hoor, wij hebben ook ooit van Wallonië kunnen profiteren. Maar dat deden we wél met ver van huis hard te gaan werken in hún mijnen. Toen verloor de steenkool zijn marktwaarde en kwamen onze voorouders naar huis. Maar ze bleven niet bij de pakken zitten. Met noest werken, studeren en ondernemen maakten ze van het arme Vlaanderen een welvarend gebied.
Wallonië van zijn kant, bleef wél bij de pakken zitten. Richtte de blik ten hemel in de hoop dat er goud zou uitvallen. Maar er viel geen goud uit. Alleen maar regen en Vlaams belastingsgeld.
Nu geloof ik echt niet dat Walen slechte of luie mensen zijn. Ik denk eerder dat ze de sterke wil van het Vlaamse volk missen. De wil om vooruit te geraken in de wereld door eigen arbeid, of door eigen ondernemingszin.
Als ze die wil niet hebben, dan moeten ze ze maar proberen te ontwikkelen, want het blijft niet opgaan dat een vooruitstrevend volk geremd wordt door een zwaargewicht aanhangwagen.
We hebben ze, uit solidariteit, heel lange tijd moeten blijven steunen. Zoals een broertje zijn zusje steunt in slechte tijden. Ondanks het feit dat zusje ons heel ondankbaar als Vlaamse boerkens bleef zien en op ons bleef neerkijken.
Maar die slechte tijden bléven maar duren. Geen ondernemingslust, geen werklust. Broertje Vlaanderen zal het allemaal wel ophoesten Broertje Vlaanderen bouwt fabrieken, er wordt geïnvesteerd er wordt gewerkt en er wordt betaald. Belastingsgeld. Solidariteitssteun aan Wallonië. Een Wallonië dat heel graag migranten verwelkomt en ónze steun dan maar weer aan deze categorie mensen doorstort.
Nou ja, als je er zelf niet voor moet werken is het makkelijk migranten te voederen met andermans geld. Hopende dat die migranten dan ook nog een heel klein beetje voor je zullen werken zodat je op rozen kunt blijven zitten.
En ja, Düren is een mooie stad, maar blijven duren is niet van deze wereld.
Is Bart Dewever de juiste man op de juiste plaats? Ik zou het niet weten. Zoals altijd moet ik eerst daden zien. Eén zaak heeft hij in elk geval al bewezen: in tegenstelling tot zijn vele voorgangers pikt hij geen non. En dat Vlaanderen héél lang op een oui zal moeten wachten, dat hadden we al lang kunnen weten.
Maar ooit moest het er van komen. Jammer voor ons Waalse zusje, maar ze had maar niet zo lang bij de pakken moeten blijven zitten. Had ook maar iets moeten ondernemen.
Eén zaak is zeker: als het dan al zo moeilijk is om tot een overeenkomst te komen tussen landgenoten met alleen maar een andere taal hoe is het dan mogelijk dat sommige mensen zich globalisten willen noemen en vinden dat we nu maar eens helemaal multicultureel gaan leven?
Mééwerken met andere culturen? Ze helpen met een volwaardige opleiding? Ze hun achterlijke ideeën uit het hoofd praten? Volledig akkoord.
Maar als vooruitstrevend volk de ene zware aanhangwagen achter de andere aan hangen zodat je zélf niet meer vooruitgeraakt? No way!
Een van de mooiste songs van Julio Iglesias heb ik altijd Asi Nacemos gevonden. (Zo worden we geboren). Een van zijn eerste nummers. En helaas ook minder gekend in onze contreien. Komt uit het album Soy (ik ben).
De song zelf kan ik jullie hier niet aanbieden vanwege de auteursrechten. Enkel de Nederlandse vertaling ervan. Wie wil vindt hem echter direct terug op Youtube. In de zoekbalk van je browser Asi nacemos intypen.
Het loont echt wel de moeite de tekst en vertaling mee te volgen met de song.
Asi Nacemos
Con los ojos cerrados, con los ojos cerrados, como presintiendo que horrible es el mundo que vamos a ver...
Con el llanto en los labios, con el llanto en los labios como lamentando llegar a una tierra que buena no es...
Así nacemos, así nacemos, así nacemos, yo, tú, ese y aquél. 2X
Con las manos cerradas, con las manos cerradas, como preparados a dar duros golpes; morir o vencer...
Con la piel arrugada, con la piel arrugada, como fiel presagio del día que llegue la dura vejez.
Así nacemos, así nacemos, así nacemos, yo, tú, ese y aquél. 2X
Amarrados a un cuerpo, amarrados a un cuerpo, para que sepamos que el hombre no puede a su antojo correr.
Arañando y buscando, arañando y buscando, la leche de un pecho, con hambre, con ansias, con llanto y con sed.
Así nacemos, así nacemos, así nacemos, yo, tú, ese y aquél. 2X
Zo worden we geboren.
Met de ogen gesloten Met de ogen gesloten Als voorvoelend Hoe wreed de wereld is die we zullen zien.
Met het geschrei op de lippen, Met het geschrei op de lippen, Alsof we betreuren Op een wereld te komen die niet goed is.
Zo worden we geboren Zo worden we geboren Zo worden we geboren Ik, jij, deze en gindse.
Met de handen gesloten Met de handen gesloten Alsof ze voorbereid zijn Om zware klappen te geven; sterven of overwinnen.
Met de huid gerimpeld, Met de huid gerimpeld, Als trouwe voorspelling Van de dag dat het harde oud zijn aankomt.
Zo worden we geboren Zo worden we geboren Zo worden we geboren Ik, jij, deze en gindse.
Vastgemaakt aan een lichaam, Vastgemaakt aan een lichaam, Omdat we zouden weten Dat de mens zijn grillig lot niet kan ontlopen.
Schrapend en zoekend Schrapend en zoekend De melk van een borst Met honger, met angst, met geween en met dorst.
Zo worden we geboren Zo worden we geboren Zo worden we geboren Ik, jij, deze en gindse.
Nog maar even zo een van die Spaanse solidariteits-toestanden waarnaar wij het nakijken hebben.
Voor het eerst in mijn leven reed ik langs Spaanse wegen, en op een bepaald moment reed ik achter een vrachtwagen. Plots ging diens rechter knipperlicht branden. Ha! Hij zou afslaan en dan was ik er vanaf. Alhoewel ik vroeg me af waar die kerel wou afslaan, want rechts naast me was een afgrond van toch wel 100 meter diep!
Maar hij sloeg niet af! Bleef gewoon doorrijden. Ik keek of er tegenliggers waren en reed hem voorbij. Later op de dag had ik precies dezelfde situatie voor, en nog eens en nog eens. Toen begreep ik het:
Als een Spaanse trucker zijn rechter knipperlicht aansteekt, betekent dit dat je hem voorbij kunt! Met andere woorden: vanuit zijn hooggeplaatste positie kijkt hij niet alleen uit voor zichzelf, maar ook voor jou!
En dat kwam enkele dagen later volledig tot zijn recht toen i
k over een steile, kronkelende bergpas reed, en me plots achter een kilometers lange file trage vrachtwagens bevond.
De achterste liet op een bepaald moment zijn rechter knipperlicht werken. Ik reed voorbij en stelde vast dat ze dat allemaal gedaan hadden. Lustig reed ik truck na truck voorbij. Tot enkele vrachtwagens vóór me eentje zijn arm uit het raam stak als een soort stopteken. Ik glipte tussen twee trucks in die netjes plaats maakten voor me, en ja hoor! Even later kwam een tegenligger af. Daarna gingen alle knipperlichten weer aan.
Betrouwbaar? 100%!!! Aanvankelijk lijkt dat systeem een beetje griezelig, want tenslotte leg je blindelings je leven in hun handen op bochtige, onoverzichtelijke wegen! Maar dat kan. Ze kijken echt voor je uit en zullen je heus niet laten verongelukken. Moeten daar waarschijnlijk een soort erecode voor hebben.
Het maakte mijn verdere reis, ondanks de soms smalle wegen, een stuk ontspannender. En vrachtwagens vond ik niet langer een hinder op de weg, maar voelde me er pas veilig tussen. Ontroerend hoe die camioneros niet enkel op zichzelf, maar vooral op de medemensen om hen heen letten.
Later kreeg ik ook door dat, als je langs de weg lekker en goedkoop wilt eten, je dat moet doen aan restaurants waar veel vrachtwagens op de parking staan. Daar heb je gegarandeerd goede kost en heb je meteen nog een leuk babbeltje ook, want die truckers zijn ongelooflijk sociaal en zullen je, als je buitenlander bent, zéker helpen bij je keuze van een menu. Desnoods met handen en voeten uitleggen waaruit het bestaat, hoe het smaakt en wat er allemaal insteekt.
Wat ik daaruit leerde is dat niet de infrastructuur waarover je beschikt een probleemloos verkeer schept, maar wél de mentaliteit van de chauffeurs onderling.
Spijtig dat bij ons, ondanks onze kostelijke wegeninfrastructuur, die mentaliteit heel eenzijdig uit alleen maar egoisme bestaat. We zouden het ons toch zoveel makkelijker kunnen maken door niet alleen maar voor onszelf te denken! Want hoe meer rijstroken wij hebben, hoe eerder gaan we er eentje (liefst de middenste, want daar kun je alle kanten uit) voor ons alleen opeisen en kunnen alle anderen de boom in!
Solidariteit had ik als derde argument van de globalisten nog vergeten. Foei! Hoe kon ik dàt nu vergeten? Wàt een mooi woord!
Want nu wil ik wél solidair zijn met ieder volk dat zowat hetzelfde heeft gepresteerd als wij, maar op een of andere manier pech heeft gehad. Maar niét met volkeren die alle kansen hebben verkeken uit luiheid of door geloof te hechten aan religies of andere indoctrines die enkel maar inspelen op de domheid van hun aanhangers.
Want die geloofsfanatieke volkeren wat hebben ze ooit gepresteerd? Wie vond autos uit? Wij. Wie vond treinen uit? Wij. Wie vond telefoons en GSMs uit? Wij Wie vond de computer uit? Wij. Wie vond internet uit? Wij Wie vond de elektriciteit uit? Wij. Wie stichtte een beschaafde samenleving met ontelbare solidariteitsmaatregelen die voor eigen volk waren bedoeld? Wij.
Wie maakt gretig gebruik van dit alles en komt daar nu bovendien nog ter plaatse van profiteren ook? Zij!
Wie kan één voorbeeld geven van wat die anderen uitvonden om tot een betere samenleving te komen? Wel, ik kan er zelfs twee geven:
1. Hun geloof. Wél een heel serieuze uitvinding van een heel gewiekste kerel, maar wat heeft het hen gebracht?
2. Het terrorisme. De bommen vonden wij dan wel weer uit, maar zij gebruiken ze wel! Toch even een nuance: niet elke moslim is een terrorist hoor! Maar elke terrorist is wél een moslim!
En dan zouden we solidair moeten zijn met hén, ze binnenhalen en knuffelen, en ze laten meegenieten van alles wat ons volk heeft gepresteerd? Eigen volk laten meebetalen voor hen? Dat tart elke logica, maar toch vinden onze leiders dat ze naar die globalisten moeten luisteren en doen wat die zeggen.
Rest me nog één vraag: ben ik te oud geworden om die jonge generaties deskundigen nog te begrijpen? Of beseffen die jonge generaties niet hoe ze het erfgoed van hun voorouders te grabbel gooien aan elk die er maar wil van profiteren en rijk worden zonder werken?
Globalisten hebben een aantal al dan niet idealistische (drog-)redenen om te globaliseren. Eentje ervan is: vreemde arbeidskrachten aantrekken vanwege de vergrijzing van de bevolking! Anders zou onze industrie stilvallen.
O ja? En wat zijn dan ónze duizenden jonge werklozen? Quantité négligeable? Haal dié uit hun bed en geef ze een plaats in het arbeidsproces. Dan hebben we zéker geen vreemde krachten nodig.
Trouwens, als ik om me heen kijk dan importeren we veel meer armoede en criminaliteit in plaats van werkkrachten, met nog grotere werkloosheid én grotere onveiligheid voor gevolg.
Een ander argument is vreemde intellectuelen binnenhalen om het tekort aan eigen intelligentie aan te vullen!!!
Vreemde intellectuelen? O ja, die zijn er heus wel. Maar dat werkt wél eventjes heel anders: die komen hiér studeren en vertrekken terug naar het moederland zodra ze hun diploma op zak hebben. Want waar kun je met een waardevol diploma sneller aan de bak en sneller rijk worden dan in een arm land?
Niet logisch? Toch wel! Kijk maar even rond in de wereld: waar je de grootste armoede vindt, zul je ook de grootste rijkdom, villas en paleizen vinden. Dàt is de logica! Daar zijn immers goedkope arbeidskrachten zó voor het grijpen, is het leven goedkoop, en kun je als intellectueel op rozen leven. Daar bestaan immers de vele overdreven sociale alternatieven voor werken niet.
Terwijl we hiér juist een tekort hebben aan handenarbeid, en intellectuelen het steeds moeilijker hebben om een job te vinden die hun diploma waardig is.
Intellectuelen hebben we al genoeg. Wat ons ontbreekt zijn handarbeiders. Maar dat wil niemand nog zijn. Onze jeugd niet en vreemden niet. Zo lang ze in hun sociale hangmat kunnen blijven liggen en door de belastingbetaler gesponsord worden zullen ze zéker niet in beweging komen.
Ja. Het moest er van komen en ooit was het zo ver in mijn carrière: alle min of meer leidinggevende mensen moesten een spoedcursus volgen bij een bedrijfspsycholoog. Een paar volledige dagen psychologieles volgen.
Ik vervloekte het. Had betere dingen te doen en weinig tijd te verspillen! Maar ja modern times hé? De werkplek was toch al grondig naar de bliksem gebracht met big brothertoestanden zoals evaluaties, waarmee je iemand aan wie je een hekel had helemaal kon kelderen
Tja, we leken wel veel bijgeleerd te hebben van Rusland!!! En toch waren we niet overgeplaatst naar Moskou. Moskou was naar óns gekomen! Op zijn sloffen. Stapje per stapje. Negatieve perestrojka heet dat. Wat zij misprijzend weggooiden namen wij gretig over.
Die psycholoog kon er dus ook nog maar eens bij. Wat zou dié ons nu weer op de mouw spelden? Met heel gemengde gevoelens trok ik dus maar naar het zaaltje waar de voorstelling zou worden gegeven.
Een onooglijk mannetje met een al even onooglijk baardje verscheen achter de lessenaar. Verscheen moet hier heel letterlijk worden genomen. We hadden hem niet zien binnenkomen. Geen deur gehoord. Niet zien stappen. Plots stond hij er. Griezelig! Zijn zacht ehum leek zo oorverdovend stil te klinken dat je plots een speld kon horen vallen in de zaal.
- Nu zullen we het gaan hebben, dacht ik. Wat kan ik nu van dàt ventje gaan leren? Moet ik daaraan mijn kostbare tijd verspillen?
Het draaide anders uit. Nooit heeft iemand mij zoveel tijd doen winnen als die man. Ja. Zonder hem was ik zelfs helemaal verstrikt geraakt in mijn vele sterk verschillende taken!
Zijn openingszin en stokpaardje was namelijk: Laat geen apen plaatsnemen op je schouders.
Wat hij dààrmee bedoelde werd al snel duidelijk, en had een grote en heel gunstige impact op de rest van mijn carrière.
Als ik namelijk door de wandelgangen van mijn afdeling liep werd ik heel dikwijls aangesproken door ondergeschikten: Ha blij dat ik je zie, want dit of dat loopt een beetje spaak. Kun je dat eens bekijken?
En zulke dingen kwamen niet van één, maar van vele verschillende mensen. Met als gevolg dat, toen ik weer in mijn bureel kwam, er telkens weer een tiental nieuwe apen op mijn schouder zaten. Want dàt was nu precies wat die man bedoelde met apen op je schouder!
En die apen op mijn schouders verplichtten me ze me allemaal te herinneren met naam en bijnaam, én te noteren. Zoniet vergat ik de helft ervan.
Niks van! zei die man. ZIJ zijn van hun aap af. JIJ zit ermee en als je ze aanvaardt zullen er steeds meer bijkomen. En verdorie, dat was nog waar ook! Als zij iets van mij wilden, dan was het aan hén om hun deel van het huiswerk te maken in de vorm van een rapport of mail. Nu echter lieten ze (uit luiheid?) zelfs dat rapport over aan mij. Wachtten tot ze me ergens tegenkwamen om dan heel nonchalant als toevallig babbeltje hun aap op mijn schouders te laten overspringen en zich tussen de vele andere te nestelen.
Dat kwam vooral ook tot uiting toen ik in de korte koffiepauzes een kopje ging drinken in de kantine. Dàt was het moment waarop ze gewacht hadden. Alle apen uit de kantine, en dat waren er nogal wat, werden schaamteloos op mijn schouders gedeponeerd.
Het werd zelfs zo erg dat ik de kantine begon te vermijden!
Na afloop van die stoomcursus kon ik enkel maar denken:
- Die vent moest al veel eerder in mijn leven zijn verschenen.
Want ja hoor, vanaf die dag ging het er anders aan toe. Ze vroegen me weer eens iets, en ik antwoordde dat ze maar een rapportje moesten schrijven en in mijn IN-bakje of mailbox deponeren. Van daaruit kon ik die rapportjes dan naar belangrijkheid sorteren, en afwerken als ik er de tijd voor vond. Hún deel van het huiswerk was dan tenminste gemaakt. Nu pas was het aan mij, en niet eerder.
Ze keken me aanvankelijk wél raar aan. Dachten dat ik een dikke nek gekregen had. Het hoog in mijn bol had gekregen. Beseften totaal niet dat mijn brein geen vuilbak was waar ze al hun apen zondermeer konden in dumpen. Beseften nog minder dat hún aap niet de enige was die op mijn schouders werd gegooid. Begonnen me onaanspreekbaar te vinden. Kon me niet schelen. Als zij het al teveel vonden hun vragen of wensen op papier te zetten, wat zou ik er dan mijn tijd aan verspillen om een oplossing uit te dokteren?
Want ik? Ik was van de vele apen op mijn schouders af en was daar totaal niet rouwig om. Mijn werksfeer was weer een beetje beter gestructureerd, mijn kop een heel stuk helderder, en ik werkte véél makkelijker dan voorheen. Nu kon ik tenminste mijn energie voor 100% inzetten voor waar ik mee bezig was. Moest niet meer constant denken aan de vele apen die nog op mijn schouder zaten te wachten en die ik niet mocht vergeten. En óf ik daar tijd mee won!
En, raar maar waar: steevast waren dergelijke apen van ondergeschikten gekomen. Oversten met een vraag stuurden me een mail. Die bleken niét te beroerd om hun vraag op (digitaal) papier te zetten.
Psychologie op de werkvloer? Je kunt niet zonder! Apen horen in de zoo.
Tijd om een en ander netjes te ordenen in je nieuw aangemaakte mappen. Het beste kun je dat doen in die grandioze verkenner. Een véél te veel miskend programma, want daar kun je alle kanten mee uit.
Om bestanden, fotos, muziek, enz. van de ene map naar de andere te verplaatsen zet je die verkenner best twee keer op je scherm, zoals hierboven. (2X de window toetsingedrukt houden en E aanklikken). Je versleept ze zodanig dat van beide de inhoud te zien is. In het ene venster blader je tot de doelmap zichtbaar is, in het andere de bronmap. Maakt niet uit of die mappen in de linker- of rechterkolom staan. En nu kunnen we naar hartelust hele mappen of documenten van de bronmap naar de doelmap slepen.
Merk op: het venster waarop je klikt of iets in doet, wordt automatisch actief en overlapt het ander, dat dan passief wordt tot je weer dààrin klikt.
Hierboven staat nog altijd die nieuwe map van enkele columns geleden. Stel dat ik die als submap in mijn muziekmap wil.
Wel, ik sleep hem met ingedrukte muisknop over alles heen naar die andere verkenner en laat hem los in het leeg gebied van de rechterkolom (1). En hup, hij staat nu daarbij. Hetzelfde bereik ik door hem naar de linkerkolom van die verkenner te slepen, en hem netjes in de map muziek te droppen (2). Wél juist mikken (doelmap verkleurt). Anders komt hij in een andere map terecht.
Tip: als je meer dan 1 bestand in één keer wilt verslepen kan dat als volgt:
Je klikt één bestand aan. Dan hou je de CTRL toets ingedrukt, en klik je alle andere bestanden die in één keer mee moeten aan. Ze zullen een na een geselecteerd worden(verkleuren). En dan sleep je het hele zooitje in één keer naar de doelmap.
Of als alle te verplaatsen bestanden na elkaar staan, klik je de eerste aan, vervolgens met SHIFT ingedrukt de laatste. Alle tussenliggende bestanden zijn nu mee geselecteerd.
Hiermee stop ik voorlopig met dit lessenpaketje. Het was trouwens helemaal niet mijn bedoeling pc-les te geven. Daarvoor is er lectuur en info te kust en te kuur. Maar één ding hebben zowat al die werken gemeen: de auteur kan zich niet in de plaats stellen van iemand die totaal van 0 moet beginnen. En hoé hij het ook over basisbeginselen heeft, meestal zijn zijn eerste woorden al tien stappen te ver voor een beginneling. En die moet dan maar leren lopen voordat hij kan gaan.
En na een verkeerde start volgt natuurlijk frustratie stress onbegrip, en blijft die hele pc levenslang een verdomd eigenzinnig ding.
Als ik een nieuwe pc koop is mijn eerste werk hem naar mijn hand zetten, hoeveel tijd me dat ook kost. Ik wil dat mijn pc doet wat ik er van verwacht en vertik het te doen wat hij van mij verwacht!!! Ik heb hém betaald. Hij niet mij.
Zo. Morgen heb ik het niet meer over pcs, maar over apen!!!
Sommige mensen hebben een 4:3 schermverhouding (het eerste scherm-formaat). Modernere schermen hebben een 16:10 verhouding, wat breder dus, zoals die van mij hieronder.
Wat valt hierbij nu op? Wel, mijn tekstverwerker Word staat aan, maar niet over de hele breedte van het scherm, want dit is zinloos. Als mijn A4 blad er in de breedte op kan is het al meer dan genoeg.
Deze werkwijze geeft me namelijk de gelegenheid een ander programma, mail bvb, er naast te zetten. Zo kan ik in het een schrijven en het andere lezen. Of twee keer mail naast mekaar bvb. Handig: je leest een bericht in het een, en schrijft een antwoord in het ander. Dat ziet er dan zo uit:
Links een mailformulier klaar om in te vullen, rechts de inkomende post. Handig toch? Als je scherm tòch zo breed is, benut het dan ook.
Hoe je dat doet? Wel, allereerst verklein je het programma waarmee je werkt met deze knop:
Klik er op en je programmavenster verkleint. Bovendien kun je de grootte nu aan je wensen laten tegemoetkomen door je muispijl boven een der 4 randen van het venster te bewegen tot de pijl in een dubbel pijltje verandert. Door nu de linker muisknop ingedrukt te houden kun je zijwaarts en de breedte, of opwaarts in de lengte de vorm aanpassen.
De volgende keer dat je het programma opent zal het precies weer in die vorm en op die plaats openen.
Hoe nu het venster naar de gewenste plaats slepen? Dat doe je door de muispijl helemaal boven in het venster op een lege plaats te zetten (naast die verklein-knoppen). Nu kun je het hele venster met ingedrukte muisknop slepen naar waar je wilt.
Of die methode de moeite loont als je een smal scherm hebt? Toch wel! Het stelt je namelijk in staat een stukje van je bureaublad zichtbaar te houden. Kan handig zijn als je snel bvb een bijlage aan een mail naar je bureaublad wilt slepen. Je sleept dit bestand dan met ingedrukte muisknop buiten je venster en laat het los op je bureaublad. Daar staat dan een kopie van dit bestand.
Of als je, zoals ik, een sidebar hebt. Die kun je dan blijven zien terwijl je in een programma werkt.
Om het verkleinen ongedaan te maken terug op diezelfde knop bovenaan klikken, en je programma vult weer het hele scherm.
Opmerking: de leerstof in deze columns is héél simpel; heel elementair. Ervaren pc-gebruikers zullen het misschien belachelijk simpel vinden. Vergetend dat niet iedereen even ervaren is. Maar zelfs ervaren gebruikers zullen er misschien toch wel handigheidjes in vinden. Ik ken namelijk ervaren pc-gebruikers, maar van gestructureerd werken hebben ze geen kaas gegeten!
-o-o-o-o-o-o-o-o-
We hebben nu een nieuw map gemaakt, genaamd: documenten. Nu moet je die map zien als een heel grote kast waarin je onbeperkt onderafdelingen kunt maken (submappen genoemd). De werkwijze is volledig hetzelfde:
Muispijl op de map zetten waarin je een onderafdeling wilt maken, rechts klikken en weer een nieuwe map maken en een naam geven.
Stel: je wilt een map muziek maken, en die map weeral onderverdelen in genres. Wel, je maakt in documenten een nieuwe map muziek. In de map muziek maak je dan weer een aantal submappen met verschillende genres, en zo kun je eindeloos verder.
Hierboven zie je mijn mapstructuur: de verschillende mappen onder documenten notas, info, brieven enz. Onder muziek zie je dan weer de verschillende genres. Omdat momenteel muziek is aangeklikt (grijze achtergrond) zie je die mappen ook in de rechter kolom. Zodra je namelijk een item aanklikt in de linkerkolom, verschijnt de inhoud van de map in de rechter.
En nu steek je in het vervolg het soort muziek dat je ontvangt in de passende map en moet je nooit meer zoeken.
Zo kun je op dezelfde manier bvb een map pps aanmaken onder documenten, en daarnaar kopieer je dan weer alle powerpoint presentaties die je hebt, of maak je daarin nog maar eens submappen aan volgens genre. De mogelijkheden zijn eindeloos.
Misschien vraag je je af waarom mijn muziekgenres hierboven genummerd zijn. Wel, dat is omdat ze anders alfabetisch gerangschikt worden. Door er een nummer voor te zetten heb ik zélf in de hand welke map bovenaan komt.
N.B. Zoals gezegd bestaat er al een map documenten, ongelukkig genoeg standaard op de C-schijf gepositioneerd. Die verplaats je best naar de D schijf, waar meer ruimte is. Hoe je dat moet doen vind je terug op de Microsoft-site hieronder:
http://support.microsoft.com/kb/310147/nl
Na de originele map documenten naar de D-schijf te hebben verplaatst, is het misschien aangewezen om hiérin verder onder te verdelen en de nieuwe map ducumenten die je maakte, terug te wissen. Het ging er tenlsotte maar om hoe je met mappen kunt werken. Wissen doe je eenvoudigweg door op de map te gaan staan met de muiswijzer, rechts te klikken en verwijderen te kiezen. Je krijgt dan nog een berichtje of je zeker bent natuurlijk ben je zeker, en dus klik je op ja.
Vele wegen leiden naar Rome, en niet elke weg is de kortste. Mensen kunnen het zichzelf soms heel erg moeilijk maken. In pc-gebruik hebben vooral veel senioren er geen benul van hoe ze wat structuur in de chaos kunnen brengen, zodat ze alles veel sneller terugvinden. En nochtans, het is zo eenvoudig!
Als ik zo wat om me heen kijk zie ik bureaubladen vol met documenten en programmas. Gewoon omdat de eigenaar niet weet waar hij ze anders kwijt kan dan op zijn bureaublad. Ppsjes blijven dan meestal aan een mail hangen in plaats van ze ergens netjes op te slaan, enz.
Ik besloot dan ook maar hier even een column aan te wijten.
Je pc kun je vergelijken met een enorm groot bureel, vol kasten, laden, mappen en documenten, en dan nog een afzonderlijke afdeling vol machines: schrijfmachines, kopieermachines, rekenmachines, filmprojectoren, fotolabos en nog veel meer.
Slordige mensen gooien alles maar door elkaar, met als gevolg dat ze telkens weer pas na lang zoeken het document dat ze nodig hebben vinden.
Ordentelijke mensen structureren hun bureel dan weer: in de gele kast zit bevoorbeeld de correspondentie; de correspondentie van verleden jaar staat op het hoogste rek, in mappen per maand. Enz In de groene kast zitten dan weer de notas en instructies En zo gaat het verder. Als je iets nodig hebt moet je niet het hele bureau doorzoeken, maar ga je recht naar de kast en map waarin het gegarandeerd moet steken.
Wel, de structuur in een pc is net hetzelfde. En véél gemakkelijker om te ordenen. (Let wel, ik werk met Vista. Andere besturingssystemen werken identiek, maar het ziet er een beetje anders uit.)
1. Open verkenner. Vind je deze niet direct terug, houd dan op je toetsenbord de Windowsknop ingedrukt en druk nu op E (van Explorer). De verkenner gaat open. In de linkerkolom zie je wat hiernaast staat. Halfweg zie je SYSTEM (C:). Dat is de C-partitie van je harde schijf, en daar blijf je voorlopig af. Daar staan normaal de programmas in.
Net daaronder staat DATA (D:). Dat is de partitie van de schijf waar je best je eigen werk kunt in opslaan. Klik die aan, en je ziet de inhoud ervan nu in de rechter kolom. (Hieronder).
Als je er nooit iets in stopte zal er ook niets insteken tenzij de mededeling lege map, en dus maak je maar een nieuwe map om in die kast te stoppen. Bevoorbeeld een map die je documenten noemt. En dat doe je als volgt:
2. Een nieuwe map maken. Zet de muispijl op DATA(D), zodat die verkleurt. Klik nu met de rechter muisknop en kies (in Vista): Nieuw, en vervolgens map. Als ik me niet vergis kun je in XP na rechtklikken direct Nieuwe map kiezen. Wel, dat klik je gewoon aan en nu zie je dat er onder DATA (D) een map is bijgekomen met de voorlopige naam nieuwe map. Klik nu met de rechter knop weer op dié map en kies uit het snelmenu: naam wijzigen.
Nu kun je daar netjes documenten in typen, en je hebt je eerste nieuwe map gemaakt. Klik nu gewoon ergens in een leeg gebied met de muis, en de nieuwe naam wordt definitief. Let wel: de mappen worden automatisch alfabetisch gesorteerd. Een nieuwe naam geven zal meestal ook betekenen dat hij naar een andere plaats in de lijst springt.
3. Wat we vandaag geleerd hebben is dus:
-In die linker kolom van Verkenner heb je als het ware een overzicht van je hele bureau, wat een pc tenslotte is. De machines zitten in afdeling C. Je documenten, fotos, filmpjes enz. zitten best in afdeling D.
In die afdeling D hebben we nu een kast gemaakt, en in een volgend verhaaltje vertel ik hoe we die kast verder kunnen indelen.
OPMERKING: jammer genoeg bestaat er al een map documenten of documents op de C-schijf, en daar komen sommige dingen automatisch in terecht. Stom genoeg van de makers, want daarvoor dient de D schijf juist. En nog spijtiger: sommige programmas slaan het resultaat automatisch in de documentenmap van de C schijf op.
Daar valt wel wat aan te doen, maar dat zou ik zelf even moeten opzoeken. Misschien later wel eens. Het is van ondergeschikt belang. Mijn bedoeling is om te leren hoe je gestructureerd kunt werken met een pc, zodat je alles altijd netjes terugvindt.
Neen. Dit geen spelfout. Ik heb het niét over dokwerkers. Wél over dopwerkers. Een nieuw woord in de dikke Vandale? Een nieuw beroep? Voor wat België betreft toch! Klinkt in elk geval wat minder vulgair dan dat vunzige nieuwe woord tentsletje.
Een kennis van me werkt al jaren in een middengrote fabriek. Ze maken sedert jaar en dag een bepaald soort machines die wereldfaam genieten. Maar hij is veel thuis. Héél erg veel vind ik. En àls hij dan weer gaat werken, komt hij elke dag weer compleet afgemat thuis. Leek me niet erg logisch.
Toen vroeg ik hem hoe dat eigenlijk in elkaar steekt in die fabriek. Had het beter niét gevraagd, want de uitleg ergerde me nog maar eens mateloos.
Blijkt dat die fabriek eigenlijk, met hetzelfde aantal werknemers, gewoon jaar in jaar uit tegen een normaal tempo zou kunnen draaien. Maar wat doet de directie? Ze probeert diezelfde productiecapaciteit klaar te spelen met weliswaar hetzelfde aantal arbeiders, maar er slechts de helft van te betalen. De andere helft wordt betaald door vadertje staat via de dop.
En dat gaat zo: de helft van de arbeiders werkt zich een week lang de plooien uit de broek en kunnen dan een of twee weken gaan doppen (technisch werkloos). Dan is het de beurt van de andere helft om met halve capaciteit dubbel werk te leveren.
Wat er op neerkomt dat de fabriek eigenlijk het hele jaar door draait, maar telkens is een helft van de werknemers aan de dop en werken de anderen dubbel zo hard.
En nu weer probeert die fabriek om via diezelfde weg een systeem te vinden om meteen maar 6 maand ineens te werken en dan 6 maand te doppen via hetzelfde systeem: werken tot je er bij valt, en dan 6 maand dopvacantie.
En nu vraag ik me af: is dat een snugger gevonden achterpoortje in de wet, of is dàt de manier waarop de overheid de industrie steunt? In het laatste geval vind ik dat een regelrechte wegwijzer naar sociale hangmatten en zo. Er kunnen betere manieren gevonden worden om de industrie te steunen als dat nodig is.
In het eerste geval een goede manier om snel rijk te worden.
Of die werknemers daar blij mee zijn? Njet! Hun lichamen worden telkens weer elke vorm van arbeid ontwend, worden lui, en moeten dan plots weer 200% van hun energie leveren. Kan niet anders dan een erg ongezonde toestand scheppen.
Het werkt zelfs zwartwerk in de hand, want wat doet een gezonde, fitte arbeider als hij telkens weer gedwongen rust moet nemen?
En neen. Dat kan niét de bedoeling geweest zijn van dit soort wetten. Alleen, toen die wetten in elkaar geknutseld werden heeft niemand er bij stilgestaan hoe schromelijk ze zouden kunnen misbruikt worden via de vele achterdeurtjes die vergeten werden.
Door een jarenlang dergelijk blunderbeleid is de doorsnee Belg (en quasi Belg) namelijk heel creatief geworden als het er op aankomt wetten te omzeilen, of ze juist in zijn voordeel te gebruiken. Het zeil naar de wind zetten heet dat.
Wie het over de wetgever heeft, heeft het automatisch over het parlement. En als je van wetgever spreekt, dan denk je toch minstens over een hooggekwalificeerd beroep te spreken. Over mensen die tien keer nadenken alvorens te spreken. Over echte primussen en bollebozen. Over de hoogste IQs die in dit land ook maar te vinden zijn.
Niets blijkt echter minder waar! In werkelijkheid kan het over broodzangers, goochelaars, entertainers, tooghangers, cafébazen of wat dan ook gaan. Met andere woorden: de mensen waarvoor wijzelf kiezen!!! En dat doen we graag, als ze maar leuk presenteren op de beeldbuis en ons veel beloven.
De gevolgen zijn dan ook navenant en desastreus
Als wetgever moet je verdomd goed weten in te schatten wat er allemaal kan gebeuren met wat je op papier zet en ondertekent. Slimmer zijn dan de creatiefste werknemer of -gever. Alle achterdeurtjes stevig vergrendelen. Geen beroep op aarde kan meer hoofdbrekens en verder doordenken vergen.
En dan gebruiken de politieke partijen daar een zooitje gewiekste entertainers voor! Nie moeilijk dat het uiteindelijk helemaal spaak loopt!
Maar ze hebben geluk:
De gemiddelde Belg vindt politiek niet belangrijk en stemt er maar op los.
De gemiddelde Belg staat er niet bij stil dat de politiek in grote mate de inhoud van zijn portemonnaie bepaalt.
De gemiddelde Belg vindt politiek gewoon een bijkomstig verschijnsel. Iets waarvoor je af en toe eens naar de stembus gaat en wat een gelegenheid schept om je vooraf of achteraf een flink stuk in de kraag te drinken op de goede afloop.
De gemiddelde Belg denkt: ZE zullen het wel weten zeker?
Welnu, ZE weten het helemaal niét!!! Ze entertainen maar. Spélen maar wetgevertje. Doen maar alsof. Nét wat je van een acteur verwacht.
Arme Belg arm België. Het zal je vaderland maar wezen.
Een van de spreuken die ik zonder ook maar één uitzondering telkens weer triomfantelijk waarheid zag worden is:
De kruik gaat zo lang te water tot ze breekt.
Zou er enkel nog willen aan toevoegen:
En kruiken die in een te knellende en wereldvreemde vorm gemaakt zijn breken zéker vroeg of laat.
Telkens en telkens weer heb ik die wijze spreuk zien uitkomen. Is het geen honderd, dan duizend keer. Daarom ook maak ik me niet zo erg veel zorgen over spaaklopende zaken, of dat nu in het parlement of in mijn omgeving gebeurt.
Kruiken blijven alleen maar drijven als ze perfect en passend met hun omgeving zijn gemaakt. Mank gemaakte kruiken doen dat zéker niet. Gelukkig maar. Het enige wat me zorgen baart is dat de vele 'stomme kruiken' van de overheid, die tóch ook niet zullen blijven drijven, de belastingbetaler ondertussen weer veel geld zullen gekost hebben.
Maar of ze blijven drijven? In geen geval! No way! Forget it! De vraag is enkel: hoelang nog?
De allereerste kruik die ik zag barsten was toen ik als achttienjarige in een vleesconservenfabriek werkte. In de technische afdeling. Een groot woord voor wat in feite een grote smidse was, met metaalbewerkers, loodgieters, electriekers en dergelijke vaklui. Onze opdracht: de fabriek draaiende houden onder alle omstandigheden.
Op zekere dag kwam daar een nieuweling bij. Iemand die een beetje had gestudeerd, erg theoretisch was ingesteld, en die ik totaal niet kon vereenzelvigen met het soort werk dat wij deden. Die vent hoorde thuis achter een bureau. Een toffe knul eigenlijk, maar op de verkeerde plaats terechtgekomen.
Maar onze chef, een ingenieur, was er direct beste maatjes mee en die man kon in zijn ogen niets misdoen. Vooral ook omdat hij een vriendje van de grote baas was!. En hij misdeed inderdaad ook niets omdat wij uit verantwoordelijkheidsgevoel zijn fouten onmiddellijk verbeterden voordat ze aan het licht kwamen.
De keerzijde van de medaille was dat die vent het werktempo begon op te drijven. Nou ja hij kwam rechtstreeks van school, was fit en uitgerust, en dan kun je inderdaad een pak meer presteren tot je plat valt!
En hij viél plat. Na amper enkele maanden. Was dan plots ook geen maatje meer van onze chef. En was verstandig genoeg om ontslag te nemen.
En ik, die me had doodgeërgerd aan zijn voorkeursbehandeling maar niets wou zeggen om niet de verklikker uit te hangen, stelde voor het eerst in mijn leven vast dat de kruik inderdaad maar blijft drijven tot ze breekt.
Hetzelfde scenario is ondertussen vele tientallen malen aan mijn oog voorbijgetrokken telkens weer met hetzelfde resultaat. En dus maak ik me nergens meer druk om. Het lost zichzelf op zodra er voldoende water in de kruik binnensijpelt. Meestal is dan al veel leed geleden, zijn sommige zaken onomkeerbaar geworden, maar desondanks komt het wel goed. Kruiken met barsten maken nu eenmaal water. Dat kan lang duren, maar blijven duren, dat doet het niet.
Maar ja ondertussen heeft het ons soms al hopen geld gekost!
En dàt is nu juist mijn frustratie als ik zie welk soort mensen in de Wetstraat steeds weer de scepter weet te zwaaien, knellende kruiken maakt, en hoe de vele kippetjes daar rond heel ijverig ja zitten te knikken. Of juist non blijven zeggen.
Ik heb géén angst om de afloop. Die ken ik al. De balans zal op lange termijn toch weer naar positief overslaan. Maar tegen welke prijs? Ik heb wél angst om het uithollen van de Belgische schatkist en voor de Belgische geloofwaardigheid vanwege de tientallen verkeerde wegen die ondertussen wegens niet na te denken zijn ingeslagen.
Het zal ons nog heel veel moeite en heel veel geld kosten om van een ongeloofwaardig kleuterstaatje weer een staat met een volwassen beleid te maken met ernstige staatslui aan het roer!
En om nog maar eens op de dioxine-crisissen terug te komen: horen we nog veel van die in Duitsland? Niet erg veel hé? Hoe zou dàt nu komen? Ach ja volgens de nieuwsdienst komt dat gewoon omdat de onze honderd keer erger was!
Klinkklare onzin!
De onze werd alleen honderd keer meer opgeklopt. Is gewoon in betweterige, hersenloze kleuterpollekens geraakt met alle gevolgen vandien voor onze voedingsindustrie.
Want zeg nou zelf: die dioxine kan onmogelijk vanaf de eerste tekenen zijn ontdekt. Zó kort op de bal kan de voedingsinspectie nu toch ook niet spelen. We moeten er toch, als het zo erg was, al een flinke portie van hebben binnengekregen. Zijn er slachtoffers gevallen? Neen! Want als dat wél zo was geweest, had de kleutertamtam nog veel harder geroffeld en hadden we dat zéker geweten. Dus Honi soit qui mal y pense.
Zal ik vrouwen ooit begrijpen? Verleden week wou mijn lieve echtgenote een nieuw tapijt. Ze was natuurlijk eerst stiekem naar de winkel gaan kijken en had daar een mooie gezien. Grijs met wit en zwart dessin. En dik, zei ze. Je voeten zinken er in weg.
Ik keek onbewust eens naar mijn voeten. Mijn sloefen hadden nét die kleuren! Ze volgde mijn blik Zie je wel? Nét diezelfde kleur heeft dat tapijt!
Nou ja als het dàt maar was, gelukkig had ze geen auto gezien met de kleur van mijn sloefen, want daar laat ik me niet meer aan vangen.
Ik bekeek eens onze twee bruine tapijten, vroeg me af wat daar mis mee was, maar wist dat tegensputteren toch geen zin had. Ce que femme veut
En ja hoor, een kwartier later lag dat fameuze tapijt in onze living. En inderdaad, het paste zo goed met mijn sloefen dat ik er mijn voeten niet meer in terugvond. Maar het lag toch wel mooi in de living.
Maar ik zag het al aan haar steelse blikken! Er hing me nóg iets boven het hoofd.
En ja hoor, de volgende morgen kwam het er uit:
- Zeg, dat bruin tapijt vloekt toch wel met dat nieuwe grijze hé?
Lap! Ik zag noch hoorde iets vloeken. Wél hoorde ik een belletje rinkelen in mijn achterhoofd. Vijf minuten later hoorde ik weer een belletje, maar toen was het de winkelbel van de tapijtenzaak. En verdorie, ze hadden er toch nog wel eentje zeker? Weliswaar met ander dessin, maar met net dezelfde kleuren.
En zo leef ik nu helemaal op grijze voet. Eén ding weet ik zeker: ik koop nooit ofte nimmer nog sloefen! Veel te duur als je dan weer je hele interieur moet veranderen!
Waarschuwing: dit lijkt misschien een vingerwijzing naar iets of iemand, maar dat is het zéker niet. Het is gewoon geschreven bij gebrek aan betere inspiratie, en viseert niemand uit mijn onmiddellijke omgeving. Want die omgeving heb ik al jaren geleden grondig schoongeborsteld. Maar het is een onderwerp dat deel uitmaakt van mijn persoonlijke kijk op het leven, en het mag hier dus ook niet ontbreken.
-o-o-o-o-o-o-o-o-
LIEGEBEESTEN.
Je hebt leugens om bestwil Je hebt leugens om je ergens uit te redden En je hebt leugens om het plezier van het liegen!
Voor de eerste twee soorten kan ik nog begrip opbrengen. Ze hebben een doel. Wàt dat doel dan ook mag zijn.
Met het laatste soort heb ik nooit kunnen omgaan. Mensen die dàt doen blijven best uit mijn buurt. Mij beliegen om het plezier van het liegen betekent voor mij noch min noch meer dan dat ze denken dat er op mijn voorhoofd met grote letters ezel staat geschreven. Of dat er een ezel op mijn pasfoto staat.
Spijtig voor hen is dat niét het geval, en wens ik een dergelijke vernedering ook niet te ondergaan. Vooral omdat het meestal juist onnozelen zijn die daar plezier in vinden. En dus buitenborstelen maar. Meegeven met het grof huisvuil. Moeten hun pleziertjes maar ergens anders gaan zoeken.
Een zeldzaam verschijnsel? Je zou verschieten! De helft van ons is ondertussen zo aan liegen gewoon geraakt dat ze niet eens meer beseffen dat ze het doen.
Via anderen komen die leugens dan soms terug bij henzelf, en dan lopen ze er nog in ook!!! Letterlijk: je eigen leugens geloven.
Gelukkig, sedert jaren is mijn omgeving clean daarvan. Maar er was een tijd dat vrienden de deur plat liepen. Zo van die vrienden waarvoor je, als ze zeggen dat het regent, toch best even aan het venster gaat kijken of dat nu juist is of niet.
Er een conversatie mee aangaan is zinloos, vermoeiend, en leidt tot niets, want telkens weer moet je je afvragen waar de realiteit eindigt en de fictie begint. En dat wil ik dus niet meer. Ook een van de redenen waarom je mij niet dikwijls aan de toog zult vinden.
Waarom ze dat doen? Ik kan maar één reden bedenken: hun eigen waarheid is te onbenullig en dus beginnen ze maar te fantaseren. Zonder te beseffen dat, als hun waarheid dan al onbenullig is, hun leugens dat nog meer zijn, want niemand gelooft ze. Al doet iedereen alsof uit (misplaatste) beleefdheid. Maar ook dàt is me er ondertussen al teveel aan.
Ook liet ik er eens eentje verstaan dat, als elke leugen een zwarte vlek op de muur zou veroorzaken, ik al lang in een pekzwart huis zou wonen en dat dit me totaal niet kon charmeren. En ze dropen af. De een na de ander.
Waarom ik dit schrijf? Nare ervaringen gehad in een recent verleden? Helemaal niet. Integendeel. Het is voor wie dit leest dan ook enkel maar bedoeld ter voorkoming. Als een soort vaccinatie tegen een boosaardige en besmettelijke griep.
Hopelijk krijgt niemand van mijn lezers die ziekte ooit te pakken, want het is iets dat zich altijd weer tegen jezelf keert. Op de duur verlies je alle geloofwaardigheid en word je zelfs niet meer geloofd als je toevallig eens wél de waarheid zegt.
Je zou het hoogstens kunnen proberen bij iemand waarvan je echt weet dat hij voor de volle honderd procent onnozel is, maar elk normaal denkend mens komt in de problemen als dit soort vrienden hun verhaal doen. Want ze zijn de deur nog niet uit of je hebt al een heleboel hoofdbrekend puzzelwerk: dit klopte niet dàt kon niet hoe kan het een nu weer met het ander gecombineerd worden? Waarom die klinkklare leugens zonder enig zichtbaar doel? Wat steekt er achter?
Wel, meestal steekt er helemaal niets achter, tenzij dat die mensen weer eens hun pleziertje hebben gehad en zichzelf heel snugger vinden als ze je dat op de mouw hebben kunnen spelden. Denkend jawel, dat je maar het verstand van een ezel hebt.
En dus hoef ik het allemaal niet meer te weten en hou dit soort mensen angstvallig uit mijn buurt.
En heb er ook een beetje medelijden mee. Want meestal betreft het al geen al te grote lichten en dan moeten ze ook nog eens een heus register in hun hoofd hebben steken met de nauwkeurige notitie van wat ze aan wie hebben wijsgemaakt, om de volgende keer niet door de mand te vallen. Natuurlijk lukt hen dat niet en vallen ze sowieso al direct door de mand!
Er was een tijd dat ik het over me heen liet lopen uit beleefdheid. Er was een tijd dat ik me ergerde aan de doelloze hoofdbrekens die een dergelijke conversatie me achteraf opleverde. En er was een tijd dat ik er schoon genoeg van kreeg. Vooral toen ik ging beseffen dat ik niet langer als ezel wilde worden aanzien. Ezel uit beleefdheid of niet.
Want dat verschil, dat snappen die lieden toch niet eens.
Er zijn zo van die kleine dingetjes die je in de loop van je leven ergens achteloos opvangt niet lang bij stilstaat, nooit meer echt over nadenkt, maar onbewust toch aan je lijf blijven kleven. Ja, zelfs voor een stuk je manier van doen bepalen. Tot je er op een dag wél bij stilstaat en er een column over schrijft.
Vele jaren geleden kwam ik zo eens in gesprek met een Indische dame die hier op vakantie was bij Belgische vrienden. We hadden het over cultuurverschillen en zo. Bleek dat wat die dame het meeste opviel in onze cultuur, ons privacygevoel was.
Na verwonderd geluisterd te hebben naar haar uitleg, vond ik het woord privacy niet echt geschikt voor wat ze me probeerde te zeggen. Maar een ander en beter passend woord vond ik ook niet. Bestaat waarschijnlijk niet.
Haar uitleg was als volgt:
Wij, westerlingen, hebben een privacygevoel dat zich vele tientallen meter rondom ons uitstrekt. We vinden op een of andere manier alle mensen die zich in die cirkel bevinden gelinkt aan onszelf en proberen zo goed mogelijk over te komen qua klederdracht, gezichtsuitdrukking, manier van lopen, enzovoort, om op die manier te proberen tegemoet te komen aan het beeld dat de wereld van ons verwacht. Pas als zich niemand meer in die cirkel bevindt worden we weer onszelf.
Met andere woorden: we spelen onbewust constant komedie.
Leek me aanvankelijk volkomen uit de lucht gegrepen, maar als je even goed nadenkt, er steekt wel waarheid in. Alleen beseffen we het niet.
De Indiërs daarentegen, blijken dat gevoel niet te hebben. Hun privacygevoel stopt aan de opperhuid. De binnenkant is privé. Alles daarbuiten heeft totaal geen invloed op hun manier van doen of kleden.
Best handig in een zo overbevolkt land waar je eigenlijk nooit alleen bent en zowat altijd in een massa moet drummen!
En Willy had er weer een levenslesje bijgeleerd.
Kunnen we daar eigenlijk wel iets van leren? Ja en nee. We zijn namelijk wel goed bezig vind ik: ons eigen voorkomen bepaalt toch voor een stuk het uitzicht van de wereld waarin we leven. We lopen graag in een nette straat en de mensen die daar lopen, wijzelf inbegrepen, maken wél deel uit van het straatbeeld.
Op dàt gebied hoeven we dat stukje Indische cultuur echt niet over te nemen.
Het wordt wél problematisch als dat gevoel een manie of fobie wordt! Want door je constant af te vragen wat anderen wel van je denken en hoe anderen je zien, vergeet je zélf te leven en jezelf te zijn. Word je een toneelspeler in plaats van een lever, en laat je het echte leven een beetje aan je voorbijgaan.
Dat kleine levenslesje is me dan ook altijd bijgebleven, en ik ben er dankbaar voor. Ik zou bijna durven zeggen dat het mijn leven zelfs in behoorlijke mate heeft beïnvloed.
Ik heb er door geleerd om me weliswaar aan te passen of zo te kleden dat ik het straatbeeld niet verstoor, niemand choqueer, maar voor de rest zal hoe anderen me ervaren me worst wezen.
Op dàt gebied stopt mijn privacy nu ook aan mijn opperhuid.
Voortbordurend op de hachelijke Tunesische ervaring in mijn vorig column:
Het gaat momenteel niet zo goed in Tunesië schijnt het. Slecht draaiende economie, lage lonen, hoge prijzen
De bevolking is het beu en neemt het heft in eigen handen. Wil verandering. Wil verstandiger beleid. En of ze gelijk hebben!
En daarmee onderscheiden ze zich nog maar eens van de andere Noordafrikaanse volkeren: ze vluchten niet. Ze zoeken geen Eldorados op. Ze willen niemand tot last zijn en van niemand profiteren. Het is hún land en ze willen er desnoods hun bloed voor geven om er weer een goed land van te maken.
Thats the spirit!!!
Een voorbeeld voor elke migrant: geen fortuin gaan zoeken op de rug en op kosten van een ander land, maar het heft in eigen hand en in eigen land nemen.
Zo ontstaan welvarende naties. Zo ontstaan beschaafde volkeren. Zo ontstonden wij.
Hier zouden ook onze regeringen een voorbeeld moeten aan nemen in plaats van een watterig asielbeleid te installeren.
Want wat nu in Tunesië gebeurt is de logica zelve:
Iedereen houdt nu eenmaal van zijn geboorteland en wil daar het beste van maken. Dat doe je niet door te vluchten en dan vanuit veilige oorden hardhandige en gewelddadige vredesbetogingen te organiseren. Dat doe je door ter plaatse te blijven en dààr je stem te laten horen. Dàt getuigt tenminste van moed. Dàt heeft impact. Lafhartige vluchtelingen echter worden nooit gevreesd. Integendeel. Regeringen zijn al blij het zooitje kwijt te zijn.
Maar het grenzeloosheidbeleid van Europa lokt vele volkeren aan die in normale omstandigheden net hetzelfde zouden doen als de Tunesiërs. Maar als je de keuze hebt tussen een sociale hangmat of een strijd op leven en dood, dan is die keuze snel gemaakt.
En dus zou Europa, in plaats van die ontevredenen naar hier te lokken, beter zélf expeditielegers opleiden om in dergelijke landen te gaan helpen met de bevolking.
Dan hoeft asielbeleid niet langer. Dan kunnen ook wij verder werken aan een schurkenloze staat. Dan kunnen we ook op beide oren slapen, in de wetenschap dat onze wereld de juiste hulp biedt op de juiste plaats en voor het juiste doel.
Maar die bevolking naar hier laten overkomen? De kat bij de melk zetten en er een dief van maken? Dat lost niets op. Ze blijven zich hier maar heimatloos vinden, blijven maar aan eigen land en religie verankerd, en hun vaderland blijft maar in het slop steken.
Conclusie: we kunnen mekaar dan wel helpen, maar dat doen we niét door de miserie (én de misdaad) naar hier te halen. De miserie ginder gaan helpen bestrijden zou al een pak logischer klinken.
Stel je als voorbeeld de Franse revolutie voor, die komaf maakte met de luie adel die op het zweet van het volk teerde. Dààr werden de pijlers gebouwd van onze hedendaagse eerlijke samenleving.
Moesten toén, net als nu, andere landen die herrieschoppers onderdak hebben geboden, dan was er nooit een Franse revolutie geweest en leefden we nog altijd in het feodale stelsel.
Zo. Het moet er nu maar eens van komen! Dit column schuif ik uit schaamte al wekenlang voor me uit als kladversie... tot ik eens niet wist wat schrijven. En nu is het zover! De korte pijn dan maar.
1972. We zouden, onbezonnen en onervaren als we toen waren, eindelijk eens een reisje maken. Ons in het hoofd gepraat door een bevriend koppel. Het zou slik Syrië worden, omdat de zus van die vriendin, gehuwd met een Syrische legerpiloot, daar woonde.
En we zouden er naartoe rijden met de wagen (een grote, comfortabele Chevrolet) van die vrienden. Het was immers maar eventjes een aantal duizenden kilometer, dus, we zouden dat vlotjes halen in een drietal dagen, daar 14 dagen vacantie hebben, en dan een drietal dagen uittrekken voor de terugkeer.
Mijn vriend had alles netjes geregeld, beschikte over de nodige wegenkaarten en ik vertrouwde hem wel. We zouden om beurten rijden. Niets om me druk over te maken. Persoonlijk had ik andere beslommeringen aan het hoofd en liet maar begaan. Tot, toen de dag naderde, ik me toch wel wou documenteren over de landen waar we doorheen moesten en de toestand van de wegen daar.
Ik schrok me een bult! Wou die kerel dat écht doen in een paar dagen? Wist hij wel waar hij aan begon? Ik had gedacht dat je per duizend kilometer, net als hier, hoogstens een twaalftal uur mocht rekenen, maar toen ik fotos zag van sommige hoofdwegen in bepaalde landen waar we doorheen moesten Neen hoor! We zouden al blij mogen zijn als we er ook maar geraakten tijdens ons verlof, laat staan nog vacantie te hebben!
Afgeblazen dus. Maar de verlofdagen waren vastgelegd, allerlei maatregelen waren genomen in verband met kinderopvang 3 weken vrijheid wenkten ons, en dus maar snel een pak folders gehaald in het reisbureau. Hoe ver, hoe lang en hoe duur konden we ons een all-in vliegvacantie permitteren?
Tunesië bleek een waardig en goedkoop aanbod te presenteren, vliegreis inbegrepen, en toen was het rap beslist.
Tunesië dus. Toen de Caravelle landde op het vliegveld van Tunis blies een bloedhete luchtstroom, geparfumeerd met citroen- en -olijfgeur, ons al tegemoet van zodra de deuren openzwaaiden. Het was wél al voorbij middernacht en het was oktober! Een taxi bracht ons naar ons hotel in Hammamet op een dertigtal kilometer afstand. Pikdonker natuurlijk en veel kans om het landschap in ons op te nemen hadden we niet.
De volgende morgen ontwaakten we in een andere wereld. Neen! Op een andere planeet, want dat kon onmogelijk de planeet aarde wezen! Een bloedhete zon werkte zich s morgens vroeg al met ongelooflijke snelheid los uit de glasheldere middellandse zee en besteeg een straalblauwe hemel.
Bij ons eerste wandelingetje merkten we het al direct: hier was de tijd blijven stilstaan, en blééf stilstaan. Geen gejaag,
geen haast, geen knarsende remmen of gierende banden. Ezelkarretjes sjokten ons voorbij, dromedarissen met hooghartig opgeheven hoofd gunden ons, tweebenige stervelingen, geen blik waardig maar kauwden stoïcijns verder op god weet wat ze in de muil hadden.
De Tunesiërs zelf zondermeer aardig en vriendelijk. En ook heel intelligent waar intelligentie vereist was: in klinieken, openbare diensten en zo. Prima.
Ik had echter na enige tijd één probleempje: door de verandering van voeding kon ik dagenlang niet naar het toilet, maar maakte me daar geen zorgen over en stond er niet eens bij stil.
Een week later lieten we ons inschrijven voor een tweedaagse bustocht naar de Sahara en bezoek aan enkele oases. Een beetje boven ons budget, maar kom, als je daar zo dicht bij bent zou het zonde zijn
Na de nacht te hebben doorgebracht in een nomaden-tentenkamp, aangepast aan toeristen, vingen we de terugrit aan langs de onooglijke kamelenpistes doorheen de woestijn, soms gewoon aangestampte aarde, soms ook wat gemoderniseerd met asfalt.
Het werd namiddag en het was Ramadan Ik zat net achter de chauffeur en de gids, die beiden barstten van de honger, en al lang vóór zonsondergang hun lekkere eetmaal op het dashbord hadden uitgestald, kwijlend van de goesting om, zodra de zon zich in het zand ging boren, aan te vallen.
En toen gebeurde het. Plots moest ik hoogdringend Ik was me nog van geen kwaad bewust, vergat even waar ik was, tikte de chauffeur op de schouder, en vroeg hem of hij aan het eerste cafeetje eventjes kon stoppen.
De man keek me niet begrijpend aan en maakte me duidelijk dat dit toch nog driehonderd kilometer was! Oh nee!
- Dan maar aan de eerste cactus? Probeerde ik nog vertwijfeld, maar hoe ik ook rondkeek, ook dié zag ik niet. Alleen maar zand. Vlak, eindeloos zand. Geen bergje, geen putje, geen struik.
- Stop dan maar hier onmiddellijk! Deed ik paniekerig. Remmen gierden, de bus week naar de kant van de weg, ik sprong vooruit naar de uitgang, maar nog voor de deur zich opende voelde ik het al beginnen spuiten met de kracht van een hogedrukreiniger!
Snel naar de achterzijde van de bus gerend, wilde me net hurken, maar daar daagde de tweede bus van onze groep op. De chauffeur wist niet wat er gebeurde, en parkeerde zich netjes achter de onze. Tientallen toeristen gaapten me aan. Shit! Shit! Shit! Ik gebaarde naar de chauffeur om door te rijden. Hij grijnsde en begreep het. Ze reden ons voorbij.
Maar de helft van het kwaad was geschied beteuterd en gegeneerd stond ik er bij toen mijn vrouw kwam kijken. En plots barste ik uit in een onbedaarlijke lach. Ze begreep het niet, maar ik zei: Dàt? Dat wordt ooit een onvergetelijke herinnering om na te vertellen, maar eerst moet ik uit die penibele situatie geraken. Eventjes leek ik boven de situatie uit gestegen te zijn, en begon de humor ervan in te zien, alsof het niet ik, maar een vreemde betrof!
Ze haalde mijn reistas uit de bus en ik kon de rit verderzetten in zwembroek.
Die zo begeerde moslim-maaltijd van de chauffeur en de gids? Werd netjes weer opgeborgen, ondanks de wijd opengesperde ramen. Ik heb die mensen niet meer zien eten die dag. Ook niet toen de zon al lang onder was en we bij ons hotel aankwamen
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
