Stoppel-veld

De velden liggen stoppelbloot,
geplunderd en geschoren;
geborgen in der schuren schoot
ligt dorsensklaar het koren.

En wat geen schuur, hoe breed en hoog,
kon bergen in haar wanden,
staat veilig daar, gebermd en droog,
in mijten op de landen.

Geen halm meer wiegt; 't ligt alles kaal.
En blank en blauw van veder,
strijkt, zwenkend in een zonnestraal,
een vlucht van duiven neder.

Op koorn- en tarweland ligt daar,
teloor gevallen, tussen
de stoppels, meenge graanvolle aar
tot voer voor duif en mussen.

Arm volk, dat van geen zaaien weet,
ga, oogst nu langs de voren.
Van wat Gods zonne rijpen deed
Geen korrel ga verloren!