Foto
Zoeken in blog

Beoordeel dit blog
  Zeer goed
  Goed
  Voldoende
  Nog wat bijwerken
  Nog veel werk aan
 
Inhoud blog
  • praktisch
  • bloemen
  • vogel
  • de jonge
  • lied
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Altijd in beweging met van alles en nog wat...

    31-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.nieuwjaar
    Een gedicht van Guido Gezelle 1830-1899

    't Nieuwjaar! Och! 't Is altijd 't oude

    't Nieuwjaar! Och! 't is altijd 't oude:
    zitten beven van de koude;
    dan, deur slijk en moze gaan;
    later, in de zonne braên;
    als het zwijn zit in de kuipe,
    't keerske brandt al in de puipe;
    en, van zo de winter fluit,
    't keerske is dood, en 't jaar is uit!


    1885





    ---------------------------------
    moze: modder
    puipe: open nis in muur tussen woning en stallingen

    Jaarkrans (1893)

    schrijver

    31-12-2012 om 15:46 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    30-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.de dag
    Een gedicht van Herman Gorter 1864-1924

    DE DAG GAAT OPEN ALS EEN GOUDEN ROOS

    De dag gaat open als een gouden roos;
    ik sta aan 't raam en zend mijn adem uit,
    het veld is stil, en nauwlijks éen geluid
    breekt naar het koepelblauw bij tussenpoos.

    En in mijn kamer, als een donkre doos,
    waarvoor de parels hangen aan de ruit,
    ga 'k heen en weer, tot waar mijn wandling stuit
    en ik bij donkre wand stil peinzend poos.

    Ik heb 't gevonden, het mensengeluk,
    als moest ik worden vier en dertig jaar
    eer ik het vond, en ging veel trachten stuk
    in spannend worstlen en ijdel gebaar.
    Maar zo zeker als daarbuiten de zon de
    wereld befloerst, heb ik 't geluk gevonden.

    Verzamelde lyriek, Amsterdam.(1898)

    schrijver

    30-12-2012 om 18:30 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    28-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    Een gedicht van J.J.Goeverneur 1809-1898

    December

    Het haasje maakt zijn laatste buiteling,
    En 't arme ding
    Moet duur nu voor de kool betalen,
    Die 't deze zomer bij de boer van 't veld kwam halen,
    En waarvoor 't boertje niets ontving; -
    Voldaan is nu de rekening.

    December brengt naar oude wijs
    Ons regen, sneeuw of vorst en ijs.
    De lucht, somtijds als as zo grauw,
    Is soms van 't allerzuiverst blauw,
    Waarin bij nacht de lieve maan
    En duizend gouden sterren staan. -
    Als men die helder tintlen ziet,
    Dan dient men braaf te stoken,
    Dan moet de schoorsteen roken;
    Want warm is het dàn buiten niet.

    December brengt, wat bovenal
    U, vrindjes, wel bevallen zal,
    December brengt de brave Sant,
    Van ouds bekend door 't hele land;
    Want Sint Niclaas, goed-heilig man,
    Trekt nu zijn beste tabberd an,
    Rijdt hoog te paard door land en stad
    En gooit door elke schoorsteen wat.
    Hoe arm en klein een huisje ook zij,
    Hij gaat het zeker niet voorbij,
    Maar maakt de kindertjes er blij.
    Kreeg een van u eens wat heel veel,
    Gun dan 't arm buurkind ook een deel!

    En is de kortste dag geweest
    En 't lief en kostlijk Kerstmisfeest,
    Dan heeft het Jaar zijn werk gedaan
    En wil voor altijd rusten gaan.

    Twaalf heeft de klok
    En 't jaar is uit;
    Door groten wordt
    Tot goed besluit
    Nog eens geschonken
    En braaf geklonken;
    Maar alle kindren liggen lang
    In zoete rust,
    En weten niet en voelen niet,
    Dat nog zo laat
    De Moeder aan hun bedje staat
    En stil hen kust
    Met in 't nieuwjaar háar eerste wens:
    Kind, word een braaf en deugdzaam mens!

    De twaalf maanden van het jaar (1870)

    schrijver

    28-12-2012 om 13:07 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    27-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

    Een einde jaarsblik


    Tussen

     

    Tussen kerst en einde van het jaar

    Liggen ook donkere dagen

    Het licht heeft geen behagen

    Om eens over ons land te stralen

    Men wacht op het einde

    Maar na die ene dag

    Gaat alles gewoon weer op weg

    Om door de woestijn van het leven

    Zich op nieuwe paden te begeven

    Een jaar duurt maar heel even

    Ook al denk je dat een leven lang duurt

    Soms is het zo voorbij

    En velen staan nog wachtend in de rij

    Met denkbeelden dat het wel goed zal komen

    Maar het water wil overal buiten de oevers stromen

    Soms is het leven voor mensen een kwelling op zich

    Voor al als het er niet is

    Dat bepaalde uitzicht!

     

    27-12-2012 om 16:51 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    25-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.dochter
    Een gedicht van Frederik Hemkes 1854-1887

    'S MOLENAARS DOCHTER

    't Werd laat eer de vrijer de molen verliet;
    De vlonder was wit van de rijp - Hoe 't geschiedd'? -
    Of 't licht in de molen? - Men gist en men raadt -
    Hij zonk in de diepte van 't zwarte verlaat.

    En 's molenaars dochter zat stil en alleen,
    Al zuchtend en klagend, in rouw en geween;
    Drie jaar lang rouwde ze en wenste zich dood,
    Totdat het haar vader ten leste verdroot.

    'De knecht op de molen is vlijtig en trouw,
    Is knap van persoon en hij wil je tot vrouw;
    Of hij jou nu lijkt? - Maar al lijkt hij je niet,
    Toch zult ge hem trouwen trots al je verdriet!'

    De molenaar sprak 't en zijn woord was een wet,
    Hier baatten geen tranen, geen klacht of verzet;
    Al draaide de molen zijn kap met de wind,
    De molenaar niet, al bezwoer hem zijn kind.

    En 's Zondags reeds woei van de molen een vlag
    En noodde er de gasten met iedere dag;
    Kwam 's avonds de speelman, de vreugde begon -
    Maar 't bruidje verviel als sneeuw voor de zon.

    En zwaar op haar schouderen drukte het kruis;
    Bij 't vallen van d' avond ontvlood zij 't gedruis;
    Zij wrong als wanhopig de handen te saâm,
    En staarde in het water en fluisterde een naam.

    'Ach, neem gij terug thans mijn trouw en mijn ring,
    Gij dierbre! met wie al mijn vreugde verging;
    Straks, tegen mijn wil, breekt de bruiloftsdag aan:
    Ach, was ik bij u en mijn lijden gedaan!'

    Met rukt zij de ring af, haar heiligste goed,
    En slingert hem neer in de kolk aan haar voet,
    En 't siddert en trilt in de donkere schoot,
    Als klopte men zacht aan de poort van de Dood.

    Een vorm zweeft langs 't water in nevelgewaad,
    En huivrend herkent zij een dierbaar gelaat;
    Het spooksel komt nader, steekt d' arm naar haar heen -
    Zij wankelt en stort in de diepte beneên.

    En ginds in de molen, dáár zongen zij luid,
    Dáár klonken de gasten op 't welzijn der bruid;
    Drie dagen verstreken, toen zaten zij weer
    In 't eigenst vertrek aan haar doodmaal ter neer.

    De oude huisvriend(1882)

    schrijver

    25-12-2012 om 15:17 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    24-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.kerkhof
    Een gedicht van Bernard van Meurs 1835-1915

    's Wienters op 't karkhof.

    Hier rusten ien vree onze doojen;
    God nam hun de levenszurg af.
    De hemel spreidt zuutjes 'en laoken
    Van sneuwvlukskes over hun graf;
    De wiend schudt de hangende twiegen
    Der treurwilgers triest hen en weer,
    En speult met de rietslende blaojer
    En strooit ze um de grafkruuskes neer.

    Een muske zit hongrend te tjielpen
    Ien 't duuster geblaort van 'en spar;
    'k Zie anders gen gruun en gen leven -
    't Is alles zo stil en zo bar.
    Maor, schoon ik gen gruun zie en leven,
    Het blieft toch alevel bestaon:
    De wienter verbergt 'et 'en poosje,
    De lentetied brengt 'et weer aon.

    Zo is 't ook precies met ons leven:
    Het nêmt hierbenejen 'en end,
    Maor 't is um daorboven te bluuien
    Ien de euwige, zaolige lent'.
    En zie 'k, ien de wienter des levens,
    Op aorde onze doojen nie meer -
    't Wordt lente ook veur mien nao 'en poosje,
    Ik zie ze ien de Hemel dan weer.

    Kriekende Kriekse (1894)

    schrijver

    24-12-2012 om 18:58 geschreven door Dora


    >> Reageer (1)
    23-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.aard
    Een gedicht van Heiman Dullaert 1636-1684

    Op de aard der Vooreilanden van Amerika.

    In 't aangenaam gewest, waar nooit het groen verdwijnt,
    Komt nooit d'onvruchtbre winter beven.
    Slechts kan het lieflijk wit, dat op de lelie schijnt,
    Het schijnsel van zijn sneeuw daar geven.

    --------------------------------------
    Vooreilanden van Amerika – Antillen
    beven- schrik brengen

    schrijver

    23-12-2012 om 17:13 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    22-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.mens zijn
    Een gedicht van René de Clercq 1877-1932

    Mens zijn

    Waar mens de mense wolf is,
    Waar volk de volke vee;
    Waar, huilend, wie maar golf is,
    Wil schuimen boven zee;
    Daar perst men paarl uit traan en bloed,
    Heet zwakheid kracht, en lafheid moed,
    En wie een hals drukt met de voet.
    Nékplooit gedwee!

    Moet eerlijk altijd arm zijn?
    En machtig altijd slecht?
    Vijandig hoofd op arm zijn,
    En 't leven een gevecht?
    Zal nooit, in grootse harmonie,
    Het mensdom - kracht, gevoel, genie -
    Al, man bij man, en knie aan knie,
    Réchtstaan voor recht?

    Zie, de aarde is aller moeder!
    Zij wil noch slaaf noch heer.
    Haar kind te zijn, o broeder,
    Is de eerste en de opperste eer.
    Want heilig is haar schoot genoeg,
    Haar handen breken brood genoeg,
    Wij zijn, en dat is groot genoeg,
    Méns, mens, niets meer!

    schrijver

    22-12-2012 om 19:42 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    21-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.winterdag
    Een gedicht van J.P.Heije 1809-1876

    Winterdag

    De lucht is blauw , de vloed is ijs,
    't Blinkt al in de avondzonneschijn,
    En langs de takken, bruin en grijs,
    Hangt de ijzel, als een blank gordijn ;
    Daar vliegt, met korte vleugelslag,
    Een kraaienzwerm door 't pijnboomhout...
    't Is toch een heerlijk ding in 't woud,
    Zo'n winterdag, zo'n winterdag!

    Het mosbed kraakt, — de rappe voet
    Drukt sporen in 't besneeuwde groen;
    Ginds kronkelt, als een welkomsgroet,
    Een blauwe rookwolk door 't plantsoen;
    Van verre klinkt, met slag op slag,
    De scherpe bijl op 't harsig hout...
    't Is toch een heerlijk ding in 't woud ,
    Zo'n winterdag, zo'n winterdag!

    Maar ginds wacht mij een lieve vrouw,
    En kinders o! als melk en bloed;
    Een krachtig maal, een warme schouw,
    En duizend kussen , trouw en zoet;
    Hoe mooi 't dan ook hier wezen mag,
    Ik zeg, bij 't kruipen in mijn kluis:
    't Is toch een heerlijk ding in... huis,
    Zo'n winterdag, zo'n winterdag!

    Al de volksliederen (1865)

    schrijver

    21-12-2012 om 12:29 geschreven door Dora


    >> Reageer (1)
    20-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.kennis-dorst
    Een gedicht van Hendrik Jan Schimmel 1823-1906

    Kennis-dorst.

    Lize dartelde om het roosje,
    Purper bloosje,
    Eerstling, die de Lente schiep;
    Pas ontslagen van de windsels, -
    Donzen bindsels,
    Wiegje, waar het knopje' in sliep.

    In 't bloembed stoeiend, gaârt ze,
    Of ontblaârt ze,
    Of vertreedt ze naar haar keur;
    Door een zee van purper wadend,
    En zich badend
    In een dauw van ambergeur.

    Moe gedarteld zijgt ze neder,
    Rijst ze weder,
    Overziet ze heel haar schat;
    Maar wat pijnt haar, krult de tipjes
    Van haar lipjes,
    Plooit haar voorhoofd straks zo glad?

    't Is de wordende Gedachte:
    Welk een krachte
    't Bloemeke uit de zwachtlen baart.
    't Is de wens: dat zij 't mocht speuren
    Waar de kleuren
    Kiemden in de kleurloze aard.

    En ze rekt de kleine vingeren,
    In 't zich slingeren
    Om de tengre rozentak,
    Niet de spits der dorens achtend,
    Ginds haar wachtend
    Onder 't kleurrijk bloemendak.

    't Struikje woelt ze los uit de aarde.
    Hoe der gaarde
    't Pronkjuweel onttogen wordt!...
    Lize! staak het spelemeien,
    Ga 't beschreien:
    Wat ge ontwortelde is verdord.

    schrijver

    20-12-2012 om 15:26 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    19-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.een mens
    Een dichterlijke overdenking naar aanleiding van wat te luisteren...

    Een mens

     

    Een mens wordt geboren

    En weet niet hoeveel tijd hem is beschoren

    De mens groeit en groeit

    En is volwassen geworden

    Hij komt in allerlei oorden

    Ook wel bij witte boorden

    De mens denkt en denkt

    Wat is het dat mij zo in dit leven schenkt

    Soms is deze verwondert over het een en ander

    Hij heeft een bijzondere levenswandel

    Talenten zijn in hem ontwikkeld

    Een geestelijk dichterlijk gebeuren

    Wat zich ook muzikaal laat meesleuren

    Wat ben je bevoorrecht boven anderen

    Als je zo met je talenten mag leven

    Ook al geeft het leven niet altijd wat men zoekt

    Maar wat er toe doet

    Is dat het leven de glans kent

    Van wat hij in stilte pent

     

    19-12-2012 om 17:11 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.vastheid
    Een gedicht van Henriëtte Roland Holst-van der Schalk 1869-1952

    Over rustige vastheid die ik vond

    De mensen zijn in getwijfel gevangen,
    't gezicht van een god heeft de tijd gebleekt,
    nu kom ik ze vertroosten met gezangen
    van wat nooit wisselt en in niets ontbreekt.
    Ik kan bemoediging zijn voor de bangen,
    de klare stem die altijd rustig spreekt,
    omdat mijn hart dat geen angstvallig hangen
    aan wolken kent, ziet wat door wolken breekt.

    Ik werd geboren met een aard die sterk
    van zelf gaat naar de kern van alle zaken
    maar veel stond tussen mij in en mijn werk.
    Groeiend, heb ik dat op zij gezet:
    het werd al lichter, alle duisters braken
    en ik zag liefde als de levenswet.

    schrijver

    19-12-2012 om 16:44 geschreven door Dora


    >> Reageer (1)
    18-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.lied
    Een gedicht van Frederik Hemkes 1854-1887

    LIED DER IERSE LANDVERHUIZERS

    Groen Erin, eens zo rijk, zo groot,
    Heeft voor zijn kindren thans geen brood;
    Zij wijken over zee,
    En werpen nog een blik naar 't strand,
    Bij 't scheiden van hun Vaderland _
    Hun lied klinkt van de ree.

    'Van 't Oosten fluit het door de ra;
    Wij steevnen naar Amerika
    En scheiden van ons land,
    Maar schoon de nood een uitkomst zocht:
    Wij blijven aan ons land verknocht
    Met onverbreekre band.'

    'Wij zelven keren nimmer weer,
    Wij zelven zoeken goud noch eer,
    Slechts brood en straks een graf;
    Ons hart vergeet Groen Erin niet,
    Wij eren 't nog in zang en lied;
    De kindren horen 't af.'

    'Die kindren, thans nog zwak en klein,
    Die zullen eenmaal krachtig zijn
    Aan gindse zij van 't meir;
    Een fors geslacht vol geest en moed,
    Bij 't licht der vrijheid opgevoed;
    Een sterk en machtig heir'.

    'Als eens Groen Erin op zal staan,
    Dan schalt van over d' Oceaan
    Een stem die smekend zegt:
    O keer weerom, o keer weerom!
    Groen Erin rijst en roert de trom
    Voor vrijheid en voor recht!'

    'Dan valt die kindren, kloek van zin,
    't Gewijde lied der vaadren in
    Met jeugdig oor gehoord,
    En 't drijft hen naar het oude land,
    Waar dan de grootste strijd ontbrandt
    Onwederstaanbaar voort.'

    'De bries van 't Oosten blaast in 't zeil;
    Nog eenmaal heil, nog eenmaal heil,
    Groen Erin, heerlijk land!
    Voor nood en rampspoed vlieden wij;
    Word eenmaal machtig, groot en vrij;
    Vaarwel, schoon Vaderland!'

    De Banier, 4(1879)

    schrijver

    18-12-2012 om 11:41 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    17-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.boterbloem
    Een gedicht van Frans Bastiaanse 1868-1947

    Herdenken

    De laatste gele boterbloem,
    Die bloeide tussen 't dorrend gras,
    Deed mij de tijd gedenken toen
    Het Lente en zij nog bij mij was.

    Die Lente-tijd keert nimmer weer,
    O, Leven, wat is uw droefnis groot,
    Al wat zo schoon is, is zo teer
    Zo broos,—zo wreed de Dood.

    Die kent geen bloemen en geen licht,
    Die geeft alleen—mag 't zijn—de rust,
    Als hij geveld heeft met zijn zicht
    Al harten-en ogenlust.

    Gedichten (1909)

    schrijver

    17-12-2012 om 12:43 geschreven door Dora


    >> Reageer (1)
    15-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.cirkel
    Aan het einde van een jaar draaien de gedacht maar!

     

    Cirkel

     

    De cirkel is bijna vol

    Er is nog een klein stukje open

    En dan gaat de volgende cirkel weer open

    Steeds draaien we maar door

    Elk mens heeft zo zijn eigen spoor

    Je hebt een mooi spoor

    Of er is een modderspoor

    Ja, soms heb je ook een sneeuwspoor

    En steeds gaat alles jaar na jaar door

    En op een keer

    Dan ben je er niet meer, hoor!

    Zo gaat het steeds in de cirkel van het leven

    Vele cirkels maken één cirkel

    Soms is het hard als een bikkel

    Dan ineens is er de sikkel

    Die draait en zwaait en opeens

    Ben je er niet meer!

    Ja, alles neemt zijn keer

    Je moet alles verlaten

    Hoeveel cirkels er ook hebben gedraaid

    Soms een paar cirkels

    En soms heel veel!

    De cirkels zijn niet gelijk verdeeld

    Het past niet bij ieders beeld

    Maar de gedachten kunnen cirkelen

    En soms gaan ze zich verwikkelen

    Met onbegrijpelijke dingen

    Ja, in het leven zijn er zo van die dingen!

     

     

     


    15-12-2012 om 16:35 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    14-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.liedeke
    Een gedicht van Emanuel Hiel 1834-1899

    Licht liedeke

    Ik vraag de grijze nevel niet,
    en zing ik vaak een treurig lied,
    toch vraag ik, dat de zonnegloed
    bezielend iedereen begroet
    en alle droefheid henenjaag.

    Ik vraag niet aan de duistre nacht,
    de demping aller vreugde en kracht;
    ik vraag het licht en altijd 't licht
    opdat in ieders aangezicht
    de waarheid in heur schoonheid schijn'.

    Zo zwart van hart gelijk de nacht
    is hij, die 't edel licht veracht,
    het licht, de bron van alle goed,
    van alle kracht,van deugd en moed
    en van de zoete levensvreugd.

    Gedichten ( 1861-1862)

    schrijver

    14-12-2012 om 12:47 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    13-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ontdekker
    Een gedicht van Jacob Slauerhoff 1898-1936

    DE ONTDEKKER

    Hij had het land waarvoor hij scheep ging lief,
    Lief, als een vrouw 't verborgen komende.
    Er diep aan denkend stond hij dromende
    Voor op de plecht en als de boeg zich hief

    Was 't hem te moede of 't zich reeds bewoog
    Onder de verten, waarin 't sluimerde,
    Terwijl 't schip, door de waterscheiding schuimende,
    Op de aanbrekende geboort' toevloog.

    Maar toen het lag ontdekt, leek het verraad.
    Geen stille onzichtbre streng verbond hen tweeën.
    Hij wilde 't weer verheimlijken - te laat:
    Het lag voor allen bloot. Hem bleef geen raad
    Dan voort te varen, doelloos, desolaat
    En zonder drift - leeg, over lege zeeën.

    Verzamelde gedichten. 's-Gravenhage-Rotterdam.(1961)

    schrijver

    13-12-2012 om 14:07 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    12-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.bedelaar
    Een gedicht van Edgard du Perron 1899-1940

    De bedelaar onder de boom

    Zie de oude leugnaar, die bretels verkoopt,
    om niet te zeggen dat hij bedelt, staren.
    Hij zit daar om zich weer bijeen te garen
    en niet omdat hij op 't nirwana hoopt.

    Als ooit op aarde een mens zichzelf ontloopt,
    dan hij misschien, maar 't duurt al zestig jaren,
    en zie met hoeveel zorg hij 't raaflend garen,
    dat hij „jas" noemt, op zijn geraamte knoopt.

    0, de oude leugnaar, 't mummelend kadaver!
    eens reist hij verder toch dan een dolfijn,
    't oude kavalje dat slechts droomt van haver.

    Heer, geef een sterfbed koel en zonder pijn
    -zijn geel gelaat ligt diep dan in de klaver-
    aan de oude leugnaars die wij zullen zijn!

    Parlando (1930)

    schrijver

    12-12-2012 om 17:00 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    11-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.camoës
    Een gedicht van Jan Jacob Slauerhoff 1898-1936

    Camoës

    Hij sleet zijn jeugd in 't afgelegen slot
    En diende een hof, geestloos wuft en verwaten.
    Hij vlood, wild hunkerend naar een groter lot
    Alleen naar de pas opgerichte Staten.

    Om zijn stilzwijgen en onzeker schot
    Geminacht door kooplieden en soldaten,
    Aan boord, in 't fort ten prooi aan 't plomp complot
    Dat hij niet delgen kon, slechts macht'loos haten.

    Toch drong zijn droom tot haar verweez'lijking:
    Toen hij geen vreemde wonderlanden ging
    Veroveren met een machtige armade,

    Wrocht hij in kille grottenschemering
    - Gedoemd poëet, zwerver en banneling -
    De zware strofen van de Lusiade.

    Verzamelde gedichten(1961)

    schrijver

    11-12-2012 om 16:54 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    10-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.sneeuw
    Een gedicht van René de Clercq 1877-1932

    Sneeuw

    Vlokken, vlokken, vlokken,
    gesteven schuim,
    met scheuten en schokken
    door 't ruim!
    Ze zakken
    bij pakken,
    en, als er wind in zit,
    waaien ze, waaien ze,
    draaien ze, draaien ze, -
    de lucht is donker van wit.
    Eenbarelijk buien!
    De grond wordt zat;
    en dikker kleven de kuien
    wat.
    Ze leven,
    die losse wittigheên!
    Ze wervelweven,
    ondereen,
    een kleed, waarmede ze de aarde kleên.
    Er ligt al een deksel van vlekkeloos laken,
    gericheld,
    geticheld,
    op al de daken.
    Het wordt een stiller, een warmer weer,
    en zachter zijgen de zieltjes neer.
    Het vlokgewiegel
    sterft tenemaal.
    Een zonnestraal
    loopt glinstrend door de speierspiegel...
    En geen beweging, geen geluid.
    De zwarte bomen springen uit!


    -----------------------------------
    kuien: koeien?
    speieren: schitteren
    tenemaal: opeens

    Natuur (1903)

    schrijver

    10-12-2012 om 10:50 geschreven door Dora


    >> Reageer (1)
    09-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.christophoros
    Een gedicht van Helene Swarth 1859-1941

    Christophoros.

    En in de beek stond reeds mijn voet gebaad,
    - Een beek, door dubble dorst van zon en zand
    Half leeggezogen - toen een kinderhand
    Mij vasthield bij de zoom van mijn gewaad.

    En als een rooswolk in een gouden rand,
    Lachte in een lijst van goudhaar zijn gelaat,
    Terwijl hij sprak: - ‘Zo gij door 't water waadt,
    Draag me op uw schoudren naar dat schone land!’

    En alzo deed ik, doch, toen ik hem droeg,
    Werd, wat mij licht leek, middlerwege, als lood,
    En 't water zwol zo dreigend, dat ik vroeg:

    - ‘Moet ik nu sterven en zijt gij de Dood?’
    Doch hij: - ‘De Dood niet, maar uw Meester wel!’
    Toen zweeg de storm en 'k zei: ‘Emmanuel!’

    schrijver

    09-12-2012 om 18:59 geschreven door Dora


    >> Reageer (1)
    08-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.zee
    Een gedicht van Jacobus van Looy 1855-1930

    Zee

    O,'t leven van de zee, waarbij ik was gezeten,
    Dat aanzwol uit een ruimt' waaronder bergen staan,
    En tot mijn voeten kwam met dreun en kolking slaan,
    En in een zwalp uitzwom van ruiseling verreten.

    Het doffe strand was rood als leme, antieke vazen,
    Beklompt met stenen, grijs, als schaalgedierte donker,
    De lange leking straalde en droop met grot-geflonker,
    Tot ze onderdompten in het witte waterrazen.

    Geen vogel en geen zeil, niets dan het kookhete zeeën,
    Als uit de blauwe wijdte een groene golf weer joeg,
    Een opgespalkte baar zijn frons van bruis neersloeg,
    En in de brijzeling der branding was verleeën.

    O, deze zee en 't oceanische bezielen,
    Dat aanzwol uit een ruimt' waaronder bergen staan,
    Dat aldoor slaande sleet en slijtende kwam slaan,
    En voor mijn voeten bleef als koud schuim na het wielen.

    Gedichten (1920)

    schrijver

    08-12-2012 om 17:26 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    07-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.sint-franciscus
    Een gedicht van Felix Timmermans 1886-1947

    Sint-Franciscus

    Het is gedaan met al die ijdle dingen!
    De maan speelt op de zilvren avondfluit;
    hij zingt nu niet meer mee, dat lied is uit,
    een schoner stem kon in zijn ziele dringen.

    Hij zal in d'afgrond van Gods liefde springen,
    trekt zijn verleden en zijn kleren uit,
    en in een pij, met zijne ziele als luit
    gaat hij al beedlend langs de huizen zingen,

    zingt voor de wolf, de vogels en de bloemen,
    kan al wat leeft zijn broers en zusters noemen,
    de Liefde zingt hem mager als een riet.

    In zulke pure mens wil God staan branden,
    boort Hem zijn vuur door voeten, hart en handen.
    Uit elke wond juicht het zonnelied!

    Adagio

    schrijver

    07-12-2012 om 19:29 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    06-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.gezicht
    Een gedicht van Willem de Merode 1887-1939

    O dit ontroeren om een klein gezicht

    O dit ontroeren om een klein gezicht,
    vredig en goed, onder donkre haren,
    bruin met goudglans, die de zware
    streling der handen doet trillen in ‘t licht.

    Het zoel aandringen van dit gevoelen
    drijft tot het staamlen van huiverblode
    woorden, die ‘t snelle stromen van node
    hebben, en vrezen hun eigen bedoelen,

    en stokken… en er is enkel een kijken
    in blauwe verten, oneindig wijde;
    wegvloeien van denken en een blijde
    duizeling doet het hart bezwijken.

    Maar altijd dit weten: in smal gelaat
    twee grote blauwe ogen naar mij geheven;
    een glanzend bloeien van een jong leven,
    waardoor mijn moeheid schoon omstrengeld staat.

    schrijver

    06-12-2012 om 13:06 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    05-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.sinterklaas
    Dit is voor kinderen! Maar worden als een kind daar komt geen Sinterklaas
    aan te pas! Hoe goed en heilig hij ook wordt genoemd! Het is en blijft een mens, die geen ander mens tot een heilige kan maken!
    Zoals de paus in Rome altijd doet!
    Het is bedriegen tot op het bot!


    Een gedicht van J.J.A. Goeverneur 1809-1898

    Sinterklaas, goed heilig man

    Sinterklaas, goed heilig man!
    Trek jou beste tabberd an;
    Rijd er mee naar Amsterdam,
    Van Amsterdam naar Spanje,
    Appeltjes van Oranje,
    Pruimpjes van de bomen;
    Sinterklaas zal komen.

    Kinderdeuntjes en wiegeliedjes (circa 1870-1880)

    schrijver

    05-12-2012 om 13:30 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    04-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ochtend
    Een gedicht van W.G Nouhuys 1854-1914

    Ochtend

    De hemel is zo troosteloos grijs,
    Het wil niet dagen...
    De wind zingt in de bomen een wijs
    Van klagen...

    Ik hoor de droppelen nedergaan
    In ’t neevlig duister, –
    Voor ’t open venster blijf ik staan
    En luister...

    Zo stil is ’t overal om mij heen
    Op donkere wegen...
    Alleen het troosteloos geween
    Van regen...

    Gedichten en gedachten (1882)

    schrijver

    04-12-2012 om 18:46 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    03-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.schapen

    Een gedicht van Jacob Winkler Prins 1849-1904

    Schapen op de hei

    In heiige ruigten, de heuvel af,
    Staat trouw bij zijn schapen,
    Die dromerig slapen,
    Wat verder,
    Een herder
    En leunt op zijn staf.

    De zon doorvonkt het bruin wollig haar,
    Verzilvert de randen
    Met blinkende banden —
    De vachten,
    Ze wachten
    De knippende schaar.

    Gedichten (1910)

    schrijver

    03-12-2012 om 11:26 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    01-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.vlaanderen
    Een gedicht van Karel van de Woestijne 1878-1929

    VLAANDREN, O WELIG HUIS

    Vlaandren, o welig huis waar we zijn als genoden
    aan rijke taaflen! - daar nu gloeiend zijn de weien
    van zomer-granen die hunne aêmende ebbe breien
    naar malvend ooste' en statig dagerade-roden,
    de wijl de morge' ontwaakt ten hemel en ter Leie -:
    wie kan u weten, en in 't harte niet verblijen,
    niet danke' om dagen, schoon als jonge zege-goden,
    gelijk een beedlaar dankt om warme tarwe-broden?...

    O Vlaandren, blijde van uw gevens-rede handen,
    zwaar, daar ge delend gaat, in paarse en gele wade,
    der krachten die uw schoot als rodend ooft beladen,
    - Vlaandren, wie wéét u en de zomer-dageraden,
    en voelt geen rilde liefde in zijn leden branden
    lijk deze morgen door de veie Leie-landen?

    Verzamlede gedichten. Brussel -' s-Gravenhage.(1967)

    schrijver

    01-12-2012 om 17:49 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)


    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Archief per maand
  • 09-2020
  • 08-2020
  • 01-2019
  • 12-2018
  • 11-2018
  • 10-2018
  • 09-2018
  • 08-2018
  • 07-2018
  • 06-2018
  • 05-2018
  • 04-2018
  • 03-2018
  • 02-2018
  • 01-2018
  • 12-2017
  • 11-2017
  • 10-2017
  • 09-2017
  • 08-2017
  • 07-2017
  • 06-2017
  • 05-2017
  • 04-2017
  • 03-2017
  • 02-2017
  • 01-2017
  • 12-2016
  • 11-2016
  • 10-2016
  • 09-2016
  • 08-2016
  • 07-2016
  • 06-2016
  • 05-2016
  • 04-2016
  • 03-2016
  • 02-2016
  • 01-2016
  • 12-2015
  • 11-2015
  • 10-2015
  • 09-2015
  • 08-2015
  • 07-2015
  • 06-2015
  • 05-2015
  • 04-2015
  • 03-2015
  • 02-2015
  • 01-2015
  • 12-2014
  • 11-2014
  • 10-2014
  • 09-2014
  • 08-2014
  • 07-2014
  • 06-2014
  • 05-2014
  • 04-2014
  • 03-2014
  • 02-2014
  • 01-2014
  • 12-2013
  • 11-2013
  • 10-2013
  • 09-2013
  • 08-2013
  • 07-2013
  • 06-2013
  • 05-2013
  • 04-2013
  • 03-2013
  • 02-2013
  • 01-2013
  • 12-2012
  • 11-2012
  • 10-2012
  • 09-2012
  • 08-2012
  • 07-2012
  • 06-2012
  • 05-2012
  • 04-2012
  • 03-2012
  • 02-2012
  • 01-2012
  • 12-2011
  • 11-2011
  • 10-2011
  • 09-2011
  • 08-2011
  • 07-2011
  • 06-2011
  • 05-2011
  • 04-2011
  • 03-2011
  • 02-2011
  • 01-2011
  • 12-2010
  • 11-2010
  • 10-2010
  • 09-2010
  • 08-2010
  • 07-2010
  • 06-2010
  • 05-2010
  • 04-2010
  • 03-2010
  • 02-2010
  • 01-2010
  • 12-2009
  • 11-2009
  • 10-2009
  • 09-2009
  • 08-2009
  • 07-2009
  • 06-2009
  • 05-2009
  • 04-2009
  • 03-2009
  • 01-2009
  • 12-2008
  • 11-2008
  • 10-2008
  • 09-2008
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 06-2008
  • 05-2006


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!