Die blank en slank van stam en fijn van blâren
door ieder windje uw zekerheid voelt mindren,
gij zijt de teerste van de grote kindren,
die duistere aarde aan 't lokkend licht kon baren.

Maar lenig zijt gij en de zware stormen,
die trotser bomen kracht te machtig vond,
gij draagt ze buigend en op schraalste grond
kan uw bescheidenheid haar voedsel vormen.

Als daagse wind en warmte zijn gevlucht
en alles wat uw lichte schoon moet vrezen,
dan tekent gij uw liefelijke wezen
in stille heerlijkheid op de avondlucht.

Hitte is het tegenovergestelde van koude

Eerst bleef het lang koud

Maar nu is het regelmatig flink benauwd

We gaan van het ene uiterste naar het andere

Het is soms geen weer om te fietsen of te wandelen

De regen brengt ook geen uitkomst

Want het vocht met later de zon

Is een extra benauwde bron

Zo is er over het weer altijd wel iets te melden

Ja, soms kan hitte ook kwellen

Vooral in de zwoele nachten

Dan lig je weer op de morgenstond te wachten

Zo krijgt een mens flink slaap gebrek

Ja, soms is het allemaal niet fijn

Maar weer op maat zal er nooit zijn!

Ernst

Wanneer mijn voorhoofd rimpels krijgt,
Mijn brede wenkbrauw nederdaalt,
Mijn oog niet blinkt, maar duister straalt,
En uitspreekt wat mijn mond verzwijgt,
Een traan mij langs de wangen schiet,
Mijn schedel nederbukt naar de aard,
Bezorgde vrienden, vrees dan niet
Dat wanhoop mij door 't harte vaart,
Of dat 't zich toegeeft aan verdriet!
Het zijn mijn zaligste uren dan:
O, de Ernst, die dan mijn ziel beheerst,
Als 'k onweerhouden mijmren kan,
Bekoort mijn stiller hart het zeerst.

OP HET VERJAREN VAN Mejuffrouw SUZANNA BORMANS.

Het zonnelicht verrijst zo vrolijk als uw wezen.
Als lachte 't u op uw verjaardag toe,
Begaafde maagd, zo zacht van aard, zo uitgelezen,
Wier liefelijk gezicht ik nimmer moe
Lang wens te zien verrukt en opgetogen.
En mij nog lang te spieglen in uw ogen.

1675

VERJAERGEDICHTEN.

DE ELLENDIGEN

ZIJ zijn de zwervers met de doem geboren
Van eenzaamheid en eindloos-schrijnend leed:
Hun wereld heeft haar diepste schoon verloren
Sedert hun droefheid alles ledig weet.

Geen helle droom, geen vreugd kan hun behoren,
Liefde is hun nooit een zacht-verwarmend kleed:
Zij pogen slechts het stil verdriet te smoren
Dat rustloos aan hun zieke leven vreet.

Soms heffen zij hun onverzaadbaar smachten
Naar een wiens lach hun twijfel overwon
Maar horen nooit het antwoord op hun klachten

En dwalen weer en zoeken vredes bron,
Ellendig in de duisternis der nachten,
Ellendig onder 't branden van de zon.

Gedichten (1922)

ONSCHULDIGE ARMOE

De mens komt in gebrek buiten of met zijn schuld,
Onschuldig wordt er veel gebrekkig geboren,
Onschuldig hebben veel hun have verloren,
Wel hem, die zulks gedoogt met Job's loflijk geduld.
God geeft elk, wat best is, want hij met haaf vervult
De weken, die 't gebrek tot wanhoop zou bekoren,
en maakt arm de stoute, die naar lust zou sporen
en zijn God verachten als kemel hoog-gebult.

Zowel als de rijkdom komt armoe van Gode.
Die zendt, wat hij voorziet elk te zijn van node:
Zalig zijn die armen, die zich des niet en belgen,
Die 't onschuldig gebrek van Gods hand ontvangen,
En als bitter drank, met zeker verlangen
Naar 's gemoeds genezing, blijdelijk inzwelgen.

Nederlandsche dichters van de zestiende eeuw tot Jacques Perk. Verzameld door A. T. A. Heijting, 's -Gravenhage. (1911)

Een mooi gedicht van Adriaan van der Hoop 1802-1841 in deze
komkommertijd

De Eenzaamheid

Wie mij wenen hoort of klagen,
Vraag mij niet waarom.
Voog'len zingen in de hagen
Vinden alles wat zij vragen;
Maar mijn smart is stom.

Volg mij niet, als het hart, in duister
Sombre beelden kweekt;
Eng'len dalen dan vol luister,
Brengen mij met zoet gefluister,
Wat mijn ziel ontbreekt.

Laat mij eenzaam zijn in 't leven
Eenzaam met mijn smart;
En als vreugde u mag omzweven
Zij alleen de rust gegeven
Aan 't gebroken hart.