'S MOLENAARS DOCHTER

't Werd laat eer de vrijer de molen verliet;
De vlonder was wit van de rijp - Hoe 't geschiedd'? -
Of 't licht in de molen? - Men gist en men raadt -
Hij zonk in de diepte van 't zwarte verlaat.

En 's molenaars dochter zat stil en alleen,
Al zuchtend en klagend, in rouw en geween;
Drie jaar lang rouwde ze en wenste zich dood,
Totdat het haar vader ten leste verdroot.

'De knecht op de molen is vlijtig en trouw,
Is knap van persoon en hij wil je tot vrouw;
Of hij jou nu lijkt? - Maar al lijkt hij je niet,
Toch zult ge hem trouwen trots al je verdriet!'

De molenaar sprak 't en zijn woord was een wet,
Hier baatten geen tranen, geen klacht of verzet;
Al draaide de molen zijn kap met de wind,
De molenaar niet, al bezwoer hem zijn kind.

En 's Zondags reeds woei van de molen een vlag
En noodde er de gasten met iedere dag;
Kwam 's avonds de speelman, de vreugde begon -
Maar 't bruidje verviel als sneeuw voor de zon.

En zwaar op haar schouderen drukte het kruis;
Bij 't vallen van d' avond ontvlood zij 't gedruis;
Zij wrong als wanhopig de handen te saâm,
En staarde in het water en fluisterde een naam.

'Ach, neem gij terug thans mijn trouw en mijn ring,
Gij dierbre! met wie al mijn vreugde verging;
Straks, tegen mijn wil, breekt de bruiloftsdag aan:
Ach, was ik bij u en mijn lijden gedaan!'

Met rukt zij de ring af, haar heiligste goed,
En slingert hem neer in de kolk aan haar voet,
En 't siddert en trilt in de donkere schoot,
Als klopte men zacht aan de poort van de Dood.

Een vorm zweeft langs 't water in nevelgewaad,
En huivrend herkent zij een dierbaar gelaat;
Het spooksel komt nader, steekt d' arm naar haar heen -
Zij wankelt en stort in de diepte beneên.

En ginds in de molen, dáár zongen zij luid,
Dáár klonken de gasten op 't welzijn der bruid;
Drie dagen verstreken, toen zaten zij weer
In 't eigenst vertrek aan haar doodmaal ter neer.

De oude huisvriend(1882)