Een gedicht van Marie Boddaert 1844-1914
Avond aan t strand
Nu is t of alles rusten wil,
De hemel wijd en de duinen stil,
En t dorpje in t duin gezeten,
Wat nestjes bruin, t kerkje in hun schoot,
En wat venstertjes blozend nog van rood,
Door zonne in t west vergeten.
En naast de duinen de grote zee,
Zo droomrig loom of zij zachtjes mee
Wil slapen en niet meer zingen;
Haar scheepjes, gevlijd op hun schaduw, dicht
Aan t strand, veel bruine rankheid in t licht,
Dat laatst uit de kim komt dringen.
Door het dommlen en dromen gaat
Een even herleven: kindergepraat,
Hoog - en dan weg, een geklater
Van rijke blijheid, die nog eens laat
Klinken goudklankjes door t avondlaat...
Als een lach door de scheemring gaat er.
Stil en stiller, lomer, loom...
Duinen vaag in het dauwgedoom,
Dorpje met lichte blode;
Kloppende klompjes dof in de straat...
- Over heel het natuurgelaat
Rust: de dag is gevloden.
|
