Een gedicht van Jacob van Looy 1855-1930

Eerste sneeuw in de tuin

Verhelderd ligt en overal omzwacht,
En tinteljong en toch zo eindloos oud,
Dat 't bijna angstig maakt en onvertrouwd
Dit daaglijks plekje nu in winterdracht.
Gedekt zijn alle sporen, kalm en zacht,
En alle onwilligheên en stutten boud,
Met veertjes blank als bijenvlerkjes koud,
Belegen werden uit de hemelnacht.
Van 't hart uit wit tot de einden als de dromen,
Die, woord nawoord, uit dichters neergekomen,
Zich levend schikten in het stilst der nachten;
Zo ligt de tuin gestrekt nu in het heden;
Wie zal er zetten komen de eerste schreden?
Anders dan mussen die hun kruimkens wachten.

Gedichten (1932)